EU,Oekraïne |
29 juni 2022
Bron: Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk, Paris, 28 juni 2022 ~~~

Terwijl de Angelsaksen reeds succesvol zijn geweest in het uitsluiten van Rusland van de Raad van Europa en voorbereidingen treffen om te voorkomen dat dit land deelneemt aan de vergaderingen van de OVSE, werken zij aan de ondergang van de Europese Unie door in Midden-Europa een concurrerende structuur op te richten: het Drie Zeeën Initiatief. Daarmee nemen zij een oud Pools project over dat gericht is op de ontwikkeling van dit gebied en het tegelijkertijd te vrijwaren van elke Duitse of Russische invloed. 

Ook in taalversies Deutsch ελληνικά 
Español français italiano русский

De Raad van staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie heeft op 23 juni 2022 besloten Oekraïne de status van kandidaat-lidstaat toe te kennen. De voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, verklaarde dat het veel tijd zal kosten (Turkije heeft deze status al 23 jaar) om het land op het door de Unie vereiste niveau te brengen, zowel in economisch als in politiek opzicht.

Het kabinet van de Oekraïense president had reeds duidelijk gemaakt dat Kiev niet verwacht vandaag of morgen tot de Unie toe te treden, aangezien het een ander project heeft, maar dat de status van kandidaat-lidstaat de weg opent naar krachtige financiële steun van Brussel om het land dichter bij de normen van de Unie te brengen.

Oekraïne deelt immers het Intermarium-project van Polen: een alliantie van alle staten tussen de Oostzee en de Zwarte Zee.

De lidstaten van het Drie Zeeën-initiatief (in donkerblauw).

Intermarium versus Europese Unie

Dit project is zowel gebaseerd op een geografische realiteit als op een historisch verleden: de “Republiek van Twee Naties” (Kroon van Polen en Groothertogdom Litouwen) van de 16e tot de 18e eeuw. Het werd voor het eerst geformuleerd tijdens de Poolse revolutie van 1830 door prins Adam Jerzy Czartoryski, en vervolgens tijdens het interbellum door de Poolse generaal Józef Piłsudski, onder de naam “Międzymorze Federatie”. Tegelijkertijd ontwikkelde Piłsudski een ideologie die tot doel had alle volkeren van Midden-Europa te bevrijden van hun integratie in de Germaanse en vooral Russische rijken, het “Prometheïsme”. Zoals de Titaan, beloofde het de mensen technische vooruitgang die hen in staat zou stellen zich te bevrijden van hun overheersers. In de praktijk gaf hij de voorkeur aan de Duitsers boven de Russen en aarzelde niet om zich met de Oostenrijk-Hongaren en de Duitsers te verenigen tegen de tsaar. In 2016 werd een derde versie van dit project gepresenteerd door de Poolse president, Andrzej Duda, onder de naam “Drie Zeeën-initiatief” (de derde zee is de Adriatische Zee). Elf staten waren erbij betrokken. Sinds een paar dagen zijn het er nu twaalf.

Het Prometheïsche project van Józef Piłsudski bood een plaats aan een verscheidenheid van etniciteiten, terwijl zijn tijdperk er een was van mono-etnische staten en wetenschappelijk racisme. Hij richtte een tijdschrift op in Parijs om het te verdedigen, maar dat mislukte.

In principe bood dit project een legitiem politiek antwoord op het ontbreken van natuurlijke grenzen in de grote vlakte van Midden-Europa: het is beter zich te verenigen dan zich te onderwerpen of oorlog te voeren. De zaken waren echter niet zo duidelijk als zij leken: de Republiek van Twee Volkeren was een confederatie waarin het Koninkrijk en het Groothertogdom elk hun eigen functioneren konden behouden, terwijl Piłsudski een Federatie voor ogen had waarin alle volkeren zouden opgaan en waarin de Polen het voor het zeggen zouden hebben. Alle nationalistische bewegingen in Midden-Europa verwijzen naar de Republiek van Twee Volkeren, maar zij trekken er heel verschillende conclusies uit.

Voor de Oekraïense banderieten is de Republiek van Twee Naties de erfgenaam van Ruthenië, dat door de Zweedse Vikingen, de Varegues, werd gesticht, wat een beetje vergezocht is omdat hun territoria elkaar niet overlappen. Het enige dat kan worden gezegd is dat deze entiteiten cultureel gezien enkele overeenkomsten hebben. Voor de Oekraïense president, Volodymyr Zelenski, is de Republiek van Twee Naties een goed voorbeeld van een confederatie die het mogelijk maakt zich te bevrijden van zowel Rusland… als Duitsland, dat de Europese Unie domineert.

Omdat zowel de Poolse als de Oekraïense politieke leiders achter dit gemeenschappelijke project van een intermenselijke confederatie staan, heeft President Zelensky zonder blikken of blozen kunnen overwegen Oost-Galicië aan Polen af te staan [1]. In beide landen wil extreem-rechts (in de totalitaire zin van het interbellum) dit beleid echter gebruiken om zijn raciale ideeën door te drukken.

Polen heeft het spel van de Europese Unie, waarvan het sinds 2004 lid is, nooit meegespeeld. Tijdens zijn kandidatuur voor de EU aarzelde het niet om enorme sommen geld, bedoeld voor de hervorming van zijn landbouw, te gebruiken om Amerikaanse oorlogsvliegtuigen te kopen en een oorlog in Irak te voeren op bevel van Washington. Deze kunstgreep werd bedacht door de Pools-Amerikaanse Zbigniew Brzezinski en de Frans-Amerikaanse Christine Lagarde [2]. Er is niets veranderd: vandaag is Warschau voortdurend in conflict met Brussel, met name over zijn rechtssysteem. Oekraïne zal geen moeite hebben hetzelfde dubbelspel te spelen.

Dit is het voornaamste probleem van de volkeren van Midden-Europa : zij willen zich terecht doen gelden zonder hun grote Russische en Duitse buren, maar kunnen dit niet zonder hen te bestrijden. In het verleden heeft deze ziekelijke houding hen er steeds toe gebracht elkaar te bestrijden.

In 2017 woonde de Amerikaanse president Donald Trump de top van het Drie Zeeën-initiatief in Warschau bij. Polen wordt vaak beschreven als het “paard van Troje” van de VS in de Europese Unie. Het is ook de sleutel tot de Amerikaanse aanwezigheid in Midden-Europa.

Prins Adam Jerzy Czartoryski eindigde zijn leven in ballingschap in Parijs en generaal Piłsudski vestigde het hoofdkwartier van zijn Prometheïsche beweging eveneens in Parijs. In beide gevallen was het de bedoeling zowel Duitsland als Rusland te ontvluchten. De herinnering aan deze periode leidde in 1945 tot de oprichting van een netwerk van Midden-Europese emigranten die eerst voor het Vaticaan werkten, vervolgens voor de Franse geheime dienst en tenslotte voor de Angelsaksen (een netwerk dat ook bekend staat onder de naam Intermarium [3]). Het bracht de belangrijkste voortvluchtige leiders van de Kroatische Ustasha, de Roemeense IJzeren Garde enz. bijeen. Vervolgens werd in 1991 de “Visegrád-groep” (Hongarije, Polen, de Tsjechische Republiek en Slowakije) gevormd. Thans wenden de voorstanders van dit project zich tot de Angelsaksen, vandaar de steun van Washington en Londen aan Warschau en Kiev. De top van het Drie Zeeën-initiatief in Warschau in 2017 werd bijgewoond door de Amerikaanse president Donald Trump. Tijdens de top van 20 juni 2022 heeft de Oekraïense president Volodymyr Zelenski, die per video sprak, het lidmaatschap van zijn land gevraagd en onmiddellijk gekregen.

De Angelsaksische interesse in het Intermarium project bestaat al lang. Een van de vaders van de Angelsaksische geopolitiek, Sir Halford Mackinder, had Midden-Europa aangewezen als het hart (Hartland) van Eurazië. Voor hem kon het Britse Rijk de wereld alleen beheersen door eerst deze regio te controleren. Een van zijn discipelen, premier Boris Johnson, haastte zich daarom naar Kiev om president Zelenski te steunen. Alle Angelsaksische geopolitici hebben de ideeën van Mackinder overgenomen, waaronder natuurlijk Zbigniew Brzezinski, die, samen met de Straussiaan Paul Wolfowitz, een van de twee hoofdfiguren was op de Conferentie van Washington in 2000, die de alliantie tussen de Verenigde Staten en Oekraïne markeerde [4].

In 1983 ontving president Reagan het Anticommunistisch Blok van Naties (ABN) ter gelegenheid van de Week van de Gevangen Naties. Hij schudde handen met Jaroslav Stetsko, de door de nazi’s opgelegde eerste minister van Oekraïne en voormalig rechterhand van Stepan Bandera.

Helaas zijn degenen die er bij de VS op aandringen het Intermarium-project te steunen, representatieve figuren van extreem-rechts nationalisme. Zo waren de adviseurs van de presidenten Dwight Eisenhower en Ronald Reagan, die hen het concept van de “gevangen naties (van de USSR)” opdrongen, allen voormalige collaborateurs van de nazi’s, leden van het anti-Bolsjewistische Bloc of Nations [5]; degenen die het eerder genoemde congres van 2000 organiseerden, waren hun kinderen; en vandaag is de belangrijkste van hen de Amerikaans-Poolse Marek Jan Chodakiewicz, die voortdurend de misdaden van de nazi’s bagatelliseert [6].

Alle leden van het Drie Zeeën-initiatief zijn EU-lidstaten, behalve Oekraïne. De meesten van hen vinden dit initiatief intuitief veel belangrijker dan de EU, ook al beschikt het niet over dezelfde middelen. Het feit dat Oekraïne is toegetreden drie dagen voordat zijn status van kandidaat-lidstaat van de EU werd erkend, toont niet alleen aan dat het voor dit land belangrijker is, maar ook dat Brussel heeft begrepen dat het alle leden van het Drie Zeeën-initiatief moet toelaten, wil het geen van hen verliezen.

Op lange termijn zou deze logica de leden van het Drie Zeeën-initiatief ertoe moeten brengen collectief uit de EU te stappen wanneer deze niet langer financieel voordelig voor hen is, aangezien zij de politieke doelstellingen ervan nooit hebben gedeeld.

Nu al wordt de hele veiligheidsarchitectuur van het continent in twijfel getrokken. Het was gebaseerd op twee pijlers, de Raad van Europa en de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa.

De laatste vergadering van het Comité van Ministers van de Raad van Europa, zonder deelname van Rusland.

Rusland uit de Raad van Europa gezet

De Raad van Europa is in 1949 opgericht. Voor sommige stichters ging het erom de Europese eenheid te baseren op gemeenschappelijke rechtsbeginselen via een raad van staten en voor anderen via een volksvertegenwoordiging. Uiteindelijk werden de twee projecten samengebracht, maar destijds werden de Sovjets en hun zusterlanden erbuiten gehouden. De USSR en de leden van het Warschaupact sloten zich er kort na de val van de Berlijnse Muur bij aan.

De Raad heeft twee belangrijke instellingen. In de eerste plaats het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Helaas is het Hof de afgelopen maanden gepolitiseerd geraakt en heeft het een duidelijke partijdigheid ten opzichte van Rusland aan de dag gelegd. Zo heeft het in januari het recht erkend van een Russische burger om op het officiële portret van de president van de Russische Federatie te spuwen (arrest Karuyev tegen Rusland). Of, in februari 2022, het recht van een Russische burger om een pro-Poetin demonstratie te verstoren door het tonen van een bord met de tekst “Poetin, beter dan Hitler! zich er kort na de val van de Berlijnse Muur bij aan (arrest Manannikov tegen Rusland). . En het heeft zojuist de Russische wet afgekeurd die na de kleurenrevoluties werd aangenomen en die buitenlandse gefinancierde politieke organisaties verplicht het op al hun publicaties te vermelden (arrest Ecodefence e.a. tegen Rusland).

De andere belangrijke instelling is de Commissie van Venetië, die de nieuwe onafhankelijke staten heeft geholpen zich aan te passen aan de democratische regels, – een Commissie die overigens Oekraïne herhaaldelijk heeft gewaarschuwd voor zijn administratieve en institutionele procedures [7].

Uiteindelijk schortte het Westen het stemrecht van Rusland in de Raad van Europa op, omdat het zou proberen Oekraïne met geweld in te lijven. Rusland antwoordde met verbijstering dat het dit nooit van plan was geweest en dat het zich terugtrok uit een instelling die partijdig was geworden.

Net als VN-personeel kunnen OVSE-ambtenaren nu spionnen zijn.

Rusland verhinderd deel te nemen aan OVSE-vergaderingen

Het andere intergouvernementele platform is de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). Het werd opgericht in 1975 met de akkoorden van Helsinki. In tegenstelling tot de Verenigde Naties is het geen instantie van geschillenbeslechting, maar gewoon een forum waar alle actoren van het continent vrij met elkaar kunnen praten. Zo heeft zij in 1999 de Verklaring van Istanboel aangenomen, ook bekend als het “Handvest voor de veiligheid in Europa”, waarin twee belangrijke beginselen zijn neergelegd: (1) het recht van elke staat om de bondgenoten van zijn keuze te kiezen, en (2) de plicht om de veiligheid van anderen niet in gevaar te brengen bij het waarborgen van zijn eigen veiligheid; beginselen waarvan de niet-naleving aan de basis ligt van het conflict tussen de Verenigde Staten en Rusland [8].

Er zij aan herinnerd dat de Russische Federatie nooit het recht van wie dan ook om tot de NAVO toe te treden heeft betwist, maar wel het recht van de NAVO-leden om Amerikaanse militaire bases te herbergen. Onze lezers zullen zich herinneren dat toen de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov elk van zijn “partners” aanschreef met de vraag hoe hij de twee beginselen van Istanboel kon verzoenen met de installatie van Amerikaans militair materieel en personeel in de nabijheid van Rusland, geen van hen durfde te antwoorden.

De neutraliteit van dit forum werd echter in april geschonden toen nieuwe OVSE-functionarissen, namelijk voormalige NAVO-militairen, op heterdaad betrapt werden bij spionage in de Donbass [9].

Alsof dit nog niet genoeg is, heeft het Verenigd Koninkrijk onlangs geweigerd de nodige visa te verlenen aan de Russische delegatie die van 2 tot 6 juli 2022 in Birmingham de jaarlijkse parlementaire vergadering van de OVSE zou bijwonen. Londen heeft, in strijd met zijn verplichtingen, zich verscholen achter de sancties die de Europese Unie tegen elk lid van de delegatie heeft afgekondigd.

Als gevolg daarvan zijn niet alleen de documenten die door de 57 staatshoofden en regeringsleiders van de OVSE zijn ondertekend niet langer geldig, maar is het bestuur van de OVSE een oorlogswapen geworden, en zal het uiteindelijk zijn rol als forum niet langer kunnen spelen.

De veiligheidsarchitectuur van het Europese continent ondergaat dus een radicale verandering. Uiteindelijk zal Midden-Europa een blok vormen, eerst binnen de Europese Unie en haar kandidaten, en vervolgens buiten de Unie. De verdediging ervan zal worden gewaarborgd door de Verenigde Staten. De twee delen van het continent, West en Oost, zullen niet meer met elkaar spreken. Dit zal het sluitstuk zijn van het plan van de Angelsaksische geopolitici. Maar dit project, als het wordt uitgevoerd, zal instabiel zijn. Ten eerste hebben de West-Europeanen Rusland altijd nodig gehad, en ten tweede hebben de volkeren van Midden-Europa sinds lang op een slagveld geleefd. Als de Teutoonse ridders en de Kozakken niet bij hen kwamen om te vechten, vochten zij met elkaar. Wil vrede duurzaam zijn, dan moeten alle hoofdrolspelers worden gerespecteerd. De vernietiging van alle veiligheidsinstellingen op het continent maakt een wijdverbreid conflict onvermijdelijk.

Thierry Meyssan

Topfoto: De top van het drie-zeeën initiatief (Intermarium) in Riga, 20 juni 2022.

Voetnoten:

[1] “Polen en Oekraïne”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 14 juni 2022.

[2] “With Christine Lagarde, US Corporations Enter the French Government”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 29 June 2005.

[3] Unholy Trinity: The Vatican’s Nazis, Soviet Intelligence and the Swiss Banks, Mark Aarons & John Loftus, ‎St Martin’s Press (1998).

[4] “Oekraïne: de Tweede Wereldoorlog wordt voortgezet”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 26 april 2022.

[5] Old Nazis, the New Right, and the Republican Party, Russ Bellant, South End Press (1991).

[6] lntermarium: The Land between the Black and Baltic Seas, Marek Jan Chodakiewicz, Routledge (2012).

[7] Arrêts de la Commission de Venise sur l’Ukraine.

[8] “Rusland wil de VS dwingen het VN-handvest te respecteren”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 4 januari 2022.

[9] “OSCE expelled from Lugansk for spying”, Voltaire Network, 15 April 2022.