Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk 29 augustus 2022 ~~~
Het Oekraïense conflict, dat wordt voorgesteld als een Russische agressie, is slechts de uitvoering van resolutie 2202 van de Veiligheidsraad van 17 februari 2015. Frankrijk en Duitsland zijn hun verbintenissen in het kader van het Minsk II-akkoord niet nagekomen, maar Rusland is al zeven jaar bezig met de voorbereiding van de huidige confrontatie. Het had de westerse sancties ruim van tevoren voorzien en had slechts twee maanden nodig om ze te omzeilen.
Deze sancties brengen de mondialisering in de VS aan het wankelen, verstoren de westerse economieën door de bevoorradingsketens te ontwrichten, laten dollars terugvloeien naar Washington en veroorzaken algemene inflatie, alsook veroorzaken zij een energiecrisis in het Westen. De Verenigde Staten en hun bondgenoten bevinden zich nu in de situatie van de besproeier die zichzelf nat sproeit: zij graven hun eigen graf. Intussen zijn de inkomsten van de Russische schatkist in zes maanden tijd met 32% gestegen.
Ook in andere talen: عربي Deutsch ελληνικά English Español français italiano Português русский
De afgelopen zeven jaar berustte de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van het Minsk II-akkoord bij de garanderende mogendheden (Duitsland, Frankrijk, Oekraïne en Rusland). De overeenkomst is op 17 februari 2015 door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties goedgekeurd en gelegaliseerd. Maar geen van deze staten heeft het ten uitvoer gelegd, ondanks retoriek over de noodzaak burgers te beschermen die door hun eigen regering worden bedreigd.
Terwijl er werd gesproken over een mogelijke Russische militaire interventie, daagde de secretaris van de Oekraïense Nationale Veiligheids- en Defensieraad, Oleksiy Danilov, op 31 januari 2022 Duitsland, Frankrijk, Rusland en de VN-Veiligheidsraad uit door te verklaren: “Naleving van de akkoorden van Minsk betekent de vernietiging van het land. Toen zij onder de gewapende dreiging van de Russen – en onder de ogen van de Duitsers en de Fransen – werden ondertekend, was het voor alle redelijke mensen reeds duidelijk dat het onmogelijk was deze documenten ten uitvoer te leggen” [1].
Toen na zeven jaar het aantal door de regering in Kiev vermoorde Oekraïners volgens haar eigen cijfers meer dan twaalfduizend bedroeg en volgens de Russische onderzoekscommissie meer dan twintigduizend, lanceerde Moskou, maar dan ook pas, een “speciale militaire operatie” tegen de Oekraïense “integrale nationalisten” (zoals zij zich noemen) die als “neo-nazi’s” worden omschreven.
Rusland verklaarde aan het begin van zijn operatie dat het zich zou beperken tot het verlenen van hulp aan de bevolking en tot het “denazificeren” van Oekraïne, niet tot het bezetten ervan. Niettemin beschuldigde het Westen Rusland ervan Kiev te willen innemen, president Selenskyj ten val te willen brengen en Oekraïne te willen annexeren; wat Rusland uiteraard nooit heeft gedaan. Pas na de executie van een van de Oekraïense onderhandelaars, Denis Kirejev, door de veiligheidsdiensten van zijn eigen land (SBU) en de opschorting van de besprekingen door president Volodymyr Zelenski, kondigde zijn Russische tegenhanger, Vladimir Poetin, aan dat hij zijn eisen zou aanscherpen. De Federatie eist nu Novorussia op, d.w.z. geheel Zuid-Oekraïne, dat sinds Tsarina Catharina II historisch Russisch is geweest, met uitzondering van drieëndertig jaar.
Rusland heeft zeven jaar lang niets gedaan, niet omdat het ongevoelig was voor de massamoord op de Russischtalige bevolking van Donbass, maar omdat het zich voorbereidde op de voorspelbare westerse vergeldingsacties. Volgens het klassieke citaat van de minister van buitenlandse zaken van tsaar Alexander II, prins Aleksandr Gorsjakov: “De keizer is vastbesloten zijn bezorgdheid bij voorkeur te wijden aan het welzijn van zijn onderdanen en zich te concentreren op de ontwikkeling van de interne hulpbronnen van het land, een activiteit die pas zou worden opgegeven wanneer de positieve belangen van Rusland dit absoluut vereisen. Rusland wordt verweten dat het zich isoleert en zwijgt ten aanzien van feiten die noch met de wet, noch met de billijkheid in overeenstemming zijn. Rusland is aan het mokken, wordt er gezegd. Rusland is niet aan het mokken. Rusland is zich intern aan het verenigen”.
Deze militaire operatie werd door het Westen omschreven als “agressie”. Van het een kwam het ander en Rusland werd afgeschilderd als een “dictatuur” en zijn buitenlands beleid als “imperialisme”. Niemand schijnt het Minsk II-akkoord, dat door de VN-Veiligheidsraad werd goedgekeurd, te hebben gelezen. In een telefoongesprek tussen de presidenten Poetin en Macron, dat door het Élysée-paleis is onthuld, heeft de laatste zelfs zijn gebrek aan belangstelling voor het lot van de bevolking van Donbass geuit, d.w.z. zijn minachting voor het Minsk II-akkoord.
Vandaag de dag schieten de Westerse geheime diensten de Oekraïense “integrale nationalisten” (de “neonazi’s” in Russische terminologie) te hulp en proberen zij, in plaats van een vreedzame oplossing te zoeken, Rusland van binnenuit te vernietigen [2].
Volgens het internationaal recht heeft Moskou alleen de resolutie van de Veiligheidsraad van 2015 uitgevoerd. Het kan worden bekritiseerd om zijn wreedheid, maar niet omdat het overhaast is opgetreden (na zevjaar), noch omdat het onwettig is (resolutie 2202). De presidenten Petro Porosjenko, François Hollande, Vladimir Poetin en bondskanselier Angela Merkel hadden in een bij de resolutie gevoegde gezamenlijke verklaring toegezegd hetzelfde te zullen doen. Indien een van deze machten eerder had ingegrepen, hadden zij andere werkwijzen kunnen kiezen, maar geen enkele heeft dat gedaan.
Logischerwijs had de Secretaris-Generaal van de VN de leden van de Raad tot de orde moeten roepen, niet om de Russische operatie te veroordelen, die zij zeven jaar eerder in beginsel hadden aanvaard, maar om de voorwaarden te bepalen. Dat heeft zij niet gedaan. Integendeel, het Secretariaat-Generaal, dat uit zijn rol stapt en de kant kiest van het unipolaire systeem, heeft onlangs mondelinge instructies gegeven aan al zijn hoge ambtenaren in strijdgebieden om geen Russische diplomaten meer te ontmoeten.
Dit is niet de eerste keer dat het Secretariaat-Generaal het VN-statuut overtreedt. Tijdens de oorlog tegen Syrië heeft zij een 50 bladzijden tellend plan opgesteld voor de troonsafstand van de Syrische regering, waarbij de Syrische volkssoevereiniteit werd verbeurd en het land werd gedebaadhificeerd. Deze tekst is nooit gepubliceerd, maar wij hebben hem in deze kolommen met afschuw geanalyseerd. Uiteindelijk werd de speciale gezant van de secretaris-generaal in Damascus, Staffan de Mistura, gedwongen een verklaring te ondertekenen waarin de ongeldigheid ervan werd erkend. In elk geval is de akte van het secretariaat-generaal waarbij het VN-functionarissen wordt verboden deel te nemen aan de wederopbouw van Syrië [3] nog steeds van kracht. Het is deze nota die de terugkeer van ballingen naar hun land verlamt, tot groot ongenoegen niet alleen van Syrië, maar ook van Libanon, Jordanië en Turkije.
Tijdens de Korea-oorlog maakten de Verenigde Staten gebruik van de politiek van de lege stoel van de Sovjet-Unie om oorlog te voeren onder de vlag van de Verenigde Naties (de Volksrepubliek China zat toen nog niet in de Raad). Tien jaar geleden gebruikten zij VN-personeel om een totale oorlog tegen Syrië te voeren. Nu gaan zij nog verder door stelling te nemen tegen een permanent lid van de Veiligheidsraad.
Nadat de VN onder Kofi Annan een door multinationals gesponsorde organisatie was geworden, is zij onder Ban Ki-moon en António Guterres een dependance van het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS geworden.
Rusland en China zijn zich er, net als alle andere staten, van bewust dat de VN haar functie in het geheel niet meer vervult. Integendeel, de organisatie verergert de spanningen en neemt deel aan oorlogen (althans in Syrië en de Hoorn van Afrika). Moskou en Peking zijn daarom andere instellingen aan het ontwikkelen.
Rusland richt zijn inspanningen niet niet langer op de van de Sovjet-Unie geërfde structuren, zoals het Gemenebest van Onafhankelijke Staten, de Euraziatische Economische Gemeenschap of zelfs de Organisatie van het Verdrag voor Collectieve Veiligheid; evenmin richt het zich op de van de Koude Oorlog geërfde structuren, zoals de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Nee, Rusland concentreert zich op wat kan leiden tot het opnieuw vormgeven van een multilaterale wereld.
Ten eerste vestigt Rusland de aandacht op de economische acties van de BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika). Zij eist deze niet op als haar eigen prestaties, maar als gezamenlijke inspanningen waaraan zij deelneemt. Dertien staten hopen lid te worden van de BRICS, maar staan daar op dit moment niet voor open. De BRICS hebben nu al veel meer macht dan de G7, zij handelen, terwijl de G7 al enkele jaren verkondigt dat zij grootse dingen zal doen die wij nooit zullen zien aankomen en goede en slechte punten uitdeelt aan degenen die afwezig zijn.
Bovenal dringt Rusland aan op meer openheid en een grondige transformatie van de Shanghai Cooperation Organisation (SCO). Tot nu toe was het slechts een overlegstructuur voor de landen van Centraal-Azië, rond Rusland en China, om de onlusten te voorkomen die de Angelsaksische geheime diensten daar probeerden te ontketenen. Geleidelijk aan konden de leden elkaar beter leren kennen. Zij breidden hun werkzaamheden uit tot andere gemeenschappelijke vraagstukken. Bovendien werd de SCO uitgebreid met India en Pakistan, en later ook met Iran. In feite belichaamt het thans de Bandung-beginselen, die gebaseerd zijn op staatssoevereiniteit en overleg, in tegenstelling tot die van het Westen, die gebaseerd zijn op conformiteit aan de Angelsaksische ideologie.
Het Westen houdt redevoeringen, terwijl Rusland en China vooruitgaan. Ik zeg “redevoeringen” omdat zij geloven dat hun gepraat effectief is. Zo hebben de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, en vervolgens de Europese Unie en Japan, zeer harde economische maatregelen tegen Rusland genomen. Zij durfden niet te zeggen dat dit een oorlog was om hun gezag over de wereld te handhaven en noemden ze daarom “sancties”, hoewel er geen rechtbank was, geen rechtszaak, geen vonnis. Natuurlijk zijn dit onwettige sancties omdat zij buiten de organen van de Verenigde Naties om zijn vastgesteld. Maar het Westen, dat beweert de verdediger van “internationale regels” te zijn, heeft geen boodschap aan het internationale recht.
Natuurlijk verhindert het vetorecht van de vijf permanente leden van de Raad dat sancties tegen een van hen worden genomen, maar dat is juist omdat het doel van de VN niet is zich te conformeren aan de Angelsaksische ideologie, maar het bewaken van de wereldvrede.
Ik kom terug op mijn punt: Rusland en China gaan vooruit, maar in een heel ander tempo dan het Westen. Twee jaar verstreken tussen de Russische toezegging om in Syrië te interveniëren en de inzet van zijn soldaten aldaar; twee jaar die werden gebruikt om de laatste hand te leggen aan de wapens die zijn superioriteit op het slagveld verzekerden. Tussen de Russische verbintenis tot Minsk II en de militaire interventie in Donbass lagen zeven jaar; zeven jaar die werden gebruikt om de omzeiling van de westerse economische sancties voor te bereiden.
Daarom zijn deze “sancties” er niet in geslaagd de Russische economie op de knieën te dwingen, maar hebben zij diepe gevolgen voor degenen die ze hebben uitgevaardigd. De Duitse en Franse regeringen anticiperen op zeer ernstige energieproblemen die nu reeds een aantal van hun fabrieken tot stilstand dwingen en weldra tot sluiting. De Russische economie daarentegen bloeit. Na twee maanden overleven met voorraden, is de tijd gekomen voor overvloed. De inkomsten van de Russische schatkist zijn in de eerste helft van het jaar met 32% gestegen [4]. Niet alleen dreef de afwijzing van Russisch gas door het Westen de prijzen op ten voordele van de grootste exporteur, Rusland, maar deze afwijking van het liberale discours joeg ook andere staten angst aan, die zich tot Moskou wendden op zoek naar zekerheid.
China, dat door het Westen wordt afgeschilderd als een verkoper van rommel die zijn prooien in een schuldenspiraal brengt, heeft zojuist het grootste deel van de schulden van 13 Afrikaanse staten kwijtgescholden.
Elke dag horen we de nobele Westerse retoriek en beschuldigingen aan het adres van Rusland en China. Maar elke dag zien we ook, als we naar de feiten kijken, dat de realiteit het tegenovergestelde is. Het Westen vertelt ons bijvoorbeeld zonder bewijs dat China een “dictatuur” is en dat het “een miljoen Oeigoeren gevangen heeft gezet”. Hoewel wij niet over recente statistieken beschikken, weten wij allen dat er in China minder gevangenen zijn dan in de VS, ondanks het feit dat China een bevolking heeft die vier keer zo groot is. Of we krijgen te horen dat homoseksuelen in Rusland worden vervolgd, ook al zien we in Moskou grotere homo-gelegenheden dan in New York.
De westerse blindheid leidt tot alomtegenwoordige situaties waarin de westerse leiders de gevolgen van hun tegenstrijdigheden niet meer inzien.
Zo is president Emmanuel Macron momenteel in Algerije. Hij probeert de twee naties met elkaar te verzoenen en gas te kopen om een tegenwicht te bieden voor het tekort dat hij heeft helpen veroorzaken. Hij is zich ervan bewust dat hij een beetje laat is, nadat zijn bondgenoten (Italië en Duitsland) hun aankopen al hebben gedaan. Anderzijds is hij er ten onrechte van overtuigd dat het voornaamste Frans-Algerijnse probleem de kolonisatie is. Hij beseft niet dat vertrouwen onmogelijk is omdat Frankrijk de ergste vijanden van Algerije steunt, de jihadisten in Syrië en de Sahel. Hij legt niet het verband tussen het ontbreken van diplomatieke betrekkingen met Syrië, de uitwijzing uit Mali [5] en de koelbloedigheid waarmee hij in Algiers wordt ontvangen.
Het feit is dat de Fransen niet weten wat jihadisten zijn. Zij hebben zojuist, in het grootste proces van de eeuw, de aanslagen op Saint-Denis, de Parijse terrassen en de Bataclan (13 november 2015) veroordeeld, zonder de vraag te kunnen stellen naar de staatssteun van de jihadisten. In plaats van blijk te geven van hun rechtvaardigheidsgevoel, hebben zij aldus blijk gegeven van hun lafheid. Zij hebben laten zien dat zij door een handjevol mannen worden geterroriseerd, terwijl Algerije er in zijn burgeroorlog tienduizenden heeft gezien en er in de Sahel nog steeds evenveel ziet.
Terwijl Rusland en China oprukken, staat het Westen niet stil, maar raakt het achterop. Het zal zijn val voortzetten zolang het zijn beleid niet verduidelijkt, geen einde maakt aan zijn dubbele moraal en geen afstand doet van zijn dubbele spelletjes.
Topfoto: De staatshoofden en regeringsleiders aanwezig bij het Minsk II Akkoord.
Voetnoten:
[1] “Ukraine security chief: Minsk peace deal may create chaos, Yuras Karmanau, Associated Press, January 31, 2022.
[2] “De westerse strategie om de Russische Federatie te ontmantelen”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 16 augustus 2022.
[3] “Parameters and Principles of UN assistance in Syria”, by Jeffrey D. Feltman, Voltaire Network, 15 October 2017.
[4] “Meeting with Head of the Federal Taxation Service Daniil Yegorov“, The Kremlin, August 25, 2022.
[5] “Mali en de Franse tegenstrijdigheden”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 23 augustus 2022.