Bron: Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk, Paris 27 mei 2025 ~~~
We begrijpen de onderhandelingen in Oekraïne en het Midden-Oosten niet omdat we het verschil tussen oorlogen en burgerconflicten niet begrijpen. We benaderen het sluiten van vrede alsof het een kwestie is van het verdelen van de gezamenlijke bezittingen bij een scheiding, na een paar jaar samenwonen. Maar oorlogen hebben een ongeëvenaarde intensiteit en zijn geworteld in langdurige conflicten, die vaak meerdere generaties beslaan. Over het algemeen komen materiële omstandigheden, lijden en geweld op de tweede plaats na onrechtvaardigheid.
Ook in de talen: Deutsch ελληνικά
English Español français italiano русский
We weten niets over de inhoud van de onderhandelingen van de regering Trump met de Jemenieten van Ansar Allah, en slechts een fractie van die met Iran, Israël en Rusland. We weten niets anders dan een paar verklaringen hier en daar, niet bedoeld om ons te laten begrijpen wat er aan de hand is, maar eerder om degenen die tegen vrede zijn op afstand te houden en degenen die erop hopen gerust te stellen.
Bovendien is de onderhandelingsmethode van deze zakenman die staatshoofd is geworden, de methode van Donald Trump, enigszins verwarrend. Hij doet zijn uiterste best om onsamenhangende standpunten op te roepen en aan geen enkele vast te houden, alleen maar om zijn partners tegen zich in het harnas te jagen in de hoop hun troeven uit handen te kunnen nemen. Deze methode, die niets met diplomatie te maken heeft, negeert de onderliggende oorzaken van conflicten. Het onderkent alleen waar de partijen over klagen. Uiteindelijk kan het leiden tot overeenkomsten die sommige ondertekenaars voor het moment zelf accepteren, maar later betreuren.
Hoe het ook zij, er moet snel actie worden ondernomen. De oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten blijven doden en vernietigen, ook al zijn ze in intensiteit afgenomen. De sensationele aankondigingen dat deze of gene oorlog in een paar dagen opgelost had kunnen zijn, stuiten al op de harde realiteit
Echte diplomaten en ware krijgers zijn er niet op uit om de ander te verslaan, maar om ermee om te gaan. Ze kunnen niet overweg met leiders die graag de beste willen zijn, maar ze kunnen problemen aanpakken met de hulp van degenen die van plan zijn om te produceren wat nuttig is voor anderen. Donald Trump is zo’n man.
De huidige problemen zijn echter niet Russisch, maar in de eerste plaats Amerikaans. Dit zou ook het geval kunnen zijn voor Palestina en Iran. Vooruitgang boeken in het Oekraïense conflict betekent in de eerste plaats niet het Russische standpunt veranderen, maar afrekenen met de onvoorwaardelijke steun van een deel van het Westen aan de “integrale nationalisten”, de historische bondgenoten van de nazi’s. Het werd het Trump-team snel duidelijk dat de Russische bewering om Oekraïne te “denazificeren” geen verzinsel van oorlogspropaganda was [1]. In Oekraïne staan honderden monumenten ter ere van de collaborateurs van het Reich, om nog maar te zwijgen van gebouwen en lanen die naar hen zijn vernoemd [2]. Het lezen van de werken van Dmytro Dontsov, in het bijzonder zijn boek Націоналізм (Nationalisme), is nu verplicht in het Oekraïense leger; een werk gelijk aan Mein Kampf van Adolf Hitler [3]. De grootste kerk is in Oekraïne verboden omdat ze het gezag van de patriarch van Moskou erkent. Enkele miljoenen boeken werden verbrand omdat ze in het Russisch waren geschreven, die kwaadaardige taal, of omdat ze waren geschreven door Russische auteurs zoals Alexander Poesjkin (1799-1837) of Leo Tolstoj (1828-1910). Alle politieke oppositiepartijen zijn verboden en de huidige president, Volodymyr Zelensky, heeft nieuwe verkiezingen onmogelijk gemaakt door de krijgswet, die ze verbiedt, elke drie maanden te verlengen.
Om dit probleem aan te pakken, moet Donald Trump de Oekraïners iets teruggeven. Hij heeft ervoor gekozen om de wreedheid van Rusland te betwijfelen als dit land zeker is van zijn gelijk, wat het ook is. De westerse pers koos ervoor om alleen het deel te horen waarin de Amerikaanse president zich afvraagt of Vladimir Poetin gek is geworden. Maar in hetzelfde bericht veroordeelde hij ook de toespraak van Volodymyr Zelensky. Hij heeft dus de wreedheid van de Russische president gelijkgesteld aan de kwaadaardigheid van de Oekraïense leider. We moeten ons realiseren dat als hij vanuit emotioneel oogpunt het voordeel aan de Oekraïners geeft, hij vanuit politiek oogpunt het voordeel aan de Russen geeft.
Toevallig behoren wij tot een beschaving waar emotie de plaats heeft ingenomen van rede. We huilen mee met de integraal-nationalisten in de overtuiging dat we het lijden van de Oekraïners delen. Op den duur zullen we echter de feiten onder ogen zien en ons keren tegen de integrale nationalisten die we nu steunen, of zelfs tegen de Oekraïners in het algemeen, omdat we ons zullen schamen voor onze huidige standpunten. Zo werkt de geschiedenis: we keren altijd terug naar standpunten waar we trots op kunnen zijn.
Vladimir Poetin heeft al geanticipeerd op onze ommekeer. Hij gelooft dat de eenzijdige dwangmaatregelen van de Europese Unie geen stand zullen houden. Na verloop van tijd zullen we terugkeren naar onze vroegere liefdesrelatie, toen we de Frans-Russische vriendschap vierden. Dat is de reden waarom Poetin zijn leger tegenhoudt, wiens militaire superioriteit het in staat zou hebben gesteld om Odessa lang geleden in te nemen en zo het herstel van het oude Rusland te voltooien.
Dat is wat er nu op het spel staat. De territoriale afbakening is van weinig belang als het gaat om de relaties tussen mensen. Materiële kwesties zijn altijd ondergeschikt aan de vrijheid van elk individu. De mensen in Oekraïne zullen geen moeite hebben om de deling van hun land te accepteren als ze bevrijd zijn van de druk die op hen werd uitgeoefend door de fascisten die hun overgrootouders hebben afgeslacht.
Donald Trump wist niets over de geschiedenis van Rusland en Oekraïne, maar hij leert snel. Hij gelooft niet langer in de waanideeën van het Westen dat Moskou eerst Oekraïne en daarna de rest van Europa wil binnenvallen. Hij gelooft ook niet in de waanideeën van Kaja Kallas en de Balten, die geloven dat Rusland een “volksgevangenis” is die moet worden ontmanteld.
Op dezelfde manier wist Donald Trump niets over de geschiedenis van Israël en Iran, maar hij heeft geleerd dat de revisionistische zionisten van Jitzak Sjamir de SAVAK organiseerden, de politieke politie van de Sjah, Reza Pahlevi, en diens premier, de nazi-generaal Fazlollah Zahedi, die net was vrijgelaten uit Britse gevangenissen na de omverwerping van Mohammad Mossadegh [4]. Het is moeilijk om toe te geven, maar ja, de verschrikkelijke SAVAK werd georganiseerd door Israëlische Joden, “revisionistische zionisten”, in dienst van een nazi-generaal [5], net zoals het moeilijk is om toe te geven dat de Oekraïense integrale nationalisten veel meer van hun landgenoten hebben gedood dan buitenlandse vijanden deden. Donald Trump en zijn onderhandelaar, Steve Witkoff, hebben begrepen dat het in het Midden-Oosten niet om kernwapens gaat (ook al heeft Israël, en niet Iran, de bom), maar om een herhaling van de misdaden die het regime van de Sjah heeft begaan met de discrete steun van bepaalde Israëliërs.
Iraniërs kunnen, net als andere mensen, veel geweld en lijden verdragen, maar geen onrecht.
Voetnoten:
[1] “Wie zijn de Oekraïense integraal-nationalisten?”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 15 november 2022.
[2] « Nazi collaborator monuments in Ukraine », Lev Golinkin, Foward, January 27, 2021.
[3] Le suprémacisme blanc : Peuples autochtones et Great Reset, Lucien Cerise, Culture et racines (2021).
[4] « SAVAK : A Feared and Pervasive Force », Richard T. Sale, Washington Post, May 9, 1977. Debacle : The American Failure in Iran. Michael Ledeen, Vintage (1982).
[5] “The contradictions of modern Iran” Part One, Part Two, by Thierry Meyssan, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 4 August 2020.