Bron: Robert J. Burrowes, GlobalResearch 27 december 2022 ~~~
Plunderen van de wereldeconomie tot “Je niets zult bezitten” *
Deze tekst bouwt verder op deel 1/4 ,
waarin als onderwerpen behandeld werden:
- Inleiding
- Een korte economische geschiedenis
- Wie is de Wereldwijde Elite en hoe opereert zij?
- Het Federal Reserve System van de VS
De Bank voor Internationale Betalingen
Een andere kritieke ontwikkeling in deze periode was de oprichting van de Bank for International Settlements (BIS) – als “de centrale bank van de centrale banken” – in 1930. Zoals professor Carroll Quigley beschrijft, was de BIS het hoogtepunt van de inspanningen van bankiers uit de elite “om een wereldsysteem van financiële controle in particuliere handen te creëren dat het politieke systeem van elk land en de economie van de wereld als geheel kan domineren”.
Maar het streven begon al vele jaren eerder, met Montagu Norman (Bank of England) en Benjamin Strong (de eerste gouverneur van de Federal Reserve Bank van New York) als overtuigde voorstanders. In de jaren 1920 waren zij vastbesloten de financiële macht van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten te gebruiken om alle grote landen van de wereld te dwingen de goudstandaard in te voeren en deze te laten functioneren via centrale banken die vrij waren van alle politieke controle, waarbij alle internationale financiële kwesties zouden worden geregeld door overeenkomsten van deze centrale banken zonder inmenging van regeringen.
Dit systeem moest op feodale wijze worden gecontroleerd door de centrale banken van de wereld die in overleg handelden, door middel van geheime overeenkomsten die werden gesloten tijdens veelvuldige privé-vergaderingen en -conferenties. De top van het systeem zou de Bank for International Settlements in Bazel, Zwitserland zijn, een particuliere bank die eigendom was van en gecontroleerd werd door de centrale banken van de wereld, die zelf particuliere bedrijven waren.
Elke centrale bank, in de handen van mannen als Montagu Norman van de Bank of England, Benjamin Strong van de New York Federal Reserve Bank, Charles Rist van de Bank of France, en Hjalmar Schacht van de Reichsbank, trachtte haar regering te domineren door haar vermogen om de kredietverlening aan de schatkist te controleren, de buitenlandse beurzen te manipuleren, het niveau van de economische activiteit in het land te beïnvloeden, en meewerkende politici te beïnvloeden door de latere economische beloningen in de zakenwereld. De B.I.S. was als particuliere instelling eigendom van de zeven belangrijkste centrale banken en werd bestuurd door de hoofden daarvan, die samen de raad van bestuur vormden.
Maar, merkt Quigley op:
Men moet niet denken dat deze hoofden van de belangrijkste centrale banken van de wereld zelf belangrijke machten waren in de wereldfinanciën. Dat waren ze niet. Zij waren veeleer de technici en zaakwaarnemers van de dominante investeringsbankiers van hun eigen land, die hen hadden laten stijgen en perfect in staat waren hen neer te halen.
De belangrijkste financiële machten van de wereld waren in handen van deze investeringsbankiers (ook wel “internationale” of “zakenbankiers” genoemd), die grotendeels achter de schermen bleven in hun eigen particuliere banken zonder rechtspersoonlijkheid.
Deze vormden een systeem van internationale samenwerking en nationale dominantie dat privater, machtiger en geheimer was dan dat van hun zaakwaarnemers in de centrale banken. Deze dominantie van de investeringsbankiers was gebaseerd op hun controle over de krediet- en investeringsstromen in hun eigen land en in de rest van de wereld. Zij konden de financiële en industriële systemen van hun eigen landen domineren door hun invloed op de stroom van lopende middelen via bankleningen, de discontovoet en de herdiscontering van handelsschulden; zij konden regeringen domineren door hun controle over lopende staatsleningen en het spel van de internationale beurzen. Bijna al deze macht werd uitgeoefend door de persoonlijke invloed en het prestige van mannen die in het verleden hadden bewezen in staat te zijn succesvolle financiële coupes tot stand te brengen, hun woord te houden, het hoofd koel te houden in een crisis, en hun winstkansen te delen met hun partners. In dit systeem waren de Rothschilds gedurende een groot deel van de negentiende eeuw toonaangevend. Zie Tragedy & Hope: A History of the World in Our Time, blz. 242-3 en 245.
Om ervoor te zorgen dat deze selecte groep internationale bankiers zou kunnen opereren zonder enige vorm van verantwoording aan enige andere autoriteit in de wereld, wordt in de artikelen 4 en 12 van de ” Hoofdkantoorovereenkomst met Zwitserland ” van de BIS uitdrukkelijk een reeks ” voorrechten en immuniteiten ” genoemd, die onder meer bepalen dat ” de Bank immuniteit van rechtsmacht geniet ” en dat ” de leden van de Raad van bewind van de Bank, samen met de vertegenwoordigers van de centrale banken die lid zijn van de Bank ” immuniteit van arrestatie of gevangenneming genieten. Zie “Overeenkomst tussen de Zwitserse Bondsraad en de Bank voor Internationale Betalingen ter bepaling van de juridische status van de Bank in Zwitserland”.
In gewone taal: de BIS en haar leden staan buiten het bereik van regeringen, belangrijke internationale organisaties en de rechtsstaat. Zij zijn aan niemand verantwoording schuldig. En daarom is de BIS nooit ter verantwoording geroepen voor het plegen van oorlogsmisdaden. Zie “Geschiedenis – de BIS tijdens de Tweede Wereldoorlog (1939-48)”. Voor een uitstekende en gedetailleerde beschrijving van de Bank voor Internationale Betalingen, zie Adam LeBor’s Tower of Basel: The Shadowy History of the Secret Bank that Runs the World.
Bovendien, zoals Sutton opmerkt, omdat politici die welwillend staan tegenover financieel kapitalisme en academici met ideeën over wereldcontrole in het gareel worden gehouden door een systeem van beloningen en sancties, was “in het begin van de jaren dertig het leidende voertuig voor dit internationale systeem van financiële en politieke controle” de BIS, met hoofdkantoor in Bazel. De BIS “zette haar werk voort tijdens de Tweede Wereldoorlog als het instrument waarmee de bankiers – die… niet met elkaar in oorlog waren – een wederzijds voordelige uitwisseling van ideeën, informatie en planning voor de naoorlogse wereld voortzetten. Uitsluitend in die zin was de oorlog voor hen irrelevant. Zie Wall Street en de opkomst van Hitler, blz. 11-12.
Dus terwijl elitaire figuren, waaronder de Rothschilds, instellingen en gebeurtenissen bleven vormgeven om de wereldorde te herstructureren en winstgevender te maken voor henzelf, was vrijwel iedereen in de wereld ongewild slachtoffer van hun geheime programma’s, velen ten koste van hun eigen leven.
Een opmerkelijke uitzondering was VS-majoor-generaal Smedley Butler, die ten minste de cruciale rol van oorlog bij het scheppen van rijkdom voor de elite uiteenzette. Na meer dan drie decennia van hoog gedecoreerde dienst in het US Marine Corp, beschreef Butler later zijn ervaring in de volgende termen: “Ik bracht het grootste deel van mijn tijd door als een eersteklas krachtpatser voor Big Business, voor Wall Street en voor de bankiers. Kortom, ik was een zwendelaar voor het kapitalisme. Zie “Generaal-majoor Smedley Butler“.
In zijn boek uit 1935 schreef hij:
Oorlog is een zwendel. Dat is het altijd geweest. Het is mogelijk de oudste, gemakkelijk de meest winstgevende, zeker de meest wrede… Het is de enige waarbij de winst wordt gerekend in dollars en de verliezen in levens….. Het wordt gevoerd in het voordeel van de weinigen, ten koste van de velen. Uit de oorlog maken een paar mensen enorme fortuinen.
Hij beschreef verder enkele van de individuen en bedrijven die enorme winsten maakten met de Eerste Wereldoorlog. Zie Oorlog Is Een Racket.
Wereldoorlog II
En slechts enkele jaren later bewees de Tweede Wereldoorlog opnieuw dat “oorlog een zwendel is”. Professor Antony C. Sutton doorgrondde zorgvuldig de mantel van misleiding waarachter het schuilging, en onderzocht originele documentatie en ooggetuigenverslagen om te onthullen wat een van de meest opmerkelijke en onderbelichte feiten van de Tweede Wereldoorlog blijft. In zijn verslag van deze georkestreerde vuurzee documenteert Sutton zorgvuldig hoe vooraanstaande Wall Street banken en Amerikaanse bedrijven Hitlers opkomst aan de macht steunden door financiering van en handel met nazi-Duitsland, waarbij hij tot de onverkwikkelijke conclusie komt dat “de catastrofe van de Tweede Wereldoorlog uiterst winstgevend was voor een selecte groep financiële insiders” waaronder J. P. Morgan, T.W. Lamont, de Rockefeller belangen, General Electric, Standard Oil en de National City, Chase en Manhattan banken, Kuhn, Loeb and Company, General Motors, Ford Motor Company, en tientallen anderen in “de bloedigste, meest vernietigende oorlog in de geschiedenis”. Zie Wall Street en de opkomst van Hitler.
Ter illustratie van de complexe en wijdvertakte samenwerking tussen Amerikaanse bedrijfsbelangen en de nazi’s tijdens de oorlog, is er hier een voorbeeld: Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog was het Duitse chemische complex van I.G. Farben, met de bankier Max Warburg (broer van Paul van de US Federal Reserve) in de raad van bestuur, het grootste chemische productiebedrijf ter wereld, met buitengewone politieke en economische macht binnen Hitlers nazistaat. Het Farben-kartel dateerde van 1925 en was met financiële steun van Wall Street opgericht door het organiserend genie van Hermann Schmitz, een prominente eerste Nazi, die via I.G. Farben Hitlers machtsovername in maart 1933 hielp financieren. Schmitz creëerde de supergrote chemische onderneming uit zes reeds reusachtige Duitse chemische bedrijven.
I.G. Farben was zo belangrijk voor de nazi-oorlogsinspanning dat het 100% van de smeerolie en diverse andere producten produceerde, 95% van het gifgas – “genoeg gas om 200 miljoen mensen te doden” – dat werd gebruikt in de vernietigingskamers, 84% van de explosieven, 70% van het buskruit en zeer grote hoeveelheden van veel andere kritieke producten, waaronder vliegtuigbrandstof. Zoals Sutton concludeert: “Zonder het door Wall Street verschafte kapitaal zou er helemaal geen I.G. Farben zijn geweest en vrijwel zeker geen Adolf Hitler en de Tweede Wereldoorlog. Zie Wall Street and The Rise of Hitler, blz.17-20.
De Tweede Wereldoorlog kostte 70-85 miljoen mensenlevens. Maar er waren geen kosten voor die Wall Street bedrijven en hun collega oorlogsprofiteurs die samenwerkten met Nazi Duitsland. Alleen enorme winsten.
Na de Tweede Wereldoorlog
Professor in de sociologie C. Wright Mills publiceerde in 1956 zijn klassieke werk The Power Elite, waarin hij de langdurige verstrengeling tussen politieke, zakelijke en militaire elites documenteerde. Deze wetenschappelijke inspanning behoorde tot de eerste van de periode na de Tweede Wereldoorlog die de aard van de Amerikaanse elite en haar functioneren documenteerde, en die de nadruk legde op de vervlochten macht van bedrijfs-, politieke en militaire elites bij het uitoefenen van controle over de Amerikaanse nationale samenleving en het uitbuiten van de bevolking.
Maar een zwak punt in het verslag van Mills was dat hij niet inging op de reeds lang bestaande macht van een mondiale elite om belangrijke gebeurtenissen in een land, en zeker in de Verenigde Staten, te manipuleren, terwijl dit toch grotendeels gebeurde via de relevante nationale elite(s).
Dit “mondiale bereik” van de elite komt opnieuw duidelijk naar voren in elke studie over het eigendom van de olievoorraden in de wereld. In zijn boek The Seven Sisters uit 1975 populariseerde Anthony Sampson deze collectieve naam voor het schimmige oliekartel dat zich gedurende zijn hele geschiedenis krachtig had ingezet om concurrenten uit te schakelen en de olie in de wereld te controleren. Zie The Seven Sisters: The Great Oil Companies and the World They Shaped. Enkele decennia later merkte Dean Henderson eenvoudigweg op dat “na een vloedgolf van fusies rond de eeuwwisseling, Sampson’s Seven Sisters Four Horsemen werden: Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco en Royal Dutch/Shell. Daarnaast merkte Henderson echter het volgende op:
De olierijkdom in de Perzische Golfregio is de belangrijkste bron van kapitaal [voor de internationale megabanken]. Zij verkopen aan de sjeiks van de Golfraad staatsobligaties met een looptijd van 30 jaar tegen 5% rente, en lenen het oliegeld van de sjeiks vervolgens uit aan regeringen van de derde wereld en westerse consumenten tegen een rente van 15-20%. Daarbij gebruiken deze financiële opperheren – die niets van economisch belang produceren – schulden als hefboom om de controle over de wereldeconomie te consolideren.
Zie Big Oil en hun bankiers in de Perzische Golf: Four Horsemen, Eight Families and Their Global Intelligence, Narcotics and Terror Network, blz. 168, 451.
En na een reeks fusies en de bankencrisis van 2008 domineren vier grote banken de Amerikaanse economie: JP Morgan Chase, Citigroup, Bank of America en Wells Fargo. Bovendien zijn deze banken, samen met Deutsche Bank, Banque Paribas, Barclays “en andere Europese oudgeld kolossen”, eigenaar van de vier oliegiganten en behoren zij ook “tot de top 10 van aandeelhouders van vrijwel elk Fortune 500 bedrijf”, waardoor zij enorme controle hebben over de wereldeconomie.
Zie Big Oil and Their Bankers in the Persian Gulf: Four Horsemen, Eight Families and Their Global Intelligence, Narcotics and Terror Network, blz. 470, 473.
Dus wie bezit deze banken? Het zal inmiddels geen verrassing meer zijn dat verscheidene geleerden op verschillende momenten in de afgelopen 100 jaar deze kwestie hebben onderzocht en in wezen tot dezelfde conclusie zijn gekomen: de grote families, die door bloed, huwelijk en/of zakelijke belangen steeds meer met elkaar verbonden zijn, hebben hun controle over de banken gewoon geconsolideerd. Naast de reeds genoemde onderzoekers merkte Eustace Mullins bij de herziening van zijn boek in 1983 op dat enkele families nog steeds de banken van New York City controleren, die op hun beurt de controle hebben over de Federal Reserve Bank van New York. Mullins identificeerde de families van de Rothschilds, Morgans, Rockefellers, Warburgs en anderen.
Zie The Secrets of the Federal Reserve, blz. 224.
Verschillende onderzoekers hebben sinds Mills over het onderwerp elitemacht geschreven. Professor Peter Phillips schreef in 2018 het boek Giants: The Global Power Elite waarin een overzicht wordt gegeven van “de overgang van de door Mills beschreven machtselites van de natiestaten naar een transnationale machtselite die zich concentreert op de controle van het mondiale kapitaal over de hele wereld”. De wereldwijde machtselite functioneert als een niet-gouvernementeel netwerk van vergelijkbaar gevormde rijke mensen met gemeenschappelijke belangen bij het beheren, faciliteren en beschermen van geconcentreerde wereldwijde rijkdom en het verzekeren van de voortdurende groei van kapitaal.
Afgezien van de voor de hand liggende kritiek dat Phillips in feite de fout herhaalt die Mills maakte door aan te nemen dat er geen reeds bestaande “transnationale machtselite” bestond, ook al had die een andere vorm, identificeert Phillips vervolgens op nuttige wijze de zeventien grootste vermogensbeheerders ter wereld, zoals BlackRock en J.P. Morgan Chase, die samen (inmiddels) meer dan 50 biljoen dollar beheren in een zelfbeleggend netwerk van in elkaar grijpend kapitaal dat de hele wereld omspant.
Meer precies noemt Phillips de 199 individuele bestuurders van de zeventien mondiale financiële reuzen en het belang van die transnationale instellingen die een gemeenschappelijke functie vervullen – waaronder:
de Wereldbank, Internationaal Monetair Fonds, G20, G7, Wereldhandelsorganisatie (WTO),
Wereld Economisch Forum (WEF), Trilaterale Commissie,
Bilderberg Groep (met een recensie van Daniel Estulin’s boek The True Story of the Bilderberg Group hier:
““The True Story of the Bilderberg Group” and What They May Be Planning Now”),
Bank for International Settlements en the Council on Foreign Relations
(zie “One World Governance en de Council on Foreign Relations. “We Shall have World Government… by Conquest or Consent.”) – en met name twee zeer belangrijke mondiale elitaire organisaties voor beleidsplanning:
de Groep van Dertig (met 32 leden) en het uitgebreide uitvoerend comité van de Trilaterale Commissie (met 55 leden).
En Phillips legt zorgvuldig uit waarom en hoe de mondiale elite haar macht, winsten en privileges verdedigt tegen rebellie door de “weerbarstige uitgebuite massa’s”: “De mondiale machtselite gebruikt de NAVO en het Amerikaanse militaire imperium voor haar wereldwijde beveiliging….”. Het hele systeem zet de concentratie van rijkdom voor de elites voort en breidt de ellendige ongelijkheid voor de massa’s uit.
Phillips, die het belang van systeemverandering en herverdeling van rijkdom bepleit, stelt verder dat “deze concentratie van beschermde rijkdom leidt tot een crisis van de mensheid, waarbij armoede, oorlog, honger, massale vervreemding, mediapropaganda en milieuvernietiging een bedreiging vormen voor de soort”.
Het is dus de moeite waard om te herhalen: Oorlog speelt een voortdurende en vitale rol in de uitoefening van de macht van de Elite om de wereldorde te hervormen teneinde de concentratie van rijkdom door de Elite te maximaliseren. Als u nog meer bewijs wilt, vindt u deze recente rapporten misschien leerzaam: het rapport van de Amerikaanse Congressional Research Service.
“Instances of Use of United States Armed Forces Abroad, 1798-2022“,
het Tufts University Fletcher Center for Strategic Studies rapport ‘Military Intervention Project (MIP) Research‘.
en een artikel en video die deze twee rapporten samenvatten en bespreken in “US launched 251 military interventions since 1991, and 469 since 1798“.
Maar, zoals de discussie hierboven en hieronder illustreert, is oorlog niet het enige mechanisme dat de Elite gebruikt.
Historische analyse van de Wereldwijde Elites: De wereldeconomie plunderen tot “je niets meer bezit”.
Voor een verslag dat zich richt op het identificeren van veel van ’s werelds grootste bedrijven, in vele sectoren, en vervolgens de verwevenheid van bedrijfseigendom illustreert en aantoont dat ze allemaal eigendom zijn van dezelfde kleine groep van gigantische vermogensbeheerders – waaronder met name Vanguard, BlackRock en State Street – is deze video zeer leerzaam: “Monopoly: Who Owns the World?”. (Nederlandse versie xxxxxx )
En voor een indringende kritiek op BlackRock en haar algemene strategie om wereldwijd enorme controle te verwerven, onder meer door gebruik te maken van haar Aladdin beleggingsanalysetechnologie (die gebruik maakt van massale gegevensverzameling, kunstmatige intelligentie en computerondersteund leren om beleggingsinzichten af te leiden),
zie “BlackRock: Bringing Together Man and Machine
en deze driedelige serie van James Corbett: ‘How BlackRock Conquered the World‘.
In de “Monopoly”-video ziet u opnieuw de namen van enkele bekende personen en families die aanzienlijke belangen hebben in deze ondernemingen en vermogensbeheerders. Na families als de Rothschilds, Rockefellers en Morgans te hebben genoemd, merkt de verteller met betrekking tot Vanguard eenvoudigweg op dat haar “grootste aandeelhouders de particuliere fondsen en non-profitorganisaties van deze families zijn”.
En als je denkt dat nationale elites in landen als China en Rusland op de een of andere manier niet bij dit alles betrokken zijn, vind je het misschien interessant om artikelen te lezen over de rijkdom en politieke invloed van de Chinese “onsterfelijken” en de Russische oligarchen -…
zie “China’s rode aristocratie” en
Lijst van oligarchen en Russische elites die in ICIJ-onderzoeken aan bod komen.
Emanuel Pastreich wijst er bovendien op dat wie de verantwoordelijkheid voor het Chinese beleid inzake gegevensverzameling en controle op basis van QR-codes en het traceren van contacten aanwijst, onvermijdelijk de Chinese regering aanwijst.
Maar de waarheid is dat weinig of geen van deze beleidsmaatregelen door de Chinese regering zelf zijn bedacht of uitgevoerd, maar dat de Chinese regering wordt bezet door IT-bedrijven die rapporteren aan de miljardairs (vaak via Israël en de Verenigde Staten) en de Chinese regering volledig omzeilen.
Pastreich geeft verder enig inzicht in de manier waarop belangrijke Elite-inlichtingen- en financiële bedrijven het technocratische sociale controlebeleid aansturen dat onder dekking van het “virus” in China wordt uitgevoerd.
Zie “De Derde Opiumoorlog Deel Eén: De agenda achter de COVID-19 aanval op China” en
“De Derde Opiumoorlog Deel Twee: De ware dreiging van China” of bekijk
Westerse technologie en China: Wie dient wie?
In feite, zoals Patrick Wood opmerkt, verwijzend naar een veel eerder boek van hemzelf en professor Antony Sutton – zie Trilaterals Over Washington Volumes I & II – “Dankzij de vroege leden van de [Elite’s] Trilaterale Commissie werd China uit zijn communistische dictatuur van de donkere eeuwen op het wereldtoneel gebracht”. Bovendien organiseerde en faciliteerde de Trilaterale Commissie een massale overdracht van technologie naar China om zijn niet-bestaande infrastructuur op te bouwen: ….. Als een mislukte communistische dictatuur, was China een blanco lei, met meer dan 1,2 miljard burgers onder haar controle. Het Chinese leiderschap wist echter niets van kapitalisme en vrij ondernemerschap, en [de belangrijkste Trilateralist Zbigniew] Brzezinski deed geen moeite om hen daarover te onderwijzen. In plaats daarvan plantte hij de zaden van Technocratie…. In de 20-jarige periode van 1980 tot 2000 vond een transformatie plaats die als een economisch wonder werd beschouwd; maar dat kwam niet door toedoen van China. Integendeel, het kan volledig worden toegeschreven aan de meesters van de Technocratie binnen de gelederen van de Trilaterale Commissie. Na een opsomming van verschillende belangrijke kenmerken van China’s technocratie (5G, AI, sociale kredietscores…) concludeert Wood dat “China een volwaardige technocratie is en de eerste in zijn soort op aarde. Zie dit artikel over China als een van Woods 12-delige serie over technocratie: ‘Dag 7: China Is Een Technocratie‘.
En met betrekking tot Rusland merkt Riley Waggaman simpelweg op: “Wat betreft de “COVID-getriggerde” economische herstructurering: de Russische regering heeft openlijk de Vierde Industriële Revolutie van het World Economic Forum omarmd. In oktober [2021] ondertekenden de Russische regering en het WEF een memorandum over de oprichting van een Centrum voor de Vierde Industriële Revolutie in Rusland.
Rusland heeft al een wet aangenomen die “experimentele wettelijke regelingen” toestaat om bedrijven en instellingen in staat te stellen AI en robots in te zetten in de economie, zonder gehinderd te worden door bureaucratische regelgeving.
Terugkomend op Gref en zijn digitale Sbercoin: De centrale bank van Rusland is al van plan een digitale roebel te testen die, naast andere vernuftige functies, kan worden gebruikt om aankopen te beperken. Zie ‘ I believe we are facing an evil that has no equal in human history’.
En volgens Mikhail Delyagin, een afgevaardigde van de Doema van de Russische Federatie: “In de jaren ’90, onder Jeltsin, werd het externe beheer van de wereldwijde banksters uitgevoerd via het IMF en via [de Russische oligarch Anatoly] Chubais. Nu, onder Poetin, zal het externe beheer worden gedaan door Big Tech, sociale mondiale platforms, en Big Pharma via de WHO. Precies hetzelfde beheer. Aangehaald in “Doema-afgevaardigde: “Bescherm jezelf en Rusland tegen een staatsgreep!”. Russische wetgever doet video-oproep aan de natie. Zal iemand luisteren?
Los hiervan, bedenk dat de Elite, evenals haar vertegenwoordigers en organisaties (inclusief die in China en Rusland), enorme rijkdommen hebben verstopt in “geheime rechtsgebieden” (beter bekend als belastingparadijzen): locaties over de hele wereld waar rijke individuen, criminelen en terroristen, maar ook regeringen en overheidsinstellingen (zoals de CIA), banken, bedrijven, hedgefondsen, internationale organisaties (zoals het Vaticaan) en misdaadsyndicaten (zoals de maffia), hun geld kunnen verstoppen, zodat ze regelgeving en toezicht kunnen ontlopen, en belasting kunnen ontduiken. Hoeveel vermogen is er in belastingparadijzen verstopt? Dat is onmogelijk precies te weten, maar het kan alleen worden uitgedrukt in tientallen biljoenen dollars en een onbekend aantal gouden stenen, kunstwerken, jachten en renpaarden.
Zie ‘Elite Banking at Your Expense: How Secretive Tax Havens are Used to Steal Your Money’.
Hoe is dit mogelijk? Wel, het wordt beschermd door overheidswetgeving en rechtssystemen, met een ‘leger’ van Elite-agenten – accountants, auditors, bankiers, zakenmensen, advocaten en politici – die ervoor zorgen dat ze beschermd blijven. Het punt is eenvoudig: als je genoeg geld hebt, bestaat de wet gewoon niet. En je kunt legaal belastingen ontduiken, in de volle wetenschap dat je enorme winsten (zelfs van immoraal verworven rijkdom zoals sekshandel, wapenhandel, handel in bedreigde diersoorten, conflictdiamanten en drugshandel) “wettig” zijn en ontsnappen aan elke vorm van regelgeving en toezicht. Zie “The Rule of Law: Unjust and Violent”.
Maar rechtssystemen faciliteren ook op andere manieren monsterlijk onrecht. Ze zorgen er bijvoorbeeld voor dat eigenaars van bedrijven in staat worden gesteld om zowel hun werknemers als alle belastingbetalers meedogenloos uit te buiten. Voor een doordachte en eenvoudige uiteenzetting van hoe dit werkt, zie dit artikel van professor James Petras: “ How Billionaires Become Billionaires“.
En om kort terug te komen op een hierboven besproken onderwerp: Wie bezit nu het Amerikaanse Federal Reserve System?
Volgens Dean Henderson, die in 2010 schreef, zijn het “de Goldman Sachs, Rockefellers, Lehmans en Kuhn Loebs van New York; de Rothschilds van Parijs en Londen; de Warburgs van Hamburg; de Lazards van Parijs; en de Israel Moses Seifs van Rome”.
Henderson vervolgt: “De controle die deze bankiersfamilies uitoefenen over de wereldeconomie kan niet worden overschat en is opzettelijk gehuld in geheimzinnigheid. Hun corporate media arm is er snel bij om alle informatie die deze geldmachten ontmaskert in diskrediet te brengen als een halfbakken samenzweringstheorie. Het woord “samenzwering” zelf is gedemoniseerd, net als het woord “communisme”. Iedereen die het woord durft uit te spreken wordt snel uitgesloten van het publieke debat en afgeschreven als krankzinnig. Maar de feiten blijven.
Zie Big Oil and Their Bankers in the Persian Gulf: Four Horsemen, Eight Families and Their Global Intelligence, Narcotics and Terror Network, blz. 473-4.
Andere wetenschappers op dit gebied zijn het daarmee eens.
In zijn uitzonderlijk gedetailleerd onderzoek naar drie belangrijke historische gebeurtenissen van de 20e eeuw – de bolsjewistische revolutie, de opkomst van Franklin D. Roosevelt en de opkomst van Hitler – heeft professor Antony Sutton de politieke macht in de Verenigde Staten niet bij de Amerikaanse grondwet gelegd, maar bij “het financiële establishment in New York: de internationale privé-bankiers, meer bepaald de financiële huizen van J. P. Morgan, de door Rockefeller gecontroleerde Chase Manhattan Bank, en vroeger (vóór de fusie van hun Manhattan Bank met de vroegere Chase Bank), de Warburgs”.
Gedurende het grootste deel van de twintigste eeuw heeft het Federal Reserve System, met name de Federal Reserve Bank van New York (die buiten de controle van het Congres staat, niet gecontroleerd wordt en de macht heeft om naar believen geld te drukken en krediet te creëren), vrijwel het monopolie uitgeoefend op de koers van de Amerikaanse economie. In buitenlandse zaken bevat de Council on Foreign Relations, oppervlakkig gezien een onschuldig forum voor academici, zakenlieden en politici, in zijn omhulsel een machtscentrum dat eenzijdig het buitenlands beleid van de VS bepaalt. Het belangrijkste doel van dit verzonken – en duidelijk subversieve – buitenlands beleid is het verwerven van markten en economische macht (winst, zo u wilt), voor een kleine groep gigantische multinationals onder de virtuele controle van een paar bancaire investeringshuizen en controlerende families. Zie Wall Street and The Rise of Hitler, blz.125-126.
Dus wat is er veranderd?
Er is niets veranderd.
Maar het zijn niet alleen geleerden die tot deze conclusie zijn gekomen. Denk aan David Rockefeller’s waanzinnige witwassen van de sleutelrol van zijn eigen familie in de hierboven geschetste moord, verwoesting en vernietiging: “Sommigen geloven zelfs dat wij deel uitmaken van een geheime cabal die tegen de belangen van de Verenigde Staten in werkt, en bestempelen mijn familie en mij als “internationalisten” en van samenzwering met anderen over de hele wereld om een meer geïntegreerde wereldwijde politieke en economische structuur op te bouwen – één wereld, zo u wilt. Als dat de beschuldiging is, ben ik schuldig, en daar ben ik trots op…. een van de meest hardnekkige [samenzweringen] is dat een geheime groep internationale bankiers en kapitalisten, en hun volgelingen, de wereldeconomie controleren…. [maar deze mensen] negeren de tastbare voordelen die onze actieve internationale rol in de afgelopen halve eeuw heeft opgeleverd”. Zie Memoires, p. 483.
Als u zich afvraagt hoe dit alles kan gebeuren zonder noemenswaardige tegenkanting vanuit elitekringen, dan is er een eenvoudig antwoord: Ze zijn allemaal krankzinnig en controle om de accumulatie van grondstoffen te maximaliseren is het eeuwige substituut geworden voor hun vernietigde vermogen om emotioneel betrokken te zijn bij hun eigen leven en zich in te leven in hun medemensen. Voor meer details, zie “Love Denied: The Psychology of Materialism, Violence and War” en “The Global Elite is Insane Revisited“.
Dus terwijl sommigen van ons af en toe nadenken over hoe we meer kunnen bijdragen aan het verbeteren van de menselijke conditie en de toestand van de wereld, en dan proberen iets in die richting te doen, zijn er genoeg bevreesde mensen wier dagelijks leven (bewust of onbewust) in beslag wordt genomen door de vraag “Hoe kan ik meer nemen?”. En zulke mensen nemen al meer sinds het begin van de menselijke beschaving en ongetwijfeld al eerder.
De Wereldwijde Elite zijn eenvoudigweg degenen die waanzinnig meedogenloos en georganiseerd genoeg zijn om meer te nemen, ongeacht de kosten voor de mensheid en al het andere leven op Aarde.
De superstructuur van na de Tweede Wereldoorlog om de wereldorde te veranderen, de wereldeconomie te vernietigen en alle rijkdom te veroveren.
Hoe stuurt de globale elite nu precies aan op de transformatie van de wereldorde, de ineenstorting van de wereldeconomie en de uiteindelijke controle over alle rijkdom?
Het antwoord op deze vraag bestaat uit drie delen: 1. De fundamenten die in de afgelopen 5000 jaar geleidelijk zijn gelegd, zoals hierboven geschetst; 2. De superstructuur (inclusief instellingen als de Verenigde Naties, de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds) die is opgebouwd sinds de Tweede Wereldoorlog en, meer recentelijk, onder het mom van de VN-agenda voor duurzame ontwikkeling, om wereldwijd bestuur op te leggen aan de menselijke bevolking en, in het bijzonder, om wereldwijd financieel bestuur binnen te dringen in elk aspect van ons leven. In de woorden van Iain Davis en Whitney Webb komt dit doordat de VN-doelen voor duurzame ontwikkeling “niet de “duurzaamheid” bevorderen zoals de meesten die opvatten en in plaats daarvan gebruik maken van hetzelfde schuldenimperialisme dat lang door het Anglo-Amerikaanse Rijk is gebruikt om naties te strikken in een nieuw, even roofzuchtig systeem van mondiaal financieel bestuur” – zie “”Sustainable Debt Slavery“”. 3. Het laatste deel heeft betrekking op de politieke, economische en vooral technologische maatregelen die worden opgelegd als onderdeel van de “Grote Reset” van het Economisch Wereldforum onder dekking van het valse verhaal over een Covid-19 “pandemie”.
Als we bijvoorbeeld kort kijken naar elementen van de naoorlogse superstructuur, hebben zowel de Wereldbank als het Internationaal Monetair Fonds jarenlang schulden gebruikt om landen, meestal in de ontwikkelingslanden, te dwingen een beleid te voeren dat de rijkdom herverdeelt onder de elite via hun banken, bedrijven en instellingen. Om hetzelfde te doen hebben bedrijven hun eigen “economische huurmoordenaars” ingezet: door leiders van ontwikkelingslanden te benaderen en “over te halen”, met allerlei middelen – variërend van valse economische voorspellingen en steekpenningen tot militaire bedreigingen en moordaanslagen – om enorme “ontwikkelingsleningen” te accepteren voor projecten met westerse bedrijven, waardoor landen in korte tijd in de schulden raken. Dit wordt vervolgens gebruikt om die landen te dwingen een impopulair bezuinigingsbeleid te voeren, financiële en andere markten te dereguleren en staatsbezittingen te privatiseren, waardoor de nationale soevereiniteit wordt uitgehold. Zie The New Confessions of an Economic Hit Man.
Als u nog meer bewijs wilt lezen van de rol van de Wereldbank en het IMF als agenten van het elitebeleid tegen nationale staten, vindt u misschien het handboek voor onconventionele oorlogsvoering van het Amerikaanse leger interessant. Zie “Army Special Operations Forces: Unconventional Warfare’. Oorspronkelijk vrijgegeven door Wikileaks in 2008 en door hen omschreven als het “handboek voor regimeverandering” van het Amerikaanse leger, zoals uitgewerkt door Webb, “stelt het Amerikaanse leger dat grote wereldwijde financiële instellingen – zoals de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) [en de Bank voor Internationale Betalingen (BIS)] – worden gebruikt als onconventionele, financiële “wapens in tijden van conflict tot en met grootschalige algemene oorlog,” alsook bij het aanwenden van “het beleid en de medewerking van staatsregeringen.” Zie “Uitgelekt Wikileaks-document onthult Amerikaans militair gebruik van IMF, Wereldbank als “onconventioneel” wapen”.
Sinds de VN, die sinds de jaren negentig steeds meer een instrument van het bedrijfsleven wordt, haar Duurzame Ontwikkelingsdoelen heeft aangenomen, hebben we echter een dramatisch uitgebreide reeks mechanismen gezien die zijn ontworpen om het grootste deel van de menselijke bevolking, niet alleen die in “ontwikkelingslanden”, tot slaaf te maken en de ecosystemen en natuurlijke processen op aarde volledig onder controle te krijgen.
Historische analyse van de mondiale elites: De wereldeconomie plunderen tot ‘je niets meer bezit’.
Naast vele initiatieven is bijvoorbeeld het Wereldwijde Publiek-Private Partnerschap gepresenteerd door Klaus Schwab en Peter Vanham, namens het World Economic Forum. Zie Stakeholder Capitalism: A Global Economy that Works for Progress, People and Planet samengevat in “What is stakeholder capitalism?”.
Hoewel dit schoongepoetste verslag de bedreiging ervan voor de mensheid verdoezelt, hebben Iain Davis en Whitney Webb het op doordachte wijze bekritiseerd – zie ‘Sustainable Debt Slavery’ – waarbij zij opmerken dat zelfs een VN-rapport uit 2016 – zie “Public-Private Partnerships and the 2030 Agenda for Sustainable Development: Fit for purpose?” – het ook “ongeschikt voor het doel” vond.
Wat is het dan wel? Volgens Davis is het Global Public-Private Partnership (G3P) een wereldwijd netwerk van belanghebbende kapitalisten en hun partners: de Bank voor Internationale Betalingen, centrale banken, wereldwijde (inclusief media) bedrijven, de ‘filantropische’ stichtingen van multimiljardairs, beleidsdenktanks, regeringen (en hun agentschappen), belangrijke niet-gouvernementele organisaties en wereldwijde liefdadigheidsinstellingen, geselecteerde academische en wetenschappelijke instellingen, vakbonden en andere gekozen opinieleiders. (In het hieronder geciteerde artikel staat een instructief overzicht).
De G3P controleert de wereldeconomie en de wereldwijde financiën. Het bepaalt mondiaal, nationaal en lokaal beleid (via mondiaal bestuur) en promoot dat beleid vervolgens via de reguliere media”, verspreidt het beleid doorgaans via een tussenpersoon zoals het IMF, de WHO of het IPCC en gebruikt regeringen om het wereldwijde bestuur van het G3P om te zetten in hard beleid, wetgeving en recht op nationaal niveau. Op deze manier controleert het G3P veel landen tegelijk zonder een beroep te hoeven doen op wetgeving. Dit heeft als bijkomend voordeel dat elke juridische betwisting van de beslissingen van de hoogste partners in het G3P (een autoritaire hiërarchie) uiterst moeilijk wordt. Kortom: global governance heeft de nationale soevereiniteit van staten al verdrongen: “Nationale regeringen waren gedegradeerd tot het creëren van de faciliterende omgeving van het G3P door de burgers te belasten en de staatsschuld te verhogen. Zie “Wat is het mondiale publiek-private partnerschap?“.
Zoals Davis opmerkt: We worden geacht te geloven dat een door de G3P geleid systeem van mondiaal bestuur gunstig voor ons is en te accepteren dat mondiale bedrijven humanitaire en ecologische doelen boven winst stellen, terwijl het belangenconflict overduidelijk is. “Dit geloven vereist een aanzienlijke mate van naïviteit. Davis ziet duidelijk “een opkomende mondiale bedrijfsdictatuur die er geen moer om geeft de planeet echt te beheren. De G3P zal de toekomstige situatie van mondiale betrekkingen bepalen, de richting van nationale economieën, de prioriteiten van samenlevingen, de aard van bedrijfsmodellen en het beheer van een wereldwijd gemeengoed. Niemand van ons kan deelnemen aan hun project of de daaruit voortvloeiende beleidsvorming”. Davis gaat verder: “in theorie hoeven regeringen het G3P-beleid niet uit te voeren, in werkelijkheid doen ze dat wel. Mondiaal beleid is een steeds belangrijker onderdeel van ons leven geworden in het tijdperk na WO2….. Het maakt niet uit voor wie je stemt, het beleidstraject wordt bepaald op het niveau van het wereldbestuur. Dit is het dictatoriale karakter van het G3P en niets is minder democratisch.
Een ander initiatief werd gelanceerd tijdens de COP26-conferentie in november 2021. De Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ) is een alliantie van particuliere banken en financiële instellingen onder leiding van de sector en onder auspiciën van de VN, die plannen heeft aangekondigd om de rol van mondiale en regionale financiële instellingen, waaronder de Wereldbank en het IMF, te reorganiseren als onderdeel van een breder plan om het mondiale financiële systeem te ’transformeren’. Zie “Onze vooruitgang en ons plan voor een netto-nul wereldeconomie“.
Maar dit rapport maakt duidelijk dat de GFANZ gewoon dezelfde uitbuitingstactieken zal toepassen die de “economische hitmannen” en agenten zoals de multilaterale “ontwikkelingsbanken” (MDB’s) – waaronder de Wereldbank, de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank, de Aziatische Ontwikkelingsbank, de Afrikaanse Ontwikkelingsbank en de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling – al lang gebruiken om de “ontwikkelingslanden” nog meer deregulering op te dringen om zogenaamd klimaat- en milieuvriendelijke investeringen door alliantieleden te vergemakkelijken. Bestaande uit verschillende “subsectorallianties”, waaronder de Net Zero Asset Managers Initiative, de Net Zero Asset Owner Alliance en de Net Zero Banking Alliance, beheerst de GFANZ in feite “een formidabel deel van de wereldwijde particuliere bank- en financiële belangen”. Bovendien omvatten de “grootste financiële spelers” die GFANZ domineren de CEO’s van BlackRock, Citi, Bank of America, Banco Santander en HSBC alsook de CEO van de London Stock Exchange Group en de voorzitter van het investeringscomité van het David Rockefeller Fund. In wezen, zoals Whitney Webb verder uitlegt..:
Door de voorgestelde toename van de betrokkenheid van de particuliere sector bij MDB’s, zoals de Wereldbank en regionale ontwikkelingsbanken, willen de leden van de alliantie de MDB’s gebruiken om de ontwikkelingslanden wereldwijd een massale en uitgebreide deregulering op te leggen door het streven naar koolstofvermindering als rechtvaardiging te gebruiken. MDB’s moeten ontwikkelingslanden niet langer met schulden opzadelen om beleid af te dwingen dat buitenlandse en multinationale particuliere entiteiten ten goede komt, aangezien de rechtvaardiging voor klimaatverandering nu voor dezelfde doeleinden kan worden gebruikt…..
Hoewel de GFANZ zich heeft gehuld in verheven retoriek over “het redden van de planeet”, komen haar plannen uiteindelijk neer op een door het bedrijfsleven geleide coup die het mondiale financiële systeem nog corrupter en roofzuchtiger zal maken en de soevereiniteit van de nationale regeringen in de ontwikkelingslanden verder zal beperken. Zie “UN-Backed Banker Alliance Announces “Green” Plan to Transform the Global Financial System“.
Maar nogmaals, het zijn niet alleen hun medemensen over wie de Elite totale controle wil hebben. Ze willen die controle ook over de natuur, en dat is weer een ander project waar de Elite al lang mee bezig is.
Daarom kondigde de New York Stock Exchange (NYSE) in september 2021 de lancering aan van een nieuwe activaklasse, die samen met Intrinsic Exchange Group (IEG) – waarvan de Inter-American Development Bank en de Rockefeller Foundation de oprichters waren – is ontwikkeld voor Natural Asset Companies: “duurzame ondernemingen die de rechten bezitten op ecosysteemdiensten” die eigenaars van natuurlijke activa in staat stellen “de waarde van de natuur om te zetten in financieel kapitaal, waardoor extra middelen beschikbaar komen die nodig zijn om een duurzame toekomst aan te drijven”.
Volgens de IEG: “Natuurgebieden, gebaseerd op biodiversiteit, zijn van nature waardevol. Zie ‘Natuurgebieden‘. Het IEG is zich niet bewust van zijn onwetendheid of maakt op hypocriete wijze gebruik van enkele sleutelwoorden die vaak worden gebruikt door inheemse volkeren en diep-ecologen (waaronder de uitvinder van de term ” deep ecology”, professor Arne Naess, in zijn artikel “The Shallow and the Deep, Long-Range Ecology Movement” uit 1973) en drukt deze “waarde” vervolgens uit in strikt economische termen: Zij bieden ook levensondersteunende diensten waarvan de mensheid en de wereldeconomie afhankelijk zijn. Het gaat hierbij om voorzieningsdiensten zoals voedsel, water, hout en genetische hulpbronnen; regulerende diensten die van invloed zijn op klimaat, overstromingen, ziekte en waterkwaliteit; culturele diensten die recreatieve, esthetische en spirituele voordelen bieden; en ondersteunende diensten zoals bodemvorming, fotosynthese en nutriëntencyclus.
En in zijn rapport over dit onderwerp drong de Global Future Council on Nature-Based Solutions van het World Economic Forum er bij investeerders, bedrijven en regeringen op aan om “op de markt gebaseerde mechanismen voor de waardering van de natuur te creëren en te versterken”. Zie “Scaling Investments in Nature: The Next Critical Frontier for Private Sector Leadership“, blz. 14.
Douglas Eger, de CEO van IEG, werkt de misleidende opvatting van de IEG uit over hoe verdere bedrijfsinvesteringen in natuurlijke hulpbronnen zullen werken: “Deze nieuwe activaklasse op de NYSE zal een opwaartse spiraal van investeringen in de natuur creëren die duurzame ontwikkeling voor gemeenschappen, bedrijven en landen zal helpen financieren”. Echt waar? Ik vraag me af hoe. Maar de motieven van IEG blijken eerder uit dit feit: “De beleggingscategorie is ontwikkeld om het mogelijk te maken te profiteren van de kansen die worden gecreëerd door de geschatte jaarlijkse wereldwijde markt voor ecosysteemdiensten van 125 biljoen dollar, die gebieden omvat zoals koolstofopslag, biodiversiteit en schoon water.
Ter verduidelijking: bedrijven zijn nu bezig met de grootste land- en grondstoffenroof in de geschiedenis. Hierdoor kunnen elitebedrijven de ecosysteemdiensten van een ongerept regenwoud, een majestueuze waterval die in een lagune stort, een uitgestrekt grasland, een pittoreske grot, een prachtig moeras, een meer vol forellen, een prachtig koraalrif of een ander natuurgebied privé bezitten en vervolgens schone lucht, zoet water, bestuivingsdiensten, voedsel, medicijnen en een reeks biodiversiteitsdiensten zoals het genieten van de natuur verkopen, terwijl de resterende inheemse bevolkingsgroepen van de wereld worden verdreven.
Hoe zit het dan met het gemeengoed? Het gemeengoed is eigendom dat door iedereen wordt gedeeld, inclusief natuurlijke producten zoals lucht, water en een bewoonbare planeet, bossen, visserij, grondwater, wetlands, weilanden, de atmosfeer, de volle zee, Antarctica, de ruimte, grotten, allemaal onderdeel van de ecosystemen van de planeet. Of staan bedrijven uiteindelijk op het punt om ook de Commons te bezitten? Zie “Moeder Natuur, Inc.“
Gaan we alles in de natuur reduceren tot zijn waarde als handelswaar met winstoogmerk?
Zoals Robert Hunziker zijn eigen kritiek op dit initiatief besluit: “De trieste waarheid is dat Mother Nature, Inc. zal leiden tot het verdwijnen van The Commons, als instituut, in de grootste roof aller tijden. Privébezit van de natuur is zeker ongepast en roept zeker een veel grotere relevante vraag op die de kern van de zaak raakt, namelijk: Moeten de ecosystemen van de natuur, die de hele samenleving ten goede komen, te gelde worden gemaakt voor het directe voordeel van enkelen? Zie “Mother Nature, Inc.
Hierover zou meer geschreven kunnen worden, zoals Webb bijvoorbeeld heeft gedaan in “Wall Street’s Takeover of Nature Advances with Launch of New Asset Class“.
Maar als je gelooft dat bedrijven – waarvan uitgebreid is gedocumenteerd dat ze ongerepte natuurlijke omgevingen vernietigen in hun roofzuchtige pogingen om fossiele brandstoffen, mineralen, regenwoudproducten en een breed scala aan andere producten te exploiteren, en dat ze daarvoor inheemse volkeren van hun land dwingen: zie bijvoorbeeld “Seven (of Hundreds) Environmental Nightmares Created by Open Pit Mines (and the Obligatory Tailings Ponds) that have Caused Irremediable, Highly Toxic Contamination Downstream” – op het punt staan “deugdzame investeerders” in de natuur te worden wanneer 4 miljard jaar geschiedenis van de aarde en 200, 000 jaar van inheemse volkeren die harmonieus met de natuur leven een onberispelijke staat van dienst hebben voor het behoud van ecosystemen en hun diensten, zonder de betrokkenheid van deze “deugdzame investeerders”, dan zul je het bijzonder goed doen op elke onnozelheidstest die je aflegt.
In deel 2 van dit onderzoek ( de NL-vertalingen 3/4 en 4/4 in dit openbaararchief) zal ik onderzoeken hoe de Globale Elite haar laatste staatsgreep uitvoert om de volledige technocratische controle over al het leven op Aarde over te nemen en wat we moeten doen om dit te voorkomen.
Ik dank Anita McKone voor attente suggesties om het oorspronkelijke ontwerp van dit onderzoek te verbeteren.
Robert J. Burrowes heeft een levenslange toewijding aan het begrijpen en beëindigen van menselijk geweld. Hij heeft sinds 1966 uitgebreid onderzoek gedaan in een poging te begrijpen waarom mensen gewelddadig zijn en is sinds 1981 een geweldloze activist. Hij is de auteur van “Why Violence?”. Zijn e-mailadres is flametree@riseup.net en zijn website is hier. Hij levert regelmatig bijdragen aan Global Research.