Bron: Robert J. Burrowes, GlobalResearch 27 december 2022 ~~~
Plunderen van de wereldeconomie tot “Je niets zult bezitten” *
Zie: ‘8 voorspellingen voor de wereld in 2030’.
Het is duidelijk dat, wil deze voorspelling uitkomen, er veel dingen moeten gebeuren.
Ik zal de redenen aangeven waarom het World Economic Forum gelooft dat het zal gebeuren en dit vervolgens toelichten. Ik zal onder meer onderzoeken of de Rothschild, Rockefeller en andere verbijsterend rijke families tot degenen zullen behoren die niets zullen bezitten. Of misschien bedoelen ze alleen mensen zoals u en ik.
In feite is een primaire bedoeling achter de lopende technocratische staatsgreep van de Elite, die in januari 2020 is begonnen, om een proces van ontvolking op gang te brengen, alsmede de wereldorde fundamenteel te hervormen, onder meer door van de mensen die nog in leven zijn “transhumane slaven” te maken, de wereldeconomie in te laten storten en de definitieve herverdeling van de wereldwijde rijkdom van alle anderen naar deze Elite door te voeren.
Laat ik beginnen met de kortste geschiedenis, zodat wat er gebeurt kan worden begrepen als de ultieme conclusie van een langlopende agenda, vaststellen wie ik bedoel met de “Wereldwijde Elite” (en haar vertegenwoordigers), dan de feiten aanleveren en uitleggen hoe dit gebeurt en, het belangrijkste, een uitgebreide strategie om het te kunnen stoppen.
Onnodig te zeggen dat, om deze studie beheersbaar te houden, veel kritieke historische gebeurtenissen in dit onderzoek niet aan bod komen – waaronder hoe imperialisme en kolonialisme; de internationale slavenhandel; een groot aantal oorlogen en staatsgrepen; steun van Wall Street voor de bolsjewistische revolutie in Rusland in 1917; en het neerslaan van de Grote Depressie in 1929, werden gebruikt om het programma van de Elite vooruit te helpen. Maar voor verslag van de laatste twee gebeurtenissen die bewijsmateriaal leveren dat overeenstemt met de hieronder aangeboden analyse, zie Wall Street en The Bolshevik Revolution en The Secrets of the Federal Reserve.
Een korte economische geschiedenis
Na de neolithische revolutie van 12.000 jaar geleden stelde de landbouw de mens in staat de jager-verzamelaarseconomie te overstijgen. Maar terwijl de neolithische revolutie spontaan plaatsvond in verschillende delen van de wereld, namen sommige neolithische samenlevingen die ontstonden in Azië, Europa, Midden-Amerika en Zuid-Amerika hun toevlucht tot een toenemende mate van sociale controle, ogenschijnlijk om een verscheidenheid aan sociale en economische resultaten te bereiken, waaronder een grotere efficiëntie in de voedselproductie.
Beschavingen ontstonden iets meer dan 5000 jaar geleden en, gebruikmakend van deze hogere mate van sociale controle, werden gekenmerkt door steden, efficiënte voedselproductie waardoor een grote minderheid van de gemeenschap zich bezig kon houden met meer gespecialiseerde activiteiten, een gecentraliseerde bureaucratie en de beoefening van geschoolde oorlogsvoering. Zie “Een kritische analyse van de menselijke samenleving sinds de neolithische revolutie”.
Met de opkomst van de beschaving ontstonden geleidelijk aan elites van lokale aard (zoals de farao’s van Egypte), elites met een imperiaal bereik (waaronder de Romeinse keizers), elites van religieuze aard (zoals pausen en ambtenaren van het Vaticaan), elites met een economisch karakter (met name de City of London Corporation) en elites van het “nationale” type (met name de monarchieën van Europa), voornamelijk om de administratie te beheren die gepaard ging met de instandhouding en uitbreiding van hun rijk (politiek, economisch en/of religieus).
Met de Vrede van Westfalen in 1648 werd het systeem van de natiestaat in Europa formeel ingesteld. Verrijkt door de langdurige en winstgevende erfenis van hun controle over lokale binnenlandse bevolkingen, steun voor de imperialistische verovering van niet-Europese landen, koloniale onderwerping van inheemse volkeren en de internationale slavenhandel, konden Europese elites, gesteund door militair geweld, een lange reeks veranderingen opleggen aan nationale politieke, economische en juridische systemen die de opkomst van het industriële kapitalisme in Europa in de 18e eeuw in de hand werkten.
Deze onderling verbonden politieke, economische en juridische veranderingen vergemakkelijkten wetenschappelijk onderzoek dat steeds meer gericht was op het gebruik van nieuwe hulpbronnen en technologische innovatie die de voortdurende uitvinding van machines en het gebruik van kolengestookte energie mogelijk maakte.
Daarnaast, en na verscheidene eeuwen van meer en minder formele versies ervan, stuurden politieke en economische belangen van de Elite aan op de “wettelijke” afscherming van het grondbezit om mensen van hun land te verdrijven en in de slechtbetaalde arbeidskrachten te plaatsen die nodig waren in de opkomende industriesteden. In deze steden werd de kloof tussen arm en rijk dramatisch vergroot door een voortdurende reeks ontwikkelingen in de organisatie van het werk in fabrieken, elektrificatie, bankieren en andere veranderingen en technologieën. Samen met de later opgelegde veranderingen in het onderwijs en, later, de gezondheidszorg, werden de nationale economieën en de wereldeconomie steeds meer gestructureerd om ‘gewone’ mensen diepgaand los te koppelen van hun land, traditionele kennis en aloude gezondheidszorgpraktijken om hen afhankelijk te maken, terwijl een systematische versterking plaatsvond van een institutionele realiteit die sinds de dageraad van de menselijke beschaving geleidelijk werd bestendigd: Elite zeggenschap zorgde ervoor dat de economie voortdurend rijkdom herverdeelde van degenen die minder hadden naar degenen die meer hadden.
Zoals Adam Smith bijvoorbeeld opmerkte in zijn klassieke werk An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations uit 1775: “Alles voor onszelf, en niets voor andere mensen, lijkt in elk tijdperk van de wereld de verachtelijke stelregel te zijn geweest van de meesters van de mensheid”.
En dit werd bijvoorbeeld geïllustreerd door de 150 jaar durende strijd tussen de bankiers die een centrale bank in particuliere handen wilden in de nieuwe onafhankelijke Verenigde Staten en de presidenten (zoals Andrew Jackson en Abraham Lincoln) en leden van het Congres die onvermoeibaar werkten om het te verslaan. Sterker nog: “De meeste founding fathers beseften de potentiële gevaren van het bankieren en vreesden de accumulatie van rijkdom en macht door bankiers.
Waarom?
Nadat ze hadden gezien hoe de Britse centrale bank, de Bank of England, de Britse staatsschuld zodanig had opgedreven dat het parlement zich gedwongen zag oneerlijke belastingen te heffen op de Amerikaanse koloniën, begrepen de stichters in de VS het kwaad van een centrale bank in privébezit, waarvan Benjamin Franklin later beweerde dat het de echte oorzaak was van de Amerikaanse Revolutie.
Zoals James Madison, hoofdauteur van de Amerikaanse grondwet, stelde: De geschiedenis leert dat de geldwisselaars elke mogelijke vorm van misbruik, intrige, bedrog en geweld gebruikten om hun controle over regeringen te behouden door het geld en de uitgifte ervan te controleren. Een andere stichter, Thomas Jefferson, verwoordde het zo: “Ik geloof oprecht dat bankinstellingen gevaarlijker zijn voor onze vrijheden dan staande legers. De macht over de uitgifte moet worden afgenomen van de banken en teruggegeven aan het volk, aan wie het behoort. Zoals blijkt, woedde de strijd over wie de macht zou krijgen om Amerikaans geld uit te geven vanaf 1764, waarbij de macht acht keer van eigenaar wisselde, tot de uiteindelijke bedrieglijke overwinning van de bankiers in 1913 met de oprichting van het Federal Reserve System. De strijd over wie ons geld mag uitgeven, is de spil geweest in de geschiedenis van de VS. Er zijn oorlogen om gevoerd. Depressies zijn veroorzaakt om het te verkrijgen. Maar na WO I, werd deze strijd zelden vermeld in de kranten of geschiedenisboeken. Waarom? Tegen WO I, hadden de geldwisselaars met hun dominante rijkdom de controle gegrepen over het grootste deel van de nationale pers. Bekijk The Money Masters: How International Bankers Gained Control of America (met het relevante deel van het vierdelige transcript van de video hier beschikbaar: “The Money Masters: Deel I‘).
Waarom het bezwaar tegen een particuliere centrale bank? Wel, kijk eens naar de vorming en het eigendom van de ten onrechte zo genoemde Bank of England, opgericht in 1694.
Aan het eind van de 17e eeuw was Engeland financieel geruïneerd: 50 jaar van min of meer voortdurende oorlogen met Frankrijk en Nederland hadden het land uitgeput. Dus vroegen regeringsfunctionarissen de bankiers om de leningen die nodig waren om hun politieke doelen na te streven. Wat wilden deze bankiers in ruil daarvoor? “De prijs was hoog: een door de overheid gesanctioneerde bank in privébezit die geld kon uitgeven dat uit het niets was gecreëerd. Het werd de eerste particuliere centrale bank ter wereld en hoewel ze bedrieglijk de Bank of England werd genoemd om de mensen te laten denken dat ze deel uitmaakte van de regering, was dat niet zo. Bovendien verkocht de Bank of England, net als elk ander particulier bedrijf, aandelen om te beginnen. De investeerders, wiens namen nooit bekend zijn gemaakt, werden geacht 1.250.000 Britse ponden in gouden munten in te leggen om hun aandelen in de bank te kopen. Maar slechts 750.000 pond werd ooit ontvangen. Desondanks werd de bank in 1694 officieel erkend en begon zij met het uitlenen van een veelvoud van het geld dat zij zogenaamd in reserve had, aDesondanks werd de bank in 1694 naar behoren gecharterd en begon zij met het uitlenen van een veelvoud van het geld dat zij zogenaamd in reserve had, allemaal tegen rente.
Laat me dat even herhalen voor de duidelijkheid: De Britse regering vaardigde wetgeving uit om een centrale bank in particulier bezit te creëren (dat wil zeggen, een bank in handen van een kleine groep rijke individuen) die enorme hoeveelheden geld uitleende die ze niet had, zodat ze winst kon maken door rente te vragen.
Deze praktijk wordt “fractional reserve banking” genoemd om het te laten klinken als een geraffineerd economisch concept in plaats van een bedrieglijke praktijk die, als u of ik het zou doen, in de gevangenis zou belanden. In ruil daarvoor zou de Bank de Britse politici zoveel van de nieuwe munt lenen als ze wilden, zolang ze de schuld maar dekten door directe belastingen op het Britse volk. Met andere woorden, de Bank kon niet verliezen.
Dus, zoals William T. Still opmerkt: “de legalisatie van de Bank of England kwam neer op niets minder dan de legale vervalsing van een nationale munt voor particulier gewin“.
Helaas”, gaat hij verder, “heeft bijna elk land nu een centrale bank onder particuliere controle, met de Bank of England als basismodel. De macht van deze centrale banken is zo groot, dat ze al snel de totale controle over de economie van een land overnemen. Het komt al snel neer op niets anders dan een plutocratie, geregeerd door de rijken. Bekijk The Money Masters: How International Bankers Gained Control of America (met het relevante deel van het vierdelige transcript van de video hier beschikbaar: ‘The Money Masters: Deel I’).
Voordat u verder gaat: als u niet zo goed weet hoe het banksysteem werkt, is deze korte video een goede manier om de belangrijkste punten op een niet-technische manier uit te leggen. Bekijk ‘Banking – the Greatest Scam on Earth‘.
En voor een doordachte uitleg over de betekenis en de geschiedenis van geld, zie het uitstekende artikel van Nick Szabo “Shelling Out: The Origins of Money’.
Hoe dan ook, het fundamentele punt is eenvoudig: Na 5000 jaar hebben de verschillende processen waarbij lokale elites, vervolgens ‘nationale’ elites, vervolgens internationale elites, en nu de mondiale elite voortdurend hun controle laten gelden om hun vermogen om vorm te geven aan hoe de wereld werkt en om rijkdom te vergaren te vergroten, nu hun hoogtepunt bereikt. Zo staan we op het punt te worden onderworpen aan een door de Elite gecontroleerde technocratie waarin, zoals het World Economic Forum duidelijk maakt: Tegen 2030 “You’ll Own Nothing. En je zult gelukkig zijn.
Dus je zult niets bezitten.
En waarom zou je daar gelukkig mee zijn? Omdat je een transhumane slaaf zult zijn: een organisme dat niet eens meer zijn eigen geest bezit.
Wie is de Wereldwijde Elite en hoe opereert zij?
Veel auteurs hebben zich, direct of indirect, over deze vraag gebogen, en ieder komt met zijn eigen genuanceerde combinatie van rijke individuen en families, hun politieke connecties en de financiële instrumenten en organisatorische structuren waarmee hun macht wordt verkregen en uitgeoefend.
In het kader van deze studie ga ik de mondiale elite definiëren als die families die tegen het einde van de 19e eeuw hun enorme rijkdom hadden verworven en hun politieke en economische macht in de mondiale samenleving stevig hadden gevestigd. Deze families hebben dus de centrale rol gespeeld bij het vormgeven van instellingen en gebeurtenissen, zowel vóór als sinds die tijd, en zo het kader verschaft waarbinnen sindsdien andere rijken zijn ontstaan.
Om hun fundamentele rol bij de vormgeving van de moderne wereld naar hun hand te zetten, heeft deze Elite de oprichting mogelijk gemaakt van een uitgebreid netwerk van deelnemers – bedrijven, instellingen, andere families en individuen – die eigendom zijn van en/of gecontroleerd worden door deze Elite en fungeren als “fronten” om de belangen van de Elite te bevorderen. In een bepaalde periode blijven de Elite-families grotendeels onveranderd (terwijl de opeenvolgende generaties individuen de belangen van de families bevorderen), maar de organisatorische en individuele tussenpersonen via welke deze families werken, variëren, afhankelijk van de doelstellingen van de Elite in de contexten waarin zij optreedt.
Ik zal mijn aanpak kort illustreren aan de hand van één familie – het “Huis Rothschild” – als casestudy, alvorens over te gaan tot een bredere beschrijving van de manier waarop Elite-families hun rijkdom gebruiken om bedrijven, instellingen, ontwikkelingen en mensen in dienst te stellen van hun eigen doelstellingen.
Dit voorbeeld is ontleend aan het officiële Rothschild-archief en twee (soms tegenstrijdige) door Rothschild geautoriseerde verslagen over de geschiedenis van de familie die op verschillende tijdstippen zijn geschreven. Zie The Rothschild Archive, The House of Rothschild – Money’s Prophets, 1798-1848 en The Rothschilds: Een familieportret.
Daarnaast is het verslag gebaseerd op bronnen die neutraal berichten over de betrokkenheid van Rothschild en op enkele kritische bronnen. Deze bronnen worden hieronder in hun context aangehaald.
In het midden van de 18e eeuw waren de voorouders van Mayer Amschel al lang kleine handelaars in het getto van Frankfurt. Maar als Jood zonder familienaam en voordat straatnummering werd gebruikt, was Mayer ook bekend onder de naam die sommige voorouders hadden vermeld op het uithangbord waar zij ooit woonden: Rothschild (Rood Schild). Met meer capaciteiten dan andere kooplieden en nadat hij in de firma Wolf Jakob Oppenheim de eerste beginselen van het zakenleven had geleerd, werd hij handelaar in zeldzame munten, medailles en antiquiteiten, waarvan de kopers bijna altijd aristocratische verzamelaars waren, waaronder Willem, erfprins van Hessen-Kassel. Het was deze handel die Mayer Amschel in staat stelde het kapitaal te vergaren om in het bankwezen te stappen, een natuurlijk gevolg van zijn beleid om sommige van zijn klanten krediet te verlenen. Zijn rijkdom begon snel te groeien naarmate hij zich meer toelegde op staats- en handelsbankieren, zowel lokaal als internationaal.
Met een beleid waarin hij weinig winst uit rente op leningen nastreefde en tegelijkertijd op andere gebieden handelsconcessies nastreefde, alleen klanten zocht onder “de edelste personen in Duitsland”, een geheime boekhouding naast de officiële en later zijn vijf zonen inzette om zijn stijl en activiteiten over te nemen in Engeland (Nathan, die, na enkele jaren in Manchester, zich vestigde in de City van Londen), Parijs (Jakob, bekend als James), Napels (Kalman, of Carl), Wenen (Salomon) en Frankfurt (waar oudste zoon Amschel uiteindelijk vader Mayer opvolgde), vestigde de Rothschild-dynastie en het “multinationale bedrijfsmodel” zich snel in heel Europa. Cruciaal was het onderhouden van nauwe relaties met vooraanstaande politici en op de financiële markten werkzame tussenpersonen die essentieel politiek en commercieel nieuws verstrekten, alsmede particuliere communicatiekanalen (waaronder rijtuigen met geheime compartimenten) die enorm efficiënt werkten.
En het was dit ” Rode Schild ” communicatienetwerk, dat later onder koninklijk beschermheerschap opereerde, in combinatie met een zekere stoutmoedigheid, dat de Rothschilds in staat stelde handig te profiteren van allerlei ongunstige omstandigheden, waaronder de handelsbeperkingen tussen Engeland en het continent die de Napoleontische periode kenmerkten, en ook de Napoleontische oorlogen. Dit omvatte het smokkelen van grote hoeveelheden smokkelwaar van Engeland naar het continent en het overbrengen van een aanzienlijke voorraad ongemunt goud via Frankrijk om de toevoer van Wellingtons leger te financieren.
Het meest spectaculair was dat de Rothschilds, ondanks de inspanningen van de familie om dit feit te onderdrukken, enorm profiteerden van hun bevoorrechte bericht dat Wellington Napoleon versloeg bij Waterloo in 1815, zoals opgetekend door William T. Still en Patrick S.J. Carmack in hun 3,5 uur durende documentaire The Money Masters: How International Bankers Gained Control of America (met het relevante deel van het vierdelige transcript van de video hier beschikbaar: ‘The Money Masters: Part II’).
Hoe is dit gebeurd?
Na een lange reeks oorlogen in Europa en het westelijke Middellandse Zeegebied, waarin hij zeer succesvol was, snel promotie maakte en in 1804 tot keizer van Frankrijk werd gekozen, werd Napoleon uiteindelijk verslagen. Hij deed afstand en werd in 1814 verbannen naar Elba, een eiland voor de Toscaanse kust, maar ontsnapte negen maanden later in februari 1815.
Toen hij naar Parijs terugkeerde, werden Franse troepen uitgestuurd om Napoleon gevangen te nemen, maar zijn charisma was zo groot dat “de soldaten zich rond hun oude leider schaarden en hem opnieuw als hun keizer bejubelden”. En na geld geleend te hebben om zich te herbewapenen, rukte Napoleons vers uitgeruste leger in maart 1815 op om uiteindelijk minder dan drie maanden later bij Waterloo verslagen te worden door de Britse hertog van Wellington. Zoals Still opmerkt: “Sommige schrijvers beweerden dat Napoleon 5 miljoen pond leende van de Bank of England om zich te herbewapenen. Maar het blijkt dat dit geld eigenlijk afkomstig was van Ubard Banking House in Parijs. Niettemin was het vanaf dit punt niet ongebruikelijk dat centrale banken onder private controle beide partijen in een oorlog financierden.
“Waarom zou een centrale bank tegengestelde partijen in een oorlog financieren? vraagt Still. Omdat oorlog de grootste schuldgenerator van allemaal is. Een land zal elk bedrag lenen voor de overwinning. De uiteindelijke verliezer krijgt net genoeg geleend om de ijdele hoop op de overwinning vast te houden, en de uiteindelijke winnaar krijgt genoeg om te winnen. Bovendien zijn zulke leningen meestal afhankelijk van de garantie dat de overwinnaar de schulden van de overwonnenen zal aflossen.
Terwijl de uitkomst van de slag bij Waterloo zeker twijfelachtig was, beraamde Nathan Rothschild in Londen plannen om de uitkomst te gebruiken, ongeacht wie er zou winnen of verliezen, om te proberen de controle te krijgen over de Britse aandelen- en obligatiemarkt en mogelijk zelfs over de Bank of England. Hoe deed hij dit? Hier is één verslag. “Rothschild stationeerde een vertrouwde tussenpersoon, een man genaamd Rothworth, aan de noordkant van het slagveld, dichter bij het Kanaal. Zodra de slag was beslist, ten koste van vele duizenden Franse, Engelse en andere Europese levens, ging Rothworth onmiddellijk naar het Kanaal. Hij bezorgde het nieuws aan Nathan Rothschild, 24 uur voordat Wellingtons eigen koerier met het nieuws arriveerde.
Rothschild haastte zich naar de beurs en, met alle ogen op hem gericht, aangezien het legendarische communicatienetwerk van Rothschild algemeen bekend was, merkten andere aanwezigen op dat Rothschild wist dat de financiële situatie van de Britten ernstig zou worden als Wellington was verslagen en Napoleon weer op vrije voeten was in Europa. Rothschild begon zijn consoles (Britse staatsobligaties) te verkopen. Andere nerveuze beleggers zagen dat Rothschild verkocht. Het kon maar één ding betekenen: Napoleon moet gewonnen hebben, Wellington moet verloren hebben.
De markt kelderde. Al snel verkocht iedereen zijn eigen consoles en daalden de prijzen sterk. “Maar toen begon Rothschild in het geheim de consoles op te kopen via zijn agenten voor slechts een fractie van hun waarde uren daarvoor.
Misleidend? Zoals Still de episode besluit: “Honderd jaar later kwam de New York Times met het bericht dat de kleinzoon van Nathan Rothschild had geprobeerd een gerechtelijk bevel te verkrijgen om een boek met dat beursverhaal erin te onderdrukken. De familie Rothschild beweerde dat het verhaal onwaar en lasterlijk was. Maar de rechtbank wees het verzoek van de Rothschilds af en veroordeelde de familie tot betaling van alle gerechtskosten.
In ieder geval bleef de familie Rothschild, na hun oorspronkelijke fortuin te hebben opgebouwd met behulp van verschillende middelen – waarvan sommige, zoals zojuist geïllustreerd, moreel noch legaal waren – gedurende de 19e eeuw rijkdom vergaren via de internationale obligatiemarkt, waar zij een sleutelrol in speelde, evenals via andere vormen van financiële handel: bemiddeling en raffinage van edelmetaal, acceptatie en discontering van handelspapieren, directe handel in grondstoffen, handel in deviezen en arbitrage, en zelfs verzekeringen.
De Rothschilds hadden ook een selecte groep klanten – meestal koninklijke en aristocratische personen die zij wilden koesteren – aan wie zij een reeks “persoonlijke bankdiensten” aanboden, variërend van grote persoonlijke leningen (zoals die aan de Oostenrijkse kanselier prins Metternich) tot een eersteklas privé-postdienst (voor koningin Victoria). De familie had ook aanzienlijke mijnbouwbelangen en was een belangrijke industriële investeerder die de aanleg van spoorlijnen in Europa in de jaren 1830 en 1840 steunde. Maar naast de andere belangen bleef de familie sterk betrokken bij “de geldhandel”.
Vanaf 1870 was Londen het centrum van het grootste exportproduct van Groot-Brittannië: geld. Via de internationale handelsbanken van Rothschild, Baring, Lazard en Morgan in de City werden enorme hoeveelheden spaargeld en inkomsten verzameld en met aanzienlijke winst geïnvesteerd”. Zie Verborgen Geschiedenis: The Secret Origins of the First World War, blz. 220.
Maar wat is de City precies?
De City of London Corporation, een onafhankelijke vierkante mijl in het hart van Londen, werd rond 1950 opgericht en vestigde zich al snel als een belangrijk handelscentrum waar uiteindelijk enkele van ’s werelds grootste financiële instellingen ontstonden, zoals de London Stock Exchange, Lloyd’s of London en, in 1694, de Bank of England. De “moderne periode” van de stad wordt soms gedateerd vanaf 1067.
Nicholas Shaxson legt echter uit dat de City “een oude, [semi-buitenlandse] entiteit is die in de Britse natiestaat is ondergebracht; een “prehistorisch monster dat op mysterieuze wijze in de moderne wereld is overgebleven”, zoals een 19e-eeuwse would-be City-hervormer het uitdrukte…. het bedrijf is een offshore-eiland in Groot-Brittannië, een belastingparadijs op zich”. Natuurlijk is de term “belastingparadijs” een verkeerde benaming, “omdat zulke plaatsen niet alleen over belastingen gaan. Wat ze verkopen is ontsnappen: aan de wetten, regels en belastingen van rechtsgebieden elders, meestal met geheimhouding als belangrijkste aanbod. Het begrip “elders” (vandaar de term “offshore”) staat centraal. De belasting- en geheimhoudingswetten van de Kaaimaneilanden zijn niet bedoeld voor de ongeveer 50.000 Kaaimannen, maar helpen rijke mensen en bedrijven, meestal in de VS en Europa, om de regels van hun eigen democratische samenleving te omzeilen. Het resultaat is een reeks regels voor een rijke elite en een andere voor de rest van ons.
In de woorden van Shaxson:
De “elders” status van de stad in Groot-Brittannië komt voort uit een eenvoudige formule: eeuwenlang hebben soevereinen en regeringen leningen van de stad gevraagd, en in ruil daarvoor heeft de stad privileges en vrijheden ontleend aan regels en wetten waaraan de rest van Groot-Brittannië zich moet onderwerpen. De stad heeft een nobele traditie in het opkomen voor de vrijheden van burgers tegen despotische vorsten, maar dit is veranderd in vrijheid voor geld. Zie “Het belastingparadijs in het hart van Groot-Brittannië“.
Zoals Gerry Docherty en Jim Macgregor het dan uitleggen, tegen 1870:
De invloed van de stad en de investeringen overschreden de nationale grenzen en brachten geld op voor regeringen en bedrijven over de hele wereld. De grote investeringshuizen verdienden miljarden, hun politieke bondgenoten en agenten werden rijker…. Edward VII, als koning en eerder als prins van Wales, ruilde vriendschap en eerbetoon in voor de genereuze steun van de Rothschilds, Cassel en andere joodse bankiersfamilies zoals de Montagus, Hirschs en Sassoons….. De Bank of England was volledig in handen van deze machtige financiers, en de relatie bleef onaangetast….
De geldstroom naar de Verenigde Staten in de negentiende eeuw bevorderde de industriële ontwikkeling tot immens voordeel van de miljonairs die erdoor ontstonden: Rockefeller, Carnegie, Morgan, Vanderbilt en hun medewerkers. De Rothschilds vertegenwoordigden de Britse belangen, direct via dekmantelbedrijven of indirect via agentschappen die zij controleerden. Spoorwegen, staal, scheepsbouw, bouw, olie en financiën… Deze kleine groepen van enorm rijke individuen aan beide zijden van de Atlantische Oceaan kenden elkaar goed, en de Geheime Elite in Londen initieerde de zeer selecte en geheimzinnige eetclub, de Pilgrims, die hen regelmatig samenbracht. Zie Verborgen Geschiedenis: The Secret Origins of the First World War, blz. 220.
In het Rothschild Archief kunt u een officieel verslag lezen van de vroege betrokkenheid van de familie Rothschild bij de oliewinning, met inbegrip van haar “beslissende invloed” bij de oprichting van Royal Dutch Shell. Zie “Zoeken naar olie in Roubaix”.
Naast hun investeringen in de genoemde sectoren hadden de Rothschilds echter ook aanzienlijke mediabelangen: Hun Paribas Bank “controleerde het almachtige nieuwsagentschap Havas, dat op zijn beurt eigenaar was van het belangrijkste reclamebureau in Frankrijk. Zie Verborgen Geschiedenis: De geheime oorsprong van de Eerste Wereldoorlog, blz. 214.
Aan het eind van de 19e eeuw waren de directe investeringen van Rothschild in grote “wapenbedrijven” (nu beter bekend als wapenindustrie) en aanverwante industrieën aanzienlijk, waarbij de officiële biograaf Niall Ferguson openhartig opmerkte: “Als het imperialisme aan het eind van de 19e eeuw zijn “militair-industrieel complex” had, dan maakten de Rothschilds daar ontegenzeggelijk deel van uit. Zie The House of Rothschild – Volume 2 – The World’s Banker, 1849-1998, p. 579.
Natuurlijk is de familie Rothschild, zoals eerder opgemerkt, niet de enige familie die haar rijkdom gebruikt om enorme economische en politieke macht uit te oefenen en te profiteren van oorlog, maar het bewijs suggereert dat zij lange tijd de meest diepgewortelde is geweest in de instellingen, inclusief de instellingen die zij heeft opgericht, die de uitoefening van deze macht vergemakkelijken. Bovendien is zij via een groot aantal regelingen verbonden met vele andere rijke families, zoals zal blijken.
Bekijk de volgende voorbeelden van hoe de vermogenspositie wordt uitgeoefend en let op de namen van enkele andere rijke families.
Elitaire figuren, die altijd “op de achtergrond” werken, besteden veel tijd aan het manipuleren van “goedgeplaatste” mensen, en niemand is daar meer bedreven in dan de Rothschilds. Om slechts één van de vele voorbeelden te noemen: “zowel de grote landgoederen Balmoral en Sandringham, die zo nauw verbonden zijn met de Britse koninklijke familie, werden mogelijk gemaakt, zo niet geheel betaald, door de vrijgevigheid van het Huis Rothschild”, waarmee de aloude Rothschild-traditie van het schenken van “leningen” – dat wil zeggen steekpenningen, zoals de broers lang tevoren privé hadden erkend – aan royalty’s (en andere belangrijke functionarissen) werd voortgezet.
Natuurlijk gebeurt deze manipulatie van mensen om bepaalde instellingen tot stand te brengen of een bepaalde reeks gebeurtenissen te bespoedigen of te vergemakkelijken. Een duidelijk voorbeeld hiervan was de manipulatie van de Britse regering in de Boerenoorlog van 1899-1902 door “het geheime genootschap van Cecil Rhodes”, zoals het oorspronkelijk heette en waarvan Lord (Nathan) Rothschild stichtend lid was, samen met Alfred, de latere Lord Milner, die Rhodes opvolgde als hoofd van deze exclusieve geheime club. Hoewel het Britse publiek via de media een acceptabeler voorwendsel kreeg voor deze oorlog, werd hij in wezen uitgevochten om de rijke Zuid-Afrikaanse goudmijnbelangen van rijke zakenlieden, waaronder de Rothschilds, te verdedigen en te consolideren. Tegen het einde van de oorlog was het goud van Transvaal eindelijk in hun handen. De kosten? 32.000 doden in de concentratiekampen, [waarvan meer dan 26.000 vrouwen en kinderen]; 22.000 troepen van het Britse Rijk werden gedood en 23.000 gewond. Het aantal Boerenslachtoffers bedroeg 34.000. De gedode Afrikanen bedroegen 14.000. Zie Verborgen Geschiedenis: The Secret Origins of the First World War, blz. 23 & 38-50 en The Anglo-American Establishment: Van Rhodes tot Cliveden.
Het Federal Reserve System van de VS
In zijn klassieke werk The Creature from Jekyll Island: A Second Look at the Federal Reserve, waarin hij de vorming, structuur en functie beschrijft van het Amerikaanse Federal Reserve System, dat het bankwezen in de Verenigde Staten regelt, identificeerde G. Edward Griffin de zeven mannen en wie zij vertegenwoordigden tijdens de geheime vergadering die in november 1910 werd gehouden in het privé-oord van J.P. Morgan op Jekyll Island voor de kust van Georgia, toen het systeem werd bedacht (en later werd aangenomen als The Federal Reserve Act in 1913).
De zeven mannen op deze bijeenkomst vertegenwoordigden de grote financiële instellingen van Wall Street en indirect ook Europa: zij vertegenwoordigden een kwart van de totale rijkdom van de hele wereld. Het waren Nelson W. Aldrich, Republikeins ‘whip’ in de Amerikaanse Senaat, voorzitter van de Nationale Monetaire Commissie en schoonvader van John D. Rockefeller Jr.; Henry P. Davison, senior partner van J.P. Morgan Company; Charles D. Norton, president van de 1st National Bank of New York; A. Piatt Andrew, Assistant Secretary of the Treasury; Frank A. Vanderlip, president van de National City Bank of New York, als vertegenwoordiger van William Rockefeller; Benjamin Strong, hoofd van J.P. Morgan’s Bankers Trust Company en later hoofd van het System; en Paul M. Warburg, partner in Kuhn, Loeb & Company, als vertegenwoordiger van de Rothschilds en Warburgs in Europa.
Maar voor het geval u denkt dat hier sprake is van enige “diversiteit”: langdurige banden als gevolg van enorme financiële injecties op cruciale momenten zorgden ervoor dat verscheidene andere belangrijke banken veel te danken hadden aan het Rothschild-vermogen. In 1857 bijvoorbeeld kwam de bank Peabody, Morgan and Company door een run op Amerikaanse banken in grote problemen toen vier andere banken failliet gingen. Maar Peabody, Morgan and Company werd gered door de Bank of England. Waarom? Wie nam het initiatief voor de redding? Volgens Docherty en Macgregor: “De Rothschilds hadden een enorme invloed op de Bank of England en het meest waarschijnlijke antwoord is dat zij tussenbeide kwamen om het bedrijf te redden. Peabody ging in 1864 met pensioen en Junius Morgan erfde een sterke bank met sterke banden met Rothschild. Junius was de vader van J.P. Morgan. Zie Verborgen Geschiedenis: The Secret Origins of the First World War, p. 222.
Iets soortgelijks gebeurde toen Nathaniel Rothschild aan het hoofd stond van de commissie van de Bank of England die in 1890 de Barings Bank van de dreigende ondergang redde. Maar andere grote banken “waren verplichtingen of fronten voor de Rothschilds….”. Net als J.P. Morgan, Barings en Kuhn Loeb dankte de M.M. Warburg Bank haar voortbestaan en uiteindelijke succes aan Rothschild geld. Om te herhalen: “Aan het begin van de twintigste eeuw waren vele grote banken, waaronder J.P. Morgan en Barings, en bewapeningsfirma’s, schatplichtig aan of fronten voor de Rothschilds. En dit had vele voordelen. J.P. Morgan, die nauw betrokken was bij de Pilgrims – een exclusieve club die belangrijke Britse en Amerikaanse zakenlieden met elkaar verbond – werd onbetwistbaar gezien als een rechtschapen protestantse beschermer van het kapitalisme, die zijn familiewortels kon terugvoeren tot vóór de Revolutie, dus door op te treden in het belang van de Londense Rothschilds beschermde hij hun Amerikaanse winsten tegen het gif van het antisemitisme.
Maar daar houden de banden niet op. Oppervlakkig gezien “waren er periodes van zinderende concurrentie tussen de investerings- en bankhuizen, de staalbedrijven, de spoorwegbouwers en de twee internationale goliaths van de olie, Rockefeller en Rothschilds, maar tegen de eeuwwisseling namen de overlevende conglomeraten een subtielere relatie aan, die echte concurrentie vermeed. Een decennium eerder had Baron de Rothschild een uitnodiging van John D. Rockefeller aanvaard om elkaar in New York te ontmoeten achter de gesloten deuren van het hoofdkantoor van Standard Oil op Broadway, waar zij snel tot een vertrouwelijke overeenkomst waren gekomen. Beiden begrepen duidelijk het voordeel van monopolistische samenspanning.
De schijnbare rivaliteit tussen de belangrijkste belanghebbenden in het bankwezen, de industrie en de handel is lange tijd een handige façade geweest, waarmee zij een groot deel van de wereld tevreden stellen. Zie Verborgen Geschiedenis: The Secret Origins of the First World War, blz. 222-225.
Naast dit soort zakelijke en financiële banden is er natuurlijk het huwelijk. Volgens Dean Henderson bijvoorbeeld: “De Warburgs, Kuhn Loebs, Goldman Sachs, Schiffs en Rothschilds zijn met elkaar vergroeid tot één grote gelukkige bankiersfamilie. De familie Warburg … verbond zich in 1814 in Hamburg met de Rothschilds, terwijl de Kuhn Loeb-grootmacht Jacob Schiff in 1785 een kamer deelde met de Rothschilds. Schiff emigreerde naar Amerika in 1865. Hij sloot zich aan bij Abraham Kuhn en trouwde met Solomon Loeb’s dochter. Loeb en Kuhn trouwden met elkaars zussen en de Kuhn Loeb-dynastie was een feit. Felix Warburg trouwde met de dochter van Jacob Schiff. Twee dochters van Goldman trouwden met twee zonen van de familie Sachs, waardoor Goldman Sachs ontstond. In 1806 trouwde Nathan Rothschild met de oudste dochter van Levi Barent Cohen, een vooraanstaande financier in Londen. Zie Big Oil en hun bankiers in de Perzische Golf: Four Horsemen, Eight Families and Their Global Intelligence, Narcotics and Terror Network, blz. 488.
Dus om terug te keren naar de oprichting van het US Federal Reserve System, volgens Griffin:
De reden voor geheimhouding was eenvoudig. Als men had geweten, dat rivaliserende facties van de bankwereld zich hadden verenigd, zou het publiek zijn gewaarschuwd voor de mogelijkheid, dat de bankiers een overeenkomst beraamden om de handel te begrenzen – wat natuurlijk precies was wat ze deden.
Het resultaat was een kartelovereenkomst met vijf doelstellingen:
de groeiende concurrentie van de nieuwere banken in het land stoppen;
het verkrijgen van een vergunning om geld te creëren uit het niets, voor het verstrekken van leningen;
controle krijgen over de reserves van alle banken, zodat de meer roekeloze banken niet worden blootgesteld aan geldonttrekking en bankruns;
de belastingbetaler laten opdraaien voor de onvermijdelijke verliezen van het kartel; en het Congres ervan overtuigen dat het doel was het publiek te beschermen.
Men realiseerde zich, dat de bankiers partners moesten worden met de politici en dat de structuur van het kartel een centrale bank moest zijn. Het blijkt dat de Fed haar verklaarde doelen niet heeft bereikt. Dat komt omdat dat nooit haar ware doelen waren. Als bankkartel, en in termen van de vijf bovengenoemde doelstellingen, is het een onverdeeld succes.
Om het kernpunt van Griffin te herhalen: “een primaire doelstelling van dat kartel was om de federale overheid te betrekken als bemiddelaar om de onvermijdelijke verliezen van de eigenaren van die banken over te hevelen naar de belastingbetalers. En dit wordt bevestigd door de “massale bewijzen uit de geschiedenis sinds de oprichting van het systeem”.
Of, in de woorden van hoogleraar economie Antony C. Sutton, die de langdurige banden tussen Wall Street en de familie van de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt, inclusief Roosevelt zelf (bankier en speculant van 1921 tot 1928), zorgvuldig heeft gedetailleerd: “Het Federal Reserve System is een legaal particulier monopolie op de geldhoeveelheid dat wordt geëxploiteerd ten gunste van enkelen onder het mom van bescherming en bevordering van het algemeen belang. Zie Wall Street en F.D.R.
En zoals Congreslid Louis Thomas McFadden, voorzitter van de House Committee on Banking and Currency, in 1932 opmerkte: “Toen de Federal Reserve Act werd aangenomen, besefte het volk van de Verenigde Staten niet dat… dit land financiële macht moest afstaan aan een internationale superstaat – een superstaat gecontroleerd door internationale bankiers en internationale industriëlen die samen de wereld voor hun eigen plezier wilden onderwerpen. Zie “Speech van Rep. Louis T. McFadden waarin hij het Federal Reserve System aan de kaak stelt”.
Even belangrijk is, dat de oprichting van de Federal Reserve slechts één van de vele voorbereidende stappen was, die gedurende 25 jaar werden genomen door een selecte groep mannen op sleutelposities, die samenspanden om de Grote Oorlog te ontketenen, om zowel de toekomstige wereldorde vorm te geven als enorm te profiteren van de dood en vernietiging. U kunt gedetailleerde verslagen lezen over wat er gebeurde, inclusief de hoofdrolspelers, hun motieven en de aanstichting van de Boerenoorlog in Zuid-Afrika, die hierboven werd genoemd, als onderdeel van het proces, in boeken zoals deze:
Hidden History: The Secret Origins of the First World War,
The Anglo-American Establishment: Van Rhodes tot Cliveden,
The House of Rothschild – Deel 2 – The World’s Banker, 1849-1998 en
Er is ook een doordachte samenvatting in “A crime against humanity: the Great Reset of 1914-1918″ en een uitstekende video over het onderwerp: “The WWI Conspiracy”.
De primaire kosten van de Eerste Wereldoorlog bedroegen 20 miljoen mensenlevens, maar voor sommigen was het enorm winstgevend.
Tot zover, deel 1 (van 4 delen) vertaald uit het origineel, van Robert J. Burrowes, op Globalresearch.ca 27 december 2022
[*] Subtitel: Volgens een video gepubliceerd door het World Economic Forum in 2016, tegen 2030 “You’ll Own Nothing. And you will be happy.”
Robert J. Burrowes heeft een levenslange toewijding aan het begrijpen en beëindigen van menselijk geweld. Hij heeft sinds 1966 uitgebreid onderzoek gedaan in een poging te begrijpen waarom mensen gewelddadig zijn en is sinds 1981 een geweldloze activist. Hij is de auteur van “Why Violence?”. Zijn e-mailadres is flametree@riseup.net en zijn website is hier. Hij levert regelmatig bijdragen aan Global Researc