Bron: Alastair Crooke Al Mayadeen Engels 9 oktober 2022 ~~~.
Natuurlijk weten ze het. Ze weten wie het gedaan heeft, maar de Euro-Elite wil het niet zeggen.
Velen zijn in de war. Europa heeft zojuist een belangrijke bron van goedkope energie verloren die nodig is als basis voor een moderne samenleving en economie. Het komt ook precies op het moment, dat Groot-Brittannië en de Eurozone in een inflatoire financiële crisis zijn beland.
Wat is er gebeurd? Een gigantische gasbel heeft het oppervlak van de Baltische Zee verstoord, wat het einde betekende van elke mogelijke Nord Stream toevoer naar Duitsland – en zo “vergemakkelijkt” wat minister Blinken een “geweldige kans” voor de VS heeft genoemd. Vreemd genoeg viel de sabotage samen met berichten dat er geheime gesprekken gaande waren tussen Duitsland en Rusland om alle problemen rond Nord Stream op te lossen en de toevoer te hervatten.
En wat horen we van Europa? Stilte — afgezien van plichtmatige en formele veroordelingen van Rusland.
Natuurlijk weten ze het. Ze weten wie het gedaan heeft, maar de Euro-elite wil het niet zeggen.
Om de paradox van het Europese stilzwijgen te begrijpen moeten we kijken naar de wisselwerking tussen de drie belangrijkste dynamieken in Europa. Elk van hen beschouwt zichzelf als “een winnende hand” – het “alles en iedereen” van de toekomst. Maar in werkelijkheid zijn er twee slechts “nuttige instrumenten” in de ogen van degenen die “aan de hendels trekken” en “op de fluiten blazen” (d.w.z. de psyche controleren) van “achter het scherm”.
Bovendien zijn de motieven zeer verschillend: De ‘Straussianen’ achter het scherm zijn in oorlog – een existentiële oorlog om hun machtspositie te behouden. De tweede twee stromingen zijn utopische projecten die zich gemakkelijk laten manipuleren.
De “Straussianen” zijn de volgelingen van Leo Strauss, de leidende neoconservatieve theoreticus. Velen zijn voormalige Trotskisten die van links naar rechts zijn overgestapt (noem ze Neocon “haviken” als je dat liever hebt). Hun boodschap is een heel eenvoudige doctrine over het behoud van de macht: “Laat het nooit afglijden”; blokkeer elke rivaal die opkomt; doe wat nodig is.
De toonaangevende Straussian, Paul Wolfowitz, schreef deze eenvoudige doctrine — “vernietig alle opkomende rivalen, voordat ze jou vernietigen” — in het officiële defensieplanningsdocument van de VS van 1992, en voegde eraan toe dat met name Europa en Japan moesten worden “ontmoedigd” om het mondiale leiderschap van de VS in twijfel te trekken. Deze kerndoctrine is in de daaropvolgende regeringen van Clinton, Bush en Obama weliswaar opnieuw verpakt, maar de essentie ervan is onveranderd gebleven.
En omdat de boodschap “blokkeer elke rivaal” zo direct en dwingend is, fladderen de Straussianen gemakkelijk van de ene naar de andere Amerikaanse politieke partij. Ook hebben zij hun “nuttige” helpers diep ingegraven in de elite van de VS en de instellingen van de staatsmacht. De oudste en meest betrouwbare van deze hulptroepen is echter de Anglo-Amerikaanse inlichtingen- en veiligheidsalliantie.
De “Straussianen” geven de voorkeur aan plannen van “achter het scherm” en in bepaalde Amerikaanse denktanks. Zij gaan met hun tijd mee en ” kruipen mee met”, maar assimileren niet in de heersende culturele trends ” die er zijn “. Zij gebruiken deze hedendaagse impulsen om nieuwe rechtvaardigingen te creëren voor het Amerikaanse exceptionalisme.
De eerste zo belangrijke impuls in de huidige herbezinning is de liberale, activistisch gedreven, op sociale rechtvaardigheid gerichte identiteitspolitiek.
Waarom “wokeism”? Waarom zou woke interessant zijn voor de CIA en MI6? Omdat … het revolutionair is. Identiteitspolitiek ontwikkelde zich tijdens de Franse Revolutie om de status quo omver te werpen; het pantheon van heldenmodellen omver te werpen; en de bestaande elite te verdringen en een ‘nieuwe klasse’ aan de macht te brengen. Dit wekt – zeker – de belangstelling van Straussianen.
Biden hamert graag op het exceptionalisme van “onze democratie”. Natuurlijk doelt Biden hier niet op generieke democratie in de bredere betekenis, maar op Amerika’s liberaal-geworden rechtvaardiging voor wereldwijde hegemonie (gedefinieerd als ‘onze democratie’) “We hebben een verplichting, een plicht, een verantwoordelijkheid om ‘onze democratie’ te verdedigen, te behouden en te beschermen … Ze wordt bedreigd”, zegt hij.
De tweede belangrijke dynamiek – de groene agenda – is er een die samen met de zeer radicale en uitgesproken filosofie van Silicon Valley onder de paraplu van de regering-Biden leeft – een eugenistische en transhumane visie die in sommige opzichten overeenstemt met die van de ‘Davos’-menigte en met de rechtlijnige groene klimaatactivisten.
Voor alle duidelijkheid: Deze twee verschillende, maar met elkaar verbonden dynamieken van “onze democratie” staken de Atlantische Oceaan over om zich ook diep in te graven in de Brusselse leidende klasse. En voor alle duidelijkheid: de Europese versie van het liberale activisme houdt de Straussiaanse doctrine van het Amerikaanse en westerse exceptionalisme in stand – samen met de eis dat “vijanden” in de meest extreme manicheïstische termen worden afgeschilderd.
Het doel van het manicheïsme (sinds Carl Schmitt dit punt voor het eerst maakte) is om elke bemiddeling met rivalen uit te sluiten, door hen af te schilderen als voldoende ‘slecht’ om een dialoog met hen zinloos en moreel defect te maken.
De overgang van de liberale politiek naar de andere kant van de Atlantische Oceaan hoeft niet te verbazen: De interne markt van de EU, die door een verordening is gereguleerd, was juist bedoeld om het politieke debat te vervangen door technologisch managersdenken. Maar juist de steriliteit van het economisch-technologische discours heeft de zogenaamde “democratiekloof” doen ontstaan. Deze laatste werd steeds meer de niet te missen lacune van de Unie.
De Euro-élites hadden dus dringend behoefte aan een waardesysteem om de leemte op te vullen. Dus sprongen ze op de liberale “trein”. Hierop voortbordurend – en op het “messianisme” van de Club van Rome voor de-industrialisatie – kregen de Euro-élites hun glimmende nieuwe sekte van absolute zuiverheid, een Groene toekomst, en roestvrije “Europese Waarden” die de leemte in de democratie opvullen.
In feite spelen deze laatste twee stromingen – identiteitspolitiek en de Groene agenda – met de Straussianen achter het scherm.
De nieuwe fanatici waren in de jaren negentig diep geworteld in de Europese elite, met name door de invoer door Tony Blair van het wereldbeeld van Clinton, en waren dus klaar om een poging te doen het Pantheon van de oude orde omver te werpen en een nieuwe “gedeïndustrialiseerde” Groene wereld te vestigen die de westerse zonden van racisme, patriarchaat en heteronormativiteit zou wegspoelen.
Dit is uitgemond in de oprichting van “een revolutionaire voorhoede”, waarvan de wellustige woede zowel gericht is op “de Ander” (toevallig de rivalen van Amerika), als op degenen thuis (in de VS of in Europa) die worden omschreven als extremisten die een bedreiging vormen voor “onze (liberale) democratie” en de dwingende noodzaak van een “Groene Revolutie”.
Hier is het belangrijkste: op het punt van de Europese “speer” bevinden zich de Groene fanaten, met name de werkelijk revolutionaire Duitse Groene Partij. Zij hebben de leiding in Duitsland en staan aan het roer bij de EU-Commissie. Het is Groene ijver versmolten met “het ruïneren van Rusland” – een bedwelmende mix.
De Duitse Groenen zien zichzelf als legionairs in dit nieuwe trans-Atlantische imperiale “leger”, dat letterlijk de pijlers van de Europese industriële samenleving neerhaalt, haar rokende ruïnes en haar onbetaalbare schulden aflost door middel van een gedigitaliseerd financieel systeem en een economische toekomst van “hernieuwbare energiebronnen”.
En dan, als Rusland voldoende verzwakt is, en met het streven om Poetin te verdrijven, zouden er uiteindelijk gieren komen om op het Russische karkas te azen voor grondstoffen — precies zoals in de jaren negentig.
Maar ze vergaten…
dat de Straussianen geen vaste ‘vrienden’ hebben; Oppergezag van de VS is belangrijker dan bondgenootschappen.
Denk aan de Straussiaanse doctrine: “wat er ook nodig is”. Denk dan aan de opmerking van Poetin, in zijn toespraak van 30 september: de “Angelsaksen bliezen de pijpleidingen op”.
Wat kunnen de Europese groene ijveraars zeggen? Zij wilden – hoe dan ook – de pijlers van de geïndustrialiseerde samenleving omverwerpen. Nou, dat hebben ze gekregen. Misschien zijn ze stiekem blij. De Nord Stream “ontsnappingsroute” uit de economische catastrofe is verdwenen. Er zit niets anders op dan niet overtuigend te mompelen: Poetin heeft het gedaan. En nadenken over de ondergang van Europa en wat dat kan opleveren.