Bron: Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk, Paris 11 maart 2025 ~~~
De afgelopen maand was de opeenstapeling van kritieke gebeurtenissen rond de Verenigde Staten, Oekraïne en de Europese Unie moeilijk te interpreteren omdat elke mogendheid verhuld zijn stappen zet. De Europese leiders zien er dom uit door de Oekraïense mainstream-nationalisten te blijven steunen terwijl Washington en Moskou al een vredesakkoord hebben gesloten. Het is echter mogelijk dat de diplomatieke topontmoetingen een andere kwestie verbergen: het voorkomen van een grote economische crisis in het Westen. In dat geval moet Washington zijn bondgenoten angst aanjagen om hen te dwingen zijn schulden in te lossen.
Ook in de talen: Deutschελληνικά English
Español français italiano Português русский
De-dollarisatie, d.w.z. de dollar alleen nog maar gebruiken voor binnenlandse doeleinden in de VS en niet meer voor internationale handel, is een financiële adder onder het gras. Maar in het kielzog van de eenzijdige dwangmaatregelen die de Verenigde Staten aan hun bondgenoten hebben opgelegd, eerst tegen Iran en daarna tegen Rusland (door de Atlantische propaganda misleidend “sancties” genoemd), heeft Rusland een Financial Message Transfer System (FTMTS) opgezet, China het Interbank Payment System (CIPS) en de Europese Unie het European Trade Support Instrument (INSTEX). Als gevolg hiervan is het gebruik van de dollar in de internationale handel met ongeveer een kwart gedaald.
De staatsschuld van de VS bedraagt nu maar liefst 34.000 miljard dollar, waarvan slechts een derde in handen is van buitenlandse investeerders, volgens Forbes [1]. Als sommige schuldeisers van de Verenigde Staten, voornamelijk China en Saoedi-Arabië, terugbetaling zouden eisen, zou er een gigantische economische crisis ontstaan, vergelijkbaar met 1929.
Veel economen waarschuwen regelmatig voor dit vooruitzicht. Maar volgens Jon Hartley van het Hoover Institution hebben de centrale banken het aandeel van de dollar in hun deviezenreserves sinds de oorlog in Oekraïne niet verminderd. Op 20 februari echter deed een videoconferentie van analist Jim Bianco, waarover Bloomberg bericht [2], de bezorgdheid weer oplaaien. Volgens deze analist volgt de regering Trump een plan dat bekend staat als het “Mar-a-Lago Accord”. Ze is van plan om de schuldenlast van de VS radicaal te herstructureren door de wereldhandel te reorganiseren door middel van tarieven, devaluatie van de dollar en, uiteindelijk, verlaging van de kosten van leningen, allemaal met het doel om de Amerikaanse industrie op gelijke voet te brengen met haar concurrenten in de rest van de wereld.
Het idee van de “Mar-a-Lago deal” is gebaseerd op een artikel van Stephen Miran van het Manhattan Institute [3]; Miran is door president Trump benoemd tot voorzitter van de White House Council of Economic Advisers (CEA), en hijzelf, Donald Trump, heeft op 22 januari een toespraak gehouden op het World Economic Forum in Davos die dit idee lijkt te ondersteunen.
De uitdrukking “Mar-a-Lago Agreement” verwijst naar het “Plaza Agreement” toen de Verenigde Staten in 1975 een beleid voerden om hun munt te verzwakken om hun export te stimuleren. In feite kwam de economie van de Verenigde Staten weer op gang omdat de financiële mechanismen onvoldoende gecontroleerd werden, wat een zeer ernstige recessie in Japan veroorzaakte.
Op 21 en 22 januari bracht Donald Trump de centrale bankiers en ministers van Financiën van de G7 samen in zijn residentie in Mar-a-Lago. Naar verluidt begroette hij hen door te zeggen: “Niemand verlaat deze kamer totdat we een akkoord hebben over de dollar.” [4]. De overeenkomst in kwestie zou dus zijn goedgekeurd door de bondgenoten.
Het belangrijkste idee zou zijn dat de Amerikaanse schatkist staatsobligaties zou uitgeven die geen rente uitkeren (bekend als “nulcoupons”) en die niet vóór 100 jaar zouden vervallen (d.w.z. die niet vóór 100 jaar tegen contant geld zouden kunnen worden ingewisseld). Washington zou zijn bondgenoten dus moeten dwingen om hun schuld om te zetten in “nulcoupons”.
Als we deze analyse aanvaarden, zullen we verschillende maatregelen van president Trump moeten herinterpreteren, of het nu gaat om tarieven of de oprichting van een staatsinvesteringsfonds. Ze lijken dan niet meer zo willekeurig als de internationale pers ze beschrijft, maar juist heel logisch.
We moeten er dus van uitgaan dat Donald Trump de mogelijke economische ineenstorting van het “Amerikaanse imperium” van Joe Biden in goede banen probeert te leiden, net zoals Joeri Andropov, Konstantin Tsjernenko en Michail Gorbatsjov dat van het “Sovjetimperium” van Leonid Brezjnev probeerden te doen.
Ik heb des te meer aandacht voor deze hypothese omdat, naar mijn mening, de staatsgreep van 11 september 2001 geen ander doel had dan de voorspelbare ineenstorting van het “Amerikaanse imperium” uit te stellen. De afgelopen twee decennia waren alleen maar uitstel, wat het probleem niet oploste, maar het juist veel complexer maakte.
In 1989 besloot Mikhail Gorbatsjov, eerste secretaris van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, om te snijden in de overheidsuitgaven. Hij stopte abrupt de hulp aan de bondgenoten van de USSR en gaf hen al hun vrijheid. Tegelijkertijd lieten de Oost-Duitsers de Berlijnse Muur vallen, terwijl de Polen voor leden van Solidarność kozen in de Diet en de Senaat. Dit betekende het einde van het imperialisme van de Oekraïense Leonid Brezjnev, die in 1968 alle bondgenoten van de USSR had gedwongen om het economische model van Moskou over te nemen, te verdedigen en te behouden.
Dit is waarschijnlijk wat we vandaag meemaken: Donald Trump, president van de Verenigde Staten, is het “Amerikaanse imperium” aan het opheffen, net zoals hij het in 2017 probeerde onderuit te halen [5]. Op 28 juli 2017 had hij de Nationale Veiligheidsraad gereorganiseerd door de permanente zetels van de directeur van de CIA en de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff op te heffen. Wat volgde was een drie weken durende strijd in Washington en, uiteindelijk, het ontslag van de nationale veiligheidsadviseur, generaal Michael T. Flynn. Deze laatste, die van de radar is verdwenen, is eigenlijk nog steeds actief en organiseert bijeenkomsten in Mar-a-Lago voor de opposities van geallieerde landen.
Deze keer sust president Trump de publieke opinie voorzichtig in slaap door te praten over de annexatie van het hele Noord-Amerikaanse continentale plat, van Groenland tot het Panamakanaal, terwijl hij tegelijkertijd de oorlog in Oekraïne afwikkelt en de Europese Unie liquideert.
Als mijn hypothese klopt, moeten we geen woord geloven van de dreigementen om nieuwe gebieden te annexeren, zoals Canada, en moeten we ons niet voorstellen dat de Verenigde Staten zich militair terugtrekken uit Europa om China te confronteren, maar erkennen dat ze hun Europese bondgenoten militair in de steek laten. We zien dat ze Duitsland in de steek laten en op Polen vertrouwen om Centraal-Europa te organiseren, zelfs als dat betekent dat Warschau Oost-Galicië (nu Oekraïne) mag annexeren. Op dezelfde manier moeten we ons erop voorbereiden dat de Verenigde Staten hun bondgenoten in het Midden-Oosten in de steek laten, met uitzondering van Israël. Sterker nog, ze hebben net hun wapenleveranties aan Tel Aviv hervat en zijn via Moskou geheime besprekingen met Iran begonnen. De verdeling van de Arabische wereld laten ze over aan Saoedi-Arabië en Turkije.
De concurrentie tussen Parijs en Londen om de leiding in de Europese defensie moet daarom niet worden opgevat als verzet tegen vrede in Oekraïne. Noch de Franse noch de Britse legers zijn in een positie om de militaire steun van Washington te vervangen. Het is eerder een kwestie van het bepalen van de rol die de twee hoofdsteden vervolgens op het continent zullen spelen. De Franse president Emmanuel Macron hoopt zijn defensieconcept te ontwikkelen rond de Franse Force de frappe [kernmacht], terwijl Keir Starmer, de Britse premier, de situatie in zijn voordeel wil ombuigen. De eerste is zich ervan bewust dat de Europese Unie rond Duitsland aan het afbrokkelen is en dat president Trump voorstander is van het “Twee Zeeën Initiatief” rond Polen. Hij zou dus de Weimar-driehoek (Duitsland/Frankrijk/Polen) nieuw leven kunnen inblazen om enige manoeuvreerruimte te behouden. Aan de andere kant zal hij, op basis van dezelfde analyse en met het oog op de ondergang van de NAVO, Duitsland zo ver mogelijk van Rusland proberen te houden en zo het buitenlandse beleid van de afgelopen anderhalve eeuw voortzetten.
Opgemerkt moet worden dat terwijl de Europese bondgenoten, de Chinezen en de Saoedi’s het als oplichterij zouden moeten beschouwen om hun schulden in te ruilen voor “nulcoupons”, Rusland de Verenigde Staten juist zou moeten steunen in deze manoeuvre. Toen de Sovjet-Unie uiteenviel, ging Rusland immers door een decennium van recessie en onrust, en vandaag heeft het de Verenigde Staten nodig om ervoor te zorgen dat het niet alleen tegenover China komt te staan.
topfoto: In het kitscherige decor van zijn residentie in Mar-a-Lago overtuigde Donald Trump de centrale bankiers en ministers van Financiën van zijn bondgenoten ervan dat hij hen zou dwingen de schulden van de Verenigde Staten af te betalen.
Voetnoten
[1] «Why Trump’s ‘Mar-A-Lago Accord’ Would Financially Matter To You», Erik Sherman, Forbes, February 23, 2025.
[2] «“Mar-a-Lago Accord” chatter is geting Wall Street attention» and «Jim Bianco on What a “Mar-a-Lago Accord” could mean for the economy», Tracy Alloway & Joe Wiesenthal, Bloomberg, February 20 and 25, 2025.
[3] «A User’s Guide to Restructuring the Global Trading System», Stephen Miran, Hudson Bay Capital, November 2025.
[4] «Et Donald Trump fit entrer Mar-a-Lago dans la légende du dollar», Nessim Aït-Kacimi, Les Échos, 25 février 2025.
[5] “Donald Trump winds up “the” organization of US imperialism”, by Thierry Meyssan, Translation Anoosha Boralessa, Voltaire Network, 31 January 2017.