Bron: Brian Berletic New Eastern Outlook 26 april 2021 ~~~
De crisis in het Zuidoost-Aziatische Myanmar blijft groeien na de door het leger geleide afzetting in februari 2021 van de door de VS gesteunde Aung San Suu Kyi en haar partij National League for Democracy (NLD).
Het geweld tussen door de VS gesteunde oppositiegroepen en door de VS bewapende en getrainde etnische rebellen enerzijds en de centrale regering anderzijds is het middelpunt geworden van de aandacht van de westerse media en van de westerse regeringen zelf.
Net als in Libië in 2011 proberen de regering van de VS, de westerse media en een wereldwijd netwerk van door de VS gefinancierde fronten die zich voordoen als rechtengroepen en niet-gouvernementele organisaties (ngo’s), te pleiten voor een interventie in Myanmar – eerst door sancties en uiteindelijk door de erkenning en rechtstreekse steunverlening aan een door de VS gesteunde parallelle regering en de gewapende groepen die namens haar strijden.
Het doel van de destabilisatie van Myanmar is een afspiegeling van soortgelijke campagnes van propaganda, geweld en instabiliteit in China’s regio Xinjiang, Balochistan in Pakistan, en vrijwel overal waar China’s “One Belt, One Road”-ontwikkelingsproject actief is – om China te omsingelen met chaos en de opkomst van China op het internationale toneel in te dammen.
Om weer een nieuwe episode van door de VS gecreëerde regimeverandering over de hele wereld te verkopen, gebruiken de Westerse media drie belangrijke gespreksonderwerpen om naties over de hele wereld en in het bijzonder in Zuidoost-Azië onder druk te zetten – om te helpen bij het bevorderen van de doelstellingen van het buitenlands beleid van de VS tegen Myanmar.
- “Het geweld moet ophouden”
Natuurlijk moet het geweld ophouden. Maar de regering van de VS, de Westerse media en de door het Westen gesteunde fronten verwijzen alleen naar het geweld dat wordt gepleegd door het leger en de politie van Myanmar.
Er wordt met geen woord gerept over het geweld van de oppositie.
Net zoals de VS en de westerse media deden tijdens de “Arabische lente” in 2011, de door de VS gesteunde omverwerping van de Oekraïense regering in 2014, of de meer recente door de VS gesteunde rellen in Hongkong – er wordt met geen woord gerept over het geweld van de oppositie.
Zelfs wanneer kanalen als CNN toegeven in artikelen als: “Het leger van Myanmar voert oorlog tegen zijn burgers. Some say it’s time to fight back,” dat de oppositie in het bezit komt van oorlogswapens – wordt het geweld nog steeds afgeschilderd als “eenzijdig”.
Dit praatje wordt zelfs herhaald door media, politici en diplomaten in de hele ASEAN.
Maar om een probleem volledig op te lossen, moet het volledig worden begrepen.
Het veroordelen en stoppen van slechts de helft van het geweld in een voortdurend gewapend conflict is hetzelfde recept voor een ramp als Libië, Syrië, Oekraïne en landen als Jemen, die nog jaren zullen etteren als massale en aanhoudende humanitaire crises.
- “De democratie moet terugkeren naar Myanmar”
Hoewel er in Myanmar inderdaad verkiezingen zijn gehouden die hebben geleid tot de machtsovername door de NLD van Aung San Suu Kyi, zijn dit geen verkiezingen die – op welke manier dan ook – als “eerlijk en vrij” kunnen worden bestempeld.
De regeringen van de VS en Groot-Brittannië hebben decennia lang geld en politieke steun in de politieke machine van Aung San Suu Kyi gepompt – zowel door de NLD rechtstreeks te steunen als door het creëren van een massaal landelijk netwerk van fronten die zich voordoen als NGO’s om de NLD voor, tijdens en na verkiezingen te steunen.
De National Endowment for Democracy (NED) van de Amerikaanse regering alleen al geeft een lijst van meer dan 80 programma’s (die worden toegelaten) die de kernorganisaties vormen die Aung San Suu Kyi’s politieke basis vormen, en die zich bemoeien met gebieden variërend van media en wetgeving, tot onderwijs en infrastructuur, tot politieke campagnevoering en opiniepeilingen, tot economische zaken en middelenbeheer.
Aung San Suu Kyi zelf is speciaal naar Washington DC gereisd voor een ontmoeting met de NED van de VS.
Democratie is een proces van zelfbeschikking. De buitenlandse banden en steun van de NLD betekenen een acute buitenlandse inmenging in de interne politieke aangelegenheden van Myanmar.
Als ongefundeerde beweringen van “Russische inmenging” in de Amerikaanse verkiezingen een politieke crisis hebben veroorzaakt met Amerikaanse politici die beweren dat de Amerikaanse democratie ernstig en zonder precedent wordt bedreigd, wat voor soort bedreiging dreigt er dan voor de democratie in Myanmar als de belangrijkste oppositiepartij gecontroleerde politieke en financiële banden onderhoudt met een buitenlandse mogendheid?
- “Myanmar’s leger moet stoppen met het tarten van de wereld opinie”
Als de “internationale gemeenschap” niet meer is dan een eufemisme voor Wall Street, Washington, Londen en Brussel, dan is de “wereldopinie” niet meer dan een eufemisme voor door het Westen gefabriceerde instemming die wordt gegenereerd door de nog steeds massale en invloedrijke westerse medianetwerken over de hele wereld.
De “wereldopinie” is dus wat de westerse media zeggen dat ze is.
Slechts één kant van het verhaal wordt verteld – Facebook, Twitter, Google via YouTube hebben daar voor gezorgd na een gecoördineerde campagne om de aanwezigheid van het leger en de regering van Myanmar van hun platforms te verwijderen, zoals Forbes meldde in hun artikel, “YouTube Joins Facebook In Taking Down Channels Run By Myanmar’s Military In Coup Fallout.”
En zoals het geval was met de “massavernietigingswapens” in Irak in 2003, de militaire agressie van de VS tegen Libië en Syrië vanaf 2011, de omverwerping van de Oekraïense regering in 2014, of zelfs de recente onrust in Hongkong en Thailand – het verhaal dat de westerse media over Myanmar vertellen, is gebaseerd op controleerbare leugens en opzettelijke weglatingen.
Ons wordt verteld dat vreedzame pro-democratische demonstranten worden mishandeld door het leger en de politie van Myanmar.
We krijgen niet te horen dat deze demonstranten dezelfde groepen zijn die in voorgaande jaren Rohingya-gemeenschappen hebben overvallen, waarbij bewoners werden gedood en bedrijven en huizen tot de grond toe werden afgebrand, en dat ze recentelijk op straat hetzelfde niveau van geweld hebben gebruikt tegen de staatsveiligheidstroepen.
Ons wordt verteld dat de leiders van de opkomende “regering van nationale eenheid”, die parallel aan de door het leger geleide centrale regering van Myanmar is gevormd, een poging van het Myanmarese volk zijn om de democratie in het land te doen terugkeren.
We krijgen niet te horen dat sleutelfiguren als “veteraan-activist voor de democratie” Min Ko Naing eerder heeft geprobeerd de Rohingya-minderheid uit het land te verdrijven, door hen te ontkennen als een van de etnische groepen van het land – zoals zelfs wordt opgemerkt door westers-vriendelijke publicaties als Frontier Myanmar in artikelen als: “Activisten die door rechtengroepen worden gesteund, hebben een verleden van anti-Rohingya berichten”.
En natuurlijk wordt geen van de informatie over de decennialange inmenging van Washington en zijn bondgenoten in Myanmar – inclusief de steun aan gewapende militante groepen in de afgelegen regio’s van Myanmar – door de westerse media vermeld. Als dat wel zo was, zou dat het simplistische “goed tegen kwaad”-verhaal bemoeilijken dat het Westen gebruikt om de wereld slaapwandelend in een zoveelste regimewisselcrisis te voeren.
Als de wereld de waarheid over Myanmar te horen zou krijgen, zou de “wereldopinie” er heel anders over denken en zou de poging van het leger van Myanmar om de eenheid en de controle over het land te bewaren tegenover door het buitenland gefinancierde oppositiegroepen en gewapende etnische separatisten worden gezien als een poging om een herhaling van Libië en Syrië te voorkomen – en niet de catastrofe waarvan de VS beweerde dat die zou plaatsvinden als “de wereld” niet zou ingrijpen – maar de catastrofe die zich ontvouwde omdat de VS de slaapwandelende wereld ertoe aanzette in te grijpen.