Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk, 8 juni 2022 ~~~
De oorlog in Oekraïne is er alleen gekomen omdat het Westen niet wist wat er in Oekraïne gebeurde en anderzijds door een reeks misverstanden en vergissingen. Het Westen, op zichzelf gericht en niet in staat om te denken zoals hun tegenhangers, heeft het keer op keer bij het verkeerde eind gehad.
Uiteindelijk, wanneer de militaire operaties ten einde lopen en de Russen hun publiekelijk verklaarde doelstellingen van de eerste dag hebben bereikt, kunnen zij zichzelf zelfs wijsmaken dat zij hebben gewonnen. Uiteindelijk is het enige dat telt in het Westen niet het redden van levens, maar de overtuiging aan de goede kant van de geschiedenis te staan.
Ook in diverse andere talen: Deutsch ελληνικά English Español français italiano Português русский
Topfoto: De soldaten van de Russische militaire operatie in Oekraïne zetten de strijd van hun voorouders tegen de nazi’s voort. De banderisten verbergen hun verlangen niet om de “Moskovieten” uit te roeien, inclusief vrouwen en kinderen.
Dit artikel is een vervolg op :
1. “Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren“, 4 januari 2022.
2. “Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië“, 11 januari 2022.
3. “Washington weigert naar Rusland en China te luisteren“, 18 januari 2022.
4. “Washington en Londen, getroffen door doofheid“, 1 februari 2022.
5. “Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden”, 8 februari 2022.
6. “Twee interpretaties van de Oekraïense zaak“, 15 februari 2022.
7. “Washington slaat alarm, terwijl zijn bondgenoten zich terugtrekken“, 22 februari 2022.
8. “Rusland verklaart de oorlog aan de Straussianen“, 8 maart 2022
9 “Een bende van drugsverslaafden en neonazi’s”, 5 maart 2022.
10. “Israël verbijsterd door Oekraïense neonazi’s”, 8 maart 2022.
11. “Oekraïne: de grote manipulatie“, 22 maart 2022.
12. “De Nieuwe Wereldorde wordt voorbereid onder het voorwendsel van oorlog in Oekraïne” 29 maart 2022.
13. “Oorlogspropaganda verandert van vorm” 5 april 2022.
14. “De alliantie van MI6, de CIA en het Banderisme”, 12 april 2022.
15. “Het einde van de westerse overheersing“, 19 april 2022.
16. “Oekraïne: de Tweede Wereldoorlog wordt voortgezet” 26 april 2022.
17. “Washington hoopt zijn hypermacht te herstellen door oorlog in Oekraïne“, 3 mei 2022.
18. “Canada en de Bandera aanhangers”, 10 mei 2022.
19. “Een nieuwe oorlog wordt voorbereid na de nederlaag tegen Rusland”, 24 mei 2022.
20. “Geheime militaire programma’s van Oekraïne”, 31 mei 2022.
De oorlog in Oekraïne wordt heel verschillend geïnterpreteerd naargelang men Westers of Russisch is. De interpretatie van woorden en gebeurtenissen hangt af van ieders voorgaande ervaring. In feite zijn er geen twee mensen die op dezelfde dingen reageren en dezelfde informatie zoeken als anderen. Uiteindelijk hebben de twee kampen niet meer dezelfde perceptie van de werkelijkheid. Deze opeenvolging van misverstanden en misvattingen leidt tot een onbegrip dat onbedoeld kan leiden tot een groot conflict.
De banderisten
De twee partijen, die zij aan zij tegen het nazisme vochten, hebben in deze periode zeer verschillende ervaringen opgedaan en hebben er dan ook verschillende herinneringen aan.
De Russische pers maakt geen onderscheid tussen de Banderisten en de nazi’s. De herinnering aan de “Grote Patriottische Oorlog” (in het Westen bekend als “Wereldoorlog II”) wordt nieuw leven ingeblazen. Toen Duitsland Rusland in juni 1941 aanviel, was dit land er nog helemaal niet klaar voor. De schok was desastreus. Stalin slaagde er alleen in zijn volk te verenigen door een verbond aan te gaan met de orthodoxe kerk, waartegen hij zich eerder had verzet, en door zijn politieke tegenstanders, die tot de Goelag waren veroordeeld, vrij te laten. Deze periode nu oproepen is een verbintenis aangaan om te erkennen dat iedereen een plaats heeft, zolang hij de natie verdedigt.
De Russen zien de hedendaagse Banderisten/Nazi’s als existentiële gevaren voor hun volk. Hierin hebben zij gelijk, omdat Oekraïense nationalisten menen dat zij “geboren zijn om Moskovieten uit te roeien”.
Daarom zijn alle westerse aanvallen op de persoon van Vladimir Poetin misplaatst en ondoeltreffend. Voor de Russische oppositie is dit niet langer een probleem. Of ze hem nu mogen of bestrijden, Poetin is hun leider, zoals Stalin dat was vanaf juni 1941.
De westerse pers stelt de banderisten ook gelijk met de nazi’s, maar dit is om hun betekenis gemakkelijker te relativeren. In de herinnering van de mensen in West-Europa bedreigde het nazisme alleen minderheden. Eerst werden de geesteszieken en de terminale bejaarden, daarna de joden en de zigeuners van de massa gescheiden en verdwenen “in de nacht en de mist”. De Slaven daarentegen herinneren zich dat legers oprukten en alle dorpem die ze innamen één voor één met de grond gelijk maakten. Niemand kon overleven. Niet alleen is het nazisme minder afschrikwekkend voor de Westeuropeanen, maar de Angelsaksen verwijderen ongemerkt de symbolen die die herinnering zouden kunnen doen herleven. Zo hebben Britse communicatieadviseurs eind mei het wapenschild van het Azov Regiment veranderd. Zij vervingen de wolfsklauw (Wolfsangel) die werd geassocieerd met de SS-afdeling Das Reich, door drie zwaarden in de vorm van een drietand, die deed denken aan de Oekraïense Nationale Republiek (1917-20). Ze verwijderden daarmee een nazi-insigne en vervingen het door een anti-Bolsjewistisch insigne. In de Westeuropese verbeelding wordt de Sovjet-Unie echter gelijkgesteld met Rusland, waarbij wordt voorbijgegaan aan het feit dat de meeste Sovjetleiders geen Russen waren.
Britse communicatieadviseurs beweren dat de Oekraïense Banderisten/Nazi’s vergelijkbaar zijn met de huidige Westerse Nazi’s: randgroeperingen van rabiate mensen. Zij ontkennen hun bestaan niet, maar suggereren dat zij geen enkele rol spelen. Zo worden zowel de sporen van hun parlementaire en regeringsactiviteiten sinds de onafhankelijkheid in 1991 uitgewist als de beelden van de monumenten voor hen die sindsdien overal in het land zijn opgericht.
Van 1991 tot 2014 hebben kranten over de hele wereld de langzame omvorming van het banderisme in Oekraïne genegeerd. Maar in februari 2014, tijdens de omverwerping van de verkozen president Viktor Janoekovitsj, werden alle journalisten die verslag deden van de “Revolutie van Waardigheid” getroffen door de centrale rol van extreem-rechtse milities bij de protesten. De media in de wereld berichtten over deze vreemde “nationalisten” met hakenkruizen. Maar de westerse pers stopte een maand later abrupt met het onderzoek toen de Krim de machtsovername door deze extremisten afwees en haar onafhankelijkheid uitriep. Door te blijven berichten over de ontsporing van Oekraïne zou men de Russische Federatie, die de annexatie had aanvaard, gelijk hebben gegeven. Vanaf dat moment en gedurende 8 jaar onderzocht geen enkele Westerse media bijvoorbeeld de beschuldigingen van grootschalige ontvoeringen en martelingen die het land in hun greep hielden. Omdat zij de Banderisten in deze periode opzettelijk hebben genegeerd, zijn zij thans niet meer in staat hun politieke en militaire rol te beoordelen.
Deze blindheid zet zich voort met de ontwikkeling van de Oekraïense macht tijdens de oorlog. De westerse pers negeert alles over de dictatuur die werd ingesteld: confiscatie door de staat van alle media, arrestatie van oppositieleden, confiscatie van de eigendommen van degenen die de historische misdaden van de Banderisten en de nazi’s vermeldden, enz. In contrast daarmee mist de Russische pers niets van deze plotselinge ontwikkeling en treurt om het feit dat zij jarenlang de ogen heeft gesloten.
Wij van onze kant hebben – zij het met vertraging – de geschiedenis van het Banderisme beschreven; een onderwerp waaraan geen enkel boek was gewijd, een teken dat niemand vanuit deze hoek in Oekraïne was geïnteresseerd. Ons werk, vertaald in een dozijn talen, heeft uiteindelijk vele westerse militaire functionarissen en diplomaten bereikt. Zij oefenen nu druk uit op hun regeringen om deze vijanden van de mensheid niet langer te steunen.
De geloofwaardigheid van Westerse en Russische leiders
Er zijn twee manieren om de geloofwaardigheid van een leider te beoordelen: men kijkt naar zijn of haar goede bedoelingen, of naar zijn of haar staat van dienst. De Westeuropeanen, die zich onder de bescherming van de Verenigde Staten hebben geplaatst, zijn ervan overtuigd dat zij niet langer geschiedenis schrijven, maar dat zij daaraan onderworpen zijn. Zij hebben dus geen politieke leiders meer nodig zoals in de vorige eeuw. In feite kiezen zij nu alleen nog maar managers die zich voordoen als mensen met goede bedoelingen. Daarentegen wilden de Russen, na de ineenstorting van hun land tijdens de Jeltsin-jaren, hun onafhankelijkheid herstellen en eindelijk breken met het Amerikaanse liberalisme waarin zij een decennium lang hadden geloofd. Daartoe hebben zij Vladimir Poetin gekozen en herkozen, die ze op doeltreffendheid beoordelen. Hun land heeft zich opengesteld voor het buitenland en is op veel gebieden zelfvoorzienend geworden, ook op voedselgebied. Zij interpreteren de NAVO-sancties niet als straffen maar, wetende dat het Atlantisch Bondgenootschap slechts 12% van de wereldbevolking vertegenwoordigt, als een afsluiting van het Westen voor de rest van de wereld.
Ongeacht de politieke regimes onthouden burgerlijke leiders die hun volk zo breed mogelijk trachten te verenigen zich van leugens om het vertrouwen van hun medeburgers te behouden, terwijl zij die een minderheid dienen om de meerderheid uit te buiten verplicht zijn te liegen om niet ten val te worden gebracht. Militaire leiders, die in vredestijd geneigd zijn hun dromen voor realiteiten te houden en derhalve te liegen, zijn in oorlogstijd verplicht zich zo dicht mogelijk bij de realiteiten te houden, ten einde te kunnen winnen.
De mensen in het Westen zijn ernstig getraumatiseerd door de aanslagen van 11 september 2001 en het optreden van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, generaal Colin Powell, voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties op 5 februari 2003. Zij huiverden eerst tijdens de aanslagen in New York, toen zij zagen hoe mensen uit ramen sprongen en daarna torens instortten, voordat zij zich realiseerden dat de verklaringen die zij kregen niet klopten. Er ontstond een gevoel van wantrouwen tussen hen en de leiders die deden alsof zij de onzin geloofden [1]. Vervolgens geloofden zij wat een generaal hen vertelde, omdat een militair niet kon liegen over een zeer ernstige bedreiging van de veiligheid. Tenslotte raakten zij gedeprimeerd toen zij beseften dat al deze opvoeringen slechts een voorwendsel waren om een regering die zich tegen de VS keerde omver te werpen en beslag te leggen op de olie en de financiële rijkdommen van dat land. De toespraak van generaal Powell [2] was in feite geschreven door burgerpolitici, de Straussianen van het Office of Strategic Influence (OSI), zoals hij later beschamend toegaf. Dit misplaatste vertrouwen heeft het leven gekost aan meer dan een miljoen mensen [3]. Sinds 2003 vertrouwen de westerse volkeren het woord van hun leiders niet meer; een fenomeen dat iets minder uitgesproken is in Frankrijk, aangezien dat het enige land was dat generaal Powell publiekelijk tegensprak.
Daarentegen maken de Russen een onderscheid tussen hun leiders die hetzelfde discours voeren als de anderen en zij die het collectieve belang verdedigen. In de jaren 2000 geloofden zij aanvankelijk het westerse verhaal en hoopten dat ook zij vrijheid en welvaart zouden kennen. Maar zij beleefden een vreselijke ineenstorting terwijl zij toekeken hoe een paar misdadigers zich hun collectieve rijkdom toe-eigenden. Dus wendden zij zich tot veilige toevluchtsoorden: door de KGB opgeleide medeburgers die zich om het algemeen belang bekommeren. Vandaag leven zij in de hoop te worden bevrijd van wat nog rest van die periode van misleiding: in het buitenland wonende oligarchen en een zekere globalistische bourgeoisie in Moskou en Sint-Petersburg. Zij zien de eersten als dieven en juichen het toe dat hun bezittingen, die het land reeds verloren had, door het Westen in beslag worden genomen. Wat de laatsten betreft, zij weten dat deze mensen niet uitsluitend in hun land bestaan, maar overal in de geglobaliseerde wereld. Ze zien zonder spijt sommigen van hen vertrekken. Wat de Russen betreft, zijn president Poetin en zijn team erin geslaagd het voedselprobleem op te lossen en hen weer aan het werk te krijgen. Zij hebben hun leger hersteld en beschermen hen tegen de heropleving van het nazisme. Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn, maar de zaken gaan veel beter sinds zij de leiding hebben.
Is de NAVO het grootste militaire bondgenootschap ter wereld of slechts een dreigement voor Rusland?
Voor West-Europeanen, die geboren en getogen zijn in een regio onder protectoraat van de VS, leek de unipolaire organisatie van de wereld een vanzelfsprekendheid. Omdat zij in hun eigen land de afgelopen zestig jaar nooit oorlog hebben meegemaakt (de Fransen zijn de aanslagen in Parijs tijdens de Algerijnse oorlog vergeten), begrijpen zij niet waarom de rest van de wereld geen Pax Americana meer wil.
Daarentegen is de levensverwachting van de Russen met 20 jaar gedaald toen zij Boris Jeltsin en zijn Amerikaanse adviseurs kozen. Bovendien hebben zij in hun provincie Tsjetsjenië twee oorlogen meegemaakt met bijbehorende islamistische aanslagen van Beslan tot Moskou. De Oekraïense banderisten waren gekomen om de jihadisten van het Islamitisch Emiraat van Itchkeria te helpen.
Voor de Westeuropeanen doet het er niet toe dat de Navo heeft geprobeerd Charles De Gaulle in Frankrijk uit de weg te ruimen, Aldo Moro in Italië heeft laten vermoorden en de staatsgreep van de kolonels in Griekenland heeft georganiseerd [4]. Deze gebeurtenissen zijn alleen bekend bij specialisten en worden niet onderwezen in schoolboeken. De NAVO is de grootste militaire alliantie in de geschiedenis en de omvang ervan garandeert theoretisch de overwinning.
In de jaren negentig weigerde de NAVO echter het lidmaatschap van Rusland. Het herdefinieerde zichzelf niet als een kracht om het continent te stabiliseren, maar als een anti-Russische organisatie, met het risico een oorlog in Europa uit te lokken. Het Westen herschrijft de geschiedenis door te beweren dat het nooit het besluit heeft genomen om zijn alliantie niet tot het Oosten uit te breiden. Bij de Duitse hereniging hebben de Franse president François Mitterrand en de Duitse kanselier Helmut Köhl echter in het Verdrag inzake een definitieve regeling voor Duitsland (13 oktober 1990) laten opnemen dat de vier tegen de nazies zegevierende mogendheden vertrouwenwekkende maatregelen op het gebied van bewapening en ontwapening zouden nemen om de vrede op het continent te waarborgen, overeenkomstig de beginselen van de Slotakte van Helsinki (1 augustus 1975). Deze beginselen zijn herbevestigd in de verklaringen van Istanbul (Handvest voor de Europese veiligheid, 19 november 1990) en Astana (2 december 2010). Zij stellen:
- het recht van elke staat om militaire allianties van zijn keuze aan te gaan, en
- als uitvloeisel daarvan, de plicht van elke staat om geen veiligheidsafspraken te maken die zijn buren bedreigen.
Daarom heeft Rusland zich nooit verzet tegen de toetreding van de Midden- en Oosteuropese landen tot het Noord-Atlantisch Verdrag, maar heeft het altijd de installatie van VS-strijdkrachten op hun grondgebied veroordeeld. Met andere woorden, het bestrijdt niet het bestaan van de NAVO, maar de werking ervan binnen het geïntegreerde commando. Voor alle duidelijkheid: vandaag heeft het er geen bezwaar tegen dat Oekraïne, Finland of Zweden een alliantie vormen met de Verenigde Staten en beschermd worden door artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag, maar zij verwerpt dat dit de stationering van Amerikaanse troepen en wapens op hun grondgebied inhoudt.
Het gaat er niet om raketlanceringen vanaf de landsgrens te verhinderen, aangezien onderzeeërs nog steeds de zeegrens kunnen naderen. De bezorgdheid van Moskou ligt elders. In tegenstelling tot de meeste staten heeft de Russische Federatie een kleine bevolking in verhouding tot haar omvang. Het is daarom niet in staat zijn grenzen te verdedigen. Sinds de invasie door Napoleon in 1812 heeft het geleerd zich te beschermen door op zijn uitgestrektheid te vertrouwen: snij de indringer af van zijn aanvoerlijnen en laat hem ’s winters sterven van de kou. Dit was de “strategie van de verschroeide aarde” die leidde tot de ontruiming van Moskou en de verplaatsing van de gehele bevolking naar het oosten. Deze strategie veronderstelt echter dat de invaller niet kan profiteren van achterbases in een nabijgelegen land.
Deze strategie is ook een bron van misverstanden. Rusland streeft niet naar een zone van invloed in Europa zoals de Sovjet-Unie van de Oekraïner Leonid Brezjnev deed. Evenmin heeft het imperialistische doelstellingen zoals Tsaristisch Rusland. Het wil alleen elk groot leger bij zich uit de buurt houden. Een houding die door de best geïnformeerde Kremlinologen ten onrechte als “paranoïde” wordt bestempeld, terwijl zij wel degelijk doordacht is.
Operationele kunst
Terwijl Hollywood-oorlogsfilms de heldendaden tonen van een paar mannen die het tij van een veldslag doen keren, gaan Russische oorlogsfilms over helden die zich opofferen om de vijandelijke opmars te vertragen en de bevolking in staat te stellen zich terug te trekken. Russen schamen zich niet om te vluchten als dat een bloedbad voorkomt.
Dit verschil bracht de Slavische militairen ertoe de “operatieve kunst” te ontwikkelen, halverwege tussen strategie en tactiek. Het gaat er niet om na te denken over de inzet van legers of het verloop van een veldslag, maar over wat gedaan kan worden om het vijandelijke leger te vertragen en de slag te voorkomen. Ook de westerse legers hebben getracht een “operatieve kunst” uit te werken, maar zij zijn daar niet in geslaagd omdat zij die niet nodig hebben.
In militaire termen kan de oorlog in Oekraïne als volgt worden samengevat: het doel, zoals president Vladimir Poetin publiekelijk heeft verklaard, was Oekraïne te “ontwapenen en te denazificeren”. De uitvoering ervan door zijn staf bestond er eerst in de tegenstanders in verwarring te brengen en vervolgens het doel te bereiken zodra het Oekraïense leger gedesorganiseerd was.
De Russische generale staf viel aan vanuit alle mogelijke grenzen; vanuit de Krim, vanuit Rostov, vanuit Belgorod, vanuit Koersk en vanuit Wit-Rusland. Op die manier wisten de Oekraïense legers niet waar ze zich moesten concentreren. In deze schijnbare wanorde hebben de Russische legers de Oekraïense luchtafweer vernietigd en een inval gedaan in de kerncentrale van Zaporizhia, waar zij de illegale uranium- en plutoniumreserves hebben gerecupereerd, en in verscheidene militaire laboratoria waar zij containers met virussen en andere biologische wapens hebben vernietigd [5]. Ze vernielden de spoorwegen toen het Westen aanbood wapens naar het front te sturen. Daarna vochten zij tegen het Banderistische Azov-regiment in zijn bolwerk Mariupol. Tenslotte zijn zij bezig met het vrijmaken van de delen van de oblasten Donetsk en Lugansk die door de Oekraïeners bezet waren.
Intussen geloofde het Westen dat de Russen Kiev wilden innemen en president Volodymyr Zelensky wilden arresteren, wat nooit een van hun doelen is geweest, en dat zij vervolgens het hele land zouden gaan bezetten, wat zij zeker niet willen. Dus er was een misverstand over de Blitzkieg. De Verenigde Staten dachten dat zij een snelle ineenstorting van het regime moesten voorkomen, terwijl zij de reserves in Zaporijjia hadden moeten verdedigen. Toen dachten ze dat ze Odessa en Lviv moesten beschermen, terwijl Mariupol viel. De “operatieve kunst” van de Russen werd uitgeoefend door hun aangekondigde doelstellingen in recordtijd te bereiken, terwijl het Westen zichzelf feliciteerde met het voorkomen van de verovering van denkbeeldige doelstellingen.
Westerlingen in het algemeen zijn zo navelstaarderig dat zij niet in staat waren te denken als hun tegenstanders. Het Pentagon werd des te gemakkelijker om de tuin geleid door het feit dat de meeste officieren niet op de hoogte waren van het werk van de Straussianen: de structurering van de Banderisten, hun banden met de extreem-rechtse elementen van veel Westerse legers (de geheime Centuria-orde [6]), en hun geheime wapenprogramma’s [7].
[1] De schrijver van deze artikelenserie, Thierry Meyssan, is de schrijver van The Big Lie (Originel Frans: L’Effroyable imposture), het boek dat de leugens van 9/11 onthulde [Editor’s note].
[2] “Colin Powell Speech at the UN Security Council”, door Colin L. Powell, Voltaire Netwerk.
[3] “Over One Million Iraqi Deaths Caused by US Occupation”, van Dahr Jamail , Michael Schwartz, Joshua Holland, Luke Baker, Maki al-Nazzal, Voltaire Netwerk, 21 februari 2010.
[4] NATO’s Secret Armies: Operation GLADIO and Terrorism in Western Europe (Contemporary Security Studies), Daniele Ganser, Frank Cass (2002).
[5] “ Geheime militaire programma’s van Oekraïne ”, van Thierry Meyssan, Voltaire Netwerk, 31 mei 2022.
[6] “ De alliantie van MI6, de CIA en het Banderisme ”, van Thierry Meyssan, Voltaire Netwerk, 12 april 2022.
[7] Ibid, “ Geheime militaire programma’s van Oekraïne ”.