Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk 13 juli 2021 [NL] talen: De En Es Fr It Pt Ro Tü ~~~
We gaan verder met de publicatie van Thierry Meyssan’s boek “Sous nos yeux“. In dit deel beschrijft hij de oprichting van een Egyptisch geheim genootschap, de Moslimbroederschap, vervolgens de herschepping ervan door de Britse inlichtingendiensten na de Tweede Wereldoorlog, en tenslotte het gebruik van deze groep door MI6 om politieke moorden te plegen in deze voormalige kroonkolonie.
Voltaire Netwerk | Damascus (Syrië) | 13 juli 2021
Dit artikel is een uittreksel uit het boek Sous nos yeux.
Zie hier voor de inhoudsopgave.
Hasan al-Banna, de stichter van de Moslimbroederschap. Er is weinig bekend over zijn familie, behalve dat zij horlogemakers waren – een beroep dat in Egypte was voorbehouden aan de Joden.
De “Arabische lente”,
zoals ervaren door de Moslimbroederschap
In 1951 creëerden de Angelsaksische inlichtingendiensten uit de gelijknamige organisatie een politiek geheim genootschap: de Moslimbroederschap. Zij gebruikten hen eerst om persoonlijkheden te vermoorden die zich tegen hen verzetten, en vervolgens vanaf 1979 als huurlingen tegen de Sovjets. Begin jaren negentig werden zij opgenomen in de NAVO, en in de jaren 2010 probeerden zij hen aan de macht te brengen in Arabische landen. De Moslimbroederschap en de Soefi-orde van de Naqshbandi worden jaarlijks voor ten minste 80 miljard dollar gefinancierd door de Saoedische heersende familie, waardoor zij een van de belangrijkste legers ter wereld vormen. De gehele verzameling jihadistische leiders, met inbegrip van die van Daesh, maakt deel uit van dit militaire apparaat.
1 – De Egyptische Moslimbroederschap
Vier wereldrijken verdwijnen tijdens de Eerste Wereldoorlog, het Duitse Rijk, het Oostenrijks-Hongaarse Rijk, het tsaristische Heilige Rusland en de Ottomaanse “Verheven Porte”. De overwinnaars nemen geen gematigdheid in acht en leggen hun voorwaarden op aan de overwonnenen. Zo legt het Verdrag van Versailles in Europa onaanvaardbare voorwaarden op aan Duitsland, dat de schuld als enige verantwoordelijke voor het conflict krijgt. In het Oosten loopt de ontmanteling van het Ottomaanse kalifaat verkeerd af: op de Conferentie van San Remo (1920) krijgt Groot-Brittannië, overeenkomstig het geheime Sykes-Picot-akkoord (1916), toestemming om het joodse thuisland Palestina te stichten, terwijl Frankrijk Syrië mag koloniseren (met inbegrip van wat nu Libanon is). In wat overbleef van het Ottomaanse Rijk kwam Mustafa Kemal echter tegelijkertijd in opstand tegen de sultan, die de oorlog verloor, en tegen de westerse mogendheden, die de controle over zijn land overnamen. Op de Conferentie van Sèvres (1920) wordt het Kalifaat in kleine stukjes gehakt om allerlei nieuwe staten te creëren, waaronder Koerdistan. De Turks-Mongoolse bevolking van Thracië en Anatolië komt in opstand en brengt Kemal aan de macht. Uiteindelijk werden op de Conferentie van Lausanne (1923) de huidige grenzen getrokken, werd Koerdistan opgegeven en werden enorme verhuizingen van de bevolking georganiseerd, met meer dan een half miljoen doden tot gevolg.
Maar zoals Adolf Hitler in Duitsland het lot van zijn land zal betwisten, zo komt in het Midden-Oosten een man in opstand tegen de herindeling van zijn regio. Een Egyptische leraar richt een beweging op om het kalifaat te herstellen dat door de Westerse machten werd verslagen. Deze man is Hasan al-Banna en deze organisatie is de Moslimbroederschap (1928).
Een kalief is in feite de opvolger van de Profeet aan wie allen gehoorzaamheid verschuldigd zijn – een zeer begeerde titel. Verschillende grote successies van kaliefen volgden elkaar op, de Umayyaden, de Abbasiden, de Fatimiden en de Ottomanen. De volgende kalief zal degene zijn die zich de titel heeft toegeëigend, in dit geval de “Opperste Leider” van de Broederschap, die zichzelf graag ziet als de meester van de moslimwereld.
Het geheime genootschap breidt zich zeer snel uit. Het is van plan om vanuit het systeem aan het herstel van islamitische instellingen te werken. De nieuwkomers moeten met een sabel of revolver op de Koran trouw zweren aan de stichter. Het doel van de Broederschap is uitsluitend politiek, ook al wordt het in religieuze termen geformuleerd. Nooit zullen Hasan al-Banna of zijn volgelingen spreken over de islam als godsdienst of een moslimspiritualiteit ter sprake brengen. Voor hen is de islam slechts een dogma, een overgave aan God en het uitoefenen van macht. Het is duidelijk dat de Egyptenaren die de Broederschap steunen, dat niet zo zien. Zij volgen het omdat het pretendeert God te volgen.
Voor Hasan al-Banna wordt de legitimiteit van een regering niet afgemeten aan haar representatieve karakter, zoals dat bij westerse regeringen het geval is, maar op zijn vermogen om de “islamitische manier van leven” te verdedigen, namelijk die van het Ottomaanse Egypte in de 19e eeuw. Het Moslimbroederschap zal nooit inzien dat de islam een geschiedenis heeft en dat de leefwijzen van de moslims per regio en per tijdperk sterk verschillen. Zij zullen er ook nooit bij stilstaan dat de Profeet een revolutie teweegbracht in de bedoeïenensamenleving waarin hij leefde en dat de manier van leven die in de Koran wordt beschreven slechts een bepaalde fase is voor dit volk. Voor hen horen de strafbepalingen van de Koran – de Sharia – dus niet bij een bepaalde situatie, maar stellen zij onveranderlijke wetten vast waarop hun macht kan worden gebaseerd.
Het feit dat de islamitische levenswijze vaak door het zwaard verspreid werd, rechtvaardigt voor de Broederschap het gebruik van geweld. Nooit zal de Moslimbroederschap toegeven dat de islam zich ook door het voorbeeld kan verspreiden. Dat weerhoudt al-Banna en zijn medebroeders er niet van om bij verkiezingen op te komen dagen – en te verliezen. Als zij politieke partijen veroordelen, is dat niet uit verzet tegen het meerpartijenstelsel, maar omdat zij door de scheiding van godsdienst en politiek zouden afglijden naar corruptie.
De doctrine van de Moslimbroederschap is de ideologie van de “politieke islam”, ofwel van het “islamisme“, een woord dat veel bekendheid zal krijgen.
In 1936, schrijft Hasan al-Banna aan de Eerste Minister Mustafa el-Nahhas Pasja. Hij eist:
“een hervorming van de wetgeving en de vereniging van alle rechtbanken onder de sharia, rekrutering binnen de strijdkrachten om een vrijwilligersdienst te creëren onder de vlag van de jihad; de annexatie van moslimlanden en de voorbereiding op het herstel van het kalifaat door de toepassing van de door de islam vereiste eenheid.”
Tijdens de Tweede Wereldoorlog verklaart de Moslimbroederschap zich neutraal. In werkelijkheid verandert het in een inlichtingendienst van het Duitse Rijk. Maar vanaf de intrede van de Verenigde Staten in de wereldoorlog, wanneer het geluk van de wapens lijkt te keren, speelt het een dubbel spel: het laat zich financieren door de Britten in ruil voor het verschaffen van informatie over zijn eerste werkgever. Daarmee geeft de Broederschap blijk van een totaal gebrek aan principes en puur politiek opportunisme.
Op 24 februari 1945 beproeft de Moslimbroederschap haar geluk en vermoordt ze de Egyptische Eerste Minister midden in de parlementaire zitting. Daarop escaleerde het geweld: repressie tegen de Moslimbroederschap en een reeks politieke moorden met als hoogtepunt de moord op de nieuwe Eerste Minister op 28 december 1948 en, als vergelding, op Hasan al-Banna op 12 februari 1949. Korte tijd later veroordeelde een rechtbank, ingesteld onder de oorlogswetgeving, de meeste leden van de Moslimbroederschap tot gevangenisstraf en ontbond hun vereniging.
In de kern was dit geheime genootschap niets anders dan een bende moordenaars die de macht voor zichzelf wilden grijpen door hun hebzucht te verbergen achter de Koran. Dit is waar hun verhaal had moeten eindigen. Maar dat deed het niet.
2 – De nieuwe broederschap bedacht door de Angelsaksen en de afzonderlijke vrede met Israël
Het vermogen van de Broederschap om mensen te mobiliseren en hen in moordenaars te veranderen, moest wel de nieuwsgierigheid van de Grote Mogendheden wekken.
Ondanks zijn ontkenningen, was Sayyid Qutb een vrijmetselaar. Hij publiceerde een artikel getiteld “Waarom ik vrijmetselaar werd”, dat verscheen in het tijdschrift al-Taj al-Masri (de “Kroon van Egypte”) op 23 april 1943.
Twee en een half jaar na de ontbinding vormden de Angelsaksen een nieuwe organisatie en gebruikten zij opnieuw de naam “Moslimbroederschap”. Profiterend van de gevangenschap van haar historische leiders, wordt de voormalige rechter Hasan al-Hudaibi tot opperste leider gekozen. In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, is er geen historische continuïteit tussen de oude en de nieuwe Broederschap. Het blijkt dat een eenheid van het voormalige geheime genootschap, het “Geheime Apparaat”, door Hasan al-Banna was belast met de uitvoering van de moorden, waarvan hij het daderschap ontkende. Deze organisatie binnen de organisatie was zo geheim dat zij niet getroffen werd door de ontbinding van de Broederschap en het heeft zich sindsdien ter beschikking gesteld van haar opvolgers. De Opperste Leider besluit het niet te erkennen en verklaart dat hij zijn doelstellingen alleen langs vreedzame weg wil bereiken. Het is moeilijk te achterhalen wat er op dat moment precies aan de hand was tussen de Angelsaksen, die het oude Geheime Genootschap opnieuw wilden oprichten, en de Opperste Leider, die meende dat hij slechts zijn publiek onder de massa’s aan het terugwinnen was. In ieder geval bleef het Geheime Apparaat bestaan terwijl het gezag van de Leider afnam ten gunste van andere leiders van de Broederschap, waardoor een regelrechte interne oorlog begon. De CIA benoemde de theoreticus van de jihad, de vrijmetselaar Sayyid Qutb [1] tot leider, die de Opperste Leider verdoemde alvorens een overeenkomst te sluiten met MI6.
Het is niet mogelijk de interne hiërarchische verhoudingen van alle betrokkenen precies aan te geven, omdat enerzijds elke buitenlandse tak autonoom is en anderzijds de clandestiene eenheden binnen de organisatie niet noodzakelijkerwijs ondergeschikt zijn aan de Opperste Leider of de plaatselijke leider, maar rechtstreeks ondergeschikt kunnen zijn aan de CIA of MI6.
In de periode na de Tweede Wereldoorlog proberen de Britten de wereld zo te verdelen dat hij buiten het bereik van de Sovjets blijft. In september 1946 opperde Winston Churchill in Zürich het idee van een Verenigde Staten van Europa. Hij introduceerde de Arabische Liga volgens datzelfde principe. In beide gevallen is het doel de regionale eenheid uit te breiden met uitsluiting van de Sovjet-Unie. Van hun kant richten de Verenigde Staten van Amerika sinds het begin van de Koude Oorlog verenigingen op met de bedoeling deze beweging in hun voordeel te begeleiden, het American Committee on United Europe en het American Friends of the Middle East [2]. In de Arabische wereld organiseert de CIA twee staatsgrepen, eerst ten gunste van generaal Hosni Zaim in Damascus (maart 1949), daarna met de Vrije Officieren in Caïro (juli 1952). Het idee is om de nationalisten te steunen, aangezien zij als vijanden van de communisten worden beschouwd. In dezelfde geest haalt Washington SS-Obersturmbannführer Otto Skorzeny naar Egypte en nazi-generaal Fazlollah Zahedi naar Iran, beiden vergezeld van honderden voormalige Gestapo-ambtenaren, om de anticommunistische strijd te leiden. Helaas vormde Skorzeny de Egyptische politie in een traditie van geweld. In 1963 zal hij ten gunste van de de CIA en de Mossad positie tegen Nasser kiezen. Zahedi, van zijn kant, zal SAVAK oprichten, de wreedste politieke politie van die tijd.
Terwijl Hasan al-Banna het doel had gedefinieerd – de macht grijpen door de religie te manipuleren – definieerde Qutb het middel: de jihad. Zodra de volgelingen de superioriteit van de Koran aanvaardden, kon deze worden gebruikt om hen tot een leger te organiseren en hen de strijd in te sturen. Qutb ontwikkelt een manicheïstische (zwart-wit) theorie om een onderscheid te maken tussen het islamitische en het “sinistere”. Deze indoctrinatie stelt de CIA en MI6 in staat de volgelingen te gebruiken om Arabische nationalistische regeringen te overheersen en verder om de moslimgebieden van de Sovjet-Unie te destabiliseren. De Broederschap wordt een onuitputtelijk reservoir van terroristen onder de slogan “Allah is ons doelwit. De Profeet is onze leider. De Koran is onze wet. De Jihad is onze weg en het martelaarschap onze wens”.
Qutb’s denkbeeld is rationeel, maar niet redelijk. Hij spreidt een onveranderlijke retoriek ten toon van Allah – Profeet – Koran – Jihad – Martelaarschap, die op geen enkel punt ruimte laat voor discussie. Hij plaatst de superioriteit van zijn logica boven de menselijke rede.
Ontvangst van een delegatie van de geheime vereniging door president Eisenhower in het Witte Huis (23 september 1953)
De CIA organiseert een colloquium aan de Princeton Universiteit over “De situatie van Moslims in de Sovjet Unie.” Ter gelegenheid hiervan ontvangt de Verenigde Staten een delegatie van de Moslimbroederschap onder leiding van een van de hoofden van haar gewapende arm, Said Ramadan. De CIA-officier die belast is met het toezicht merkt op dat Ramadan geen religieuze extremist is, maar eerder een fascist – een manier om het uitsluitend politieke karakter van de Moslimbroederschap te benadrukken. Het colloquium wordt op 23 september 1953 afgesloten met een receptie in het Witte Huis door president Eisenhower. De alliantie tussen Washington en het jihadisme is compleet.
(Links naar rechts) Hasan al-Banna huwde zijn dochter uit aan Said Ramadan, en maakte Ramadan tot zijn opvolger. Het echtpaar kreeg zonen Hani (directeur van het Islamitisch Centrum in Genève) en Tariq Ramadan (die voltijds hoogleraar werd aan het departement Hedendaagse Islamitische Studies van de Universiteit van Oxford).
De Broederschap, die door de CIA was opgericht om het communisme te bestrijden, werd aanvankelijk gebruikt om de nationalisten te steunen. In die tijd werd het agentschap in het Midden-Oosten vertegenwoordigd door anti-Zionisten uit de middenklasse. Maar zij werden al snel verdrongen door topambtenaren van Angelsaksische en Puriteinse afkomst die afkomstig waren van de grote universiteiten en met Israël sympathiseerden. Washington kwam in conflict met de nationalisten en de CIA keerde de Broederschap tegen hen.
Said Ramadan en Abdul Ala Maududi verzorgden een wekelijks programma op Radio Pakistan, een door de Britse MI6 gebouwd station.
Said Ramadan had het bevel gevoerd over enkele strijders tijdens de korte oorlog tegen Israël in 1948 en vervolgens Sayyid Abul Ala Maududi geholpen bij de oprichting van de paramilitaire organisatie Jamaat-i-Islami in Pakistan. In die tijd was het de bedoeling een islamitische identiteit voor Indiase moslims te creëren, zodat zij een nieuwe staat, Pakistan, zouden vormen. De Jamaat-i-Islami heeft later de grondwet van Pakistan opgesteld. Ramadan trouwt met de dochter van Hasan al-Banna en wordt het hoofd van de gewapende tak van de nieuwe “Moslimbroederschap”.
Hoewel in Egypte de Moslimbroederschap had deelgenomen aan de coup van generaal Mohammad Nagib door de Vrije Officieren – Sayyid Qutb was hun verbindingsman – krijgen zij de opdracht een van hun leiders, Gamal Abdel Nasser, die met Nagib in conflict is geraakt, uit de weg te ruimen. Op 26 oktober 1954 mislukt dit niet alleen, maar neemt Nasser de macht over, onderdrukt de Broederschap en plaatst Nagib onder huisarrest. Sayyid Qutb wordt een paar jaar later opgehangen.
Na in Egypte te zijn verboden, week de Moslimbroederschap uit naar Wahhabi-staten (Saudi-Arabië, Qatar en het Emiraat Sharjah) en naar Europa (Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië, daarna het neutrale Zwitserland). Telkens worden zij ontvangen als Westerse agenten die strijden tegen het ontluikende bondgenootschap tussen de Arabische nationalisten en de Sovjet-Unie. Said Ramadan verkrijgt een Jordaans diplomatiek paspoort en vestigt zich in 1958 in Genève, van waaruit hij leiding geeft aan de destabilisatie van de Kaukasus en Centraal-Azië (dat Pakistan-Afghanistan en de Sovjet-Ferghanavallei omvat). Hij krijgt de leiding over het Comité voor de bouw van een moskee in München, waardoor hij supervisie heeft over bijna alle moslims in West-Europa. Met de hulp van het American Committee for the Liberation of the Peoples of Russia (AmComLib), dat wil zeggen de CIA, beschikt hij over Radio Liberty /Radio Free Europe, een zender die rechtstreeks gefinancierd wordt door het Amerikaanse Congres, om de ideeën van de Broederschap te verspreiden [3].
Na de crisis in het Suezkanaal en Nasser’s spectaculaire wending naar de zijde van de Sovjet-Unie besluit Washington de Moslimbroederschap ongelimiteerd te steunen tegen de Arabische nationalisten. Miles Copeland, een hooggeplaatst CIA kaderlid, krijgt de opdracht – zonder succes – een figuur in de Broederschap te selecteren die in de Arabische wereld een rol zou kunnen spelen die vergelijkbaar is met die welke de prediker Billy Graham voor de Verenigde Staten heeft gespeeld. Pas in de jaren tachtig werd in de Egyptenaar Yusuf al-Qaradâwî een prediker van deze statuur gevonden.
In 1961 gaat de Broederschap een verbinding aan met een ander geheim genootschap, de Orde van de Naqshbandi. Dit is een soort islamitische vrijmetselarij die Soefi-inwijding en politiek vermengt. Een van haar Indiaanse theoretici, Abu al-Hasan Ali al-Nadwi, publiceert een artikel in het tijdschrift van de Moslimbroederschap. De orde is vanouds aanwezig in vele landen. In Irak is de Grootmeester niemand minder dan de latere Vice President Izzat Ibrahim al-Duri. In 1982 steunt hij de staatsgreep van de Moslimbroederschap in Syrië en vervolgens de “Campagne voor de terugkeer naar het geloof”, georganiseerd door president Saddam Hoessein om zijn land weer een identiteit te geven na de instelling van een no-fly zone door de Westerse mogendheden. In Turkije zal de orde een meer veelzijdige rol spelen. Tot de functionarissen behoren Fethullah Güllen (stichter van de Hizmet-beweging), president Turgut Özal (1989-93) en premier Necmettin Erbakan (1996-97), de stichter van de Gerechtigheidspartij (1961) en de Millî Görüş (1969). In Afghanistan was voormalig president Sibghatullah Mujaddidi (1992) de Grootmeester. In Rusland had de orde in de 19e eeuw met steun van het Ottomaanse Rijk, de Krim, Oezbekistan, Tsjetsjenië en Dagestan tegen de tsaar opgezet. Tot de val van de USSR zal niets van deze tak worden vernomen, hetzelfde geldt voor het Chinese Xinjiang. De toenadering tussen de Moslimbroederschap en de Naqshbandi is zelden onderzocht in het licht van het principiële verzet van de Islamisten tegen het mystieke en de Soefi-orde in het algemeen.
Het Saoedische hoofdkwartier van de World Islamic League. In 2015 was het budget hoger dan dat van het Saudische ministerie van Defensie. Als grootste wapeninkoper ter wereld koopt Saoedi-Arabië de wapens die door de Liga worden verspreid onder de Moslimbroederschap en de Naqshbandi-organisaties.
In 1962 moedigt de CIA Saoedi-Arabië aan om de Muslim World League op te richten en de Broederschap en de Orde te betalen om te strijden tegen nationalisten en communisten [4]. Deze organisatie wordt in eerste instantie gefinancierd door Aramco (Arabisch-Amerikaanse Oliemaatschappij). Onder de ongeveer twintig stichtende leden zijn de drie reeds genoemde islamitische theoretici: de Egyptenaar Said Ramadan, de Pakistaan Sayyid Abul Ala Maududi en de Indiër Abu al-Hasan Ali al-Nadwi.
De facto wordt Arabië, dat dankzij de oliehandel plotseling over enorme liquiditeiten beschikt, de beschermheer van de Moslimbroederschap wereldwijd. Op lokaal niveau vertrouwt de monarchie haar het school- en universitair onderwijs toe, in een land waar bijna niemand lezen of schrijven kan. De Moslimbroederschap moet zich schikken naar hun landheren. In feite belet hun eed van trouw aan de Koning hen trouw te prediken aan de Opperste Leider. In ieder geval organiseren zij zich rond Mohamed Qutb, de broer van Sayyid, in twee stromingen: aan de ene kant de Saoedische Moslimbroederschap; aan de andere kant de “Sourouristen”. Deze laatsten, die Saoedisch zijn, trachten een synthese tot stand te brengen tussen de politieke ideologie van de Broederschap en de Wahhabistische theologie. Deze sekte, waartoe de koninklijke familie behoort, bepleit een beeldenstormerige en anti-historische interpretatie van de islam, die voortkomt uit het bedoeïense gedachtegoed. Totdat Riyad over oliedollars beschikte, legde het een kerkelijke ban op traditionele moslimscholen, die het op hun beurt als ketters beschouwden.
In werkelijkheid hebben de politiek van de Moslimbroederschap en de Wahhabi-religie niets met elkaar gemeen, maar zij kunnen wel met elkaar worden verzoend. Het pact dat de familie Saud verbindt met de Wahhabi-predikers kan de Broederschap echter niet uitstaan: Het idee van een monarchie onder goddelijke wet botst met de machtshonger van de Moslimbroederschap. Naar verluidt steunen de Saoedi’s de Moslimbroederschap waar ook ter wereld op voorwaarde dat deze zich niet mengt in de politiek in Arabië.
De Saoedische wahabitische steun voor de Moslimbroederschap schept een extra rivaliteit tussen Arabië en de twee andere wahabitische staten, Qatar en het Emiraat Sharjah.
Van 1962 tot 1970 neemt de Moslimbroederschap deel aan de burgeroorlog in Noord-Jemen, waarbij zij aan de zijde van Saoedi-Arabië en Groot-Brittannië de monarchie tracht te herstellen tegen de Arabische nationalisten, Egypte en de USSR – een conflict dat de voorbode is van wat gedurende een halve eeuw zal volgen.
In 1970 slaagt Gamal Abdel Nasser erin een akkoord te bereiken tussen de Palestijnse groeperingen en koning Hoessein van Jordanië dat een einde maakt aan de “Black September”. Op de avond van de top van de Arabische Liga die het akkoord goedkeurt, sterft hij, officieel aan een hartaanval, veel waarschijnlijker vermoord. Nasser had drie vicepresidenten, een linkse – bijzonder populair -, een centristische – zeer bekend – en, op verzoek van de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië, een conservatieve: Anwar as-Sadat. Onder druk, verklaart de linkse vicepresident zichzelf onwaardig voor het ambt. De centristische vicepresident geeft er de voorkeur aan de politiek te verlaten. Sadat wordt gekozen als de Nasseriaanse kandidaat. Hetzelfde drama doet zich in vele landen voor: De president kiest een vicepresident uit zijn rivalen om zijn kiezersbasis te vergroten, maar als hij sterft, vervangt de vicepresident hem, waardoor zijn erfenis wordt uitgewist.
Sadat, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in dienst was van het Duitse Rijk en een grote bewondering voor de Führer belijdt, is een ultra-conservatief lid van de strijdkrachten die als verbindingsman fungeerde tussen de Broederschap en het alter ego van de Vrije Officieren Sayyid Qutb. Vanaf het moment dat hij aan de macht kwam, bevrijdde hij Moslimbroederschap-leden die door Nasser gevangen waren gezet. De “gelovige president” is de bondgenoot van de Broederschap voor de islamisering van de samenleving (de “rectificatierevolutie”), maar zijn concurrent wanneer het op politiek gewin aankomt. Deze dubbelzinnige relatie wordt geïllustreerd door de oprichting van drie gewapende groepen die geen afsplitsingen van de Broederschap zijn, maar externe entiteiten die haar gehoorzamen: de Partij van de Islamitische Bevrijding, de Islamitic Jihad (van sjeik Omar Abdel Rahman), en de Excommunicatie en Immigratie (de “Takfir”). Allen beweren de voorschriften van Sayyid Qutb toe te passen. Gewapend door de inlichtingendiensten voert de Islamitische Jihad aanslagen uit tegen christelijke kopten. In plaats van de situatie tot bedaren te brengen, beschuldigt de “gelovige president” de kopten van opruiing en laat hun paus en acht van hun bisschoppen opsluiten. Tenslotte grijpt Sadat in in de leiding van de Moslimbroederschap, neemt stelling voor de Islamitische Jihad en tegen de Opperste Leider, en laat hem arresteren [5].
In opdracht van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger overtuigt hij Syrië ervan zich bij Egypte aan te sluiten om Israël aan te vallen en de Palestijnse rechten te herstellen. Op 6 oktober 1973 nemen de twee legers het op tegen de Hebreeuwse staat tijdens de feestdag Yom Kippur. Het Egyptische leger steekt het Suezkanaal over, terwijl het Syrische leger aanvalt vanaf de Golanhoogte. Sadat ontplooit echter slechts gedeeltelijk zijn luchtafweerscherm en stopt zijn leger 15 kilometer ten oosten van het kanaal, terwijl de Israëli’s de Syriërs aanvallen, die in de val zitten en de samenzwering vervloeken. Pas nadat de Israëlische reservisten zijn gemobiliseerd en het Syrische leger door de troepen van Ariel Sharon is omsingeld, geeft Sadat zijn troepen opdracht op te marcheren om het vervolgens te stoppen om over een staakt-het-vuren te onderhandelen. De Sovjets, die reeds een bondgenoot hebben verloren door de dood van Nasser, nemen het Egyptische verraad waar, bedreigen de Verenigde Staten en eisen een onmiddellijke stopzetting van de gevechten.
Als voormalig verbindingspersoon voor Sayyid Qutb tussen de “Vrije Officieren” en de Broederschap zou de “gelovige president” Anwar al-Sadat door het Egyptische parlement tot “Zesde Kalief” moeten worden benoemd. Hier zit de bewonderaar van Adolf Hitler in de Knesset naast zijn partners Golda Meir en Shimon Peres.
Vier jaar later gaat president Sadat – volgens het plan van de CIA – naar Jeruzalem en besluit een afzonderlijke vrede met Israël te sluiten ten nadele van de Palestijnen. De alliantie tussen de Moslimbroederschap en Israël is vanaf nu bezegeld. Alle Arabische naties veroordelen dit verraad, Egypte wordt uit de Arabische Liga gezet, wiens zetel naar Tunis verplaatst wordt.
De man die de leiding heeft over het “geheime apparaat” van de Moslimbroederschap, Aiman al-Zawahiri (thans hoofd van Al Qaida), organiseert de moord op president Sadat (6 oktober 1981).
In 1981 besluit Washington een nieuwe weg in te slaan. De Islamitic Jihad krijgt de opdracht om Sadat te liquideren, die nu nutteloos is. Hij wordt vermoord tijdens een militaire parade terwijl het parlement voorbereidingen treft om hem tot “Zesde Kalief” te benoemen. In de staatstribune worden zeven mensen gedood en 28 gewond, maar vice-president Mubarak, die naast de president zit, ontsnapt. Hij was de enige in de staatstribune die op het juiste moment een kogelvrij vest droeg. Hij volgt de “gelovige president” op en de Arabische Liga kan terug naar Caïro.
(Wordt vervolgd …)
Topfoto: Sous nos Yeux – “van 9/11 tot Donald Trump” Een uitzonderlijk boek van Thierry Meyssan, de meest controversiële en gedemoniseerde Franse auteur. Je zult je ogen niet geloven…