Middenoosten |
3 september 2025
Bron: Hassan Fakih Hassan Fakih 
Al Mayadeen 3 september 2025 ~~~

De wapens van Hezbollah zijn niet alleen wapens, ze zijn het schild van Libanon. Zonder deze wapens loopt Libanon het risico hetzelfde lot te ondergaan als Syrië: een land dat blootstaat aan buitenlandse uitbuiting, waar ‘vrede’ onderwerping betekent.

Kort na de val van Bashar al-Assad in Syrië door de strijdkrachten van Hayat Tahrir al-Sham (HTS), een militante afsplitsing van Al Qaida, begon het Israëlische regime met wat zij Operatie Arrow of Bashan noemden. Zoals de bijbelse titel suggereerde, was de operatie gericht op de bezetting van Zuid-Syrië.

Tegelijkertijd met de grondinvasie lanceerden Israëlische gevechtsvliegtuigen een reeks luchtaanvallen in heel Syrië, gericht op wapenopslagplaatsen van het Syrische Arabische leger.

Sommige pro-HTS-stemmen prezen de Israëlische luchtaanvallen als een klap tegen het nu omvergeworpen regime van Assad, maar de realiteit was dat het Israëlische leger actief de toekomst van Syrië ontdeed van elk middel om vijandigheden af te schrikken.

Dit is wat de westerse mogendheden al die tijd van Syrië wilden: het belangrijkste doel achter hun project voor regimeverandering sinds het begin van de oorlog tegen Syrië in 2011 was dat Syrië een schim van een staat zou worden die geen enkel verdedigingsmiddel meer had, zodat “Israël”, de VS, Turkije en andere westerse en Golfstaten het land konden binnenvallen, alle grondstoffen konden meenemen die ze wilden, en weer konden vertrekken zonder dat daar vragen over werden gesteld.

Het project met Syrië is geslaagd. De nieuwe zelfbenoemde president, Ahmad al-Sharaa (voorheen Abu Mohammad al-Jolani), is nu op weg naar normalisering met “Israël” en in ruil daarvoor krijgt hij sanctieverlichting en een facelift van terrorist naar held.

Maar ondanks al-Sharaa’s toenadering tot Tel Aviv, schenden IOF-straaljagers nog steeds het Syrische luchtruim, en daarmee de soevereiniteit van het land, en vallen ze regeringsdoelen aan zonder enige angst voor mogelijke repercussies.

Het gebrek aan verdedigingswapens van Syrië bewijst hoe cruciaal deze capaciteiten waren, vooral in de strijd tegen “Israël”. Deze wapens stellen een land in staat zijn soevereiniteit te behouden en niet de boksbal van zijn omgeving te worden.

Na Syrië hangt de kwestie van ontwapening boven het hoofd van de Libanese Hezbollah, na hun succesvolle verzet tegen de Israëlische bezettingsmacht.

“Israël”, het Westen en verschillende door het Westen gesteunde partijen in Libanon proberen hetzelfde resultaat als in Syrië te bereiken als middel om de betrekkingen tussen de zionistische entiteit en Beiroet te normaliseren. Terwijl zij volhardend debatteren over het wapenbezit van Hezbollah, blijft “Israël” inbreuk maken op de Libanese soevereiniteit door luchtaanvallen uit te voeren op Libanese burgers, het luchtruim binnen te dringen om de bewegingen van mensen te bespioneren en huizen aan de grens te vernietigen, terwijl de (libanese) regering, die oproept tot ontwapening van het verzet, zichzelf wijsmaakt dat deze aanvallen kunnen worden gestopt door onderhandelingen onder auspiciën van de VS.

Het verleden van Libanon met ontwapening: PLO als casestudy

Libanon droeg eerder de zwaarste last van de ontwapening van een belangrijke anti-Israëlische gewapende macht, namelijk de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in 1982.

De aanloop naar deze gebeurtenis was het gevolg van de tweede invasie van Libanon door “Israël”, de eerste vond plaats in 1978, onder het voorwendsel van het uitschakelen van PLO-troepen die vanuit Zuid-Libanon aanvallen uitvoerden op de bezette gebieden in het noorden.

De invasie van “Israël” leidde ertoe dat het de Libanese hoofdstad Beiroet bereikte en omsingelde, wat een dreigende crisis veroorzaakte voor zowel Libanese als Palestijnse burgers.

Er werden indirecte onderhandelingen onder leiding van de VS opgezet om de PLO-militanten uit Libanon te verdrijven in ruil voor de vermeende de-escalatie van het geweld en de bescherming van burgers. Een van de eisen die aan de PLO werd gesteld, was dat de groep haar wapens zou inleveren.

De Palestijnse groep vertrouwde op de invloed van Saoedi-Arabië op Washington om te proberen het besluit van PLO-leider Yasser Arafat over ontwapening te voorkomen, maar Arafat stemde uiteindelijk eind augustus in met een staakt-het-vuren, waardoor de PLO, overeenkomstig VN-resolutie 517, haar strijdkrachten uit Beiroet zou terugtrekken.

Kort nadat Arafat met de overeenkomst had ingestemd, op 14 september, werd de falangistische commandant en verkozen president van Libanon, Bashir Gemayel, gedood door een explosie tijdens een partijbijeenkomst in de wijk Achrafieh in Beiroet.

Hoewel men dacht dat de aanslag op Gemayel gepleegd was door Habib Shartouni van de SSNP, gebruikte de extreemrechtse Falangistische partij, met de zegen van, en onder toezicht van Israël, deze gebeurtenis om het brute bloedbad van Sabra en Shatila te plegen, waarbij minstens 1500 ongewapende Libanese en Palestijnse burgers werden vermoord. Dit bloedbad had voorkomen kunnen worden, zolang er maar een verdedigingsmiddel voor de kampen was.

De PLO zou Beiroet verlaten en een hoofdkwartier in Tunesië vestigen. Andere revolutionaire en nationalistische groeperingen voerden tijdens het beleg van Beiroet operaties uit tegen “Israël” in een poging hen uit de hoofdstad van Libanon te verdrijven, waaronder een jonge Hezbollah.

Sinds haar allereerste operaties heeft Hezbollah bewezen een geduchtere kracht te zijn dan andere groeperingen in de strijd tegen de Israëlische bezetters. De operaties bestonden uit acties die hen fysiek en psychologisch een voorsprong gaven op de vijandelijke troepen.

Een van de eerste operaties was de bomaanslag op het hoofdkwartier in Tyrus op 11 november 1982, waarbij de jonge Ahmad Qasir het Israëlische hoofdkwartier in de Zuid-Libanese stad Tyrus bestormde met een autobom, waarbij minstens 70 Israëlische soldaten omkwamen.

De martelaar-secretaris-generaal van Hezbollah, Sayyed Hassan Nasrallah, prees Qasir in een toespraak in 2022 voor zijn moed en cruciale operatie. Hij noemde zijn operatie een operatie die de Israëlische droom om Libanon te bezetten de kop indrukte en de weg naar bevrijding in gang zette.

“De operatie van Qasir schokte de vijand en leidde tot de ineenstorting van alle Israëlische aspiraties en dromen om Libanon in het Israëlische tijdperk te brengen”, aldus Sayyed Nasrallah.

Het Libanese verzet heeft zich in de loop der jaren bewezen als een formidabele kracht door het gebruik van asymmetrische oorlogsvoering tegen Israëlische en collaborerende troepen zoals het Zuid-Libanese Leger (SLA).

Dankzij hun vastberadenheid en wapenarsenaal kon Hezbollah de binnenvallende troepen terugdringen naar de grens, waarna lokale strijders in Zuid-Libanon gecoördineerde grondoperaties lanceerden, bases ontruimden en Israëlische troepen en hun collaborateurs verdreven.

“Israël” verliet het Libanese grondgebied in één nacht op 24 mei 2000, tot grote verrassing van zijn collaborateurs. Ooggetuigen zeggen dat toen verzetsstrijders de verlaten SLA-posten binnenkwamen, ze volledig bereide maaltijden aantroffen die onaangeroerd waren gelaten door de vluchtende SLA-samenzweerders die plotseling hadden vernomen dat ‘Israël’ zich terugtrok. Deze gebeurtenis markeerde de eerste belangrijke overwinning van Hezbollah op “Israël”.

Vertrouwen in de vijand

De fundamentele tekortkoming in deze hele situatie is dat het Libanese volk en de Libanese staat wordt gevraagd hun absolute vertrouwen te stellen in hun regionale en nationale vijand, vooral omdat deze vijand zijn intentie uitspreekt om zich in de regio uit te breiden.

Hezbollah en andere leiders van het verzet in Libanon en West-Azië, evenals rabbijnen en verschillende politieke denkers, hebben herhaaldelijk gezegd dat “Israël” meer een politiek expansionistisch project is dan een joodse nederzetting.

Wat er dus van Libanon wordt gevraagd, is te vertrouwen dat het kwaad zich niet zal verspreiden.

Een andere manier om te beoordelen wat er uit het huidige politieke klimaat kan voortkomen, is door de huidige gebeurtenissen in een historisch perspectief te plaatsen. We kunnen Hezbollah vergelijken met het Front de Libération Nationale (FLN) in Algerije, de belangrijkste verzetsbeweging tegen het Franse koloniale bewind, dat in 1834 de heerschappij over het Noord-Afrikaanse land begon.

In 1954 begon de gewapende vleugel van de groep, het Armée de Libération Nationale (ALN), een guerrillaoorlog tegen de Franse kolonisten die profiteerden van de Franse overheersing van Algerije.

Alle nationalistische groeperingen sloten zich uiteindelijk aan bij het FLN onder één naam, waardoor het de enige anti-Franse koloniale partij van Algerije werd. Ze versterkten hun steun onder de Algerijnse bevolking nog verder door niet in discussie te gaan met de Franse kolonisten. Frantz Fanon schrijft in zijn boek De verdoemden der aarde: “De [FLN] verklaarde in een beroemde pamflet dat het kolonialisme alleen zijn greep versoepelt wanneer het mes op zijn keel staat, geen enkele Algerijn vond deze bewoordingen echt te gewelddadig. De pamflet drukte alleen uit wat elke Algerijn in zijn hart voelde: kolonialisme is geen denkende machine, noch een lichaam dat begiftigd is met redeneervermogen.”

Het volksverzet in Algerije wist dat het effectiever is om het onkruid met wortel en al uit te trekken dan het telkens weer te snoeien en te laten groeien. Het bestrijden van de bezetters leidt tot hun verdrijving, niet onderhandelingen met een entiteit die zichzelf als redelijker beschouwt dan de inheemse bevolking.

Ontwapening werd eerst verlangd, voordat er enige vorm van diplomatieke pogingen tussen de Franse autoriteiten en het Algerijnse Volksfront konden worden ondernomen. Zoals twee getuigen van de Akkoorden van Evian beschreven, wilde de toenmalige president van Frankrijk, Charles de Gaulle, dat de Algerijnen hun wapens neerlegden voordat er onderhandelingen konden plaatsvinden.

In zijn voorstel Paix des Braves (vrede van de dapperen) van 16 september 1959 verzocht De Gaulle het Algerijnse verzet zich “eervol over te geven” en te ontwapenen. In een poging om de buitenlandse kritiek op de Algerijnse strijders te temperen, zei de Franse generaal dat het FLN moedig had gevochten, in de hoop dat de “haat zou verdwijnen”.

“Degenen die het vuur hebben geopend, moeten stoppen en zonder vernedering terugkeren naar hun families en hun werk!”, zei De Gaulle.

Kortom, de Fransen vertelden het FLN dat ze zich moesten overgeven en de genadeklap zonder proces moesten incasseren, waarbij De Gaulle beweerde dat “het lot van Algerije in Algerije zelf ligt, wanneer de weg naar democratie open is”. Maar het Algerijnse verzet hield vol en ondanks de vredesbeloften van de Franse kolonisten bleef het vechten en bevrijdde het zijn land uit de greep van het imperialistische Europa.

In het geval van Hezbollah, na de opkomst van de groep in het begin van de jaren 80 en de versterking van haar positie als een belangrijke anti-Israëlische kracht in Libanon, kwamen de eerste oproepen tot ontwapening uit eigen land, van tegenstanders tijdens de Taif-akkoorden in 1989-1990. De groep kon haar wapens behouden door zich te profileren als een permanente verzetsgroep in plaats van een militie.

Gedurende haar hele bestaan bleef de Libanese Islamitische Verzetsgroep laten zien dat zij een kracht was tegen het westerse imperialisme dat de soevereiniteit van de regio, en met name van Libanon, probeerde aan te tasten.

Na de Israëlische terugtrekking in 2000 onder vuur van Hezbollah begonnen westerse mogendheden zoals de Verenigde Staten en Frankrijk te eisen dat het Libanese verzet zou ontwapenen, met het argument dat nu “Israël” weg was, er geen reden meer was om wapens te hebben. “Israël” verklaarde ook dat Hezbollah moest ontwapenen door de resolutie 425 van de VN-Veiligheidsraad van 1978 af te dwingen, waarin werd opgeroepen tot de inzet van een interim-macht in Zuid-Libanon. Hoewel “Israël” zich in 2000 grotendeels uit Zuid-Libanon heeft teruggetrokken, bleef het Libanese grondgebied bezetten en schond het herhaaldelijk de soevereiniteit van Libanon door grondinvasies in Libanon of door het schenden van het luchtruim van het land.

Hezbollah werd herhaaldelijk opgeroepen om te ontwapenen, met name na de tweede nederlaag van “Israël” in de oorlog van juli 2006, en sindsdien bij meerdere gelegenheden via herhalingen van de VN-resoluties 1559 en 1701.

Net als het FLN kreeg Hezbollah vrede aangeboden via de Amerikaanse versie van wat een “eervolle overgave” inhoudt, namelijk door middel van omkoping.

De vermoorde secretaris-generaal Sayyed Hassan Nasrallah zei tijdens een toespraak op 3 maart 2006, vier maanden voor het begin van de oorlog in juli: “… Na het jaar 2000 mislukte ook de verleiding. Ons werd aangeboden dat onze naam van de terroristenlijst zou worden geschrapt, dat de deuren van de macht in Libanon voor ons zouden worden geopend omdat ze gesloten waren, dat de deuren van de wereld voor ons zouden worden geopend omdat die ook gesloten waren, en dat de rest van ons bezette land van de Shebaa-boerderijen aan ons zou worden teruggegeven. En de Amerikaan die destijds dit initiatief nam, vroeg niet eens om bevestiging van de Libanese identiteit van de Shebaa-boerderijen aan de Libanese regering, noch aan de Verenigde Naties, noch vroeg hij om een schriftelijk document van Syrië. Daarnaast zou er een terugtrekking plaatsvinden uit de Shebaa-boerderijen, zouden de Libanese gevangenen en gedetineerden worden vrijgelaten en zou er een groot geldbedrag worden betaald. Al deze vrijgevigheid was in ruil voor het opgeven van het verzet en het neerleggen van onze wapens.”

Jaren later, op 30 maart 2020, beschreef Sayyed Nasrallah in een meer gedetailleerd verslag hoe “na de gebeurtenissen van 11 september, zoals ik al eerder in detail heb vermeld, een vertegenwoordiger uit Amerika kwam, met de Amerikaanse nationaliteit en van Libanese afkomst […] Hij was persoonlijk gestuurd door Dick Cheney, die op dat moment vicepresident van de Verenigde Staten was. Hij kwam bij mij op bezoek en stelde zich voor als een Libanese journalist, maar het bleek dat hij een Amerikaan was met een boodschap van Dick Cheney.”

“Hij vertelde me toen”, vervolgde Sayyed Hassan, “dat we klaar zijn om je toe te laten tot de regering en aan de macht te laten komen, en dat we je miljarden dollars zullen geven om het zuiden en de Bekaa te herbouwen en te compenseren, en dat we je naam van de terroristenlijsten zullen schrappen, je gevangenen zullen vrijlaten, enzovoort.”

De vermoorde secretaris-generaal van Hezbollah verklaarde dat de afspraken afhankelijk waren van samenwerking met de VS op het gebied van veiligheid en inlichtingen en het staken van het verzet tegen “Israël”.

Sayyed Hassan sloot dit deel van zijn toespraak af met het noemen van de naam van de Amerikaanse gezant die hem had ontmoet. “Waarom noem ik de naam? Om de geloofwaardigheid van dit verhaal te versterken, omdat deze naam tegenwoordig in de media opduikt in verband met de schandalen en onderzoeken in Amerika, en hij een rol speelt tussen Qatar, de VAE, Saoedi-Arabië, de Amerikanen en Trump. Deze persoon is de van Libanese afkomst zijnde, Amerikaanse journalist George Nader, die in Amerika woont.

Als Hezbollah ervoor had gekozen om zijn vertrouwen in de Amerikanen te stellen, zouden niet alleen de dood van al diegenen die door “Israël” in het zuiden en Beqaa zijn gedood, tevergeefs zijn geweest, maar zou ook de vastberadenheid van de enige verzetsbeweging om het expansionistische project te verslaan, teniet zijn gedaan.

Het Libanese verzet doet, door zijn wil, zijn verbondenheid met het land en zijn doelgerichte focus, wat het FLN deed en blijft standvastig in zijn strijd tegen de Israëlische plannen.

De strijd van Hezbollah als verzetsbeweging tegen “Israël” en zijn westerse bondgenoten gaat door; ergo, Hezbollahs positie als beschermer van het Libanese grondgebied blijft bestaan. Het heeft het land tweemaal bevrijd van het zionistische imperialisme en van het slachtoffer worden van de ISIS-golf tijdens de oorlog in Syrië, allemaal door de kracht van wapens die Libanon ervan weerhouden een marionettenstaat te worden zoals verschillende andere in de regio, waarvan de soevereiniteit slechts zo ver reikt als “Israël” en Amerika hen toestaan.

Sayyed Ali Khamenei beschreef de situatie het best toen hij zei dat de relatie tussen Libanon en Hezbollah te vergelijken is met die tussen Esmeralda en haar dolk: iedereen wil haar, maar haar wapen houdt kwaadwillende handen van haar af.

Gerelateerd (eerdere berichten in dit archief):