Bron: Nauman Sadiq Global Research, 06 april 2022 ~~~
In de geest van schijnbare “verzoening en multilateralisme” die de aanpak van de regering Biden bij het bedrijven van internationale diplomatie bepalen, heeft de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken de “volmacht” overgedragen aan de Oekraïense president om Rusland verlichting van internationale sancties aan te bieden in ruil voor beëindiging van zijn militaire offensief in Oekraïne.
Op zondag 3 april bevestigde Blinken in een interview met NBC News dat Zelensky – een van de meest ambitieuze opkomende nieuwe leiders in Midden-Europa, uiteraard niet te verwarren met een imperialistische stroman – het vermogen had om te onderhandelen over verlichting van de sancties voor vrede, maar terwijl hij de sfeer van grootmoedigheid en toenadering aannam, onthulde hij dat de regering van president Joe Biden alles zou steunen wat het Oekraïense volk wilde doen om de oorlog te beëindigen.
“We zullen kijken wat Oekraïne doet en wat het wil doen,” zei Blinken. “En als het tot de conclusie komt dat het deze oorlog tot een einde kan brengen, een einde kan maken aan de dood en vernietiging en zijn onafhankelijkheid en soevereiniteit kan blijven doen gelden – en daarvoor moeten uiteindelijk de sancties worden opgeheven – dan zullen we dat natuurlijk toestaan.”
Blinken betoogde met een zweem van diplomatiek raffinement dat, hoewel Poetin naar verluidt “zijn doelstellingen niet had bereikt” in Oekraïne – “Kiev onderwerpen, de militaire kracht van Rusland demonstreren en de NAVO-leden verdelen” – hij zei dat het toch zinvol was om te streven naar een regeling via onderhandelingen.
“Ook al is hij teruggedrongen, ook al geloof ik dat dit al een strategische nederlaag is voor Vladimir Poetin, de dood en vernietiging die hij elke dag in Oekraïne aanricht … zijn verschrikkelijk, en dus is er ook een groot belang om daar een eind aan te maken.”
Om de ogenschijnlijke “Amerikaanse neutraliteit” en “afzijdige aanpak” van de Oekraïense crisis geloofwaardig te maken, heeft de Wall Street Journal – de officiële stem van de gevestigde Republikeinen, eigendom van mediamagnaat Rupert Murdoch, die het voortouw heeft genomen in het publiceren van vertrouwelijke onthullingen tijdens de ambtsperiode van de regering Biden, terwijl de Democratische shills, de New York Times en Washington Post, een stapje terug deden uit eerbied voor de zelfbenoemde “progressieven” in het Witte Huis, publiceerde op 1 april een misleidend bericht dat de Duitse kanselier Olaf Scholz Volodymyr Zelensky enkele dagen voor het begin van het Russische militaire offensief een kans op vrede had geboden, maar dat de Oekraïense president dit aanbod afwees.
De nieuw gekozen kanselier vertelde Zelensky op 19 februari in München
“dat Oekraïne zijn NAVO-aspiraties moet opgeven en zich neutraal moet verklaren als onderdeel van een bredere Europese veiligheidsovereenkomst tussen het Westen en Rusland,” onthulde het Journaal. De krant beweerde ook dat “het pact zou worden ondertekend door de heer Poetin en de heer Biden, die gezamenlijk de veiligheid van Oekraïne zouden garanderen.”
Zelensky verwierp echter het aanbod om de concessie te doen en een confrontatie te vermijden en zei dat “de Russische president Vladimir Poetin niet kan worden vertrouwd om een dergelijke overeenkomst te handhaven en dat de meeste Oekraïners zich bij de NAVO willen aansluiten.”
Nadat de Russische delegatie tijdens het vredesinitiatief van Istanbul op 29 maart een gedeeltelijke terugtrekking van Russische troepen in Oekraïne had aangekondigd, met name een vermindering van het Russische offensief ten noorden van de hoofdstad, eiste de Oekraïense delegatie onder meer “veiligheidsgaranties in termen die vergelijkbaar zijn met artikel 5”, de collectieve defensieclausule van het transatlantische militaire bondgenootschap van de NAVO.
CNN meldde op 1 april dat westerse functionarissen verrast waren door “het verrassende Oekraïense voorstel”.
“We zijn voortdurend in gesprek met de Oekraïners over manieren waarop we hen kunnen helpen soeverein en veilig te zijn,” zei Kate Bedingfield, directeur communicatie van het Witte Huis. “Maar er is niets specifieks over veiligheidsgaranties waarover ik op dit moment kan spreken.”
“Oekraïne is geen NAVO-lid”, zei vicepremier Dominic Raab tegen de BBC op de vraag of het Verenigd Koninkrijk bereid is garant te staan voor de Oekraïense onafhankelijkheid. “We gaan geen directe militaire confrontatie met Rusland aan,” voegde hij eraan toe.
Terwijl zij opmerkten dat de Russische vredesonderhandelingen “niets meer dan een rookgordijn” waren, stelden westerse diplomaten dat een verbintenis van het type artikel 5 ten aanzien van Oekraïne onwaarschijnlijk was, aangezien de VS en veel van hun bondgenoten, waaronder het VK, niet bereid waren hun troepen in een directe confrontatie met Russische troepen te plaatsen. De theorie dat Rusland Oekraïne niet zou aanvallen als het westerse veiligheidsgaranties had, lijkt nog steeds een groter risico te zijn dan de VS en hun bondgenoten bereid zijn te nemen.
Als een manier voor Rusland om “zijn gezicht te redden in de onderhandelingen”, gingen de Oekraïners zelfs zover om te suggereren dat dergelijke veiligheidsgaranties niet zouden gelden voor de separatistische gebieden in de Donbas-regio in Oost-Oekraïne. Een aantal Amerikaanse en westerse functionarissen staat echter sceptisch tegenover mogelijke veiligheidsgaranties, en velen zeggen dat het nog te vroeg is om over eventuele onvoorziene omstandigheden te praten terwijl de onderhandelingen vorderen.
In tegenstelling tot de misleidende berichten waarin de imperialistische stromannen van Oekraïne worden geprezen als zogenaamde “meesters van hun eigen lot”, vertelde president Joe Biden de EU-leiders vorige maand tijdens een top in Brussel dat “elke notie dat we hier binnen een maand uit zullen zijn verkeerd is” en dat de EU zich moet voorbereiden op een langdurige drukcampagne tegen Rusland.
Amerikaanse en Europese functionarissen toonden zich sceptisch over de “oprechtheid en inzet” van Rusland voor de vredesbesprekingen, en onderstreepten dat alleen een volledig staakt-het-vuren, terugtrekking van troepen en teruggave van veroverd grondgebied aan Oekraïne voldoende zouden zijn om besprekingen over opheffing van de sancties tegen de Russische economie op gang te brengen.
“Het idee dat je Poetin zou belonen voor het bezetten van grondgebied heeft geen zin … dat zou zeer, zeer moeilijk te aanvaarden zijn”, vertrouwde een hoge EU-functionaris de Financial Times toe. “Er is een kloof tussen deze onderhandelingen, wat er echt gebeurt op het terrein, en het totale cynisme van Rusland. Ik denk dat we ze een reality check moeten geven,” voegde de ambtenaar eraan toe.
Westerse landen bespraken zowel “handhaving van bestaande sancties” als het opstellen van “mogelijke aanvullende maatregelen” om de druk op de Russische president Vladimir Poetin te verhogen, vertelden hoge ambtenaren van de EU en de VS aan de Britse krant. Ze spraken niet over een mogelijk tijdschema voor het versoepelen van de sancties, zeiden ze.
Volgens de Sunday Times raden hoge Britse ambtenaren de Oekraïners aan om vol te houden in plaats van zich te haasten om een vredesakkoord met Rusland te sluiten. Zij dringen er bij de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy op aan om zijn onderhandelaars op te dragen geen concessies te doen tijdens de vredesonderhandelingen met de Russische gesprekspartners.
Een hoge regeringsbron zei dat er bezorgdheid was dat de bondgenoten “te gretig” waren om snel een vredesakkoord te bereiken, en voegde eraan toe dat een regeling alleen mag worden getroffen als Oekraïne in de sterkst mogelijke positie verkeert.
In een telefoongesprek waarschuwde Boris Johnson president Zelensky dat president Poetin een “leugenaar en een bullebak” is, die de besprekingen zou gebruiken om “u uit te putten en u te dwingen concessies te doen”. De Britse premier vertelde de parlementsleden ook dat het “zeker ondenkbaar is dat sancties worden opgeheven alleen omdat er een staakt-het-vuren is”. Londen zorgde ervoor dat “onze vrienden en partners over de hele wereld de sancties niet zouden terugdraaien”, voegde hij eraan toe.
In een gesprek met Dana Bash van CNN op zondag 3 april zei secretaris-generaal van de NAVO Jens Stoltenberg dat
“NAVO-bondgenoten Oekraïne al vele, vele jaren steunen”, en hij voegde eraan toe dat de militaire hulp “de laatste weken sinds de invasie is opgevoerd”. De functionaris verduidelijkte dat “NAVO-bondgenoten zoals de Verenigde Staten, maar ook het Verenigd Koninkrijk en Canada en enkele anderen, de Oekraïense troepen jarenlang hebben getraind.”
Volgens Stoltenbergs schattingen hebben “tienduizenden Oekraïense troepen” een dergelijke training gekregen, en zijn zij nu “aan het front in gevecht met de binnenvallende Russische troepen”. De secretaris-generaal schreef de in Brussel gevestigde alliantie verder toe dat de “Oekraïense strijdkrachten nu veel groter, veel beter uitgerust, veel beter getraind en veel beter geleid zijn dan ooit tevoren.”
Naast een reeds lang bestaand CIA-programma gericht op het cultiveren van een anti-Russische opstand in Oekraïne, onthulde het Canadese ministerie van Nationale Defensie op 26 januari, twee dagen na de inval van Rusland in Oekraïne, dat de Canadese strijdkrachten “bijna 33.000 Oekraïense militairen en veiligheidspersoneel hebben getraind in een reeks tactische en geavanceerde militaire vaardigheden”. Terwijl het Verenigd Koninkrijk, via Operatie Orbital, 22.000 Oekraïense strijders had getraind, zoals opgemerkt door de ingelichte secretaris-generaal van de NAVO.
Een “profetisch” RAND Corporation rapport getiteld “Overextending and Unbalancing Russia” gepubliceerd in 2019 verklaart dat het verklaarde doel van Amerikaanse beleidsmakers is “om Rusland te ondermijnen, net zoals de VS de voormalige Sovjet-Unie subversief destabiliseerde tijdens de Koude Oorlog,” en voorspelt letterlijk de crisis die zich in Oekraïne ontvouwt. RAND Corporation is een quasi-VS overheidsdenktank die driekwart van zijn financiering ontvangt van het Amerikaanse leger.
Het rapport bestempelt Rusland als een “hardnekkige tegenstander”, maar merkt op dat “Rusland diepgewortelde angsten heeft” over westerse inmenging en mogelijke militaire aanvallen. Deze angsten worden beschouwd als “een kwetsbaarheid die kan worden uitgebuit”.
Het RAND-rapport noemt verschillende “provocerende maatregelen” om Rusland op slinkse wijze “te destabiliseren en te ondermijnen”. Enkele van die maatregelen zijn: herpositionering van bommenwerpers binnen het aanvalsbereik van belangrijke Russische strategische doelen; inzet van extra tactische kernwapens op locaties in Europa en Azië; uitbreiding van de Amerikaanse en geallieerde zeemacht en van de aanwezigheid in de operatiegebieden van Rusland (Zwarte Zee); het houden van NAVO-oorlogsoefeningen aan de grenzen van Rusland; en terugtrekking uit het Intermediate Nuclear Forces (INF)-verdrag.
Bijna alle in het RAND-rapport aanbevolen provocerende acties zijn door de opeenvolgende regeringen van Obama, Trump en Biden praktisch uitgevoerd sinds de staatsgreep van Maidan in 2014, de omverwerping van de Oekraïense president Viktor Janoekovitsj en de daaropvolgende annexatie van het Krim-schiereiland door Rusland.
In het volledige RAND-rapport staat: “Hoewel de vereiste unanimiteit van de NAVO het onwaarschijnlijk maakt dat Oekraïne in de nabije toekomst lid kan worden, kan het feit dat Washington deze mogelijkheid stimuleert de Oekraïense vastberadenheid versterken en Rusland ertoe aanzetten zijn inspanningen te verdubbelen om een dergelijke ontwikkeling te voorkomen.”
In november 2021 ondertekenden de VS en Oekraïne een handvest voor strategisch partnerschap. De overeenkomst bevestigde “het streven van Oekraïne naar toetreding tot de NAVO” en “verwierp het besluit van de Krim om zich met Rusland te herenigen” na de staatsgreep van Maidan in 2014.
In december 2021 stelde Rusland een vredesverdrag voor met de VS en de NAVO. Het centrale Russische voorstel was een schriftelijke overeenkomst waarin werd verzekerd dat Oekraïne niet zou toetreden tot het militaire bondgenootschap van de NAVO. Toen het voorgestelde verdrag minachtend werd afgewezen door Washington, leek de teerling geworpen.
The Intercept berichtte op 11 maart dat ondanks een enorme militaire opbouw langs Ruslands grens met Oekraïne gedurende bijna een jaar, “Russische president Vladimir Poetin pas vlak voor de aanval op 24 februari een definitief besluit nam om binnen te vallen”, vertelden hooggeplaatste huidige en voormalige Amerikaanse inlichtingenfunctionarissen aan The Intercept. “Pas in februari raakten het agentschap en de rest van de Amerikaanse inlichtingengemeenschap ervan overtuigd dat Poetin zou binnenvallen”, voegde de hoge ambtenaar eraan toe.
Afgelopen april ontdekte de Amerikaanse inlichtingendienst voor het eerst dat “het Russische leger grote aantallen troepen en materieel begon te verplaatsen naar de Oekraïense grens.” De meeste van de Russische soldaten die toen aan de grens werden ingezet, werden later “teruggebracht naar hun basis”, maar de Amerikaanse inlichtingendienst stelde vast dat “sommige troepen en materieel bij de grens bleven”.
In juni 2021, tegen de achtergrond van oplopende spanningen over Oekraïne, ontmoetten Biden en Poetin elkaar op een top in Genève. De terugtrekking van de troepen in de zomer bracht een korte periode van rust, maar “de crisis begon weer op te bouwen in oktober en november,” toen de Amerikaanse inlichtingendienst toekeek hoe Rusland opnieuw “grote aantallen troepen terug naar de grens met Oekraïne verplaatste.”
Rusland reikte de hand van vriendschap en trok zijn troepen langs de westelijke grens aanzienlijk terug voor de top in juni. Maar in plaats van de hand te reiken, weigerde het verwaande leiderschap van ’s werelds enige overgebleven supermacht de hand van vriendschap af te wijzen en wees het hooghartig de redelijke veiligheidsgaranties af die Rusland tijdens de top had geëist en die de kans op een oorlog zeker hadden kunnen voorkomen.
Gezien de achtergrond van de Russisch-Oekraïense oorlog die door de NAVO-machten opzettelijk is georkestreerd om Rusland op slinkse wijze te destabiliseren en internationaal te isoleren, is het ongeloofwaardig dat de Oekraïense president “een vetorecht heeft” over het besluit van de NAVO om Rusland vrij te stellen van internationale sancties in ruil voor beëindiging van het militaire offensief in Oekraïne, zoals de charismatische maar slinkse minister van Buitenlandse Zaken beweert.
Zijn de lezers goedgelovig genoeg om te denken dat de Oekraïense voorstellen voor een vredesverdrag met Rusland zijn ingediend zonder voorafgaand overleg met de NAVO-beschermers en dat deze laatste niet genoeg invloed kunnen uitoefenen om het onverzettelijke Oekraïense leiderschap er dwingend van te overtuigen tot een onderhandelde regeling met Rusland te komen, vooral nadat de Russische vredestichter unilateraal een belangrijke concessie aan Kiev heeft aangeboden, waarbij de nadruk ligt op de bevrijding van de Donbas-regio met de Russische meerderheid in Oost-Oekraïne en het terugschroeven van het Russische offensief in de rest van het land?
Nauman Sadiq is een in Islamabad gevestigde geopolitieke en nationale veiligheidsanalist die zich richt op geostrategische zaken en hybride oorlogsvoering in de regio’s Af-Pak en het Midden-Oosten. Zijn expertise omvat neokolonialisme, militair-industrieel complex en petro-imperialisme. Hij levert regelmatig bijdragen voor zorgvuldig onderzochte onderzoeksrapporten aan Global Research.