Bron:Andrew Korybko Substack 13 jun 2024 ~~~~
Het was altijd al onrealistisch om te denken dat Orban de plannen van de NAVO in Oekraïne zou kunnen stoppen.
Tijdens de ontmoeting tussen de Hongaarse premier Viktor Orban en NAVO-chef Jens Stoltenberg op woensdag bereikten de twee leiders een akkoord over de militaire hulp van het blok aan Oekraïne. Hongarije zal zich niet verzetten tegen de beslissingen van de NAVO in dit verband, zoals het kortstondig wel deed met de EU, in ruil voor het feit dat de NAVO Hongarije niet dwingt om deel te nemen aan een conventionele interventie daar, toestaat dat zijn grondgebied wordt gebruikt om dat te vergemakkelijken en de Oekraïense strijdkrachten financiert. Simpel gezegd kwamen ze overeen het oneens te zijn en zich niet te mengen in elkaars zaken.
Hoewel sommige buitenlandse waarnemers die Orban een warm hart toedragen hierdoor misschien teleurgesteld zijn, zouden ze er goed aan doen om na te denken over hoe onrealistisch het voor hen was om te denken dat hij in zijn eentje de plannen van de NAVO zou kunnen tegenhouden. De Hongaarse leider is een cultheld geworden onder westerse dissidenten die zich verzetten tegen de proxy–oorlog van het blok tegen Rusland via Oekraïne, nadat hij de afgelopen twee jaar dapper had gewaarschuwd hoe onverantwoordelijk en gevaarlijk dit beleid is. Zijn krachtig geformuleerde uitspraken kanaliseren perfect hun opvattingen over deze kwestie.
Toch is hij uiteindelijk maar één man die de leiding heeft over een relatief klein land waarvan de rol in deze proxyoorlog wordt overschaduwd door die van het nabijgelegen Polen en buurland Roemenië. Het was daarom onmogelijk voor hem om een spaak in de plannen van de NAVO te steken en het enige waar hij op zijn best op kon hopen, was om publieke garanties te krijgen dat Hongarije niet in deze imbroglio zou worden betrokken. Dat is precies wat hij woensdag kreeg, wat Stoltenberg hem gaf in een poging de reputatie van het blok te verbeteren.
Vanuit NAVO-perspectief en rekening houdend met Hongarijes onvermogen om een conventionele interventie in Oekraïne tegen te houden en te voorkomen dat anderen de Oekraïense strijdkrachten financieren, was het het meest logische om dat eigenzinnige lid met rust te laten en zo beschuldigingen van intimidatie af te wenden. Publiekelijk druk uitoefenen op Hongarije om zijn troepen naar Oekraïne te sturen en anderen over zijn grondgebied te laten doorreizen, ondanks hoe impopulair dit beleid in eigen land is, zou negatieve vergelijkingen kunnen trekken tussen de NAVO en het Warschaupact.
Dienovereenkomstig zouden de Hongaren in dat geval gewelddadig in opstand kunnen komen tegen hun letterlijke NAVO-bezetters en zouden ze ook de logistieke routes kunnen blokkeren waarvan deze conventionele interventie afhankelijk zou zijn, waardoor er veel meer veiligheids-, logistieke en imagoproblemen zouden ontstaan dan het waard is. Daarom is ervoor gekozen om de beslissing van Hongarije te respecteren om buiten deze activiteiten te blijven, wat pragmatisch is en ook valse geloofwaardigheid verleent aan beweringen dat de NAVO een verzameling democratieën is en geen liberale dictaturen.
Orban wist dat hij nooit zou kunnen tegenhouden wat er zou kunnen komen, daarom wilde hij alleen publieke garanties dat de objectieve nationale belangen van zijn land in dat scenario gewaarborgd zouden zijn. Zijn eerdere ruzie met de EU over Oekraïne ging vooral over het publiekelijk garanderen dat de geblokkeerde middelen van Hongarije niet naar dat land zouden worden doorgesluisd, terwijl de laatste ruzie met de NAVO vooral ging over het publiekelijk garanderen dat zijn troepen en grondgebied niet zouden worden gebruikt om daar te interveniëren.
Niet alleen kreeg hij van beide wat hij wilde, hij kreeg ook de EU zover dat ze instemde met een verificatiemechanisme voor niet-dodelijke hulp aan Oekraïne en dat de NAVO ermee instemde dat Hongarije de Oekraïense strijdkrachten niet zou financieren. Beide waren echter oppervlakkige concessies, aangezien het mechanisme van de EU geen vetorechten bevat om de verdere verspreiding van deze hulp stop te zetten als de corruptie verder uit de hand loopt, terwijl de NAVO geen mechanismen heeft om Hongarije te dwingen de Oekraïense strijdkrachten hoe dan ook te financieren.
Deze twee aspecten werden omwille van de publieke schijn aan hun respectieve overeenkomsten toegevoegd om deze onderling verbonden blokken democratischer te laten lijken dan ze in werkelijkheid zijn. De EU heeft wettelijke middelen om Hongarije te overrulen, net zoals de NAVO dwingende middelen heeft, maar geen van beide wilde ze gebruiken omdat het makkelijker was om Hongarije gewoon te geven wat het wilde. Op dezelfde manier was het voor Hongarije ook gemakkelijker om in te stemmen met deze overeenkomsten dan om zich op een quixotisch verzet tegen deze twee te verzetten, wat op een ramp zou kunnen uitlopen als het dat zou durven doen.
In tegenstelling tot wat sommige aanhangers van Orban in het buitenland misschien hebben gespeculeerd over het feit dat hij bang is gemaakt door de moordpoging op de naburige premier Robert Fico om deze laatste deal te sluiten, heeft de Hongaarse leider niets opgegeven behalve zijn symbolische protesten en alles gekregen wat hij wilde. De NAVO zou haar geloofwaardigheid vernietigen door terug te komen op haar publieke garanties aan Hongarije, waar ze geen reden toe heeft omdat Hongarije toch geen deel uitmaakt van haar plannen voor Oekraïne, dus deze deal zal naar verwachting standhouden.