Bron: Andre Vltchek op New Eastern Outlook, 10 december 2019 ~~~
Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk, zonder weerstand, het Westerse rijk erin slaagt om ‘opstandige’ landen die in de weg staan te vernietigen.
Ik werk in alle uithoeken van de planeet, waar Kafkaesque “conflicten” worden ontstoken door Washington, Londen of Parijs.
Wat ik zie en beschrijf zijn niet alleen die gruwelen die overal om me heen plaatsvinden; verschrikkingen die mensenlevens verwoesten, dorpen, steden en hele landen verwoesten. Wat ik probeer te begrijpen is dat op de televisieschermen en op de pagina’s van kranten en internet de monsterlijke misdaden tegen de mensheid op de een of andere manier worden behandeld (beschreven), maar de informatie wordt zodanig verdraaid en gemanipuleerd dat lezers en kijkers in alle delen van de wereld bijna niets weten over hun eigen lijden en/of het lijden van de ander.
In 2015 en in 2019 probeerde ik me bijvoorbeeld uiteen te zetten met de relschoppers in Hong Kong. Het was echt een onthullende ervaring! Ze wisten niets, absoluut niets over de misdaden die het Westen heeft begaan op plaatsen zoals Afghanistan, Syrië of Libië. Toen ik probeerde uit te leggen hoeveel Latijns-Amerikaanse democratieën Washington had omvergeworpen, dachten ze dat ik gek was. Hoe kon het goede, sympathieke, ‘democratische’ Westen miljoenen doden en hele continenten in bloed baden? Dat is niet wat ze op hun universiteiten hebben geleerd. Dat is niet wat de BBC, CNN of zelfs de China Morning Post hebben gezegd en geschreven.
Kijk, ik meen het echt. Ik liet ze foto’s zien uit Afghanistan en Syrië; foto’s opgeslagen in mijn telefoon. Ze moeten begrepen hebben dat dit origineel spul uit de eerste hand was. Ze keken wel, maar hun hersenen waren niet in staat om te verwerken wat ze te zien kregen. Afbeeldingen en woorden; deze mensen waren geconditioneerd om bepaalde soorten informatie niet te bevatten.
Maar dit gebeurt niet alleen in Hong Kong, een voormalige Britse kolonie.
Je zult het misschien moeilijk geloven, maar zelfs in een communistisch land als Vietnam; een trots land, een land dat enorm leed aan zowel het Franse kolonialisme als het idiote en brutale imperialisme van de VS. De mensen waarmee ik omging (en ik heb 2 jaar in Hanoi gewoond) wisten vrijwel niets van de verschrikkelijke misdaden van de VS en zijn bondgenoten tegen het arme en weerloze buurland Laos, tijdens de zogenaamde “Geheime Oorlog”; misdaden waaronder het bombarderen van boeren en waterbuffels, dag en nacht, met strategische B-52 bommenwerpers. En in Laos, waar ik verslag deed van de mijnopruimings-werkzaamheden, wisten mensen niets over dezelfde wreedheden die het Westen in Cambodja had begaan; honderdduizenden mensen vermoorden met tapijtbombardementen, miljoenen boeren uit hun huizen verdrijven, hongersnood veroorzaken en de deuren openen voor de machtsovername door de Rode Khmer.
Als ik het heb over dit schokkende gebrek aan kennis in Vietnam, over de regio en wat het heeft moeten meemaken, heb ik het niet alleen overtedere winkeliers of kledingarbeiders. Het is van toepassing op Vietnamese intellectuelen, kunstenaars, leraren. Het is de totale geheugenverlies, en het kwam met de zogenaamde ‘openstelling’ voor de wereld, dat wil zeggen met de consumptie van westerse massamedia en later door de infiltratie van sociale media.
Vietnam deelt tenminste grenzen en een turbulente geschiedenis met zowel Laos als Cambodja.
Maar stel je voor twee grote landen met alleen zeegrenzen, zoals de Filippijnen en Indonesië. Sommige Manilla-bewoners die ik ontmoette, dachten dat Indonesië in Europa lag.
Raad eens, hoeveel Indonesiërs weten over de slachtingen die de Verenigde Staten een eeuw geleden in de Filippijnen hebben gepleegd, of hoe de mensen in de Filippijnen waren geïndoctrineerd door westerse propaganda over heel Zuidoost-Azië? Of, hoeveel Filippino’s weten van de door de VS veroorzaakte militaire staatsgreep van 1965, die de internationalistische president Sukarno afzette, waarbij tussen 2-3 miljoen intellectuelen, leraren, communisten en unionisten werden vermoord in het ‘naburige’ Indonesië?
Kijk naar de buitenland edities van de Indonesische of Filipijnse kranten, en wat zie je; hetzelfde nieuws van Reuters, AP, AFP. In feite zult u ook dezelfde rapporten zien in de nieuwsuitzendingen van Kenia, India, Oeganda, Bangladesh, Verenigde Arabische Emiraten, Brazilië, Guatemala, en de lijst gaat maar door. Het is ontworpen om slechts één resultaat te produceren: absolute fragmentatie (verdeeldheid)!
De fragmentatie van de wereld is verbazingwekkend en neemt met de tijd toe. Degenen die hoopten dat het Internet de situatie zou verbeteren, hebben zich schromelijk misrekend.
Bij gebrek aan kennis is ook de solidariteit verdwenen.
Op dit moment, over de hele wereld, zijn er rellen en revoluties. Ik doe verslag over de belangrijkste; in het Midden-Oosten, in Latijns-Amerika en in Hong Kong.
Laat ik eerlijk zijn: er is absoluut geen begrip in Libanon over wat er gaande is in Hong Kong, of in Bolivia, Chili en Colombia.
Westerse propaganda gooit alles in één zak.
In Hong Kong worden de door het Westen geïndoctrineerde relschoppers afgeschilderd als “pro-democratie demonstranten”. Ze doden, verbranden, slaan mensen in elkaar, maar ze zijn nog steeds de favorieten van het Westen. Omdat ze de Volksrepubliek China, nu de grootste vijand van Washington, tegenwerken. En omdat ze werden gecreëerd en onderhouden door het Westen.
In Bolivia werd de anti-imperialistische president omvergeworpen in een door Washington georkestreerde staatsgreep, maar de voornamelijk inheemse bevolking die zijn terugkeer eist, wordt afgeschilderd als relschoppers.
Zowel in Libanon als in Irak worden demonstranten vriendelijk behandeld door zowel Europa als de Verenigde Staten, vooral omdat het Westen hoopt dat de pro-Iraanse Hezbollah en andere Shi’a-groepen en -partijen kunnen worden verzwakt door de protesten.
De duidelijk anti-kapitalistische en anti-neoliberale revolutie in Chili, evenals de legitieme protesten in Colombia, worden gemeld als een soort combinatie van een explosie door oprechte grieven, hooliganisme en plunderingen. Mike Pompeo waarschuwde onlangs dat de Verenigde Staten de rechtse Zuid-Amerikaanse regeringen zullen steunen in hun poging om de orde te handhaven.
Al deze berichtgeving is onzin. Het heeft eigenlijk maar één doel: kijkers en lezers verwarren. Om ervoor te zorgen dat ze niets of heel weinig weten. En dat ze aan het eind van de dag met een diepe zucht op hun bank instorten: “Oh, de wereld is in beroering!”
Het leidt ook tot de enorme versnippering van landen op elk continent en van het gehele wereldwijde zuiden (Global South).
Aziatische landen weten heel weinig van elkaar. Hetzelfde geldt voor Afrika en het Midden-Oosten. In Latijns-Amerika redden Rusland, China en Iran letterlijk het overleven van Venezuela. Collega’s in Latijns-Amerika, met Cuba als de enige glanzende uitzondering, doen niets om te helpen. Alle Latijns-Amerikaanse revoluties zijn gefragmenteerd. Alle door de VS geproduceerde coups gaan in principe zonder tegenstand.
Dezelfde situatie doet zich voor in het hele Midden-Oosten en Azië. Er zijn geen internationale brigades die landen verdedigen die door het Westen worden vernietigd. Het grote roofdier komt en valt zijn prooi aan. Het is een vreselijk gezicht, als een land sterft voor de wereld, in vreselijke doodsangst. Niemand bemoeit zich ermee. Iedereen kijkt alleen maar.
Het een na het andere Land valt.
Dit is niet hoe staten in de 21ste eeuw zich zouden moeten gedragen. Dit is de wet van de jungle. Toen ik in Afrika woonde, documentaire films maakte in Kenia, Rwanda, Congo, rijdend door de wildernis; zo gedroegen dieren zich, niet de mensen. Grote katten vinden hun slachtoffer. Een zebra of een gazelle. En de jacht zou beginnen: een vreselijke gebeurtenis. Daarna het langzame doden; het slachtoffer levend opeten.
Helemaal vergelijkbaar met de zogenaamde Monroe-doctrine.
Het rijk moet doden. Periodiek. Met voorspelbare regelmaat.
En niemand doet iets. De wereld kijkt toe. Doen alsof er niets bijzonders plaatsvindt.
Men vraagt zich af: kan een legitieme revolutie slagen onder dergelijke omstandigheden? Kan een democratisch gekozen socialistische regering overleven? Of wordt alles dat fatsoenlijk, hoopvol en optimistisch is, altijd de prooi van een gedegenereerd, brutaal en vulgair rijk?
Als dat het geval is, wat is dan het nut van de spelregels? Uiteraard zijn de regels verrot. Ze bestaan alleen om de status quo te handhaven. Ze beschermen de kolonisatoren en veroordelen de slachtoffers van de opstanden.
Maar dat is niet wat ik hier vandaag wilde bespreken.
Mijn punt is: de slachtoffers zijn verdeeld. Ze weten heel weinig over elkaar. De strijd om echte vrijheid is gefragmenteerd. Degenen die vechten en bloeden, maar ondanks dat toch vechten, worden vaak tegengewerkt door hun minder moedige medeslachtoffers.
Ik heb de wereld nog nooit zo verdeeld gezien. Gaat het het Imperium dan toch overwinnen?
Ja en nee.
Rusland, China, Iran, Venezuela – ze zijn al wakker geworden. Ze stonden op. Ze leren over elkaar, van elkaar.
Zonder solidariteit kan er geen overwinning zijn. Zonder kennis kan er geen solidariteit zijn.
Intellectuele moed komt nu duidelijk uit Azië, uit het “Oosten”. Om de wereld te veranderen, moeten westerse massamedia worden gemarginaliseerd en geconfronteerd. Alle westerse concepten, inclusief ‘democratie’, ‘vrede’ en ‘mensenrechten’ moeten in twijfel worden getrokken en opnieuw worden gedefinieerd.
En zeker, kennis.
We hebben een nieuwe wereld nodig, geen verbeterde.
De wereld heeft Londen, New York en Parijs niet nodig om over zichzelf te leren.
Fragmentatie moet eindigen. Naties moeten direct van elkaar leren. Als ze dat doen, zullen echte revoluties snel slagen, en destabilisatie en valse kleurrevoluties zoals die van Hong Kong, Bolivia en het hele Midden-Oosten regionaal worden tegengewerkt en voorkomen wordt dat daardoor miljoenen mensenlevens worden geruïneerd.
Andre Vltchek is filosoof, romanschrijver, filmmaker en onderzoeksjournalist. Hij is een maker van ‘Vltchek’s World in Word and Images‘, en een schrijver die een aantal boeken heeft geschreven, waaronder ‘China and Ecological Civilization‘ . Hij schrijft vooral voor het online magazine ‘New Eastern Outlook’.