Bron: Lorenzo Maria Pacini
strategic cultuur foundation, 13 september 2024 ~~~
De “sanctieziekte” heeft een zeer ongezond wereldbeeld en beleid genormaliseerd.
We kunnen er zeker van zijn: op een dag, niet al te ver in de toekomst, zullen psychologen en psychiaters een sociale pathologie herkennen die de regeringen van de westerse landen heeft getroffen in de periode 2022 – jaar 20xx, een ziekte waarvan de symptomen waanzin, zinloze acties, masochisme en een euforische verheffing van zelfbeschadiging zijn. Deze ziekte zal herinnerd worden als de ‘sanctieziekte’, een rage die een ongekend ongezonde levensstijl en politiek als normaal heeft bestempeld.
Een zinloze economische oorlog zonder einde
Toen de Europese Unie, in overleg met de Verenigde Staten van Amerika en het secretariaat-generaal van de NAVO, het voorstel voor het eerste sanctiepakket deed, kort na het begin van de Russisch-Oekraïense SMO, waren veel analisten bezorgd omdat toen al duidelijk was dat de economische vooruitzichten van Rusland lang niet zo slecht waren als die van Europese landen die al in een recessie en met zware inflatie verkeerden. De media herhaalden luidkeels de woorden van de dienstdoende politici, die zich haastten om commentaar te geven op de geopolitieke gebeurtenissen en zeiden dat ze klaar waren om ‘Rusland in tweeën te breken’.
Het gekozen instrument waren sancties, d.w.z. politieke besluiten die de economische handel beperken. Op de website van de Europese Raad staat: “Sancties stellen de EU in staat te reageren op mondiale uitdagingen en ontwikkelingen die in strijd zijn met haar doelstellingen en waarden”. Dus, trouw aan deze woorden, zou het de bedoeling van het Westen zijn geweest om wereldwijde successen te bevorderen en obstakels daarvoor te beperken. Welnu, dit is wat er is gebeurd… maar ten nadele van het Westen zelf.
De sancties bleken namelijk een ongekende boemerang, een ramp. Geen van de landen die sancties oplegden profiteerde ervan. Ze waren er allemaal kapot van. De enigen die er baat bij hadden waren de andere landen in de wereld die zich niet aan de sancties hielden en in de afgelopen twee jaar vanuit een andere marktlogica begonnen te denken: nieuwe handelsroutes, transacties met nationale valuta, de-dollarisering, multilaterale overeenkomsten, multipolaire perspectieven. Dit is geen retoriek, het is een feit.
Een afschrikkings- en soft power-instrument zoals een internationale economische sanctie heeft zin zodra het effectief is; de effectiviteit wordt van tevoren berekend, maar moet vervolgens proefondervindelijk worden geverifieerd; als de sanctie werkt, zullen degenen die zijn gesanctioneerd schade hebben geleden en gedwongen worden hun keuzes te herzien om zich te kunnen herstellen; als de schade daarentegen niet voldoende is geweest, betekent dit dat de sancties niet hebben gewerkt. Zo simpel is dat.
De gegevens van verschillende analytische instituten zijn allemaal consistent in hun stelling dat de sancties de gemandateerde staten hebben geschaad en niet Rusland, dat daarentegen een gedeeltelijke oorlogseconomie heeft aangenomen, met protectionisme en een autonome wending in sommige sectoren, en ook nieuwe routes naar het oosten en het mondiale zuiden heeft geopend, en erin is geslaagd te groeien met een nog grotere trend dan in voorgaande jaren, wat bewijst dat het Europa niet nodig heeft. Het is Europa dat Rusland nodig heeft, voor grondstoffen, voor energie, voor import, voor strategische veiligheid. Niets van wat door overheidsbureaucraten was voorspeld, is uitgekomen.
Een onmetelijke hoeveelheid demonstraties, protesten, talkshows, artikelen en onderzoeken zijn er geweest om de mislukking van de sancties te benadrukken. En toch, alsof dat nog niet genoeg was, lanceerde de Europese Unie in juni 2024 haar 14e sanctiepakket, niet tevreden met de schade die ze zichzelf had berokkend. Het klinkt als een grap, maar dat is het niet.
Sancties zijn het nieuwe zwart, de nieuwe kleur die overal bij past en nooit uit de mode raakt. Wanneer de EU, de VS of de NAVO niet weten wat ze moeten doen, leggen ze nieuwe sancties op, wat in reële economische termen betekent dat ze zichzelf schade toebrengen en vervolgens de tegenstander de schuld geven. Niets is dommer en riskanter.
Het Plan van de Draak
Een sleutelrol in dit alles werd gespeeld door Mario Draghi, de man van Goldman Sachs, voormalig voorzitter van de Europese Centrale Bank en voormalig premier van Italië. Hij was het die de sancties bedacht als een instrument van soft power, hij was een van de architecten van de euro als munt en een van de vernietigers van de economieën van Griekenland en Italië, maar ook een grote speculant in de wereld van Big Pharma en bewapening, en de eerste voorstander van de oorlog tegen Rusland.
Een paar dagen geleden presenteerde Draghi de Europese Commissie een plan voor de concurrentiepositie – zoals het ironisch werd genoemd – van de Europese landen, waarin hij vroeg om 800 miljard euro liquiditeit per jaar om de snelle neergang van Europa een halt toe te roepen. Waar dit geld vandaan zal worden gehaald, weten we niet: misschien van de lopende rekeningen van de burgers van de EU-staten, misschien van nieuwe geheime deals voor een of andere pandemie, misschien van speculatie door wapenbedrijven. Wat zeker is, is dat elke keer als Draghi in actie komt, er iets duisters gebeurt in het Westen.
De retoriek van de Brusselse bureaucraat tijdens zijn toespraak was ijzingwekkend. Hij sprak over de noodzaak om twee keer zoveel te investeren als met het Marshallplan na de Tweede Wereldoorlog, waarbij hij zich vooral richtte op telecommunicatie, kunstmatige intelligentie, klimaatverandering en defensie, om de VS te ondersteunen en de groei van China en de oosterse landen in te dammen. Een ‘existentiële kwestie’, noemde hij het. Als het plan mislukt, zal Europa “zijn levensmodel moeten opgeven”.
Kortom, voor Draghi moet een begrotingsevenwicht worden verankerd in de grondwet en mogen de regeltjes van de EU alleen gelden voor kleine bedrijven, terwijl er geen rem mag zijn op oorlog. Beter nog, kleine bedrijven moeten verdwijnen en alles moet zoveel mogelijk worden gecentraliseerd in private monopolies van buitenlandse multinationals, gekoppeld aan grote investeringsfondsen en Anglo-Amerikaanse holdings. Wee de investeringen in het welzijn van de burgers, want men moet kiezen “tussen de airconditioner of de vrede”, zoals hij zei in de lente van 2022. De urgentie van de oprichting van een gemeenschappelijk defensieorgaan, onder NAVO-richtlijnen, om de weerstand van individuele staten te overwinnen – misschien door versterking van Eurogendfor, de Europese militaire politie met volledige immuniteit – wordt ook benadrukt. Erg amusant is het hoofdstuk over energie en de exorbitante kosten ervan, waarover Draghi klaagt… daarbij schuldbewust weglatend dat de sancties werden opgelegd door Europese landen en dat hij de eerste initiatiefnemer was.
En hier moeten we over nadenken: sancties zijn echt een soort psychologische ziekte geworden. Eerst worden ze opgelegd, dan klagen dezelfde westerse regeringen erover omdat ze rampzalige gevolgen hebben gehad, maar in plaats van ze op te heffen en van strategie te veranderen, klagen ze over het probleem en om het op te lossen stellen ze voor om meer sancties op te leggen.
De banaliteit van de Kwaadaardigen? Misschien niet, want de Europese bureaucraten zijn zich terdege bewust van de historische ramp waar ze het continent in hebben gestort.
De wereld gaat verder zonder het Westen
Het klinkt misschien wreed en meedogenloos, maar het moet gezegd worden: de wereld kan ook verder zonder het Westen. Deze woorden zijn niet bedoeld als een definitieve uitspraak, maar ze moeten ons de maat geven van de politieke en economische ramp die westerse regeringen hebben veroorzaakt en waarvoor ze nu de rest van de wereld de schuld geven. Deze kinderachtige schizofrenie kan niet voortduren.
Het spreekwoordelijke Aziatische geduld en de Russische vastberadenheid hebben ervoor gezorgd dat de markten in de tweeënhalf jaar van sancties hun geometrie hebben veranderd en zich naar het oosten en zuiden hebben verplaatst, met als gevolg een aanzienlijke wereldwijde groei en de opening van nieuwe projecten over lange perioden, die in staat zijn om geleidelijk de hegemonie van de dollar en de centraliteit van de Amerikaanse markt te doorbreken, die, met de harde feiten in de hand, steeds gevaarlijker wordt voor investeerders, niet alleen vanwege de naderende verkiezingen die instabiliteit veroorzaken, maar ook omdat er geen stabiliteit en geen garanties meer zijn.
Wat heeft het door Anglo-Amerikanen geleide Westen de rest van de wereld vandaag te bieden? Agressieve en overheersende diplomatie, cultureel en militair kolonialisme, geweld en verdorvenheid van waarden en het zwarte kleed van sancties. En wat nog meer? Het logische gevolg van deze degradatie is vervreemding, op zoek gaan naar betere partners.
Sinds het begin van de Speciale Militaire Operatie heeft Rusland zijn uiterste best gedaan om strategische allianties te versterken en zijn hand uit te steken naar opkomende landen, terwijl China de richtlijnen van hele marktsectoren heeft herschreven, meerjarige voorstellen voor hele decennia heeft gelanceerd en heeft herhaald dat de gedeelde wil die van een multipolaire wereld is, gekenmerkt door vrede en stabiele en veilige internationale samenwerking.
Rusland en China leiden een nieuwe wereldmarktorde die zonder het Westen kan.
Zolang deze waarheid niet wordt begrepen, zal er geen verandering komen. Bovendien bestaat het risico dat tegen de tijd dat ze het beseffen, het te laat zal zijn.