Bron: Stephen Karganovic Strategic Culture Foundation, 5 september 2022 ~~~
Het aanstaande Oekraïne-Tribunaal voor Oorlogsmisdaden is een opwindend experiment in onpartijdige rechtspraak in een nog steeds lopend conflict dat vanaf het begin is doordrenkt van opzettelijke leugens en bedrieglijke hyperbool.
Nu de officiële bijeenroeping van het Internationaal Tribunaal voor de (mogen we nu zeggen: voormalige?) Oekraïne nadert, of misschien wordt het in eerste instantie gewoon een Donetsk/Lugansk tribunaal, tasten we nog grotendeels in het duister over enkele fundamentele kwesties. Duidelijkheid over die kwesties zou nuttig zijn, omdat de bijeenroeping van dit tribunaal een unieke kans is om niet alleen recht te doen, maar ook om door bijna de hele wereld te worden gezien als gedaan. Het is een schitterende gelegenheid om de morele schanddaden van het collectieve Westen bloot te leggen ten overstaan van de resterende 85% van de wereld die gelukkig buiten de autistische grenzen van het Westen is gesitueerd en niet vatbaar is voor de verdraaiingen van de werkelijkheid. Moreel en politiek gezien is dit een unieke kans die niet mag worden verspeeld.
Het zijn natuurlijk de aanklagers die het juridische kader zullen kiezen waarbinnen zij hun zaak zullen presenteren. Zij alleen zullen uiteindelijk bepalen welke Oekraïense of buitenlandse personen en entiteiten in de beklaagdenbank zullen worden gezet, en op basis van welke juridische theorieën. Niettemin kunnen wellicht nog enkele nuttige suggesties worden gedaan om het Tribunaal te helpen bij de vervulling van zijn belangrijke taak.
[1] Grondregels. Dit zijn basisregels die verwijzen naar het fundamentele handvest of Statuut van het Tribunaal en zijn Reglement voor de procesvoering en de bewijsvoering. Deze documenten definiëren de opdracht van het tribunaal en schrijven voor hoe het die uitvoert. Het is de algemene routekaart voor de procedure, die de reikwijdte en de operationele methodologie ervan bepaalt. Voor de geloofwaardigheid is dat onontbeerlijk.
Om welke redenen dan ook kan de politieke beslissing zijn genomen om de eerste fase van de procedure te laten plaatsvinden onder auspiciën van de justitiële stelsels van de twee Donbass-republieken, vermoedelijk om redenen van territoriale bevoegdheid voor de behandeling van ter plaatse gevangengenomen verdachten van nazi- en buitenlandse huurlingenorganisaties. Een plausibel argument in die zin zou kunnen worden aangevoerd, maar verder dan dat zou de betrokkenheid van plaatselijke rechtbanken niet gaan.
Het internationale tribunaal dat wordt opgericht is een grote juridische onderneming. Het moet zich met veel grotere problemen bezighouden dan met plaatselijke wandaden van pathologische zonderlingen. Er zijn vitale en ingewikkelde juridische kwesties waarover een oordeel moet worden geveld, waaronder het plannen van een agressieve oorlog, genocide en ernstige misdaden tegen de menselijkheid, om er maar een paar te noemen, waarvoor plaatselijke, provinciale rechtbanken duidelijk niet de capaciteit hebben om ze te behandelen. De lijst van mogelijke daders van grote waarde omvat functionarissen en instellingen die hiërarchisch ver boven de gewone voetsoldaten en veldbeulen staan, hoe weerzinwekkend hun gruweldaden ook mogen zijn. Van een tribunaal dat geacht wordt bekwaam te zijn en zich professioneel te onderscheiden, wordt verwacht dat het bewijsmateriaal hoort en een oordeel velt over de overkoepelende misdaden en over de vermoedelijke daders ervan. Het zijn in de eerste plaats verdachten van grote waarde, in persoon of bij verstek, Oekraïens of buitenlands, die moeten worden geïdentificeerd en in staat van beschuldiging gesteld. Zij moeten worden aangeklaagd door een institutioneel en professioneel geloofwaardig orgaan met precieze spelregels en onberispelijke internationale geloofsbrieven.
[2] Vaststelling van de context. De context is een essentiële dimensie van de overwogen procedure. Het belang ervan kan niet worden overschat, maar kan gemakkelijk over het hoofd worden gezien door organisatoren van tribunalen met een beperkte kennis van zaken en weinig ervaring. Hun natuurlijke neiging, vooral als zij afkomstig zijn uit premoderne, niet-westerse rechtssystemen, is om zich strikt te richten op individuele schuld, zonder rekening te houden met een bredere analyse van de oorsprong en de beweegredenen van het strafbare gedrag dat onder de loep wordt genomen. Bij de behandeling van het Oekraïense conflict kruisen juridische en politieke overwegingen elkaar echter. Het strafbare gedrag waarover het hof zich zal buigen is niet louter individueel, maar ook institutioneel en systemisch. Een goed gepresenteerde contextuele achtergrond is daarom van doorslaggevend belang voor de juiste rechterlijke beoordeling van het bewijsmateriaal.
De bedenkers van het Haagse Tribunaal waren zich scherp bewust van de politieke implicaties van hun project; zij legden dan ook grote nadruk op het uitwerken van contextuele kwesties. Maar zoals vrijwel alles in dat mislukte tribunaal, werd ook dat gedaan met veronachtzaming van deugdelijke rechtspraktijk. De kamers van het Joegoslavië-tribunaal stonden toe dat veel zogenaamd contextueel bewijsmateriaal werd ingebracht, in de eerste plaats vanwege het propaganda-effect ervan, maar met weinig oog voor de vraag of het werkelijk bewijskrachtig of relevant was.
De aanklager van het Oekraïense tribunaal moet zich niet bedienen van bedriegerij om zijn zaak te bepleiten. De context van de criminaliteit van het Kievse regime kan gemakkelijk en overtuigend worden aangetoond aan de hand van omvangrijk en onweerlegbaar bewijsmateriaal over zijn nazi-verwantschap en van de gastvrijheid die zijn buitenlandse sponsors hebben verleend aan nazi-collaborateurs die tot de harde kern van de Tweede Wereldoorlog behoorden en wier ideologische nakomelingen nu de ruggengraat van het regime vormen. Er is overvloedig bewijs dat gedurende een decennialange periode nazaten van nazi-helpers uit oorlogstijd werden klaargestoomd en in reserve gehouden om vervolgens massaal naar Oekraïne te worden gestuurd en op sleutelposities te worden geïnstalleerd na de Maidan-coup van 2014. Zonder de presentatie van deze belastende contextuele achtergrond van lange termijn voorbereiding en planning, zal elke afzonderlijke misdaad gepleegd door getatoeëerde nazi-schurken, hoe afschuwelijk en grondig gedocumenteerd ook, onder het tapijt worden geveegd door Westerse verhaalspinners als slechts de eenzame daad van gestoorde individuen.
[3] Getuige-deskundigen. Om de misdaden die het onderwerp zijn van deze procedure te behandelen als meer dan incidenten gepleegd door individuen, moet de aanklager de puntjes op de i zetten en een uitgebreid overzicht geven van het criminele ontwerp. Daartoe zijn bekwame en ervaren getuige-deskundigen nodig. Een bekwame getuige-deskundige interpreteert en brengt samenhang in ongelijksoortige feiten op het terrein. Hij helpt de kamer en het publiek beter te begrijpen hoe de misdaden tot stand zijn gekomen. De praktijk van het ICTY op dit gebied is leerzaam, maar alleen als een negatief voorbeeld dat niet moet worden nagevolgd.
De aanklagers van het ICTY hadden de gewoonte om “deskundigen” met twijfelachtige kwalificaties in te schakelen om tendentieuze verhalen op te stellen. Velen van hen werden in de getuigenbank onderuitgehaald. Deze en andere debacles hadden echter weinig invloed op de uitkomst van de geënsceneerde processen van het ICTY, hoewel zij het tribunaal en zijn procedures ernstig in diskrediet brachten. Er kunnen en moeten derhalve voorzorgsmaatregelen worden genomen om te voorkomen dat de dwaze blunders van het Tribunaal van Den Haag door het Oekraïne-Tribunaal worden herhaald.
Gekwalificeerde deskundigen zijn geen feitelijke getuigen, maar personen met een mening. In een strafproces bieden zij de rechtbank belangrijke bijstand door een onafhankelijke technische interpretatie van het feitelijke bewijsmateriaal te geven. Waar nodig moet in de Oekraïnse strafprocessen een beroep op hen worden gedaan. Hun inbreng zou zowel de rechters als de internationale publieke opinie ten goede komen door licht te werpen op de vele technische en forensische kwesties die in de loop van de procedure aan de orde zullen komen.
[4] Genocide. Er is gesuggereerd dat de aanklacht van genocide een prominente plaats zou innemen in de tenlasteleggingen tegen Oekraïne. De gelegenheid om het Verdrag inzake de voorkoming en bestraffing van genocide toe te passen op de feitelijke context van het conflict in Oekraïne en om jurisprudentie te ontwikkelen op dit belangrijke rechtsgebied, mag niet voorbij worden gegaan. Het genocide-argument moet echter zorgvuldig worden doordacht om valkuilen te vermijden, zoals het hoofdzakelijk op aantallen baseren van de bewering dat er sprake is van genocide. Aanklachten wegens genocide moeten, indien zij worden ingediend, nauw aansluiten bij het conceptuele schema van het Verdrag, mede rekening houdend met het feit dat dit terrein van het internationaal recht nog grotendeels onbekend terrein is. Er is momenteel weinig jurisprudentie over dit onderwerp om de aanklagers te helpen bij het opstellen van een genocidezaak, als we (zoals het hoort) de politiek gecorrumpeerde en intellectueel oneerlijke praktijk en uitspraken van het Tribunaal van Den Haag buiten beschouwing laten.
Het belangrijkste punt dat in gedachten moet worden gehouden is dat het Verdrag de nadruk legt op het opzettelijk toebrengen aan de beoogde groep van levensomstandigheden die berekend zijn om de gehele of gedeeltelijke fysieke vernietiging ervan teweeg te brengen. Het vermeldt nergens een specifiek aantal slachtoffers als drempel voor het bewijzen van genocide. De 14.000 burgerslachtoffers van beschietingen in de Donbas sinds 2014 zijn zeker een factor die moet worden aangehaald ter ondersteuning van de genocidezaak van de aanklager, maar deze bewering moet worden aangevuld met aanvullend bewijs om het juridische argument te concretiseren en te voorkomen dat het een spel met getallen wordt. Naast het grote aantal burgerslachtoffers moet ook worden gewezen op andere ‘op het eerste gezicht’-elementen die in overeenstemming zijn met het conceptuele schema van het Verdrag. Onderdrukking van de Russische taal en cultuur, wijdverbreide intimidatie van Russischtaligen en sociale en economische discriminatie om hen aan te moedigen “vrijwillig” te vertrekken, gedwongen heropvoeding van Russische kinderen met het duidelijke doel hun identiteit te veranderen, openlijke oproepen van Oekraïense ambtenaren en met het regime verbonden publieke figuren tot uitroeiing van Russischtaligen – dit zijn enkele van de elementen in de campagne die door de Kievse autoriteiten is gevoerd en gericht is tegen een erkende groep, namelijk diegenen die zichzelf als etnisch en cultureel Russisch beschouwen. Er is dus een sterk vermoeden dat de bepalingen van het Genocideverdrag door Oekraïne systematisch zijn geschonden. Om deze zaak met succes te kunnen bepleiten, moet het bewijsmateriaal naar behoren worden verzameld, aan de rechtbank worden voorgelegd en voor de publieke opinie in de wereld toegankelijk worden gemaakt.
Het aanstaande Oekraïense oorlogstribunaal is een opwindend experiment in onpartijdige rechtspraak in een nog steeds lopend conflict dat vanaf het begin bezaaid is geweest met opzettelijke leugens en misleidende overdrijving. Hoewel veel van de daders ongetwijfeld zullen worden geïdentificeerd en gestraft, zullen er waarschijnlijk nog veel meer door de mazen van het net glippen, al was het alleen maar omdat ze zo talrijk zijn. Dat onvermijdelijke feit mag niemand ontmoedigen. Als het Tribunaal erin slaagt de gruwelen die de Oekraïense bevolking van alle gezindten zijn aangedaan, kalm en methodisch te documenteren, zal het zijn werk hebben gedaan, en op eervolle wijze.
================================
https://strategic-culture.org/news/2022/09/05/more-thoughts-on-the-international-war-crimes-tribunal/
More Thoughts on the International War Crimes Tribunal
Stephen Karganovic
September 5, 2022
© Photo: Public domain
The forthcoming Ukrainian War Crimes Tribunal is an exciting experiment in dispassionate justice in a still ongoing conflict that from the beginning has been mired in deliberate lies and deceptive hyperbole.
As we approach the official convening of the International Tribunal for the (are we now allowed to say: Former?) Ukraine, or perhaps initially it will just be a Donetsk/Lugansk tribunal, we are still largely in the dark about some fundamental issues. Clarity on those issues would be helpful because the convening of this tribunal is a singular opportunity not just for justice to be done but also to be seen by almost the entire world to be done. It is a brilliant opportunity to lay bare collective West’s moral turpitude before the remaining 85% of the world that is happily situated outside its autistic confines and not susceptible to its distortions of reality. Morally and politically, this is a unique opportunity that must not be forfeited.
It is the prosecutors, of course, who will select the legal framework under which they will act in presenting their case. They alone will ultimately determine what Ukrainian or foreign individuals and entities will be put in the dock, and based on what legal theories. Nevertheless, some useful suggestions can perhaps still be made to assist the tribunal in fulfilling its important task.
[1] Ground rules. This is basic and refers to the tribunal’s fundamental charter, or Statute, and its Rules of procedure and evidence. These documents define the tribunal’s mission and prescribe how it goes about it. It is the general road map for the proceedings, governing their scope and operational methodology. For credibility that is indispensable.
If, for whatever reasons, a political decision may have been taken to conduct the first phase of the proceedings under the aegis of the judicial systems of the two Donbass republics, presumably for reasons of territorial jurisdiction to handle locally captured suspects from Nazi and foreign mercenary outfits. A plausible argument to that effect could be ventured, but that is the extent and no further that local courts should be involved.
The international tribunal that is being set up is a major legal undertaking. It has much larger issues to deal with and bigger fish to fry than local outrages committed by pathological misfits. There are vital and complex legal issues that require adjudication, including the planning of aggressive war, genocide, and grave crimes against humanity, to name just a few, which local, provincial courts clearly lack the capacity to deal with. The catalogue of potential high value culprits encompasses officials and institutions greatly superior hierarchically to mere foot soldiers and field executioners, disgusting as their atrocities may be. A tribunal seen to be endowed with competence and professional distinction is expected to hear evidence and pass judgment on the overarching crimes and on their suspected perpetrators. It is primarily high value suspects, in person or in absentia, Ukrainian or foreign, that must be identified and indicted. They should be brought to answer charges before an institutionally and professionally credible body with precise ground rules and impeccable international credentials.
[2] Establishing context. Context is a key dimension of the contemplated proceedings. Its importance cannot be overestimated but could easily be overlooked by tribunal organisers with a parochial perspective and scant experience. Their natural inclination, especially if they come from pre-modern, non-Western legal systems, is to focus narrowly on individual guilt, disregarding a broader analysis of the origin and rationale of the criminal conduct under review. However, in dealing with the Ukrainian conflict, legal and political considerations intersect. The criminal behaviour the court will deal with is not merely individual but also institutional and systemic. Properly presented contextual background is therefore decisive for the correct judicial assessment of the evidence.
The creators of the Hague Tribunal were keenly aware of their project’s political implications; they consequently laid great stress on the elaboration of contextual issues. But like practically everything in that failed tribunal, that also was done with disregard for sound judicial practice. ICTY chambers allowed much allegedly contextual evidence to be introduced primarily for its propaganda effect but with little regard to whether it was genuinely probative or relevant.
The prosecution of the Ukrainian tribunal has no need to resort to skulduggery in order to make its case. The context of the Kiev regime’s criminality can be easily and compellingly demonstrated by voluminous and unimpeachable evidence of its Nazi affiliations and of the hospitality extended by its foreign sponsors to hard-core World War II Nazi collaborators whose ideological progeny now constitute the regime’s backbone. There is abundant evidence that over a decades long period descendants of wartime Nazi helpers were groomed and kept in reserve to be subsequently sent en masse to Ukraine and installed in key positions after the 2014 Maidan coup. Absent the presentation of this incriminating contextual background of long-term preparation and planning, each separate crime committed by tattooed Nazi thugs, no matter how appalling and thoroughly documented, will be swept under the rug by Western narrative spinners as just the solitary act of deranged individuals.
[3] Expert witnesses. For the crimes which are the subject of these proceedings to be treated as more than just incidents perpetrated by individuals the prosecution must connect the dots and provide a comprehensive overview of the criminal design. Skilled and experienced expert witnesses are required for that purpose. A competent expert witness interprets and gives coherence to disparate ground-level facts. He assists the chamber and the public to better understand how the crimes came to be committed. ICTY practice in this area is instructive, but only as a negative example not to be followed.
ICTY prosecutors were in the habit of bringing “experts” with dubious qualifications to elaborate tendentious narratives. Many of them were destroyed on the witness stand. These and other debacles, however, had little impact on the outcome of ICTY’s staged trials, though they did bring great discredit upon the court and its proceedings. Precautions can and should therefore be taken to ensure that the Hague Tribunal’s foolish blunders are not repeated by the Ukraine tribunal.
Qualified experts are opinion as opposed to fact witnesses. In a criminal trial they offer important assistance to the court by presenting an independent technical interpretation of the factual evidence. They should be used where appropriate in the Ukrainian criminal trials. Their input would benefit both the judges and international public opinion by shedding light on the many technical and forensic issues that will arise in the course of the proceedings.
[4] Genocide. It has been suggested that the charge of genocide would feature prominently in the Ukraine indictments. The opportunity to apply the Genocide Convention to the factual matrix of the Ukrainian conflict and to develop case law in that important legal area should not be passed over. However, the genocide argument must be thought through carefully to avoid pitfalls, such as basing the contention of genocide mainly on numbers. Genocide indictments, if issued, must be aligned closely with the conceptual scheme of the Convention, bearing in mind also that this area of international law is still largely uncharted territory. There is presently little case law on the subject to assist prosecutors in framing a genocide case, if we disregard (as we should) the politically corrupted and intellectually dishonest practice and pronouncements of the Hague Tribunal.
The key point to remember is that the Convention emphasises deliberate infliction on the targeted group of conditions of life calculated to bring about its physical destruction, in whole or in part. It nowhere mentions a specific number of victims as a threshold for proving genocide. The 14,000 civilian shelling victims in the Donbas since 2014 certainly are a factor that should be cited in support of the prosecution’s genocide case, but this allegation must be complemented with additional evidence to flesh out the legal argument and to keep it from becoming a numbers game. In addition to the large number of civilian victims, other prima facie elements consistent with the Convention’s conceptual scheme should also be highlighted. Suppression of Russian language and culture, widespread intimidation of Russian speakers and social and economic discrimination designed to encourage their “voluntary” departure, forced re-education of Russian children with the clear objective of changing their identity, open appeals by Ukrainian officials and regime connected public figures for the extermination of Russian speakers – these are some of the elements in the campaign conducted by Kiev authorities and aimed against a protected group, namely those who consider themselves ethnically and culturally Russians. There is thus a strong presumptive case that the provisions of the Genocide convention have been systematically violated by Ukraine. For the case to be successfully made, the evidence must be properly assembled, presented to the court and made accessible to world public opinion.
The forthcoming Ukrainian War Crimes Tribunal is an exciting experiment in dispassionate justice in a still ongoing conflict that from the beginning has been mired in deliberate lies and deceptive hyperbole. While many of the perpetrators will undoubtedly be identified and punished, it is likely that many more will slip through the cracks if for no other reason than because they are so numerous. That unavoidable fact should not discourage anyone. If the Tribunal manages to calmly and methodically document the horrors inflicted on the people of Ukraine of all persuasions it will have done its job, and with honour.
Topfoto: © Publiek domein