Bron:: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk Paris 24 juni 2025 ~~~
Wat er op het spel staat in het Iraanse nucleaire programma is niet wat we denken. Teheran heeft sinds 1988 de atoombom afgezworen, maar probeert in samenwerking met Rusland de geheimen van civiele kernfusie te onderzoeken. Als dat zou lukken, zou het de zuidelijke staten helpen om te dekoloniseren door zich te bevrijden van olie.
Ook in de tale: Deutsch ελληνικά Español
français italiano Português русский
Wat betreft het bombarderen van bepaalde Iraanse nucleaire faciliteiten door de Verenigde Staten, dit is misschien ook niet wat we denken.
Deze kwestie is des te ondoorzichtiger omdat het tegenwoordig niet mogelijk is om een duidelijk onderscheid te maken tussen onderzoek naar civiele en militaire kernfusie.
Sinds de val van Irak, op instigatie van de Britten en Amerikanen, hebben Londen en Washington de mythe van het militaire nucleaire programma van Iran verspreid, in navolging van de mythe van Iraakse massavernietigingswapens. Deze mythe werd populair gemaakt door de Israëlische “revisionistische zionisten” (niet te verwarren met gewone “zionisten”) en hun leider Benjamin Netanyahu. In de afgelopen twintig jaar is deze propaganda aan het Westen gevoerd en is het erin gaan geloven, ook al slaat het nergens op zo lang en regelmatig te verkondigen dat Teheran “volgend jaar” “de bom” zal hebben.
Maar zelfs als Rusland, China en de Verenigde Staten het er allemaal over eens zijn dat er op dit moment geen Iraans militair programma is, kan iedereen zien dat Iran iets onderneemt in zijn krachtcentrales. Maar wat is het?
In 2005 werd Mahmoud Ahmadinejad gekozen tot president van de Islamitische Republiek, ter vervanging van Mohammad Khatami. Hij is een wetenschapper wiens missie het was om gekoloniseerde volkeren te bevrijden. Hij geloofde daarom dat door het beheersen van het atoom, hij alle volkeren in staat zou stellen om zich te bevrijden van de westerse transnationale oliemaatschappijen.
Iran ontwikkelde daarom op een aantal universiteiten opleidingen voor nucleaire wetenschappers. Het doel was niet om een kleine elite van een paar honderd specialisten te creëren, maar om bataljons ingenieurs op te leiden. Momenteel zijn dat er tienduizenden.
Iran wil ontdekken hoe het kernfusie kan bereiken, terwijl het Westen genoegen neemt met kernsplitsing. Kernsplijting is het splitsen van het uraniumatoom, terwijl kernfusie het samensmelten van [lichte] atoomkernen is, waarbij ongeëvenaarde energie vrijkomt.. Kernsplijting wordt toegepast in onze energiecentrales, terwijl kernfusie momenteel alleen wordt gebruikt voor thermonucleaire bommen. Het plan van Mahmoud Ahmadinejad is om het te gebruiken om elektriciteit op te wekken en het toegankelijk te maken voor ontwikkelingslanden.
Deze kennis is revolutionair, in de Khomeinistische betekenis van het woord, d.w.z. het zal een einde maken aan de afhankelijkheid van de landen in het Zuiden en hen economisch ontwikkelen. Het botste frontaal met de Britse visie op kolonialisme, volgens welke Hare Majesteit moest verdelen en heersen en de ontwikkeling van de gekoloniseerde landen moest verhinderen. We herinneren ons bijvoorbeeld dat Londen de Indiërs verbood om de katoen die ze zelf verbouwden te spinnen, opdat het verwerkt kon worden door de fabrieken in Manchester.. In reactie daarop gaf Mahatma Gandhi zijn volk het goede voorbeeld en spon hij zijn eigen katoen in weerwil van de Britse monarchie.
Op dezelfde manier daagt het project van Mahmoud Ahmadinejad de macht van het Westen en de Angelsaksische olietransnationals uit.
Het is volkomen normaal om bezorgd te zijn over de Iraanse investeringen in kernenergie, omdat deze technologieën per definitie voor tweeërlei gebruik zijn, zowel civiel als militair. Het is duidelijk dat dit niet het gebruikelijke civiele gebruik is en dat de gedetailleerde ontdekking van fusieprocessen ook voor militaire doeleinden gebruikt zou kunnen worden. Hoe het ook zij, Iran is op zoek naar een onuitputtelijke energiebron.
China en Rusland zeggen al sinds 1988 dat Iran geen militair nucleair programma heeft. In tegenstelling tot ons weet Rusland waar het over praat: het is betrokken bij het Iraanse onderzoek. Russen werken in veel Iraanse nucleaire centra. Het spreekt voor zich dat Moskou net zo bang is voor [nucleaire] proliferatie als wij. Maar, in tegenstelling tot ons, niet voor civiele kernenergie. Voortbouwend op het werk van Andrei Sacharov, zetten Rosatom en de Russische Academie van Wetenschappen hun onderzoek voort, met name voor het Tokamak-project. China, Zuid-Korea, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk hebben hun eigen onderzoek op dit gebied.
Iran heeft ook het Verdrag inzake de niet-verspreiding van kernwapens (NPV) ondertekend. Als zodanig is het onderworpen aan inspecties door de Internationale Organisatie voor Atoomenergie (IAEA). Sinds 1988 heeft het IAEA nooit enig bewijs gevonden dat er een Iraans militair nucleair programma bestaat. Het agentschap heeft echter talloze vragen gesteld om bepaalde aspecten van het civiele programma op te helderen en heeft geen antwoorden gekregen, wat volkomen begrijpelijk is gezien de investeringen in het Iraans-Russische fusieonderzoek. In de praktijk blijkt uit de documenten die de Iraanse pers twee dagen voor de Israëlische aanval heeft gepubliceerd, dat de directeur van het IAEA, de Argentijn Rafael Grossi, zich gedraagt als een spion in dienst van Israël, aan wie hij alle informatie van zijn inspecteurs doorgeeft, ook al heeft Israël het NPV niet ondertekend en is het dus geen lid van het IAEA.
Op 4 mei 2010 diende Teheran een voorstel in bij de Conferentie van de Partijen bij het Non-proliferatieverdrag van de Verenigde Naties voor de “Oprichting van een kernwapenvrije zone in het Midden-Oosten” [1]. Het voorstel werd verwelkomd door alle staten in de regio, met uitzondering van Israël. Tel Aviv, dat profiteerde van de overdracht van Franse technologie door hoge ambtenaren van de Vierde Republiek, heeft de atoombom [2].
Als Washington niet uiteindelijk tussenbeide komt aan de zijde van Tel Aviv en niet probeert om de Fordo verrijkingsfabriek te vernietigen met zijn bunker-busting bom, zouden de Israeli Defence Forces (IDF) hun toevlucht kunnen nemen tot de “Samson optie” [3], d.w.z. de nucleaire vernietiging van Iran, zelfs als ze een nucleaire respons zouden krijgen. [4]
Generaal Mohsen Rezaee, een hoge officier van de Revolutionaire Garde en lid van de Iraanse Nationale Veiligheidsraad, zei in een interview op 14 juni dat “Pakistan ons heeft verzekerd dat als Israël een atoombom gebruikt tegen Iran, het ook Israël zal aanvallen met een atoombom”. Khwaja Asif, de Pakistaanse minister van Defensie, bevestigde deze opmerkingen echter niet. Zonder ze te ontkennen, zei hij eenvoudigweg: “Israël heeft het gemunt op Iran, Jemen en Palestina. Als moslimlanden zich nu niet verenigen, zullen ze allemaal hetzelfde lot ondergaan. We steunen Iran en zullen het in alle internationale fora verdedigen om zijn belangen te beschermen.
Uiteindelijk was de Trump-regering overtuigd, zoals Witte Huis woordvoerster Karoline Leavitt het verwoordde: “Laten we heel duidelijk zijn, Iran heeft alles wat het nodig heeft om een kernwapen te verwerven. Het enige wat ze nodig hebben is een beslissing van de Opperste Leider om dat te doen, en het zou ze veertien dagen kosten om de productie van dat wapen te voltooien“
Dus sinds begin juni heeft het in het geheim ”Operatie Middernachthamer” voorbereid op instigatie van generaal Michael Kurilla, commandant van de Amerikaanse strijdkrachten in het Midden-Oosten (CentCom). Daartoe ontmoette de generaal zijn Israëlische tegenhangers op 25 april en verzamelde hij de meest precieze informatie over zijn doelwitten. Op 10 juni presenteerde hij in het Huis van Afgevaardigden zijn strategische analyse van de kansen die de omwentelingen in het Midden-Oosten de Verenigde Staten bieden. En passant onthulde hij dat hij president Trump een groot aantal opties had voorgelegd om uit te buiten [5]..
Op 16 juni verliet president Donald Trump gehaast de G7-top in Kananaskis (Canada). In zijn vliegtuig terug naar Washington publiceerde hij een bericht waarin hij tekeer ging tegen zijn bondgenoten: “Omdat hij de publiciteit zoekt, heeft president Emmanuel Macron van Frankrijk ten onrechte beweerd dat ik de G7-top in Canada heb verlaten om terug te keren naar Washington om te werken aan een “staakt-het-vuren” tussen Israël en Iran. Dit is niet waar. Hij weet niet waarom ik nu onderweg ben naar Washington, maar het heeft zeker niets te maken met een staakt-het-vuren. Veel groter dan dat. Of het nu met opzet is of niet, Emmanuel heeft het altijd mis. Blijf kijken.” [6]
In de nacht van 21 op 22 juni lanceerde president Trump, in strijd met het VN-Handvest, een aanval op de belangrijkste nucleaire sites van Iran, maar niet op de kerncentrale van Bushehr, omdat daar Russisch personeel aanwezig was. Het lijkt er echter op dat Washington Teheran van tevoren had gewaarschuwd dat het ging aanvallen: een colonne vrachtwagens werd door satellieten gezien terwijl ze apparatuur van de Fordo basis evacueerden.
Deze verrassingsaanval kan op twee manieren worden opgevat: ofwel president Trump heeft Israël gered van de massale vernietiging van de Fatah-1 hypersonische raketten, ofwel heeft hij Iran juist gered van een Israëlisch nucleair bombardement. Het feit dat het Pentagon de Fatah-1 lanceerinrichtingen niet heeft aangevallen, ook al zijn ze minder goed beschermd dan civiele kerncentrales, neigt naar de tweede interpretatie.
Hoe dan ook, door het nucleaire onderzoeksprogramma van Iran te vernietigen, heeft president Trump de Israëlische premier Benyamin Netanyahu het argument ontnomen dat hij al twintig jaar gebruikt om zijn “oorlog op zeven fronten” te voeren.
We mogen niet vergeten dat president Donald Trump tijdens zijn eerste ambtstermijn opdracht gaf tot de moord op de kalief van Daesh, Abu Bakr al-Baghdadi (27 oktober 2019), gevolgd door die op de Iraanse generaal Qassem Soleimani (3 januari 2020). In zijn gedachten was het idee om de belangrijkste soennitische militaire leider en de belangrijkste sjiitische militaire leider aan te vallen om zo beide groepen volgzaam te maken. Wat werkte.
Het is dus mogelijk dat een Israëlische leider de komende maanden slecht nieuws te wachten staat. De arrestatie van Benjamin Netanyahu door de Israëlische justitie, bijvoorbeeld.
[1] “Establishment of a nuclear-weapon-free zone in the Middle East”, Voltaire Network, 4 May 2010.
[2] Israël et la bombe. Histoire secrète du nucléaire israélien, par Avner Cohen, Demi-Lune (2020).
[3] The Culture of War, Martin van Creveld, Presido Press (2008).
[4] “Is de mogelijkheid van een wereldoorlog reëel?”, door Serge Marchand , Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 9 april 2024.
[5] «Full Committee Hearing: “U.S. Military Posture and National Security Challenges AFRICOM + CENTCOM”», U.S. House Armed Services Committee, YouTube, June 10, 2025.
[6] «Donald Trump», Truth Social, June 17, 2025.