Bron: Andrew Korybko oneworld.press, 2 september 2022 ~~~
Lavrov zegt dat Rusland niet alleen is, maar ook op niemand anders dan zichzelf kan rekenen.
Geen enkel land mag ooit in een positie van onevenredige afhankelijkheid terechtkomen, waarbij het letterlijk afhankelijk wordt van iemand anders, maar het mag zich ook niet isoleren van mondiale processen, vandaar de noodzaak om pragmatisch een zorgvuldig evenwicht te vinden tussen deze twee doelstellingen, precies zoals Rusland doet.
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov deelde vorige week in Internationale Relaties twee stukjes strategisch inzicht in de positie van zijn onlangs herstelde wereldmacht, die sommige achteloze waarnemers als tegenstrijdig zouden kunnen beschouwen. Op woensdag zei hij: “In het tijdperk dat we nu meemaken, en het is echt een tijdperk, een lange historische periode, moeten we bereid zijn te beseffen dat we op niemand anders kunnen rekenen dan op onszelf”. Een dag later zei hij vervolgens: “We zijn helemaal niet alleen, ze proberen ons te isoleren, maar deze pogingen zijn gedoemd te mislukken”, waarna hij verwees naar het feit dat de meerderheid van de mensheid in het mondiale Zuiden weigerde Rusland te sanctioneren ondanks immense druk van de VS.
Deze uitspraken lijken op het eerste gezicht inderdaad tegenstrijdig, maar als je er wat dieper over nadenkt, is alles logisch en volkomen consistent. Enerzijds heeft de mondiale systeemovergang naar multipolariteit de reeds bestaande chaotische processen in de Internationale Betrekkingen op ongekende wijze verergerd, waardoor de denkwijze van de hyperrealisten op de eerste plaats is komen te staan in de beleidsberekeningen van elke staat. Eenvoudig gezegd geven alle spelers tegenwoordig voorrang aan zelfredzaamheid en het maximaliseren van hun strategische autonomie in de Nieuwe Koude Oorlog tussen het Golden Billion van het door de VS geleide Westen en het door de BRICS geleide Mondiale Zuiden.
Anderzijds hebben alle leden van het tweede genoemde opkomende blok echter dezelfde grote strategische belangen met betrekking tot het versnellen van de mondiale systemische overgang naar multipolariteit door middel van de oprichting van de bijbehorende instellingen en het daaruit voortvloeiende herstel van het VN-Handvest als de basis voor het reguleren van de onderlinge betrekkingen. Dit heeft de vorm aangenomen van het Rusland-India-China (RIC)-kader dat de motor is geworden van deze complexe processen waarbij Moskou actief meervoudige afstemming nastreeft tussen zijn twee belangrijkste strategische partners in Delhi en Peking. De rol van India bestaat erin de potentieel onevenredige afhankelijkheid van Rusland van Peking preventief te vermijden, terwijl de rol van China erin bestaat de VS actief te confronteren met Moskou.
Bovendien heeft het Chinees-Indisch strategisch partnerschap de opwindende mogelijkheid om te fungeren als de kern van de Aziatische Eeuw, die op zijn beurt zal zorgen voor de opkomst van Afrika en het uiteindelijke resultaat van de Afro-Aziatische Eeuw die eindelijk gelijkheid, eerlijkheid en rechtvaardigheid zal herstellen in het gehele Zuiden van de wereld. Alles bij elkaar genomen zijn de complexe interacties binnen het RIC bezig de internationale betrekkingen op onomkeerbare wijze opnieuw vorm te geven, hoewel alles nog zorgvuldig tegen elkaar moet worden afgewogen om het welslagen van deze ambitieuze visie te garanderen. Daarom is het belangrijk dat alle spelers voorrang geven aan zelfredzaamheid en hun strategische autonomie, naast pragmatische samenwerking met gelijkgestemde partners.
Het inzicht dat in deze analyse werd gedeeld, zou toevallige waarnemers dan ook moeten helpen om Lavrovs multipolaire wereldbeeld te begrijpen. Zijn uitspraken over het feit dat Rusland niet alleen staat in de wereld maar desondanks alleen op zichzelf kan vertrouwen, sluiten elkaar niet uit maar zijn pragmatisch, en belichamen de geest van de multilaterale toenadering die in het afgelopen decennium voor het eerst door India werd bepleit maar die sindsdien de norm is geworden in de internationale betrekkingen. Geen enkel land mag ooit in een positie van onevenredige afhankelijkheid terechtkomen waarbij het letterlijk afhankelijk wordt van iemand anders, maar het mag zich evenmin isoleren van mondiale processen, vandaar de noodzaak om pragmatisch een zorgvuldig evenwicht te vinden tussen deze twee doelstellingen, precies zoals Rusland doet.