Bron: SouthFront 19 mei 2023, Vertaling: resistancenews.org ~~~
Toespraak van de secretaris-generaal van Hezbollah, Sayed Hassan Nasrallah, op 12 mei 2023 (één dag voor het staakt-het-vuren in Gaza), ter herdenking van het martelaarschap van commandant Mustapha Badreddine, bekend als “Zulfiqar,” gedood in Syrië in 2016.
Transcript (van deel over het verzet in Gaza):
[…] Ik zal nu ingaan op wat er vandaag gebeurt in Gaza en (bezet) Palestina, en de strijd die momenteel plaatsvindt. Natuurlijk weten we allemaal dat degene die de agressie in deze nieuwe ronde heeft geïnitieerd, de vijand is, Netanyahu. Fundamenteel is Israël altijd en principieel in de positie van agressor, hoewel sommigen soms beweren dat het alleen maar vergeldt [en zich verdedigt]. Zijn bestaan is al een agressie: zijn bestaan zelf op het land van Palestina, in Al-Quds (Jeruzalem), op de Golanhoogte, in de Chebaa-boerderijen. Alleen al het bestaan van deze usurperende kankerachtige entiteit, dit absolute kwaad, vormt een agressie tegen de Palestijnen, de Libanezen, de Syriërs, de volkeren van de regio, de Arabieren, de moslims, de christenen en alle eerbare mensen in deze wereld. Maar zelfs als we in detail kijken, voor de huidige ronde van geweld, naar wie het begon, wie de agressie initieerde, is het Netanyahu die het in gang zette door de gemartelde leiders van de Al-Quds Brigades van de Islamitische Jihad te vermoorden.
Natuurlijk hebben alle media gesproken over de gemartelde leiders, (benadrukkend dat zij) militaire commandanten waren, maar terwijl 3 militaire leiders het martelaarschap hebben gevonden, werden naast hen ook 7 vrouwen en kinderen gedood (door deze Israëlische aanval). De wereld kneep een oogje dicht voor deze misdaad en deed alsof alleen militairen het doelwit waren, wat legitiem en “fair play” zou zijn in de context van een gewapende confrontatie (want in een oorlog worden strijders aan beide zijden gedood), en dit (zwijgen over burgerslachtoffers) is bedoeld om deze Israëlische misdaad aanvaardbaar te maken. Maar het is onaanvaardbaar dat zij samen met hun vrouwen en kinderen werden gedood, hoewel Israël berucht is voor dergelijke daden. Maar het is de stilte van de wereld die betreurenswaardig is. In het verleden werd onze secretaris-generaal, Sayed Abbas [Musawi], vermoord samen met zijn vrouw en zijn 5-jarige zoon, Hussein, en Israël heeft in voorgaande jaren vele malen Palestijnse leiders met hun vrouwen en kinderen vermoord. Maar helaas, de stilte van de wereld houdt aan, en meer dan dat, de Verenigde Staten hebben voorkomen dat de VN-Veiligheidsraad Israël veroordeelt voor het doden van deze vrouwen en kinderen in Gaza.
Ik zal deze strijd enigszins bespreken. Netanyahu’s beweegredenen zijn duidelijk:
- 1 / De afschrikkingscapaciteit van Israël herstellen na de unanieme overeenstemming in Israël dat deze capaciteit op alle fronten is verminderd. Onlangs hebben alle functionarissen van de entiteit, zowel huidige als voormalige generaals, politici, mediapersoonlijkheden, enz., unaniem erkend, met inbegrip van de minister van Defensie en de Israëlische stafchef, dat “de Israëlische afschrikkingscapaciteit is verminderd”, of ze spreken van “zwakte” en “erosie” van deze afschrikkingscapaciteit. Netanyahu wil deze afschrikkingscapaciteit herstellen en opnieuw opbouwen, zoals hij aankondigde.
- 2 / De aandacht afleiden van de acute interne crisis, met honderdduizenden mensen die twee of drie keer per week op straat demonstreren, en de interne verdeeldheid die de (Israëlische) entiteit bedreigt, zoals erkend door al haar inwoners.
- 3 / De interne breuken in de regering met de meest extremistische leden zoals Ben Gvir en zijn geestverwanten oplossen.
- 4 / Zijn binnenlandse populariteit verbeteren omdat alle peilingen aangaven dat hij en Likud aan goedkeuring verliezen. En deze mensen hebben geen scrupules: om hun politieke en electorale situatie te verbeteren, nemen ze hun toevlucht tot het vergieten van het bloed van onschuldigen en onderdrukten, vrouwen en kinderen (of het nu Palestijnen zijn of andere Arabieren).
Al deze motivaties zijn duidelijk, en ik vermeld ze om de lopende strijd te evalueren. Waarom? Omdat Netanyahu’s spel en berekeningen fout waren en voorbestemd om te mislukken. Wat deden ze? Zij besloten zich te richten op de Islamitische Jihad en haar Al Quds Brigades, en daarmee de Islamitische Jihad te isoleren, zodat Hamas neutraal zou blijven, evenals de andere facties van het verzet. Door de Islamitische Jihad te isoleren en de andere facties te isoleren, geloofde Netanyahu dat hij de verzetsfracties zou verpletteren en opruiing onder hen zou veroorzaken in Gaza. Want als alleen de Islamitische Jihad vergeldt en de andere verzetsgroepen neutraal blijven, zal dat de weg vrijmaken voor geschillen, protesten, beschuldigingen van verraad en opruiing binnen Palestina. Zo redeneerden Netanyahu en de zijnen.
Ten tweede wilde (Netanyahu) de leidinggevende infrastructuur van de Al-Quds Brigades treffen en het directe commando over de raketcapaciteiten uitschakelen, zodat de Islamitische Jihad niet langer in staat zou zijn een belangrijke vergeldingsactie te ondernemen. Het natuurlijk toegankelijke antwoord is de raket- en raketcapaciteit. Zoals u weet, is de hele omtrek van Gaza ommuurd, omheind, met strenge veiligheidsmaatregelen, kunstmatige heuvels, camera’s, radars… Een grondoperatie lanceren is niet gemakkelijk voor het verzet in Gaza en kan niet op korte termijn. Daarom nemen de facties van het verzet in Gaza meestal hun toevlucht tot raketvuur. Wanneer de directe leiding van de ballistische vermogens van de Islamitische Jihad wordt getroffen, geloofde Israël dat de Islamitische Jihad niet in staat zou zijn een zinvolle reactie te organiseren, en met de (veronderstelde) neutraliteit van de andere facties van het verzet, zou Netanyahu kunnen beweren een grote militaire prestatie te hebben geleverd. En Israël geloofde dat de Islamitische Jihad, na zulke verliezen te hebben geleden, niet in staat zou zijn een adequaat antwoord te geven en dat het, met een verzwakt politiek leiderschap, het eerste voorstel voor een staakt-het-vuren dat hen werd aangeboden, zou aanvaarden. En deze hele reeks moest volgens Netanyahu leiden tot de liquidatie van de militaire leiding van de Islamitische Jihad, een verzwakking van haar politieke leiding, een herstel van Israëls afschrikkingscapaciteit tegen Gaza… En terwijl de strijd nog gaande is, zeggen sommigen dat dit ook een boodschap van afschrikking is aan Hezbollah en alle andere potentiële fronten, en een terugkeer naar het beleid van gerichte moordaanslagen om de opkomst van het Palestijnse verzet in zijn huidige sterke en veelbelovende fase een halt toe te roepen. Dit is dus het hele plan van Netanyahu, al zijn berekeningen, en het leek hem een solide redenering en een wijze actie.
Maar in reactie hierop moeten we het volgende opmerken:
Ten eerste handelde de leiding van de Islamitische Jihad kalm en verstandig. Zij haastten zich niet om voor zonsopgang raketten af te vuren vanwege hun martelaren. Zij analyseerden en beoordeelden de situatie kalm en bedachtzaam. Zij namen het initiatief om contact op te nemen met andere facties van het verzet, vooral met hun broeders in de leiding van Hamas. Binnen Hamas reikten zij de Izz-al-dine al-Qassam Brigades en andere verzetsgroepen de hand, met als doel het Palestijnse politieke en militaire standpunt, zowel in Gaza als daarbuiten, te verenigen tegen het perfide Israëlische plan. Gelukkig was er eensgezindheid onder de Palestijnse leiders en verzetsbewegingen, met name onder de broeders Hamas en Islamitische Jihad, over de noodzaak om een eensgezind standpunt in te nemen, samen te werken, de rollen te verdelen, en het belang te benadrukken van vergelding en te voorkomen dat Netanyahu een van zijn doelstellingen zou bereiken. Dat is waarom het daadwerkelijke leiderschap en de titel van de reactie van het verzet ter plaatse het gezamenlijke commandocentrum van het verzet in Gaza was.
Natuurlijk verwachtte de vijand dat er één of twee raketten vanuit Gaza zouden worden afgevuurd, denkend dat het daarmee afgelopen zou zijn. En toen de leiders van de Palestijnse facties voor kalmte kozen en de tijd namen om te reageren, ontruimde Israël zijn nederzettingen en steden rond Gaza. Het is alsof de vijandelijke regering het Gazaanse verzet aanspoorde om een handvol raketten op Israël af te vuren om een einde aan de situatie te maken. Dit is een typisch gedrag van Israël de laatste tijd. Weet u nog dat het Israëlische leger anderhalve maand of twee maanden lang op anderhalf been stond [klaar om zich terug te trekken bij de geringste waarschuwing] aan de Libanese grens [in de zenuwslopende afwachting van een vergelding door Hezbollah voor het doden van twee van zijn strijders in Syrië door Israël], uiteindelijk stuurden zij ons dummy’s en robots in militaire uniformen, in de hoop dat wij ze voor soldaten zouden aanzien, hen zouden aanvallen en zouden geloven dat wij ons doel hadden bereikt [maar Hezbollah hapte niet toe].
Zo neutraliseerde de eenheid van het Palestijnse standpunt de Israëlische plannen om tweedracht te zaaien, Hamas en andere verzetsgroepen te neutraliseren, enzovoort. Natuurlijk voeren onze Palestijnse broeders de strijd deze dagen met precisie, wijsheid en kalmte, en verdelen zij de rollen onder elkaar, wat de strijd in de Gazastrook ten goede komt en de vijand belet een van zijn doelstellingen te bereiken.
Ten tweede het vermogen van de Islamitische Jihad en de Al-Quds Brigades om snel hun leidersinfrastructuur te herstellen. Deze commandanten zijn als martelaars gevallen, maar de gaten zijn opgevuld, zoals blijkt uit de omvang van de raketbeschietingen vanuit Gaza, die door de taakverdeling meestal door de Al-Quds Brigades worden uitgevoerd. Natuurlijk is er een belangrijke boodschap die ik hier ook wil benadrukken. Een van de sterke punten van de verzetsbewegingen in de regio – en dit is iets wat de vijand moet begrijpen en waar de vriend vertrouwen in moet hebben – is dat zij over een groot vermogen beschikken om elke succesvolle aanslag op hun leiders te compenseren, of het nu gaat om militaire of politieke figuren. De Islamitische Jihad verloor haar secretaris-generaal, de martelaar Dr. Fathi [Shiqaqi], die werd vermoord [door de Mossad in 1995], moge God hem aanvaarden. Na hem overleed zijn opvolger, Dr. Ramadan [Shalah], [in 2020 wegens ziekte], moge God hem genadig zijn. Een aantal van haar leiders en militaire kaders zijn onlangs martelaren geworden, maar de Islamitische Jihad is er toch in geslaagd deze verliezen effectief te compenseren. Hamas verloor zijn stichter, de martelaar sjeik Ahmad Yassin, moge God hem genadig zijn, en een groot aantal van zijn politieke en militaire leiders die [door Israël] werden vermoord, samen met hun hele familie, vrouwen en kinderen. Hetzelfde geldt voor de PFLP, waarvan de secretaris-generaal Abu Ali Mustafa een martelaar werd samen met vele andere kaders, en waarvan de huidige secretaris-generaal, Sayed Sa’adat, gevangen zit. Hetzelfde geldt voor andere facties van het verzet. In de Libanese Hezbollah hebben we vele kaders verloren die als martelaar zijn gevallen, zoals Sayed Mustafa Badreddine, en andere geliefde broeders zoals Sayed Abbas (Musawi), Hajj Imad (Mughniyeh), en vele anderen. Maar de verzetsbeweging heeft zich niet teruggetrokken, verzwakt of zelfs maar vertraagd; zij heeft haar eenheid, vastberadenheid, kracht of wil niet verloren. Integendeel, het pure bloed van de martelaren heeft ons altijd vooruit gestuwd, onze verantwoordelijkheid vergroot, de aanwezigheid van de strijd in onze geest versterkt en ons plichtsbesef versterkt door het bloedvergieten en de zware offers.
In elk geval heeft dit vermogen van de Islamitische Jihad om het verlies van gedode leiders te compenseren ook Israël verrast, dat verwachtte zich erop te kunnen beroemen dat het de leiding van de Islamitische Jihad had uitgeschakeld en een einde had gemaakt aan de raketbeschietingen. Maar Israël werd overvallen door het grote aantal raketten dat vanuit Gaza werd afgevuurd. Het raketvuur is niet gestopt terwijl ik u toespreek: het waren niet slechts één of twee salvo’s gedurende een uur of twee, niet 10 of 20 raketten, niet 100 of 200 raketten. Vier dagen achtereen spreken de Israëli’s zelf van bijna 900 raketten die vanuit Gaza zijn afgevuurd, waarvan sommige het zuiden van Tel Aviv en vandaag zelfs tmAl-Quds (Jeruzalem) hebben bereikt. En dat terwijl ze dachten dat het Palestijnse verzet niets zou kunnen uitrichten!
De facties van het Palestijnse verzet coördineerden en stemden zich politiek en ter plaatse op elkaar af, en ondanks zware en zware Israëlische aanvallen houden de Palestijnse strijders stand en leiden zij de strijd voortreffelijk. De bevolking van Gaza, die de populaire basis van het verzet vormt, staat pal voor het verzet, of het nu gaat om ouderen, jongeren of zelfs kinderen, zoals te zien is op tv-kanalen en sociale media, waar zij welsprekend hun steun uitspreken voor dit (gewapende) verzet. Het is ook vermeldenswaard dat de politieke leiding van de verzetsfracties standvastig blijft tegenover de druk, want zodra Israël zijn misdaad beging, beweerde het (Israël) klaar te zijn voor een staakt-het-vuren, en de contacten met Arabische en internationale (makelaars) begonnen onmiddellijk om over een staakt-het-vuren te onderhandelen (en op te leggen). De martelaren, de gedode vrouwen en kinderen, de afschrikkingsvergelijking, de rules of engagement, de toekomst van hen die nog in leven waren (zouden door een staakt-het-vuren zonder noemenswaardige vergelding met voeten zijn getreden).
Mijn broeders en zusters, we moeten weten dat wanneer het Verzet in dergelijke situaties vecht, of het nu in Palestina, Libanon of elders is, we soms spreken over “wraak”. Maar in werkelijkheid gaat het niet om wraak (voor het bloed van de martelaren): het standpunt is in de eerste plaats gericht op de bescherming van degenen die nog leven, hun leven, hun waardigheid, hun eer, het leven van hun geliefden, hun bestaan, hun veiligheid en hun gezondheid. Immers, zwijgen en niet reageren op het doden van martelaren zou de deur openzetten voor het vermoorden van anderen die nog leven! Daarom gaat de strijd vooral over het beschermen en verdedigen van hen, het waarborgen van hun veiligheid en zekerheid. Het gaat niet om een persoonlijke zaak die er alleen op gericht is wraak te nemen voor degenen die gedood zijn.
In ieder geval heeft dit alles Netanyahu en zijn regering verrast, hun berekeningen doorkruist en hen in verwarring gebracht. Ondanks de ongelijke krachtsverhouding tussen de vijand en het Palestijnse verzet, wat een bekend feit is, bevindt het verzet in Gaza zich nu in een sterke, vaste en standvastige positie die onderwerping en overgave afwijst. Tot zover, om een laatste snelle balans op te maken van de situatie en de gebeurtenissen, kunnen we bevestigen dat het verzet in Gaza erin geslaagd is de doelstellingen van de vijand met betrekking tot het herstel van zijn afschrikkingsvermogen te dwarsbomen. Israël is er niet in geslaagd zijn afschrikkingscapaciteit te herstellen en kan zich er niet op beroemen die te hebben hersteld. Het bewijs is dat jullie (zionisten) inderdaad leiders van de Islamitische Jihad, vrouwen en kinderen hebben gedood, maar vandaag betalen jullie daarvoor de prijs in de nederzettingen bij Gaza, in Ashkelon, in Be’er Sheva, in zuidelijk bezet Palestina (waar duizenden kolonisten moesten worden geëvacueerd), in het centrum, helemaal tot in Tel Aviv en Al-Quds (Jeruzalem), en er gaan stemmen op (om deze situatie aan te kaarten): u beweerde dat het gemakkelijk zou zijn, dat u snel korte metten zou maken van het Palestijnse verzet, dat u hen straffeloos zou doden, maar de protesten (binnen Israël) worden luider en luider tegen Netanyahu, die zoals gewoonlijk oproepen om een einde te maken aan deze gedoemde en zinloze operatie. Daarom kan Netanyahu niet beweren dat hij het afschrikkingsvermogen van Israël heeft hersteld, en de operatie (vergelding van het Palestijnse verzet) gaat door en is nog niet gestopt, ondanks de voortdurende Israëlische agressie tegen Gaza en de zware politieke druk tegen de verzetsgroepen. Ondanks de druk op het slagveld en de politieke druk houdt het verzet op beide fronten stand, omdat het weigert de strijd te beëindigen als niet aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan.
Wat er tot nu toe is gebeurd, maakt de vijand duidelijk dat elke toekomstige gerichte moordoperatie op een strijder of commandant in de Gazastrook niet ongestraft zal blijven en zal leiden tot een grootschalige strijd als deze. Netanyahu kan niet tegen zijn volk beweren dat hij het afschrikkingsvermogen van Israël heeft hersteld en dat hij kan doen wat hij wil, doden wie hij wil, wanneer hij wil, zonder dat hij daarvoor gestraft wordt en de (Israëlische) veiligheid verliest. Ja, hij kan beweren dat hij bepaalde commandanten heeft vermoord. Hij kan opscheppen over het doden van vrouwen en kinderen. Dat is iets gemakkelijks. Maar wat betreft de doelstellingen die hij de Israëli’s beloofde te bereiken, heeft hij er geen enkele bereikt. Hij heeft geen wezenlijke prestatie om over op te scheppen. Ja, hij kan tegen zijn volk liegen, zoals hij altijd doet. Gisteren maakte een journalist op een Israëlische tv-zender de balans op van Netanyahu’s “prestaties”, waarbij hij liet zien dat Netanyahu na alle gevechten die onder opeenvolgende Netanyahu-regeringen in Gaza plaatsvonden, altijd opschepte over de volledige vernietiging van de leiding van de Izz al-Din al-Qassam Brigades, die uiteindelijk weer in volle sterkte zouden opduiken; Evenzo beweerde hij telkens Hamas, de Islamitische Jihad en de Al-Quds Brigades voor eens en voor altijd te hebben uitgeschakeld, terwijl deze bewegingen alleen maar sterker en groter werden, met meer ervaren leiders en grotere capaciteiten; hij beweerde steeds de verhoudingen te hebben verstoord, maar dat is nooit gebeurd. De Israëli’s zelf beseffen het. Hij kan opnieuw proberen hen voor te liegen, zoals hij in het verleden heeft gedaan.
Dit positieve resultaat voor het verzet is te danken aan de genade van de eenheid van de facties, aan wie wij ons respect, onze bewondering en onze dankbaarheid moeten betuigen omdat zij deze verantwoordelijkheid op zich hebben genomen, omdat zij de eenheid, de standvastigheid, de broederlijkheid en de samenwerking hebben gehandhaafd, en omdat zij deze strijd wijselijk hebben geleid. Het is te danken aan de jihad en de standvastigheid van de strijders op de grond die raketten blijven afvuren, ook al is Gaza een open en vlak gebied: drones en vliegtuigen vliegen vrij en voortdurend over hen heen, waardoor de strijders voortdurend gevaar lopen, maar zij volharden in hun acties, ondanks deze risico’s. En laten we nogmaals de massale steun van de bevolking van Gaza voor het verzet benadrukken (ongeacht de prijs). Iedereen moet de gebeurtenissen die zich momenteel in Gaza afspelen nauwlettend volgen, want het is een belangrijke strijd waarvan de gevolgen niet alleen in Gaza, maar in heel Palestina, op de Westelijke Jordaanoever, in Libanon en in het hele Midden-Oosten voelbaar zullen zijn.
Image
Wij staan voortdurend in contact met de leiders van de Palestijnse verzetsgroepen. Wij volgen de situatie en de ontwikkelingen van minuut tot minuut via onze Palestijnse broeders. Wij verlenen zoveel mogelijk bijstand, maar ik wil hieraan toevoegen dat wij op elk moment waarop de verantwoordelijkheid om te handelen zich voordoet, niet zullen aarzelen om (rechtstreeks) in te grijpen, met de genade van God. Ik nodig iedereen uit om over deze verklaring van mij na te denken, en we zullen zien waar het heen gaat. In ieder geval volgen wij de gebeurtenissen en ontwikkelingen op de voet, en iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen, hetzij door standpunten in te nemen, hetzij door directe en concrete acties. […]