Frankrijk aan de vooravond van een nieuw tijdperk – Openbaar Archief

Globaal |

18 juni 2024

Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk, Paris 18 juni 2024

Terwijl Frankrijk zich opmaakt voor vervroegde parlementsverkiezingen, spannen de politieke partijen tegen elkaar samen en beschuldigen ze elkaar ervan toe te geven aan verschillende vormen van extremisme. De bezorgdheid die ze tonen en het geweld dat ze uitlokken staan niet in verhouding tot wat er op het spel staat. Iedereen wijst op de fouten die anderen in het verleden hebben gemaakt, maar niemand analyseert de oorzaken van de diepe sociale crisis waar het land en daarmee het hele Westen mee te maken heeft. De uitdaging is echter niet om deze of gene tekortkoming op te lossen, maar om het paradigma van politieke actie radicaal te veranderen en aan te passen aan een samenleving waarvan de economie nu gebaseerd is op informatietechnologie en niet langer op industrie.

Ook in de talen Deutsch ελληνικά 
English Español français italiano Português русский

De ontbinding van de Nationale Assemblee

De ontbinding van de Franse Nationale Assemblee, aangekondigd door president Emmanuel Macron bij de bekendmaking van de resultaten van de Europese verkiezingen, stort Frankrijk in chaos. Commentatoren vragen zich af waarom de president van de republiek, wiens partij naar verwachting wordt weggevaagd bij de parlementsverkiezingen, zo’n zelfmoord pleegt. Ze hebben duidelijk geen antwoord, waarschijnlijk omdat ze de verkeerde vraag stellen.

Ikzelf overweeg de hypothese dat niet Emmanuel Macron deze beslissing heeft genomen, maar de investeerders die hem in het Élysée-paleis hebben gezet. Hun uitdaging is niet om de huidige president te laten aanblijven. Hij is volkomen waardeloos. Maar om de volgende te lanceren: een opvolger die in staat is om hetzelfde beleid te voeren en tegelijkertijd een nieuwe boodschap af te geven. Eenmaal aan de macht zal hij hetzelfde werk voortzetten ten nadele van het Franse volk.

De Europese verkiezingen hebben Raphaël Glucksmann al op de proef gesteld. De voormalig echtgenoot van Eka Zgouladze die minister van Binnenlandse Zaken onder Mikheil Saakasjvili (Georgië) en vervolgens viceminister van Binnenlandse Zaken onder Petro Porosjenko (Oekraïne) was , woont nu samen met de Frans-Libanese journaliste Léa Salamé, kleindochter van de Armeense juwelier Robert Boghossian en dochter van de voormalige Libanese minister Ghassan Salamé.

Raphaël Glucksmann is de kleinzoon van de filosofe Jeannette Colombel, een ex-staliniste die bevriend raakte met Jean-Paul Sartre, Michel Foucault en Gilles Deleuze. Raphaël is ook de zoon van de “nieuwe filosoof” André Glucksmann, zelf een voormalig medewerker van Freedom House [1].

Hij belijdt dezelfde oer-Russofobie als zijn grootmoeder na 1968 en als zijn vader. Volgens zijn “donateurs” zou hij een goede opvolger zijn voor Emmanuel Macron.

Ik wil eraan herinneren dat wij niet geloven dat Emmanuel Macron een Rothschild Boy is, maar een product van Henry Kravis, zoals ik zes jaar geleden al schreef [2]. Sindsdien is de vrouw van Henry Kravis voorzitter geworden van de Bilderberg Groep en is onze vriend Xavier Niels (CEO van Free), die een centrale rol speelde in het exploiteren van de gegevens die Emmanuel Macron verkozen hebben [3], nu de schoonzoon van Bernard Arnault (LVMH), benoemd tot manager van het Kravis investeringsfonds (KKR).

De onvermijdelijke chaos

De komende periode is er een van chaos. Drie politieke krachten lijken het met elkaar uit te vechten, maar geen van hen biedt een analyse van de situatie: Frankrijk stagneert. Het is beter om te leven van een uitkering dan om te werken voor een klein salaris. Eind 2023 bedroeg de staatsschuld 3.101 miljard euro, of 110,6% van het BBP. Overheidsdiensten zijn erg duur, maar leveren diensten van slechte kwaliteit.

De legers zouden het geen drie dagen uithouden tegen Rusland. De politie verkeert in overmacht in de kolonies Nieuw-Caledonië en Mayotte [4] en komt bepaalde wijken op het Franse vasteland niet in. De rechtbanken doen er jaren over om misdaden af te handelen en de gevangenissen zijn overvol, soms met meer dan 250% [5]. Een groot aantal studenten met het bacheloropleiding kan een tekst ontcijferen maar geen boek lezen. Ziekenhuispersoneel besteedt een derde van zijn tijd aan het invullen van formulieren en heeft geen tijd om voor zijn patiënten te zorgen.

Fraude, vooral in de sociale zekerheid en belastingfraude, lijkt recordhoogtes te bereiken. De illegale verkoop van drugs speelt zo’n belangrijke economische rol (ongeveer 3 miljard euro) dat het is opgenomen in de berekening van het BBP. De ongelijkheid is zo groot dat terwijl bijna 3 miljoen Fransen (4,25% van de bevolking) miljonair zijn in dollars [6], bijna een derde van de Fransen op de 10e van de maand van minder dan 100 euro leeft [7].

Niemand in het bijzonder is verantwoordelijk voor dit rampzalige resultaat. Maar niemand heeft iets gedaan om het te voorkomen. We leven in een overgangsperiode, naar een geautomatiseerde samenleving, waarin de organisatieprincipes van de industriële samenleving niet meer werken. Dus we kunnen niet regeren, hoe goed we de dingen ook beheren. We moeten uitvinden wat we nog niet weten.

De politieke partijen en vakbonden, die piramidaal georganiseerd zijn, gebaseerd op het industriële model, stellen alleen oplossingen voor uit het industriële tijdperk, d.w.z. oplossingen die in het verleden bedacht zijn en waarvan het voortbestaan juist het probleem is.

Deze situatie geldt niet alleen voor Frankrijk, maar voor alle landen die de winnaars waren van het industriële tijdperk en die, met uitzondering van Rusland, het “collectieve Westen” vormen. Rusland is een speciaal geval omdat het een van deze winnaars was, maar ineenstortte toen de Sovjet-Unie uiteenviel en zichzelf sindsdien opnieuw heeft opgebouwd buiten het oude model om. Het weet niet wat de volgende stap is, maar staat er wel voor open. Het is misschien deze eigenschap die de huidige wijdverspreide russofobie verklaart.

We hebben te maken met drie krachten: de vereniging van de rechtse partijen rond de Rassemblent National, het behoud van het systeem rond Emmanuel Macron, en het Volksfront dat een Glucksmann-tijdperk voorbereidt.

• – De Unie van Rechts maakt twee crises door: aan de ene kant is de “Reconquête Party”, verdeeld tussen haar oprichter Éric Zemmour en haar sterren die zich, rond Marion Maréchal-Le Pen, aansluiten bij de “Rassemblent national”, en aan de andere kant “Les Républicains”, die verdeeld is tussen haar activisten en haar voorzitter Éric Ciotti, die deze unie nastreven aan de ene kant, en haar notabelen die het afwijzen aan de andere kant. Het lot van Reconquête is beslist, want Éric Zemmour staat er alleen voor, terwijl het lot van de Républicains in de rechtbank wordt uitgevochten, omdat het Politiek Bureau onrechtmatig besloot hun voorzitter te royeren na een geheime vrijmetselaarsbijeenkomst.

• – Het kamp van Emmanuel Macron, genaamd “Ensemble pour la République”, kan niet op zijn – rampzalige – staat van dienst rekenen om campagne te voeren. Dus rekent het op de angst die de anderen oproepen. Hij heeft zelf geen oplossingen, maar beweert dat hij de ondergang van het land afremt.

• – Het “Nieuwe Volksfront” verenigt politieke partijen die tot voor kort beweerden onverzoenlijk te zijn. Angst voor hun eigen ondergang heeft er echter toe geleid dat ze een overeenkomst hebben gesloten. De verdeeldheid kwam niet tussen de partijen, maar binnen één van hen. Een paar uur na het bekendmaken van hun kandidatenlijst, hekelden vijf voormalige “La France insoumise” (LFI) parlementsleden die niet op de lijst stonden de dictatuur van de oprichter van hun partij. Zo zien zij het. We kunnen ook opmerken dat zij de enige linkse tegenstanders van Raphaël Glucksmann waren die weigerden zijn onweerstaanbare opkomst te accepteren.

Geen van deze drie coalities stelt voor om de spelregels aan te passen aan de eisen van de tijd. Al hun activisten zijn gedesoriënteerd en klampen zich vast aan een paar ideeën die niet meer van deze tijd zijn, of zelfs aan overtuigingen die ze niet delen met de meerderheid van de andere burgers.

Op zijn website legt Rassemblent National de nadruk op drie kwesties:

• het hekelt een studie van de regering over de besparingen die zouden worden gerealiseerd door het de-indexeren van sociale uitkeringen en ouderdomspensioenen;
• het hekelt het verbod van de regering voor Israëlische bedrijven om deel te nemen aan de defensie- en veiligheidstentoonstelling Eurosatory;
• Tot slot kondigt het aan dat het een klacht indient bij het Hof van Justitie van de Europese Unie tegen de besluiten van de Europese Raad over de verdeling van nieuwe immigranten over de lidstaten en de boetes die worden opgelegd aan staten die weigeren hen op te nemen.

Drie verklaringen om de zorg van de partij te tonen bij het verdedigen van de levensstandaard van de Fransen en de strijd tegen immigratie, evenals een subliminale boodschap dat haar xenofobie nu zwaarder weegt dan het antisemitisme van haar oprichters.

“Renaissance”, de partij van Emmanuel Macron, heeft slechts een summiere website. Het benadrukt 12 waarden, waaronder vooruitgang, regionaal initiatief en feminisme; waarden die het later zal definiëren. Het is onduidelijk hoe de partij sommige waarden, zoals Europa met de natie, de republiek en secularisme, zal verenigen. Maakt niet uit, haar aanhangers hebben behoefte aan slogans, niet aan reflectie.

Een week geleden stonden de 12 linkse en eco-politieke partijen nog tegen elkaar te schreeuwen. Toch zijn ze erin geslaagd om in vier dagen een coalitie te vormen, het Nieuw Volksfront. Ze hebben ook een gezamenlijk programma ondertekend, dat de verdienste heeft dat het er is, maar het is duidelijk dat het haastig is opgesteld. Elke partij heeft zijn favoriete thema’s erin verwerkt, zonder dat de tegenstrijdigheden zijn opgelost. Het maakt niet uit, de kiezers zullen reageren op de vele slogans die erin staan. Overigens wordt steun voor Oekraïne tegen Rusland door iedereen onderschreven.

De 12 websites van de deelnemende partijen benadrukken hun gedeelde geloof in de menselijke oorsprong van klimaatverandering en hun historische verwijzingen naar sociale strijd, maar ze vermijden te vermelden dat ze zich verzetten tegen de programma’s van de andere onderdelen van de coalitie. Het verbaast ons enigszins dat een trotskistische militie, “La Jeune Garde antifasciste” (JGA), en een pro-onafhankelijkheidspartij, “Euskal Herria Bai” (EHB), deel uitmaken van deze coalitie.

De verdeling in drie blokken komt overigens overeen met het electorale aanbod, niet met echte tegenstellingen. Elk blok produceert thematische advertenties, maar geen analyse van de beschavingscrisis, laat staan een antwoord daarop. De op identiteit gebaseerde retoriek die tijdens de presidentscampagne opnieuw opdook, ging niet over de natie tegenover Europa of immigratie, maar over de bakens die in de samenleving van de toekomst zullen blijven staan.

Projectie

Het is duidelijk dat de politieke partijen niet in staat zullen zijn om op de huidige crisis te reageren, maar alleen om deze of gene wond te zwachtelen.

De overgangsperiode zal waarschijnlijk lang duren. Het einde van het Ancien Régime en het begin van een samenleving gebaseerd op gelijke rechten duurde 92 jaar, waarvan 10 jaar Revolutie. Tijdens deze periode werden burgers meer door hun hartstochten dan door hun verstand geleid. Daarom is er dringend behoefte aan een versnelde opleiding in politieke wetenschappen en de verspreiding van informatie over pluralisme.