Bron: Andrew Korybko substack.com 8 augustus 2022 ~~~
Het lijdt geen twijfel dat de Amerikaanse strategie erop gericht is Rusland in te dammen met de in deze analyse beschreven proxy-oorlogsmiddelen, zoals blijkt uit een parallel tussen het Georgische conflict en het Oekraïense conflict.
Vandaag is het 14 jaar geleden dat Rusland vijf dagen lang een vredesmissie tegen Georgië uitvoerde. Die missie begon op 8 augustus 2008, nadat voormalig president Saakasjvili had besloten zijn troepen midden in de nacht Russische vredeshandhavers in Abchazië en Zuid-Ossetië te laten aanvallen, op dezelfde dag dat de Olympische Zomerspelen in Peking van start gingen. Deze twee regio’s waren vroeger autonome delen van Georgië, maar werden vervolgens door Moskou als onafhankelijk erkend na de beëindiging van het conflict dat was uitgelokt door Washington en door Tbilisi in gang was gezet. Hoewel het bijna anderhalf decennium geleden is, zijn de lessen nog steeds relevant in het heden, vooral in de context van het Oekraïense conflict.
Het eerste wat we kunnen leren is dat beide conflicten deel uitmaken van dezelfde Amerikaanse grote strategie van het voeren van proxy-oorlogen tegen Rusland in een poging het te beteugelen. Georgië werd in dit verband als eerste experiment gekozen vanwege zijn Kleurenrevolutie van 2003 en de twee eerder genoemde tot dusver onopgeloste territoriale geschillen die konden worden gemanipuleerd om de Russische belangen indirect te schaden. Hoewel Oekraïne een jaar later, in 2004-2005, ook een Kleurenrevolutie beleefde, had het nog geen territoriale geschillen die konden worden uitgebuit voor dat doel van een proxyoorlog. Bovendien belemmerde de grote Russische minderheidsbevolking de voortgang van het pro-NAVO/anti-Russische pad van de pro-Amerikaanse autoriteiten.
Georgië had daarentegen geen prominente minderheden die na de door de VS gesteunde regimewisseling van het land die matigende rol konden spelen. Dit betekende dat de staat van de zuidelijke Kaukasus de eerste plaats kon worden waar de VS probeerden een zogenaamd “anti-Rusland” op te bouwen. Washington maakte gebruik van zijn uitgebreide netwerk van door de regering georganiseerde NGO’s (GONGO’s) om de verschuiving in de perceptie van het volk te versnellen, waarbij Rusland niet langer werd beschouwd als een historische partner maar als een onverzoenlijke vijand. In verband daarmee werd het valse verhaal verspreid dat Rusland Georgisch grondgebied “bezet” hield, ondanks het feit dat Tbilisi eerder toestemming had gegeven voor het inzetten van vredeshandhavers.
Deze informatie-oorlogscampagne was bedoeld om het publiek voor te bereiden op wat uiteindelijk de door Amerika gesteunde verrassingsaanval van hun autoriteiten tegen Russische vredeshandhavers aan de vooravond van de Olympische Zomerspelen in Peking bleek te zijn. De timing was gekozen om extra druk uit te oefenen op Moskou om eenzijdig zijn objectieve nationale belangen in het conflict op te geven, uit angst de zogenaamde “Olympische wapenstilstand” te verbreken en zo negatieve publiciteit te genereren van de door de VS geleide westerse mainstream media, maar de opkomende Euraziatische grootmacht hield voet bij stuk en verdedigde met trots het internationaal recht.
In volledige overeenstemming met het recht op zelfverdediging reageerde het door de Georgische strijdkrachten in te schakelen en hen militair tot vrede te dwingen. Dit diende ook ter verdediging van de bevolking van Abchazië en Zuid-Ossetië, die het doelwit was van de aanvallen van Tbilisi en die zich eerder van Stalins vaderland wilde afscheiden omdat zij vreesde dat postcommunistische fascistische troepen voorbereidingen troffen om hen etnisch te zuiveren na de ineenstorting van de USSR. Georgië is veel kleiner dan Oekraïne en zijn strijdkrachten hadden lang niet zoveel tijd om zich voor te bereiden op het conflict als die van Kiev, wat verklaart waarom de vredesmissie van Rusland in augustus 2008 slechts vijf dagen duurde, terwijl de speciale operatie in Oekraïne al zes maanden aan de gang is.
Met betrekking tot het meest recente conflict is het nu mogelijk om te zien hoe het de voortzetting betekent van het grote strategische doel van de VS om Rusland door proxy-oorlogvoering in zijn periferie te beteugelen, nadat het geheugen over het Georgische conflict is opgefrist. Net als in die staat in de zuidelijke Kaukasus hebben de VS ook de Oekraïense regering omvergeworpen, en niet één keer, maar twee keer, met de laatste staatsgreep in februari 2014 na de golf van stadsterrorisme die in de volksmond bekend staat als “EuroMaidan“, waarbij de democratisch verkozen en universeel erkende leider werd afgezet. Vervolgens besteedde Kiev de laatste acht jaar aan het uitstellen van de uitvoering van de Minsk-akkoorden om zich voor te bereiden op oorlog, precies zoals voormalig president Porosjenko onlangs toegaf.
In plaats van te wachten tot Kiev een nieuw grootschalig offensief op de Donbass zou lanceren waarmee het militair momentum aan Kiev zou worden prijsgegeven en Rusland dus gedwongen zou worden vanuit een relatief nadelige positie te reageren, sloeg Moskou als eerste toe om het komende conflict af te wenden, nadat het enkele dagen daarvoor de onafhankelijkheid van de Donbass-republieken had erkend. De VS verwachtten niet dat dit zou gebeuren, maar bereidden zich niettemin voor op dat scenario, Vandaar de informatie-oorlogscampagne die voorafging aan het begin van haar speciale militaire operatie waarbij werd gewaarschuwd voor een zogenaamde “Russische invasie”. Dat was echter niets meer dan een poging om de rollen van slachtoffer en schurk in het uitgelokte conflict om te draaien.
Net zoals de VS de Georgische beeldvorming manipuleerden via hun uitgebreide GONGO-netwerk na de Color Revolution van 2003, deden zij dat ook in Oekraïne na de revolutie van 2014 in die andere voormalige Sovjetrepubliek. Het verschil tussen deze twee informatieoorlogsoperaties was dat de Oekraïners dichter bij de Russen staan dan de Georgiërs, waardoor het verhoudingsgewijs moeilijker was hen tegen hun broeders op te zetten. Om die reden pompten de VS de Oekraïense samenleving vol met historisch revisionistische fascistische propaganda, omdat er geen andere kans was dat zij er ook maar in zouden slagen de bevolking tegen Rusland op te zetten, tenzij zij hun toevlucht zouden nemen tot dergelijke radicale maatregelen.
Dat verklaart waarom Oekraïne uiteindelijk een succesvoller anti-Russisch project was dan Georgië ooit zou kunnen zijn, aangezien de fascistische propagandacampagne van de VS in het eerste land valse percepties over de Tweede Wereldoorlog en daarvoor hanteerde om een aanzienlijk percentage van de bevolking te veranderen in neonazi’s of op zijn minst sympathisanten van hun zaak. Dat heeft er op zijn beurt toe geleid dat Kiev zijn toevlucht heeft genomen tot de militarisering van woonwijken en de exploitatie van burgers als menselijke schilden in een wanhopige poging om de militaire opmars van Rusland te stuiten, zoals Amnesty International onlangs heeft aangetoond. Daarom is de vooruitgang traag maar gestaag, in tegenstelling tot de snelle vijfdaagse campagne om Georgië tot vrede te dwingen veertien jaar geleden.
Er is nog een ander groot verschil tussen deze twee conflicten in militair opzicht dat het verdient te worden aangestipt, en dat is het onvermogen van het door de VS geleide Westen om via Georgië voor onbepaalde tijd een proxy-oorlog tegen Rusland te blijven voeren, om voor de hand liggende geografische redenen. Oekraïne grenst intussen aan verschillende NAVO-landen, die meerdere ratlijnen hebben opgezet om wapens en gevechtsvliegtuigen naar die voormalige Sovjetrepubliek te brengen. In zekere zin had de door de VS geleide proxy-oorlog van de NAVO tegen Rusland in theorie moeten beginnen in Oekraïne en zich dan pas moeten uitbreiden naar Georgië na mogelijk succes, maar dit was niet mogelijk om de eerder genoemde reden die te maken heeft met de Russische minderheid die de plannen van hun pro-VS regering in de weg staat.
Om die reden gebeurde uiteindelijk het omgekeerde van wat vanuit Amerika’s groot strategisch perspectief had moeten gebeuren: Georgië werd gebruikt als de eerste zogenaamde “berenval” in plaats van Oekraïne, maar het mislukte en dat is de reden waarom de VS de daaropvolgende jaren besteedden aan de voorbereiding op het tweede scenario. Tbilisi is er niet in geslaagd Moskou onder valse voorwendselen uit Abchazië en Zuid-Ossetië te verdrijven door middel van de aanval die Saakasjvili voorafgaand aan de Olympische Spelen moest uitvoeren, omdat deze aanval berustte op de misrekening dat Rusland ofwel te zwak was om zich te verdedigen, ofwel niet het risico wilde lopen zijn onlangs verbeterde betrekkingen met het door de VS geleide Westen op het spel te zetten door dit wel te doen.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
Een soortgelijke misrekening vond plaats met betrekking tot Oekraïne, waar het door de VS geleide Westen niet echt dacht dat Rusland zou reageren op het dreigende offensief van Kiev tegen Donbass, laat staan preventief door het strategische initiatief te nemen door zijn speciale militaire operatie te lanceren, letterlijk een dag of twee voordat de proxies van Washington zouden beginnen met hun door de VS gesteunde operatie. Hieruit blijkt dat zijn strategen Rusland nog steeds niet echt begrijpen, ergo waarom zij twee grote fouten op een rij hebben gemaakt die uiteindelijk de nederlaag betekenden van hun respectieve proxy-oorlogen om die Euraziatische grootmacht in toom te houden. Het Oekraïense conflict sleept zich weliswaar nog steeds voort, maar het staat vast hoe het zal aflopen.
Als we de inzichten die tot dusver in deze analyse zijn gedeeld, de revue laten passeren, springen een paar trends het meest in het oog. Ten eerste hebben de VS er consequent naar gestreefd om Rusland door proxy-middelen langs hun periferie in toom te houden door territoriale geschillen voor dat doel uit te buiten. Ten tweede werd elke geplande provocatie voorafgegaan door een door de VS gesteunde Kleurenrevolutie die leidde tot een ongekend offensief van de informatie-oorlogsvoering, bedoeld om de perceptie van de bevolking van hun marionetten te manipuleren om hen tegen hun historische Russische partner op te zetten. En ten derde was de militaire dimensie van deze complotten gebaseerd op de valse verwachting dat Rusland niet direct zou reageren, hetgeen in beide gevallen onjuist is gebleken.
Met dit inzicht in het achterhoofd lijdt het geen twijfel dat de Amerikaanse grote strategie erop gericht is Rusland in bedwang te houden door middel van de proxy-oorlogsmiddelen die werden beschreven en die werden bewezen door een vergelijking tussen het conflict in Georgië en het conflict in Oekraïne. Aangezien de VS, ondanks hun vele mislukkingen in de loop van de decennia, zelden hun lessen leren, kan daarom worden voorspeld dat zij in de komende toekomst zullen proberen meer van dergelijke plannen uit te broeden in de voormalige Sovjet-ruimte, hoogstwaarschijnlijk in Centraal-Azië. Hoe het ook zij, Rusland is hier zeker op voorbereid, aangezien de terroristische dreiging die uitgaat van Afghanistan een katalysator is geweest voor een nauwere integratie tussen Rusland en zijn regionale partners, waardoor Moskou in staat zou moeten zijn het volgende dergelijke complot preventief af te wenden.