Bron: Thierry Meyssan
Voltaire Netwerk, Paris 18 februari 2025 ~~~
Vrede in Oekraïne lost misschien niets op. Deze oorlog werd niet veroorzaakt door de expansionistische bedoelingen van Rusland, zoals de Atlantische propaganda beweert, maar door echte problemen. Het simpelweg erkennen van een grenswijziging zal de kern van de zaak niet oplossen.
Deze oorlog is het resultaat van de NAVO-uitbreiding in weerwil van haar woord; een uitbreiding die een directe bedreiging vormt voor de veiligheid van Rusland, wiens grenzen te groot zijn om te verdedigen. Om uit te breiden naar Oekraïne heeft de NAVO neonazistische groeperingen gesteund, die zij aan de macht heeft gebracht en die hun wetten in het land hebben geïnstalleerd. Daarbij komt nog de heropleving van een vermeende cultuuroorlog tussen Europese en Aziatische waarden.
Er zal geen echte vrede komen zolang het Westen zich niet aan zijn woord houdt.
Ook in de tale: čeština Deutsch ελληνικά English
Español français italiano norsk Português русский Türkçe
De Amerikaanse president Donald Trump en de Russische president Vladimir Poetin zijn officieel onderhandelingen begonnen om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne. Wat de territoriale oplossingen ook zullen zijn, ze zullen niet het hele geschil oplossen. Het zal waarschijnlijk ook na de vrede voortduren.
Drie problemen overlappen elkaar:
1- De uitbreiding van de NAVO naar het oosten en de Brzeziński-doctrine
Toen de Oost-Duitsers zelf de Berlijnse Muur neerhaalden (9 november 1989), onderhandelden de verraste Westerse mogendheden over het einde van de twee Duitslanden. Gedurende 1990 rees de vraag of de Duitse hereniging zou betekenen dat Oost-Duitsland zich zou aansluiten bij West-Duitsland en bij de NAVO.
Toen het Atlantisch Bondgenootschap, de NAVO, in 1949 werd ondertekend, beschermde het bepaalde gebieden van bepaalde ondertekenaars niet. De Franse gebieden in de Stille Oceaan (Réunion, Mayotte, Wallis en Futuna, Polynesië en Nieuw-Caledonië) vallen er bijvoorbeeld niet onder. Het zou dus mogelijk zijn geweest dat de NAVO in een verenigd Duitsland niet in Oost-Duitsland had mogen worden ingezet.
Dit is een zeer belangrijke kwestie voor de Centraal- en Oost-Europese staten die tijdens de Tweede Wereldoorlog door Duitsland waren aangevallen. In de ogen van hun bevolking was het verontrustend om te zien dat er geavanceerde wapens aan hun grenzen werden geïnstalleerd. Dit geldt des te meer voor de lange grenzen van Rusland (6600 km), waarvan de gelijktijdige verdediging onmogelijk is.
Op de top van Malta (2 en 3 december 1989) tussen de presidenten van de VS en Rusland, George Bush Sr. en Michail Gorbatsjov, voerden de VS aan dat ze niet hadden geïntervenieerd om de Berlijnse Muur neer te halen en dat ze niet van plan waren om te interveniëren tegen de USSR [1].
De West-Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Hans-Dietrich Genscher, verklaarde dat “de veranderingen in Oost-Europa en het proces van Duitse eenwording niet mochten leiden tot een ‘aanval op de veiligheidsbelangen van de Sovjet-Unie’. Daarom zou de NAVO elke “uitbreiding van haar grondgebied naar het oosten, d.w.z. een toenadering tot de Sovjetgrenzen” moeten uitsluiten.
De drie bezettingsmachten van Duitsland, de Verenigde Staten, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk, gingen daarom een reeks verbintenissen aan om de NAVO niet naar het oosten uit te breiden. Het Verdrag van Moskou (12 september 1990) bepaalde dat het herenigde Duitsland geen aanspraak zou maken op enig gebied in Polen (de Oder-Neisse lijn), en dat er geen NAVO-bases in Oost-Duitsland zouden komen [2].
De Russen kregen echter te horen dat vice-minister van Buitenlandse Zaken Richard Holbrooke op tournee was langs de hoofdsteden om de toetreding van de voormalige Warschaupactstaten tot de NAVO voor te bereiden. President Boris Jeltsin viel daarover zijn ambtgenoot Bill Clinton lastig op de top in Boedapest (5 december 1994) van de Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa (CVSE). Hij verklaarde: “Onze houding ten opzichte van de uitbreidingsplannen van de NAVO, en in het bijzonder ten opzichte van de mogelijke verplaatsing van infrastructuren naar het oosten, blijft en zal onveranderlijk negatief blijven. Argumenten als zou de uitbreiding tegen geen enkele staat gericht zijn en een stap zijn in de richting van een verenigd Europa, houden geen stand. Dit is een beslissing waarvan de gevolgen de vorm van Europa voor de komende jaren zullen bepalen. Het kan leiden tot een verslechtering van het vertrouwen tussen Rusland en westerse landen. […] De NAVO werd opgericht ten tijde van de Koude Oorlog. Vandaag zoekt ze, zij het met moeite, haar plaats in het nieuwe Europa. Het is belangrijk dat deze benadering geen twee demarcatiezones creëert, maar integendeel de Europese eenheid consolideert. Voor ons staat dit doel haaks op de uitbreidingsplannen van de NAVO. Waarom wantrouwen zaaien? We zijn tenslotte geen vijanden meer; we zijn nu allemaal partners. In 1995 is het vijftig jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog eindigde. Een halve eeuw later worden we ons steeds meer bewust van de ware betekenis van de Grote Overwinning en van de noodzaak van historische verzoening in Europa. Er mogen geen tegenstanders, winnaars en verliezers meer zijn. Voor het eerst in zijn geschiedenis heeft ons continent een reële kans om eenheid te vinden. Als we dat niet doen, vergeten we de lessen van het verleden en brengen we de toekomst zelf in gevaar.”
Bill Clinton antwoordde: “De NAVO zal niet bij voorbaat een land uitsluiten van lidmaatschap […] Tegelijkertijd zal geen enkel ander land een veto mogen uitspreken over uitbreiding.” [3].
Op deze top werden drie memoranda ondertekend, waaronder één met het reeds onafhankelijke Oekraïne. In ruil voor hun denuclearisatie verbonden Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten zich ertoe af te zien van dreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of politieke onafhankelijkheid van Oekraïne.
Tijdens de oorlogen in Joegoslavië intervenieerde Duitsland evenwel als lid van de NAVO. Het trainde Kosovaarse strijders op de NAVO-basis in Incirlik (Türkiye) en zette daar vervolgens zijn manschappen in.
Op de NAVO-top in Madrid (8 en 9 juli 1997) kondigden de staatshoofden en regeringsleiders van het bondgenootschap echter aan dat ze de toetreding van Tsjechië, Hongarije en Polen voorbereiden. Ook Slovenië en Roemenië werden overwogen.
Rusland was zich ervan bewust dat het soevereine staten niet kon verhinderen zich aan te sluiten bij allianties, maar maakte zich zorgen over de gevolgen van de voorbereidingen voor zijn eigen veiligheid en nam daarom deel aan de top van Istanbul van de Conferentie over Veiligheid en Samenwerking in Europa (CVSE) (18 en 19 november 1999). Het drong aan op de goedkeuring van een verklaring waarin het principe werd vastgelegd dat elke soevereine staat vrij moet zijn om zich aan te sluiten bij het bondgenootschap van zijn keuze en dat er geen maatregelen voor de eigen veiligheid mogen worden genomen ten koste van de veiligheid van de buurlanden.
Toch organiseerden de Verenigde Staten in 2014 een kleurenrevolutie in Oekraïne, waarbij de democratisch gekozen president (die zijn land op gelijke voet met de Verenigde Staten en Rusland wilde houden) omver werd geworpen en een neonazistisch regime werd geïnstalleerd dat openlijk agressief was tegen Rusland.
In 2004 sloten Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië zich aan bij de NAVO. In 2009 sloten Albanië en Kroatië zich aan. In 2017, Montenegro. In 2020 Noord-Macedonië. In 2023 Finland en in 2024 Zweden. Alle beloften zijn verbroken.
Om volledig te begrijpen hoe het zover heeft kunnen komen, moeten we ook weten wat de Verenigde Staten dachten.
In 1997 publiceerde de voormalige veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter, de Pools-Amerikaanse Zbigniew Brzeziński, The Grand Chessboard. Hij heeft het over “geopolitiek” in de oorspronkelijke betekenis, d.w.z. niet over de invloed van geografie op de internationale politiek, maar over een plan voor wereldheerschappij.
Volgens hem konden de Verenigde Staten de wereldleider blijven door zich aan de zijde van de Europeanen te scharen en Rusland te isoleren. Deze nu gepensioneerde democraat bood de Straussianen een strategie om Rusland op afstand te houden, zonder het echter met hen eens te zijn. Hij was voorstander van samenwerking met de Europese Unie, terwijl de Straussianen de ontwikkeling ervan wilden afremmen (de Wolfowitz-doctrine). Hoe dan ook, Brzeziński werd adviseur van president Barack Obama.
2- Nazificatie van Oekraïne
Aan het begin van de speciale operatie van het Russische leger in Oekraïne verklaarde president Vladimir Poetin dat zijn belangrijkste doel was om het land te denazificeren. Het Westen deed toen alsof het probleem niet bestond. Ze beschuldigden Rusland ervan dat het enkele marginale feiten overdreef, ook al waren die al tien jaar op grote schaal waargenomen.
De reden hiervoor was dat de twee rivaliserende Amerikaanse geopolitici, Paul Wolfowitz en Zbigniew Brzeziński, een alliantie hadden gesloten met de “integrale nationalisten” (d.w.z. de volgelingen van de filosoof Dmytro Dontsov en de militieleider Stepan Bandera) [4], op een conferentie die laatstgenoemde in 2000 in Washington organiseerde. Het was deze alliantie waar het Ministerie van Defensie in 2001 op vertrouwde toen het zijn onderzoek naar biologische oorlogsvoering uitbesteedde aan Oekraïne, onder het gezag van Antony Fauci, toenmalig gezondheidsadviseur van minister Donald Rumsfeld. Het was dezelfde alliantie waar het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken in 2014 op vertrouwde, met de Euromaidan kleurenrevolutie.
De twee Oekraïense Joodse presidenten, Petro Poroshenko en Volodymyr Zelenskyi, hebben toegestaan dat er in hun land monumenten werden opgericht als eerbetoon aan nazi-collaborateurs, vooral in Galicië. Ze hebben toegestaan dat de ideologie van Dmytro Dontsov een historische referentie werd. Tegenwoordig schrijft de Oekraïense bevolking bijvoorbeeld de grote hongersnood van 1932-1933, die tussen de 2,5 en 5 miljoen mensen het leven kostte, toe aan de vermeende wens van Rusland om de Oekraïners uit te roeien; een mythe die de historische analyse niet kan doorstaa [5], omdat deze hongersnood in feite ook veel andere regio’s van de Sovjet-Unie trof. Het was trouwens op basis van deze leugen dat Kiev erin slaagde haar bevolking te doen geloven dat het Russische leger Oekraïne wilde binnenvallen. Vandaag de dag hebben tientallen landen, waaronder Frankrijk [6] en Duitsland [7], met overweldigende meerderheden wetten of resoluties aangenomen om deze propaganda te bekrachtigen.
Nazificatie is complexer dan je zou denken: met de betrokkenheid van de NAVO in deze proxy-oorlog is de Centuria Orde, het geheime genootschap van Oekraïense integrale nationalisten, in de gelederen van het bondgenootschap binnengedrongen. In Frankrijk zou ze al aanwezig zijn in de Gendarmerie (die overigens nooit haar rapport over het bloedbad in Boutcha openbaar heeft gemaakt).
Het hedendaagse Westen ziet de nazi’s ten onrechte als misdadigers die vooral Joden hebben afgeslacht. Dit is absoluut onjuist. Hun belangrijkste vijand was de Slavische bevolking. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de nazi’s veel mensen vermoord, aanvankelijk door vuurpelotons en vanaf 1942 in concentratiekampen. De Slavische burgerslachtoffers van de rassenideologie van de nazi’s waren talrijker dan de Joodse slachtoffers (ongeveer 6 miljoen als we de slachtoffers door kogels en de slachtoffers in de kampen bij elkaar optellen). Overigens, omdat sommige slachtoffers zowel Slaven als Joden waren, zijn ze in beide optellingen meegeteld. Na de massamoorden van 1940 en 1941 werden ongeveer 18 miljoen mensen van allerlei afkomst geïnterneerd in concentratiekampen, waarvan er in totaal 11 miljoen werden vermoord (1,1 miljoen alleen al in Auschwitz-Birkenau) [8].
De Sovjet-Unie, die tijdens de bolsjewistische revolutie verscheurd raakte hervond haar eenheid pas weer in 1941 toen Jozef Stalin een verbond sloot met de orthodoxe kerk en een einde maakte aan de massamoorden en politieke internering (de “goelags”) om de nazi-invasie te bestrijden. De overwinning op de rascistische ideologie vormde de basis van het huidige Rusland. Het Russische volk ziet zichzelf als een tegenstander van racisme.
3- De afwijzing van Europa door Rusland
Het derde twistpunt tussen het Westen en Rusland ontstond niet vóór, maar tijdens de oorlog in Oekraïne. Het Westen nam verschillende maatregelen tegen alles wat Rusland symboliseerde. Natuurlijk werden er eenzijdige dwangmaatregelen (ten onrechte bestempeld als “sancties”) genomen op het niveau van regeringen, maar er werden ook discriminerende maatregelen genomen op het niveau van de burgers. In de Verenigde Staten zijn veel restaurants gesloten voor Russen en in Europa zijn Russische shows afgelast.
Symbolisch hebben we het idee geaccepteerd dat Rusland niet Europees is, maar Aziatisch (wat het voor een deel ook is). We hebben de tweedeling uit de Koude Oorlog tussen de vrije wereld (kapitalistisch en religieus) en het totalitaire spookbeeld (socialistisch en atheïstisch) omgedoopt tot een tegenstelling tussen westerse waarden (individualistisch) en Aziatische waarden (communitair).
Achter deze verschuiving duiken raciale ideologieën weer op. Drie jaar geleden merkte ik op dat het 1619 Project van de New York Times en de ’woke’-retoriek van president Joe Biden in feite, misschien onbewust, een omgekeerde herformulering van racisme waren [9]. Ik stel vast dat president Donald Trump vandaag mijn analyse deelt en alle ’woke’-innovaties van zijn voorganger systematisch heeft herroepen. Maar de schade is al aangericht: vorige maand reageerde het Westen op de opkomst van het Chinese DeepSeek door te beweren dat Aziaten dergelijke software konden hebben gekopieerd, niet uitgevonden. Sommige overheidsinstellingen hebben hun werknemers zelfs verboden om het te gebruiken, als aanklacht tegen het “gele gevaar”.
4- Conclusie
De huidige onderhandelingen richten zich op wat direct duidelijk is voor de publieke opinie: grenzen. Maar de belangrijkste kwestie ligt elders. Om samen te kunnen leven, moeten we voorkomen dat we de veiligheid van anderen in gevaar brengen en moeten we hen erkennen als onze gelijken. Maar dit is veel moeilijker, en niet alleen voor onze regeringen.
Vanuit Russisch oogpunt ligt de intellectuele oorsprong van de drie hierboven onderzochte problemen in de Angelsaksische afwijzing van het internationale recht [10]. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en de Britse premier Winston Churchill op de Atlantische Top overeen dat ze na hun gezamenlijke overwinning hun wetten aan de rest van de wereld zouden opleggen. Alleen onder druk van de USSR en Frankrijk accepteerden ze de statuten van de VN, maar ze bleven deze aan hun laars lappen en dwongen Rusland om de organisatie te boycotten toen ze de Volksrepubliek China het recht ontzegden om zitting te nemen in de VN. Een flagrant voorbeeld van de westerse dubbelhartigheid is de staat Israël, die een honderdtal resoluties van de Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering en adviezen van het Internationaal Gerechtshof met voeten heeft getreden. Daarom stelde Moskou op 17 december 2021, toen de oorlog in Oekraïne dreigde, aan Washington voor [11] om die oorlog te voorkomen door een bilateraal verdrag te ondertekenen dat vredesgaranties bood [12].
Het idee van deze tekst was, niet meer en niet minder, dat de Verenigde Staten afstand zouden doen van de “rules-based world” en zich achter het Internationaal Recht zouden scharen. Deze rechtsorde, bedacht door de Russen en de Fransen net voor de Eerste Wereldoorlog, is niet meer dan woord houden ten overstaan van de publieke opinie.
Topfoto: Presidenten Donald Trump en Vladimir Poetin (foto, 2018).
1] «NATO Expansion: What Gorbachev Heard», National Security Archibves, November 24, 2021.
[2] «NATO Expansion: What Yeltsin Heard», National Security Archives, March 16, 2018.
[3] «NATO Expansion – The Budapest Blow Up 1994», National Security Archives, November 24, 2021.
[4] “Wie zijn de Oekraïense integraal-nationalisten?”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 15 november 2022.
[5] « L’Holodomor, nouvel avatar de l’anticommunisme “européen” » (extrait de Le Choix de la défaite), Annie Lacroix-Riz (2010). Famine et transformation agricole en URSS, Mark Tauger, Delga (2017).
[6] «Proposition de résolution portant portant sur la reconnaissance et la condamnation de la grande famine de 1932 1933, connue sous le nom d’ » holodomor », comme génocide »», Assemblée nationale, Texte adopté, le 28 mars 2023.
[7] In 2008 voerde de Bundestag een onderzoek uit naar dit bedrog: Fragen zur ukrainischen Geschichte im 20. Jahrhundert. Die Hungersnot in der Ukraine 1932/33 (“Holodomor”) sowie die Folgen der Resowjetisierung nach Ende des Zweiten Welkrieges.
[8] The Great Patriotic War, The anniversary statistical handbook, Rosstat (2019).
[9] “Joe Biden reinvents racism”, by Thierry Meyssan, Voltaire Network, 11 May 2021.
[10] “Welke Internationale Orde?”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 7 november 2023.
[11] “Rusland wil de VS dwingen het VN-handvest te respecteren”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 4 januari 2022.
[12] “Draft Treaty betweeen the USA and Russia on Security Guarantees”, and “Draft Agreement on measures to ensure the security of Russia and NATO”, Voltaire Network, 17 December 2021.