Bron: Andrew Korybko oneworld.press 20 juli 2022 ~~~
Duitsland wachtte deze hele tijd op een grote crisis, die uiteindelijk de laatste fase van het Oekraïense conflict bleek te zijn, waarvoor de door de VS geleide NAVO volledig verantwoordelijk is voor het uitlokken ervan, om zijn twee onderling verbonden machtsspelletjes te verwezenlijken die zich nu actief ontvouwen.
De Duitse elite is er al meer dan een eeuw op gebrand om de controle over Europa te veroveren, met als enige verandering in de loop der decennia hun middelen, nadat militaire middelen al twee keer gruwelijk hadden gefaald. Het voormalige West-Duitsland kwam na de Tweede Wereldoorlog tot de overtuiging dat de beste manier om dit complot te verwezenlijken was om het rustig aan te doen door het unilateralisme op te geven ten gunste van het door de VS geleide multilateralisme. Dit stelde het op zijn beurt in staat om de rest van het continent strategisch te ontwapenen, vooral in de aanloop naar de hereniging met het voormalige Oost-Duitsland, nadat het iedereen in de waan had gelaten dat zijn elite eindelijk van koers was veranderd, hoewel alleen de middelen die voor dit doel werden gebruikt, waren veranderd.
Het strategisch geduld dat de Duitse leiders in de decennia na de Tweede Wereldoorlog en vooral na het einde van de oude Koude Oorlog aan de dag hebben gelegd, was indrukwekkend omdat het er inderdaad op leek dat hun elite eindelijk haar hegemoniale plannen had opgegeven. Zelfs president Poetin, die zeer nauwe betrekkingen aanknoopte met voormalig kanselier Merkel en haar aantoonbaar leek te vertrouwen, werd ondanks zijn vroegere carrière in de inlichtingendiensten tot op zekere hoogte gedupeerd. Hij geloofde haar regering immers op haar woord dat zij de “EuroMaidan”-crisis zou oplossen, die kort daarop uitmondde in een door Berlijn gesteunde staatsgreep, en bleef vervolgens geloven dat zij erin zou slagen Kiev zover te krijgen dat het de door de VN-Veiligheidsraad gesteunde Minsk-akkoorden zou uitvoeren.
Deze observaties tonen aan hoe overtuigend de act van de Duitse elite was dat zelfs deze professional van wereldklasse er grotendeels intrapte, wat ertoe leidde dat Rusland bijna acht jaar tijd verloor voordat het uiteindelijk gedwongen werd zijn lopende speciale militaire operatie in Oekraïne te beginnen. Al die tijd hield Duitsland iedereen voor de gek door achter de schermen een complot te smeden om de controle over Europa te veroveren, precies zoals het al een eeuw lang probeert te doen, zij het met andere middelen dan waarnemers van Berlijn waren gaan verwachten. In plaats van militaire middelen werd een oppervlakkig multilateralisme gehanteerd via EU-instellingen en de bijbehorende hyperliberale ideologie om deze hegemoniale ambities te verhullen.
Duitsland wachtte de hele tijd op een grote crisis, die uiteindelijk de laatste fase bleek te zijn van het Oekraïense conflict dat de door de VS geleide NAVO volledig heeft uitgelokt, om zijn twee onderling verbonden machtsspelletjes te kunnen doen die zich nu actief ontvouwen. Het eerste betreft de plannen van Bondskanselier Scholz om van zijn land het “grootste conventionele leger” in Europa te maken en het tweede zijn laatste voorstel om de nationale veto’s af te schaffen, zodat de EU met andere grootmachten kan concurreren. Wat dit laatste betreft, voegde hij er voorspelbaar aan toe dat Duitsland “de verantwoordelijkheid voor Europa en de wereld in deze moeilijke tijden op zich moet nemen”, waarmee de hele poppenkast werd ontmaskerd als een hegemoniaal machtsspel.
Rusland lijkt eindelijk te zijn gaan inzien dat Duitsland medeplichtig is aan het uitlokken van de laatste fase van het Oekraïense conflict, nu minister van Buitenlandse Zaken Lavrov Duitsland en Frankrijk in een recent opiniestuk beschuldigt van het om zeep helpen van de akkoorden van Minsk. Van daaruit is het slechts een spreekwoordelijk sprongetje verwijderd van het besef dat dit alles deel uitmaakte van Duitslands plan om de controle over Europa te veroveren door de grote crisis “passief te faciliteren” die nodig was om de twee onderling verbonden machtsspelletjes te onthullen die in de vorige paragraaf werden genoemd. Dit hegemoniale complot is zo belangrijk voor de Duitse elite dat zij zelfs bereid is om massale zelf toegebrachte economische schade te aanvaarden om dit na te streven, zoals blijkt uit hun anti-Russische sancties.
Achteraf gezien was deze laatste fase van het Oekraïense conflict het enige scenario dat Duitsland ertoe kon aanzetten dit lang geplande machtsspel op een “plausibel te ontkennen” manier te onthullen. De migrantencrisis van 2015 had betrekking op onconventionele bedreigingen van de veiligheid en zou Duitsland er niet echt toe hebben gebracht openlijk te streven naar de opbouw van het grootste conventionele leger in Europa, noch zou het een geschikt voorwendsel zijn geweest om voor te stellen een einde te maken aan het EU-beleid van nationale veto’s. Alleen een conventionele veiligheidscrisis had de voorwaarden kunnen scheppen om dat oppervlakkig te “rechtvaardigen”, vandaar dat Berlijn dit resultaat de afgelopen acht jaar “passief heeft gefaciliteerd”, nadat het eerder iedereen had wijsgemaakt dat zijn elite eindelijk was veranderd.
Wat verschilt van de laatste twee wereldoorlogen en wat velen zijn gaan omschrijven als een hybride vorm van de zogenaamde “Derde Wereldoorlog”, is dat Duitsland in de eerste echt streefde naar onafhankelijke hegemonie over alle anderen, terwijl het zich in de tweede oorlog gewillig gedraagt als de “Lead From Behind” gevolmachtigde van de VS om Europa namens Washington te besturen. In feite lijkt dit ook allemaal deel te hebben uitgemaakt van het grotere plan, aangezien Duitsland al twee keer op de harde manier heeft geleerd dat Amerika nooit zal toestaan dat het echt een onafhankelijke hegemonie wordt, ergo waarom zijn elite na de Tweede Wereldoorlog zijn plan wijzigde door zijn status van “junior partner” ten opzichte van die supermacht vanaf het begin in alles te integreren.
Waar Rusland het zo lang mis had, is dat zijn hartstochtelijk soevereine leiders onbewust hun onafhankelijke aspiraties projecteerden op Duitsland, naïef gelovend dat de de facto leider van de EU streefde naar dezelfde grootmachtstatus die hun eigen beschavingsstaat heeft, terwijl ze ook in de waan trapten dat de elite haar hegemoniale plannen had laten varen. Wat er in werkelijkheid is gebeurd, is dat diezelfde elite door haar omarming van het oppervlakkige multilateralisme via de EU-instellingen en de bijbehorende hyperliberale ideologie iedereen heeft laten geloven dat zij is veranderd, terwijl het enige wat verschilt de middelen zijn waarmee zij consequent hetzelfde doel nastreeft.
Frankrijk voelt zich niet meer militair bedreigd door Duitsland, dus zal het niet proberen de militariseringsplannen van zijn buurman te saboteren, en hoewel zijn beroemde perceptie van zichzelf als het bastion van de Europese cultuur een knauw kan oplopen door een Berlijns voorstel om het blok nationale veto’s te laten afschaffen, kan Parijs altijd zijn grote strategische focus verleggen van Europa als antwoord naar Frankrijk (West-Centraal Afrika), waar het worstelt om zijn afnemende hegemonie te behouden in het licht van de nieuwe multipolaire trends belichaamd door de Malinese junta. Deze vaststelling doet vermoeden dat alleen Polen het Duitse hegemoniale plot van een eeuw in de weg zou kunnen staan, hoewel het onrealistisch is te verwachten dat het daarin zal slagen.
De schijnbaar “conservatief-nationalistische” regeringspartij heeft zich al overgegeven aan het hyper-liberalisme door actief de Oekraïnisering van het land te bevorderen, en bovendien is het land niet bij machte om Duitsland’s druk op Polen om de euro in te voeren voor onbepaalde tijd te weerstaan, waarvoor de grijsaard Kaczynski zojuist heeft gewaarschuwd dat het zijn economie zou vernietigen als dat zou gebeuren. Deze aspirant-grootmacht kan een last worden voor Duitsland, maar is niet in staat de hybride economische, institutionele en militaire verovering van het continent door Duitsland te stoppen. Polen zou Duitsland tijdelijk kunnen beletten zijn beoogde hegemonie uit te oefenen over de Baltische staten en vooral Oekraïne, maar Warschau was uiteindelijk de “nuttige idioot” van Berlijn, zoals het zich nu eindelijk begint te realiseren.
Om deze redenen en behoudens zwarte zwanen, zoals de gevolgen van de populistisch geïnspireerde “elitewisseling” die president Poetin medio juni aankondigde tijdens zijn toespraak op het Internationaal Economisch Forum van Sint-Petersburg (SPIEF), moet er daarom van worden uitgegaan dat Duitsland vroeg of laat onvermijdelijk de controle over het continent zal veroveren. Dit stelt de opkomende multipolaire wereldorde en Rusland in het bijzonder voor een complexe reeks geostrategische uitdagingen, al is het positieve aspect dat deze in ieder geval beter kunnen worden voorspeld dan voorheen, nu Moskou eindelijk de hegemoniale ambities van Berlijn erkent.