Bron: Joe Emersberger redsails.org 29 juni 2022 ~~~
“Spreekt alle beschaafde en redelijke mensen aan.”
Deel I van Hitler’s Mein Kampf werd gepubliceerd in 1925. Deel II werd gepubliceerd in 1926. [Het is belangrijk deze data in gedachten te houden omdat, volgens historicus David Schmitz, in 1933, toen Hitler voor het eerst kanselier van Duitsland werd, het Amerikaanse officiële gezag “niet verontrust” was. In feite vertelde George A. Gordon, de Amerikaanse charge d’affaires in Berlijn, Washington dat Hitler een “gematigde” factie van de nazi’s leidde, die “alle beschaafde en redelijke mensen aanspreekt.” [2] In 2015 doken beelden op van Britse leden van de koninklijke familie die in 1933 nazi-groeten brachten. Ter verontschuldiging voor die beelden zei Buckingham Palace dat “Niemand op dat moment enig idee had hoe het zou evolueren. Om iets anders te impliceren is misleidend en oneerlijk.” [3]
Dit is onzin.
Westerse regeringen waren natuurlijk in staat om elementair inlichtingenwerk te doen, zoals het lezen van Mein Kampf, dat Hitler schreef toen hij in de gevangenis zat na een poging tot een staatsgreep. Dus, wat was het aan Mein Kampf dat de westerse imperialisten op hun gemak zou kunnen stellen? Het korte antwoord is dat Hitler toevallig ook een westerse imperialist was die geobsedeerd was voor de vernietiging van marxisten.
Zijn expliciet verklaarde bedoeling in Mein Kampf was, om door middel van massamoord, het marxisme in Duitsland en Oost-Europa uit te roeien. Het hoofddoel was de vernietiging van Sovjet-Rusland om Duitsland om te vormen tot een grote Europese superstaat: “Dit kolossale Rijk in het Oosten is rijp voor ontbinding” schreef hij. [4] Nadat dit doel was bereikt – en het marxisme was uitgeroeid – kon Duitsland aan de slag met het veroveren van koloniën buiten Europa: “Het Duitse volk zal geen recht hebben om zich bezig te houden met een koloniale politiek totdat het al zijn kinderen zal hebben samengebracht in de ene staat.” [5]
Marxisten waren geen secundair doelwit voor Hitler
Hitlers woeste antisemitisme was onlosmakelijk verbonden met zijn anti-Marxisme. Als aankomend jong kunstenaar in Wenen (hij was geboren en getogen in Oostenrijk) zei hij “werden mijn ogen geopend voor twee gevaren, waarvan ik de namen tot dan toe nauwelijks kende en geen enkele notie had van hun verschrikkelijke betekenis voor het bestaan van het Duitse volk. Deze twee gevaren waren het marxisme en het jodendom”. [6] Door het hele boek heen verwart hij Joodse mensen met Marxisten, of schildert hij het Marxisme af als het dodelijkste wapen dat door de Joden wordt ingezet in hun streven naar wereldheerschappij:
Op de dag dat het marxisme in Duitsland wordt gebroken, zullen de ketenen die Duitsland binden voor altijd worden verbrijzeld. [7]
Het einddoel van het marxisme[ was en is en zal blijven de vernietiging van alle niet-joodse nationale staten […] [8]
[…] het levenswerk van de Jood, Karl Marx. Zijn Kapitaal werd nu voor het eerst begrijpelijk voor mij. En in het licht daarvan begreep ik nu precies de strijd van de sociaal-democraten [9] tegen de nationale economie, een strijd die de weg moest bereiden voor de hegemonie van een waarlijk internationaal en beurskapitaal. [10]
Hitler zei dat het bolsjewisme (marxisme zoals toegepast in Sovjet-Rusland) uiteindelijk werd gedreven door “de aspiratie van het Joodse volk om de despoten van de wereld te worden” en dat het in Duitsland zou overwinnen als het niet in Rusland zou worden verpletterd: “De strijd tegen de Joodse bolsjewisering van de wereld vereist dat wij ons standpunt bepalen tegenover Sovjet-Rusland.” [11]
In Mein Kampf lijkt Hitler Joden vaker te verwarren met Marxisten (of sociaal-democraten) dan met kapitalisten. Zijn theorie was dat Joden eerst infiltreerden in machtige kringen als financiers, vervolgens de haat van de massa’s jegens hen ontwapenden door de pers te beheersen. Tenslotte verstevigden Joden hun macht door de anti-kapitalistische krachten in hun macht te krijgen: “de Jood […] werd in korte tijd de leider van hun strijd tegen zichzelf. […] En zo werd de marxistische doctrine uitgevonden.” [12]
n het marxisme zag Hitler antiracistische en anti-elitaire ideeën die een volslagen tegenspraak waren van de zijne, en een ernstige bedreiging:
Dat is de ware essentie van de marxistische Weltanschauung [wereldbeschouwing] […] De vernietiging van het begrip persoonlijkheid en van rassen neemt het voornaamste obstakel weg, dat de weg versperde naar de overheersing van het sociale stelsel door zijn inferieure elementen, namelijk de Joden. […] in werkelijkheid is het doel de niet-joodse rassen tot slaaf te maken en daardoor uit te roeien. [13]
De veronderstelling dat alle rassen gelijk zijn leidt tot de veronderstelling dat naties en individuen gelijk zijn aan elkaar. En het internationale marxisme is niets anders dan de toepassing – door de jood Karl Marx – van een algemene levensopvatting op een vastomlijnde belijdenis van politiek geloof; […] hij gebruikte hij zijn goede voorspellende gave om de essentiële giffen op te sporen,, om het te extraheren en te concentreren, met de kunst van een dodenbezweerder, in een uitkomst die de snelle vernietiging van de onafhankelijke naties op de aardbol zou bewerkstelligen. Maar dit alles werd gedaan in dienst van zijn ras. […] Het marxisme zelf is er systematisch op gericht de wereld in handen van de joden te geven. [14]
Verwijzend naar het marxisme vroeg Hitler zich af “Is het mogelijk ideeën uit te roeien met wapengeweld? Kan een Weltanschauung worden aangevallen door middel van fysiek geweld?” Hij concludeerde dat dit mogelijk was, maar alleen als de uitroeiingscampagne de “morele steun” had die voortkwam uit het werken “in dienst van een nieuw idee of wereldvisie dat ontbrandt met een nieuwe vlam” [15]
Het is belangrijk hieraan toe te voegen dat Hitler de meeste mensen, inclusief zijn geliefde Duitse “Ariërs,” als behoorlijk dom beschouwde. Duitse scholen, zei Hitler, zouden studenten minder tijd moeten laten besteden aan lezen en meer tijd aan het ontwikkelen van hun lichamelijke conditie; in principe het produceren van “echte mannen” die soldaten zouden worden, en het produceren van de gezonde vrouwen die hen zouden baren. [16] Hitler’s boek waarschuwde maar één keer tegen het meegesleept worden in de veronderstelling dat de meeste mensen dom waren: “In het algemeen moet men ervoor waken de grote massa dommer te achten dan zij in werkelijkheid is.” [17] Hij zei ook dat redenaars effectievere propagandisten waren dan schrijvers om “de massa’s” te bereiken, en dat geschreven propaganda zeer beknopt en dommer moest zijn. [18] Hitler schreef Mein Kampf (dat 600 pagina’s lang is) duidelijk voor een vertrouwelijk publiek waarmee hij eerlijk kon zijn. [19]
Nadruk op het stelen van de steun van de arbeidersklasse van marxisten
In het laatste hoofdstuk van Deel I stelde Hitler dat zijn groeiende beweging “moet proberen haar volgelingen voornamelijk te rekruteren uit de gelederen van de arbeidersklasse. Zij moet alleen leden van de intellectuele klassen omvatten voor zover deze leden het ideaal waarnaar de beweging streeft, juist hebben begrepen en zonder voorbehoud hebben aanvaard.” Hitler haalde uit naar industriëlen die de strijd tegen het door marxisten gepropageerde “internationalisme” schaadden:
“Een beweging die oprecht tracht de Duitse arbeider terug te brengen in zijn volksgemeenschap en hem te redden van de dwaasheid van het internationalisme, moet een krachtige campagne voeren tegen bepaalde opvattingen die heersen onder de industriëlen. Een van deze opvattingen is dat volgens de opvatting van de volksgemeenschap de werknemer verplicht is al zijn economische rechten aan de werkgever af te staan en voorts dat de arbeiders met de volksgemeenschap in conflict zouden komen als zij zouden trachten hun eigen gerechtvaardigde en vitale belangen te verdedigen. Zij die een dergelijke opvatting trachten te propageren zijn opzettelijke leugenaars.”
Hitler zag klassensolidariteit als een gruwel (een joods-marxistische gruwel natuurlijk) die vervangen moest worden door rassensolidariteit. Hij definieerde een staat feitelijk als een “raciaal organisme”, maar vreesde dat buitensporige ongelijkheid de rassensolidariteit zou kunnen ondermijnen, en daarmee de uitroeiing van het marxisme zou kunnen dwarsbomen. Hij verklaarde dat “het voornaamste doel van de staat is het ras in stand te houden en te verbeteren; […] De staten die dit doel niet dienen, hebben geen bestaansrecht. Het zijn gedrochten.” [20]
Hitler zei dat het gebruik van de kleur rood in nazi-affiches opzettelijk bedoeld was als provocatie (“onze bedoeling is om de linkerzijde te irriteren”). Hij schreef dat “gewone bourgeois” geschokt waren om te zien dat Nazi’s het “symbolische rood van het Bolsjewisme” gebruikten en elkaar “Partij kameraad” noemden. Maar Hitler en de zijnen waren verrukt over beschuldigingen dat zij marxisten waren: “Wij bulderden van het lachen om die domme flauwe bourgeois en hun pogingen om onze oorsprong, onze bedoelingen en onze doelen te ontrafelen.” [21]
In datzelfde hoofdstuk vertelt hij met trots over de eerste wapenfeiten van de knokploegen die hij formeerde om “Roden” in elkaar te slaan en de orde te handhaven tijdens zijn toespraken: de eerste nazi-“Stormtroepen”. Hitler geloofde echter niet dat de nazi vakbonden konden concurreren met de vakbonden die hij zag als grondig gecontroleerd door marxisten:
De marxistische vakbondscitadel mag dan vandaag de dag door middelmatige leiders worden bestuurd, maar kan niet worden ingenomen door een aanval, tenzij door de onversaagde energie en genialiteit van een superieure leider aan de andere kant. [22]
In een zeldzaam vertoon van bescheidenheid zei Hitler dat zo’n leider niet bestond voor deze specifieke taak, dus zei hij dat het het beste was te wachten tot ze de staatsmacht hadden om nazi-vakbonden op te richten (terwijl ze natuurlijk ook de staatsmacht gebruikten om de “marxistische vakbonds-citadel” te verpletteren). Totdat zij de staatsmacht hadden, adviseerde Hitler zijn volgelingen om ofwel de marxistische vakbonden te verlaten, ofwel te blijven maar ze zoveel mogelijk te ontwrichten.
Hitler’s racistische pikorde en bewondering voor het Britse Rijk
Hoewel hij het Joodse volk zo haatte dat hij beweerde een afkeer te hebben van hun geur, kende hij hen tenminste nog sluwheid toe, of intelligentie zoals in het geval van Karl Marx. [23] Afrikanen daarentegen, vergeleek Hitler met honden:
Van tijd tot tijd publiceren onze geïllustreerde kranten […] het nieuws dat in de een of andere regio in de wereld, en voor het eerst daar, een neger advocaat, leraar, dominee, zelfs een grote opera-tenor of iets anders van die aard is geworden. […] de sluwste jood ziet in dit feit een nieuw bewijs om te gebruiken voor de theorie waarmee hij het publiek wil besmetten, namelijk dat alle mensen gelijk zijn. […] De burgerlijke geest beseft niet dat het een zonde is tegen de wil van de eeuwige Schepper om honderdduizenden hoogbegaafden te laten spartelen in het moeras van proletarische ellende, terwijl Hottentotten en Zoeloes worden gedrild om posities in de intellectuele beroepen in te nemen. Want hier hebben we slechts het product van een driltechniek, net als in het geval van de uitvoerende hond. [24]
Hitler beweerde ook dat de “sluwe Jood” blij was met een “toevloed van negroïde bloed” in Frankrijk die “het blanke ras besmette met het bloed van een inferieur ras” om “de fundamenten van zijn onafhankelijke bestaan te vernietigen,” en dat gebied grenzend aan Duitsland te veranderen “in een speeltuin voor hordes Afrikaanse negers.”
In een andere passage van hetzelfde hoofdstuk hekelde Hitler het idee dat alleen al het spreken van Duits en het wonen in Duitsland iemand tot Duitser zou kunnen maken: “het is bijna onvoorstelbaar hoe zo’n vergissing gemaakt kan worden als men denkt dat een neger of een Chinees een Duitser wordt omdat hij de Duitse taal geleerd heeft.”
Wat zegt het over George Orwell dat hij dit obscene boek kon recenseren en toch kon opmerken: “Ik wil graag laten vastleggen dat ik Hitler nooit heb kunnen verafschuwen”? [25] Wat zegt het over Steve Wadhams van de CBC (in 2016!) die Orwell’s “moed” prijst om dat te schrijven? [26]
Het is ook de moeite waard eraan te herinneren dat toen Hitler Mein Kampf schreef, de VS een apartheidsstaat was die geteisterd werd door lynchpartijen van Afro-Amerikanen. [27] Het was ook bezig met de militaire bezetting van Haïti, een grotendeels zwarte republiek, opgericht door een geslaagde slavenopstand in 1804 (en sindsdien gestraft door Europese en Amerikaanse blanke supremacisten). Hoe verontrustend kon Hitlers virulente racisme toen werkelijk zijn geweest voor het Amerikaanse officiële gezag, of zelfs nu [28] terwijl het wapens verscheept naar neo-nazi’s in Oekraïne om een proxy oorlog te voeren met Rusland? [29] En natuurlijk waren Winston Churchill’s racisme en wreedheid [30] vergelijkbaar met die van Hitler. [31]
Orwell’s recensie beweerde dubieus dat Mein Kampf een “impliciete intentie bevatte om Engeland te verpletteren” na met Rusland te hebben afgerekend. Het boek bracht duidelijk Hitler’s wens naar voren om op een dag Duitsland Engeland te zien overtreffen als een imperiale macht, maar bij voorkeur door het ondergeschikt te maken aan Duitsland als een bondgenoot (zoals Groot-Brittannië vandaag de dag is aan de VS) niet door het te vernietigen – het lot dat hij ontegenzeggelijk voor ogen had voor marxisten, Joden en Slaven. In feite uitte Hitler vaak bewondering en, het meest belangrijk voor hem, raciale solidariteit met het Britse Rijk.
Denk aan een van de redenen waarom Hitler het idee van een alliantie met de onafhankelijkheidsbeweging van India vlak na de Eerste Wereldoorlog afwees: “Ik als Duitser zou India veel liever onder Britse overheersing zien dan onder die van enig ander land.” Bovendien schreef hij dat groepen die een alliantie bepleitten lieten zien dat zij “niets geleerd hadden van de wereldoorlog” van de “Angelsaksische vastberadenheid.” [32]
Terugdenkend aan de Eerste Wereldoorlog, zei Hitler dat
Geen offer had als te groot moeten worden beschouwd als het een noodzakelijk middel was om de vriendschap van Engeland te winnen. Koloniale en maritieme ambities hadden moeten worden opgegeven en pogingen om te concurreren met de Britse industrieën hadden niet moeten worden ondernomen. […] Dit beleid zou een periode van tijdelijke zelfverloochening hebben betekend, ter wille van een grote en machtige toekomst. [33]
Na de oorlog bleef Hitler, ondanks de verwoesting en vernedering die Groot-Brittannië aan Duitsland had helpen opleggen, pleiten voor een bondgenootschap met Groot-Brittannië. Hij klaagde: “Natuurlijk is het moeilijk voor ons om Engeland voor te stellen als onze mogelijke bondgenoot in de toekomst. Onze Joodse pers is altijd bedreven geweest in het concentreren van haat tegen Engeland in het bijzonder.”
Lessen in het opbouwen van bewegingen?
Elke beweging, of ze nu nobel of kwaadaardig is, zal worstelen met soortgelijke groeipijnen en tactische dilemma’s: interne machtsstrijd gedreven door kleinzielige jaloezie, moeilijkheden om samen te smelten met gelijkgezinde groepen, beslissingen over hoe voorzichtig ze moet zijn met het toelaten van nieuwe leden. Over het algemeen, wanneer hij schrijft over beweging opbouwende tactieken en propaganda, worden Hitler’s hatelijke fantasieën en obsessies afgezwakt en komt hij praktisch over. Zijn beschrijving van de eerste vergadering van de Duitse Arbeiderspartij die hij bijwoonde, is een van de weinige keren dat hij enig gevoel voor humor toont. In feite stormde hij een comfortabel clubje binnen dat geen interesse had om te groeien of echt iets te doen. [34] Maar hij had goed ingeschat dat hij het kon overnemen en er iets mee kon doen.
Gezien het succes waarmee hij zijn beweging opbouwde, en de bescheiden oorsprong ervan, valt niet te ontkennen dat hij goede politieke instincten had voor de tijd en plaats waarin hij leefde. Hij legde de nadruk op intensiteit, actie en resultaten. Hij schakelde zijn legermaatjes in (door de strijd geharde racistische fanatici zoals hijzelf) om ervoor te zorgen dat dat gebeurde, en om ervoor te zorgen dat hij de controle behield. Hij zei dat zijn beweging een “partij” noemen een geweldige manier was om “dromers”, die hij nutteloos vond, af te schrikken. [35]
Hitler was echter een genocidale maniak die vele jaren succes had omdat hij in een wereld leefde die werd geleid door gelijkgestemde genocidale maniakken. In plaats van muren neer te halen, liep hij groyendeels door deuren die door eeuwen van westers imperialisme wijd open waren gelaten. Dat is uiteindelijk de belangrijkste les die we uit zijn boek kunnen trekken.
Topfoto: Europese imperialisten stemmen in met annexatie van Joegoslavië tijdens de bijeenkomst in München.
Voetnoten
- De tweedelige uitgave van het Internet Archive wordt overal geciteerd[web]
- 2015-07-18. Buckingham Palace defends footage of Queen’s Nazi salute. The Irish Examiner. [web]
- Vol II, Chapter 14.
- Vol I, Chapter 1.
- Vol I, Chapter 1.
- Vol II, Chapter 15.
- Vol I, Chapter 5.
- Oorspronkelijk werd de term sociaal-democraat gebruikt om communisten aan te duiden, maar met de opkomst van expliciet communistische partijen zou de sociaal-democratische partij het verenigbaar-linkse bolwerk tegen het communisme worden.
- Vol I, Chapter 8.
- Vol II, Chapter 14.
- Vol I, Chapter 11.
- Vol I, Chapter 11.
- Vol II, Chapter 1.
- Vol I, Chapter 5.
- Vol II, Chapter 2.
- Vol I, Chapter 6, emphasis mine.
- Vol II, Chapter 6. ↩
- Zie Michael Parenti’s Blackshirts and Reds (City Lights Books, 1997) voor een bespreking van hoe Hitlers staat van dienst aan het licht bracht hoe nep de pro-arbeider standpunten waren die hij innamMein Kampf. ↩
- Vol I, Chapter 4. ↩
- Vol II, Chapter 7. ↩
- Vol II, Chapter 12. ↩
- Vol I Chapter 2. ↩
- Vol II, Chapter 2. ↩
- George Orwell, 1940-03-21. Review of ↩
- David Schmitz, 1988. The United States and fascist Italy, 1922-1940, Chapel Hill: University of North Carolina Press, pp. 133, 140. [web] Mein Kampf. The New English Weekly. [web] ↩
- Steve Wadhams, 2016-04-24. 5 things George Orwell understood. CBC. [web] ↩
- Ed Pilkington, 2020-06-16. Racial terror: 2,000 black Americans were lynched in Reconstruction era, report says. The Guardian. [web] ↩
- Rosemary Rossi, 2022-03-12. MSNBC Guest Michael McFaul Apologizes for ‘Mistaken’ Comparison of Putin to Hitler on ‘The Rachel Maddow Show’. Yahoo! News. [web] ↩
- Benjamin Norton, 2022-03-24. Ex US official admits Ukraine conflict is NATO ‘proxy war with Russia.’ Multipolarista. [web] ↩
- Jonathan Hari, 2010-10-27. Not his finest hour: The dark side of Winston Churchill. The Independent. [web] ↩
- Margaret Kimberley, 2020-06-17. Freedom Rider: Churchill, Columbus and Leopold Fall Down. Black Agenda Report. [web] ↩
- Vol II, Chapter 14. ↩↩
- David Schmitz, 1988. The United States and fascist Italy, 1922-1940, Chapel Hill: University of North Carolina Press, pp. 133, 140. [web]
- Vol I, Chapter 4. ↩
- Vol I, Chapter 9. ↩
- Vol 1 Chapter 12. ↩