China,Eurazie,geopolitiek,Rusland,VS |
21 november 2022
Bron: Pepe Escobar, 
TheCradle 17 november 2022 ~~~

De steeds irrelevantere G20-top werd afgesloten met de duidelijke tekenen dat BRICS+ de weg vooruit zal zijn voor samenwerking in het Zuiden.

De verlossende kwaliteit van een gespannen G20 op Bali – die overigens door lofwaardige Indonesische hoffelijkheid in goede banen werd geleid – was dat scherp werd bepaald welke kant de geopolitieke wind op waait.

Dat werd samengevat in de twee hoogtepunten van de top: de langverwachte presidentiële ontmoeting tussen China en de VS – de belangrijkste bilaterale relatie van de 21e eeuw – en de slotverklaring van de G20.

De drie uur en 30 minuten durende persoonlijke ontmoeting tussen de Chinese president Xi Jinping en zijn Amerikaanse ambtgenoot Joe Biden – op verzoek van het Witte Huis – vond plaats in de residentie van de Chinese delegatie op Bali, en niet op de G20-locatie in het luxueuze Apurva Kempinski in Nusa Dua.

Het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken schetste beknopt waar het werkelijk om ging. Xi vertelde Biden met name dat van onafhankelijkheid van Taiwan geen sprake kan zijn. Xi sprak ook de hoop uit dat de NAVO, de EU en de VS een “brede dialoog” met Rusland zullen aangaan. In plaats van de confrontatie koos de Chinese president ervoor om de raakvlakken van gemeenschappelijk belang en samenwerking te benadrukken.

Biden bracht volgens de Chinezen verschillende punten naar voren. De VS streven niet naar een Nieuwe Koude Oorlog; steunen geen “onafhankelijkheid van Taiwan”; steunen geen “twee China’s” of “één China, één Taiwan”; streven niet naar “ontkoppeling” van China; en willen Peking niet indammen.

Uit de recente staat van dienst blijkt echter dat Xi weinig redenen heeft om Biden voor waar aan te nemen.

De uiteindelijke verklaring van de G20 was nog vager: het resultaat van moeizame compromissen.

Hoezeer de G20 zichzelf ook omschrijft als “het belangrijkste forum voor mondiale economische samenwerking”, betrokken bij “de aanpak van de grote economische uitdagingen van de wereld”, bij de G7 binnen de G20 op Bali werd de top de facto gekaapt door oorlog. “Oorlog” wordt in de verklaring bijna dubbel zo vaak genoemd als “voedsel”.

Het collectieve westen, inclusief de Japanse vazalstaat, was erop gebrand de oorlog in Oekraïne en de “economische gevolgen” daarvan – met name de voedsel- en energiecrisis – in de verklaring op te nemen. Maar zonder ook maar een greintje context te bieden, gerelateerd aan de uitbreiding van de NAVO. Het ging erom Rusland de schuld te geven – van alles.

Het Global South effect

Het was aan de G20-gastheer van dit jaar, Indonesië, en de volgende gastheer, India, om de traditionele Aziatische beleefdheid en consensusvorming uit te oefenen. Jakarta en New Delhi deden hun uiterste best om een formulering te vinden die zowel voor Moskou als voor Peking aanvaardbaar zou zijn. Noem het het Global South effect.

Toch wilde China wijzigingen in de formulering. De westerse landen waren hiertegen, terwijl Rusland de herformulering op het laatste moment niet beoordeelde omdat minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov al was vertrokken.

Over punt 3 van de 52: “spreekt zijn diepste spijt uit over de agressie van de Russische Federatie tegen Oekraïne en eist de volledige en onvoorwaardelijke terugtrekking van de strijdkrachten van het grondgebied van Oekraïne.”

“Russische agressie” is de standaard NAVO-mantra – niet gedeeld door vrijwel het hele Mondiale Zuiden.

De verklaring legt een direct verband tussen de oorlog en een niet nader omschreven “verergering van dringende problemen in de wereldeconomie – vertragende economische groei, stijgende inflatie, verstoring van leveringsketens, verslechtering van de energie- en voedselzekerheid, verhoogde risico’s voor de financiële stabiliteit”.

Deze passage spreekt voor zich: “Het gebruik of de dreiging van het gebruik van kernwapens is ontoelaatbaar. De vreedzame oplossing van conflicten, inspanningen om crises aan te pakken, evenals diplomatie en dialoog, zijn van vitaal belang. Het tijdperk van vandaag mag niet het tijdperk van de oorlog zijn.”

Dit is ironisch aangezien de NAVO en haar public relations afdeling, de EU, “vertegenwoordigd” door de ongekozen eurocraten van de Europese Commissie, niet aan “diplomatie en dialoog” doen.

Gefixeerd op oorlog

In plaats daarvan hebben de VS, die de NAVO controleert, Oekraïne sinds maart met maar liefst 91,3 miljard dollar bewapend, inclusief het laatste presidentiële verzoek, deze maand, van 37,7 miljard dollar. Dat is toevallig 33 procent meer dan de totale militaire uitgaven van Rusland voor 2022.

Extra bewijs dat de Bali-top werd gekaapt door “oorlog” werd geleverd door de spoedvergadering, bijeengeroepen door de VS, om te debatteren over wat uiteindelijk een Oekraïense S-300 raket was die op een Poolse boerderij viel, en niet het begin van WO III zoals sommige roddelbladen hysterisch suggereerden.

Het is veelzeggend dat tijdens die spoedvergadering helemaal niemand uit het Zuiden aanwezig was – de enige Aziatische natie was de Japanse vazal, die deel uitmaakt van de G7.

Om het plaatje nog erger te maken, hadden we de sinistere Davos-meester Klaus Schwab die op het B20-bedrijfsforum opnieuw een Bond-schurk speelde en zijn Great Reset-agenda verkocht van “heropbouw van de wereld” door middel van pandemieën, hongersnoden, klimaatverandering, cyberaanvallen en – natuurlijk – oorlogen.

Alsof dit nog niet onheilspellend genoeg is, bevelen Davos en zijn World Economic Forum nu dat Afrika – volledig uitgesloten van de G20 – 2,8 biljoen dollar moet betalen om “te voldoen aan zijn verplichtingen” in het kader van de Overeenkomst van Parijs om de uitstoot van broeikasgassen te minimaliseren.

De ondergang van de G20 zoals we die kennen

De ernstige breuk tussen het Noorden en het Zuiden, zo duidelijk in Bali, werd al gesuggereerd in Phnom Penh, toen Cambodja het afgelopen weekend gastheer was van de Oost-Aziatop.

De 10 leden van de ASEAN hadden heel duidelijk gemaakt dat zij niet bereid zijn de VS en de G7 te volgen in hun collectieve demonisering van Rusland en in veel opzichten ook van China.

De Zuidoost-Aziaten zijn ook niet bepaald enthousiast over het door de VS bedachte IPEF (Indo-Pacific Economic Framework), dat nauwelijks relevant zal zijn voor het afremmen van China’s uitgebreide handel en connectiviteit in Zuidoost-Azië.

En het wordt nog erger. De zelfbenoemde “leider van de vrije wereld” schuwt de uiterst belangrijke APEC-top (Asia-Pacific Economic Cooperation) in Bangkok eind deze week.

Voor zeer gevoelige en verfijnde Aziatische culturen wordt dit gezien als een belediging. APEC, in de jaren negentig opgericht om de handel in de Stille Oceaan te bevorderen, gaat over serieuze zaken in Azië en de Stille Oceaan, niet over veramerikaniseerde “Indo-Pacific” militarisering.

De belediging volgt op Biden’s laatste blunder toen hij tijdens de top in Phnom Penh Cambodja’s Hun Sen foutief aansprak als “premier van Colombia”.

In de rij om toe te treden tot BRICS

We kunnen gerust stellen dat de G20 op een onherroepelijk pad naar irrelevantie is beland. Nog vóór de huidige Zuidoost-Aziatische top – in Phnom Penh, Bali en Bangkok – had Lavrov al aangegeven wat er komen gaat toen hij opmerkte dat “meer dan een dozijn landen” een aanvraag hebben ingediend om toe te treden tot BRICS (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika).

Iran, Argentinië en Algerije hebben zich formeel kandidaat gesteld: Iran maakt samen met Rusland, India en China al deel uit van de Euraziatische vierhoek die er echt toe doet.

Turkije, Saoedi-Arabië, Egypte en Afghanistan zijn zeer geïnteresseerd om lid te worden. Indonesië heeft net een aanvraag ingediend, op Bali. En dan is er de volgende golf: Kazachstan, VAE, Thailand (mogelijk dit weekend in Bangkok), Nigeria, Senegal en Nicaragua.

Cruciaal is dat al deze landen hun ministers van Financiën naar een BRICS-uitbreidingsdialoog in mei hebben gestuurd. Een korte maar serieuze beoordeling van de kandidaten onthult een verbazingwekkende eenheid in verscheidenheid.

Lavrov zelf merkte op dat de huidige vijf BRICS-landen tijd nodig zullen hebben om de immense geopolitieke en geo-economische implicaties te analyseren van een uitbreiding tot vrijwel de omvang van de G20 – en zonder het collectieve westen.

Wat de kandidaten vooral bindt, is het bezit van enorme natuurlijke hulpbronnen: olie en gas, edele metalen, zeldzame aardmetalen, zeldzame mineralen, steenkool, zonne-energie, hout, landbouwgrond, visserij en zoet water. Dat is de noodzaak als het gaat om het ontwerpen van een nieuwe op grondstoffen gebaseerde reservemunt om de Amerikaanse dollar te omzeilen.

Laten we aannemen dat het tot 2025 kan duren voor deze nieuwe BRICS+ configuratie operationeel is. Dat zou ongeveer 45 procent van de bevestigde wereldwijde oliereserves en meer dan 60 procent van de bevestigde wereldwijde gasreserves vertegenwoordigen (en dat wordt nog groter als gasrepubliek Turkmenistan zich later bij de groep aansluit).

Het gecombineerde bbp zou – in de huidige cijfers – ongeveer 29,35 biljoen dollar bedragen; veel groter dan de VS (23 biljoen dollar) en minstens het dubbele van de EU (14,5 biljoen dollar, en dalend).

Op dit moment zijn de BRICS-landen goed voor 40% van de wereldbevolking en 25% van het BBP. BRICS+ zou 4,257 miljard mensen samenbrengen: meer dan 50 procent van de huidige totale wereldbevolking.

BRI omarmt BRICS+

BRICS+ zal streven naar interconnectie met een wirwar van instellingen: de belangrijkste zijn de Shanghai Cooperation Organization (SCO), met zelf een lijst van spelers die staan te trappelen om volwaardig lid te worden; strategische OPEC+, de facto geleid door Rusland en Saudi-Arabië; en het Belt and Road Initiative (BRI), China’s overkoepelende kader voor handel en buitenlands beleid voor de 21e eeuw. Er zij op gewezen dat nog niet alle cruciale Aziatische spelers zich bij het BRI hebben aangesloten.

Dan zijn er nog de nauwe banden van BRICS met een groot aantal regionale handelsblokken: ASEAN, Mercosur, GCC (Samenwerkingsraad van de Golf), Economische Unie van Eurazië (EAEU), Arabische Handelszone, Afrikaanse Continentale Vrijhandelszone, ALBA, SAARC, en last but not least het Regionaal Alomvattend Economisch Partnerschap (RCEP), het grootste handelsakkoord ter wereld, dat een meerderheid van de BRI-partners omvat.

BRICS+ en BRI passen overal bij – van West-Azië en Centraal-Azië tot de Zuidoost-Aziaten (vooral Indonesië en Thailand). Het vermenigvuldigingseffect zal cruciaal zijn – aangezien BRI-leden onvermijdelijk meer kandidaten voor BRICS+ zullen aantrekken.

Dit zal onvermijdelijk leiden tot een tweede golf van BRICS+ kandidaten, waaronder zeer zeker Azerbeidzjan, Mongolië, nog eens drie Centraal-Aziatische landen (Oezbekistan, Tadzjikistan en gasrepubliek Turkmenistan), Pakistan, Vietnam en Sri Lanka, en in Latijns-Amerika een fors contingent met Chili, Cuba, Ecuador, Peru, Uruguay, Bolivia en Venezuela.

Ondertussen zal de rol van de Nieuwe Ontwikkelingsbank van de BRICS (NDB) en van de door China geleide Asia Infrastructure Investment Bank (AIIB) worden versterkt – de coördinatie van infrastructuurleningen over het hele spectrum, aangezien BRICS+ zich steeds meer zal onttrekken aan de dictaten van het door de VS gedomineerde IMF en de Wereldbank.

Al het bovenstaande schetst nauwelijks de omvang en diepte van de geopolitieke en geo-economische herschikkingen verderop in het traject, die alle hoeken en gaten van de wereldwijde handel en toeleveringsnetwerken zullen beïnvloeden. De obsessie van de G7 om de belangrijkste Euraziatische spelers te isoleren en/of in toom te houden, keert zich tegen zichzelf in het kader van de G20. Uiteindelijk zal de G7 wellicht worden geïsoleerd door de onweerstaanbare kracht van BRICS+.

==========================
https://thecradle.co/Article/Columns/18477

Goodbye G20, hello BRICS+

The increasingly irrelevant G20 Summit concluded with sure signs that BRICS+ will be the way forward for Global South cooperation.

By Pepe Escobar November 17 2022

The redeeming quality of a tense G20 held in Bali – otherwise managed by laudable Indonesian graciousness – was to sharply define which way the geopolitical winds are blowing.

That was encapsulated in the Summit’s two highlights: the much anticipated China-US presidential meeting – representing the most important bilateral relationship of the 21st century – and the final G20 statement.

The 3-hour, 30-minute-long face-to-face meeting between Chinese President Xi Jinping and his US counterpart Joe Biden – requested by the White House – took place at the Chinese delegation’s residence in Bali, and not at the G20 venue at the luxury Apurva Kempinski in Nusa Dua.

The Chinese Ministry of Foreign Affairs concisely outlined what really mattered. Specifically, Xi told Biden that Taiwan independence is simply out of the question. Xi also expressed hope that NATO, the EU, and the US will engage in “comprehensive dialogue” with Russia. Instead of confrontation, the Chinese president chose to highlight the layers of common interest and cooperation.

Biden, according to the Chinese, made several points. The US does not seek a New Cold War; does not support “Taiwan independence;” does not support “two Chinas” or “one China, one Taiwan”; does not seek “decoupling” from China; and does not want to contain Beijing.

However, the recent record shows Xi has few reasons to take Biden at face value.

The final G20 statement was an even fuzzier matter: the result of arduous compromise.

As much as the G20 is self-described as “the premier forum for global economic cooperation,” engaged to “address the world’s major economic challenges,” the G7 inside the G20 in Bali had the summit de facto hijacked by war. “War” gets almost double the number of mentions in the statement compared to “food” after all.

The collective west, including the Japanese vassal state, was bent on including the war in Ukraine and its “economic impacts” – especially the food and energy crisis – in the statement. Yet without offering even a shade of context, related to NATO expansion. What mattered was to blame Russia – for everything.

The Global South effect

It was up to this year’s G20 host Indonesia – and the next host, India – to exercise trademark Asian politeness and consensus building. Jakarta and New Delhi worked extremely hard to find wording that would be acceptable to both Moscow and Beijing. Call it the Global South effect.

Still, China wanted changes in the wording. This was opposed by western states, while Russia did not review the last-minute wording because Foreign Minister Sergey Lavrov had already departed.

On point 3 out of 52, the statement “expresses its deepest regret over the aggression of the Russian Federation against Ukraine and demands the complete and unconditional withdrawal of armed forces from the territory of Ukraine.”

“Russian aggression” is the standard NATO mantra – not shared by virtually the whole Global South.

The statement draws a direct correlation between the war and a non-contextualized “aggravation of pressing problems in the global economy – slowing economic growth, rising inflation, disruption of supply chains, worsening energy, and food security, increased risks to financial stability.”

As for this passage, it could not be more self-evident: “The use or threat of use of nuclear weapons is inadmissible. The peaceful resolution of conflicts, efforts to address crises, as well as diplomacy and dialogue, are vital. Today’s era must not be of war.”

This is ironic given that NATO and its public relations department, the EU, “represented” by the unelected eurocrats of the European Commission, don’t do “diplomacy and dialogue.”

Fixated with war

Instead the US, which controls NATO, has been weaponizing Ukraine, since March, by a whopping $91.3 billion, including the latest presidential request, this month, of $37.7 billion. That happens to be 33 percent more than Russia’s total (italics mine) military spending for 2022.

Extra evidence of the Bali Summit being hijacked by “war” was provided by the emergency meeting, called by the US, to debate what ended up being a Ukrainian S-300 missile falling on a Polish farm, and not the start of WWIII like some tabloids hysterically suggested.

Tellingly, there was absolutely no one from the Global South in the meeting – the sole Asian nation being the Japanese vassal, part of the G7.

Compounding the picture, we had the sinister Davos master Klaus Schwab once again impersonating a Bond villain at the B20 business forum, selling his Great Reset agenda of “rebuilding the world” through pandemics, famines, climate change, cyber attacks, and – of course – wars.

As if this was not ominous enough, Davos and its World Economic Forum are now ordering Africa – completely excluded from the G20 – to pay $2.8 trillion to “meet its obligations” under the Paris Agreement to minimize greenhouse gas emissions.

The demise of the G20 as we know it

The serious fracture between Global North and Global South, so evident in Bali, had already been suggested in Phnom Penh, as Cambodia hosted the East Asia Summit this past weekend.

The 10 members of ASEAN had made it very clear they remain unwilling to follow the US and the G7 in their collective demonization of Russia and in many aspects China.

The Southeast Asians are also not exactly excited by the US-concocted IPEF (Indo-Pacific Economic Framework), which will be irrelevant in terms of slowing down China’s extensive trade and connectivity across Southeast Asia.

And it gets worse. The self-described “leader of the free world” is shunning the extremely important APEC (Asia-Pacific Economic Cooperation) summit in Bangkok at the end of this week.

For very sensitive and sophisticated Asian cultures, this is seen as an affront. APEC, established way back in 1990s to promote trade across the Pacific Rim, is about serious Asia-Pacific business, not Americanized “Indo-Pacific” militarization.

The snub follows Biden’s latest blunder when he erroneously addressed Cambodia’s Hun Sen as “prime minister of Colombia” at the summit in Phnom Penh.

Lining up to join BRICS

It is safe to say that the G20 may have plunged into an irretrievable path toward irrelevancy. Even before the current Southeast Asian summit wave – in Phnom Penh, Bali and Bangkok – Lavrov had already signaled what comes next when he noted that “over a dozen countries” have applied to join BRICS (Brazil, Russia, India, China, South Africa).

Iran, Argentina, and Algeria have formally applied: Iran, alongside Russia, India, and China, is already part of the Eurasian Quad that really matters.

Turkey, Saudi Arabia, Egypt, and Afghanistan are extremely interested in becoming members. Indonesia just applied, in Bali. And then there’s the next wave: Kazakhstan, UAE, Thailand (possibly applying this weekend in Bangkok), Nigeria, Senegal, and Nicaragua.

It’s crucial to note that all of the above sent their Finance Ministers to a BRICS Expansion dialogue in May. A short but serious appraisal of the candidates reveals an astonishing unity in diversity.

Lavrov himself noted that it will take time for the current five BRICS to analyze the immense geopolitical and geoeconomic implications of expanding to the point of virtually reaching the size of the G20 – and without the collective west.

What unites the candidates above all is the possession of massive natural resources: oil and gas, precious metals, rare earths, rare minerals, coal, solar power, timber, agricultural land, fisheries, and fresh water. That’s the imperative when it comes to designing a new resource-based reserve currency to bypass the US dollar.

Let’s assume that it may take up to 2025 to have this new BRICS+ configuration up and running. That would represent roughly 45 percent of confirmed global oil reserves and over 60 percent of confirmed global gas reserves (and that will balloon if gas republic Turkmenistan later joins the group).

The combined GDP – in today’s figures – would be roughly $29.35 trillion; much larger than the US ($23 trillion) and at least double the EU ($14.5 trillion, and falling).

As it stands, BRICS account for 40 percent of the global population and 25 percent of GDP. BRICS+ would congregate 4.257 billion people: over 50 percent of the total global population as it stands.

BRI embraces BRICS+

BRICS+ will be striving towards interconnection with a maze of institutions: the most important are the Shanghai Cooperation Organization (SCO), itself featuring a list of players itching to become full members; strategic OPEC+, de facto led by Russia and Saudi Arabia; and the Belt and Road Initiative (BRI), China’s overarching trade and foreign policy framework for the 21st century. It is worth pointing out that early all crucial Asian players have joined the BRI.

Then there are the close links of BRICS with a plethora of regional trade blocs: ASEAN, Mercosur, GCC (Gulf Cooperation Council), Eurasia Economic Union (EAEU), Arab Trade Zone, African Continental Free Trade Area, ALBA, SAARC, and last but not least the Regional Comprehensive Economic Partnership (RCEP), the largest trade deal on the planet, which includes a majority of BRI partners.

BRICS+ and BRI is a match everywhere you look at it – from West Asia and Central Asia to the Southeast Asians (especially Indonesia and Thailand). The multiplier effect will be key – as BRI members will be inevitably attracting more candidates for BRICS+.

This will inevitably lead to a second wave of BRICS+ hopefuls including, most certainly, Azerbaijan, Mongolia, three more Central Asians (Uzbekistan, Tajikistan, and gas republic Turkmenistan), Pakistan, Vietnam, and Sri Lanka, and in Latin America, a hefty contingent featuring Chile, Cuba, Ecuador, Peru, Uruguay, Bolivia, and Venezuela.

Meanwhile, the role of the BRICS’s New Development Bank (NDB) as well as the China-led Asia Infrastructure Investment Bank (AIIB) will be enhanced – coordinating infrastructure loans across the spectrum, as BRICS+ will be increasingly shunning dictates imposed by the US-dominated IMF and the World Bank.

All of the above barely sketches the width and depth of the geopolitical and geoeconomic realignments further on down the road – affecting every nook and cranny of global trade and supply chain networks. The G7’s obsession in isolating and/or containing the top Eurasian players is turning on itself in the framework of the G20. In the end, it’s the G7 that may be isolated by the BRICS+ irresistible force.

Topfoto Credit: The Cradle