Bron: Andrew Korybko oneworld.press 8 juli 2022 ~~~
Rusland zou zijn speciale militaire operatie inderdaad kunnen laten escaleren tot een letterlijke oorlog als wederkerig antwoord op de steeds intensievere proxy-oorlog van het door de VS geleide Westen tegen het land via Oekraïne, maar dat is nog niet gebeurd. Desondanks vond president Poetin het nodig om iedereen hieraan te herinneren, in de vage hoop dat het verstand zal zegevieren.
President Poetin had donderdag een ontmoeting met de leiders van de Doema en de partijleiders ter gelegenheid van het einde van hun voorjaarsbijeenkomst een dag eerder, waarbij hij ook enkele gedachten over het Oekraïense conflict deelde. Een bepaalde opmerking van hem trok de aandacht van de Editorial Director van het Wilson Center-partnered Riddle Russia online journal, Anton Barbashin, die desinformatie tweette door ten onrechte te beweren dat de Russische leider zijn standpunt tegensprak om het conflict een speciale militaire operatie te noemen door het eindelijk voor het eerst een oorlog te noemen. Bij lezing van zijn opmerkingen bij het transcript dat op de officiële website van het Kremlin is geplaatst, blijkt dat Barbashin dat specifieke deel van zijn toespraak opzettelijk uit zijn context haalde, precies zoals hij eerder dit voorjaar de berichtgeving van CGTN over het conflict verdraaide.
Voor het gemak van de lezer volgen hier de drie gevallen waarin president Poetin het woord “oorlog” gebruikte:
“Er wordt ons verteld, we horen sommige mensen zeggen dat wij de oorlog in Donbass, in Oekraïne, zijn begonnen. Nee, de oorlog is ontketend door het collectieve Westen, dat in 2014 de ongrondwettelijke gewapende staatsgreep in Oekraïne heeft georganiseerd en gesteund, en vervolgens de genocide tegen de bevolking van Donbass heeft aangemoedigd en gerechtvaardigd. Het collectieve Westen is de directe aanstichter en de schuldige van wat er vandaag gebeurt. Als het Westen een conflict wilde uitlokken om over te gaan naar een nieuwe fase in de strijd tegen Rusland en een nieuwe fase in het indammen van ons land, kunnen we zeggen dat het tot op zekere hoogte is geslaagd. Er werd een oorlog ontketend en de sancties werden opgelegd. Onder normale omstandigheden zou het waarschijnlijk moeilijk zijn om dit te bereiken.”
Weggelaten uit Barbashin’s misleidende tweet is een verwijzing naar de volgende alinea van de Russische leider:
“Maar hier is wat ik u duidelijk zou willen maken. Ze hadden zich moeten realiseren dat ze vanaf het allereerste begin van onze speciale militaire operatie zouden verliezen, omdat deze operatie ook het begin betekent van een radicale ineenstorting van de wereldorde volgens Amerikaans model. Dit is het begin van de overgang van het liberaal-globalistische Amerikaanse egocentrisme naar een werkelijk multipolaire wereld die niet gebaseerd is op zelfbedieningsregels die door iemand voor zijn eigen behoeften zijn verzonnen en waarachter niets anders schuilgaat dan het streven naar hegemonie; niet op hypocriete dubbele standaarden, maar op het internationale recht en de werkelijke soevereiniteit van naties en beschavingen, op hun wil om hun historische bestemming te beleven, met hun eigen waarden en tradities, en om de samenwerking op één lijn te brengen op basis van democratie, rechtvaardigheid en gelijkheid.”
Wat volgt is een analyse van de punten van president Poetin en de reden waarom Barbashin ze verdraaide.
De Russische leider heeft feitelijk gelijk: Oekraïne verkeert sinds 2014 in een staat van burgeroorlog, een oorlog die inderdaad door het collectieve Westen werd ontketend na de “EuroMaidan”-coup in Kiev aan het begin van dat jaar en die rechtstreeks resulteerde in de slow-motion genocide op de inheemse Russische bevolking van Donbass. De toestand van vóór februari 2022 als oorlog bestempelen, is dan ook de enige juiste manier om het conflict te beschrijven. Bovendien is de reactie van het door de VS geleide Westen op de daaropvolgende special military operation van Rusland in Oekraïne, die deels was opgezet om een einde te maken aan diezelfde genocide, ook een oorlog, zij het een die door proxies wordt gevoerd tegen die Euraziatische grootmacht, zoals eind april praktisch werd toegegeven door de Amerikaanse minister van Defensie.
Zoals ik twee dagen na het begin van de laatste fase van dit conflict in detail uitlegde: “Rusland is niet in oorlog met Oekraïne, het vecht tegen een door de VS gesteund fascistisch marionettenregime“. Dit is een cruciaal onderscheid waar president Poetin zich tot nu toe strikt aan heeft gehouden, aangezien zijn land niet in oorlog is met die buurstaat of de bevolking daarvan, maar met het door de VS geïnstalleerde fascistische marionettenregime dat door de NAVO wordt uitgebuit om onaanvaardbare conventionele en onconventionele bedreigingen te creëren voor de rode lijnen van Ruslands nationale veiligheid. De militaire activiteiten van Rusland in die voormalige Sovjetrepubliek zijn nog steeds niet meer dan een speciale operatie, ongeacht politiek gedreven beweringen van het tegendeel, hetgeen president Poetin zelf erkende toen hij donderdag zei dat zijn land nog niet eens is begonnen met een serieuze strijd daar.
“Vandaag horen we dat ze ons op het slagveld willen verslaan. Wel, wat kan ik zeggen? Laat ze het maar proberen. We hebben al veel gehoord over het Westen dat ons wil bevechten ’tot de laatste Oekraïner’. Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar dat lijkt de richting te zijn die het opgaat. Maar iedereen moet weten dat we over het algemeen nog niets serieus zijn begonnen.”
Dit is opnieuw een nauwkeurige weergave van de werkelijkheid, aangezien Rusland nog niet gemobiliseerd is, zoals het vermoedelijk zou doen als het werkelijk van plan was een oorlog te voeren, noch heeft het ook maar enigszins de middelen ingezet die met een dergelijk conflict gepaard gaan, ongeacht de in diskrediet gebrachte beweringen van de mainstream media die belachelijk beweren dat het al een tijd geleden zonder munitie en manschappen is komen te zitten.
Het verschil tussen een “oorlog” en een speciale militaire operatie is niet alleen een pedant geschil om propagandistische redenen, maar vormt de basis waarop de unipolaire liberaal-globalistische (ULG) respectievelijk multipolaire conservatief-soevereinistische (MCS) opvattingen over dit conflict zijn gebouwd. De eerstgenoemden beschouwen de laatste fase van het conflict als een niet-uitgelokte “Russische invasie”, die daarom een “illegale oorlogshandeling” is, terwijl de laatstgenoemden inzien dat Rusland in laatste instantie geweld heeft gebruikt om de rode lijnen van zijn nationale veiligheid te verdedigen, met name de genocide op de inheemse Russische bevolking van Donbass, nadat alle diplomatieke middelen daartoe ronduit waren afgewezen door Kiev en zijn door de VS geleide Westerse opperheren.
Er was geen sprake van een “Freudiaanse verspreking” zoals Barbashin ten onrechte suggereerde nadat hij opzettelijk de waarheid verdraaide en de paragraaf wegliet die, zoals de auteur eerder opmerkte, letterlijk volgde op de paragraaf die hij citeerde om zijn desinformatie te spuwen, wat dat met de Amerikaanse regering verbonden individu (op grond van het partnerschap van zijn site met het gedeeltelijk door het Congres gefinancierde Wilson Center’s “The Russia File”, gerund door het Kennan Instituut) deed om president Poetin ten onrechte af te schilderen als een hypocriete oorlogszuchtige. Integendeel, de Russische leider heeft eenvoudigweg de realiteit weergegeven zoals die objectief bestaat, door de fase van het conflict van vóór februari 2022 te omschrijven als een letterlijke (burger)oorlog en erop te wijzen hoe de VS de laatste fase daarvan benutten om een (proxy)oorlog tegen zijn land te voeren.
Nu dit is opgehelderd, zou Rusland zijn speciale militaire operatie inderdaad kunnen laten escaleren tot een letterlijke oorlog als wederkerig antwoord op de steeds intensievere proxy-oorlog die het door de VS geleide Westen via Oekraïne tegen het land voert, maar dat is nog niet gebeurd. Desondanks vond President Poetin het nodig iedereen hieraan te herinneren in de vage hoop dat de gemoederen zullen bedaren en de opperheren van Kiev zich uiteindelijk zullen realiseren dat het beter is Zelenski onder druk te zetten om eenzijdig toe te geven op bepaalde gevoelige punten dan door te gaan met het financieren van zijn campagne ten koste van meer territoriale verliezen aan Rusland in dat scenario. Hieruit blijkt dat president Poetin geen “monster” of “gek” is zoals zijn vijanden beweren, noch een “meesterbrein” zoals zijn vrienden doen, maar gewoon iemand die oprecht gelooft in vrede als dat mogelijk is.
Andrew Korybko is een Amerikaans political analyst