Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk, Paris 4 februari 2025 ~~~
In dit vervolg op onze analyse van de verkeerde interpretaties van de acties van de Trump-administratie, kijken we naar de sluiting van een groot aantal federale agentschappen, waarom de regering van plan is Palestijnen te deporteren en naar haar aanpak van de oorlog in Oekraïne.
Ook in de talen: Deutsch ελληνικά English
Español français italiano Português русский
Dit artikel is een vervolg op “Verkeerde inschattingen van de ontwikkelingen in de Verenigde Staten (1/2)”, door Thierry Meyssan, 28 januari 2025.
De terugkeer van het Zuidelijke systeem
De Verenigde Staten waren zowel Zuidelijk als Federalistisch georiënteerd. Toen de Zuidelijken aan het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog werden verslagen, hielden hun overwinnaars de mythe in stand dat het een oorlog tussen slavenhouders en abolitionisten was. In werkelijkheid waren aan het begin van de oorlog beide partijen slavenhandelaars en aan het eind waren beide partijen abolitionisten (voorstanders van afschaffing). Het echte onderwerp van conflict was de vraag of de het belastingstelsel onder de jurisdictie van de deelstaten of onder die van de federale staat viel.
De Jacksonianen, voorzaten van de Zuiderlingen, wilden een “minimale federale staat”. Daarom droegen ze veel bevoegdheden over aan de federale staten. Dit is wat Donald Trump deed tijdens zijn eerste ambtstermijn toen hij de overdracht van de abortuskwestie van de federale staat naar de deelstaten steunde. Persoonlijk lijkt hij geen uitgesproken mening te hebben over dit onderwerp. Zijn rivale, Kamala Harris, had ongelijk om hem vanuit een woke standpunt als een reactionair af te schilderen, terwijl de helft van de deelstaten vrouwenrechten respecteert en abortus toestaat. Dit is een van de belangrijkste redenen voor haar nederlaag.
Toen Donald Trump de oprichting van een Department of Government Efficiency (DOGE) aankondigde, was het zijn bedoeling om een federale overheid te ontmantelen die vanuit Washington beslist hoe elke burger moet leven, zelfs als die 2500 kilometer verderop zit. Ook al heeft hij de verantwoordelijkheid hiervoor toevertrouwd aan Elon Musk, een libertair, voor hem is het geen kwestie van het afslanken van de federale staat naar het model van Reagans liberalisme. Hij gaat duizenden overheidsinstellingen opheffen, niet omdat ze duur zijn, maar omdat ze in zijn ogen onwettig zijn.
In sommige opzichten doet het debat tussen zuiderlingen en noorderlingen, tussen confederalisten en federalisten, denken aan dat tussen de Girondins en de Montagnards tijdens de Franse Revolutie. In de Verenigde Staten hadden de deelstaten echter nog maar een korte geschiedenis, terwijl de regio’s in Frankrijk een duizend jaar lange feodale geschiedenis achter zich hadden: de macht teruggeven aan de provincies werd door Parijs altijd verdacht van een rehabilitatie van het feodalisme.
Amerikaans expansionisme
De Verenigde Staten, die bij de oprichting uit slechts 13 federale staten bestonden, hebben er nu 50, plus 1 federaal district en 6 territoria. Vanuit het oogpunt van de VS (nogmaals, dit heeft niets te maken met Donald Trump) zijn ze nog niet klaar met groeien. Sinds de jaren 1930 streven ze ernaar om het hele Noord-Amerikaanse continentale plat te absorberen, inclusief Canada, Groenland, IJsland en Ierland, evenals Mexico, Guatemala, Nicaragua, Costa Rica en Panama, om nog maar te zwijgen van het hele Caribische gebied [1].
In deze nationale geest kondigde Donald Trump tijdens zijn inauguratierede aan dat zijn land de Golf van Mexico voortaan de “Golf van Amerika” zou noemen, wat hij enkele uren later ook per decreet formaliseerde. De inwoners van de VS beschouwen zichzelf niet als VS-landers maar als “Amerikanen”, hetgeen verwijst naar de kolonisator Amerigo Vespucci (dus niet naar een lokale origin)
Hij kondigde niet de annexatie van Canada, Groenland en het Panamakanaal aan, zoals hij eerder had gesuggereerd, maar de kolonisatie van de planeet Mars.
In tegenstelling tot wat de Europese pers beweert, heeft Donald Trump nooit gesproken over de verovering van het Noord-Amerikaanse continentale plat met militaire middelen, hoewel hij wel sprak over de ontwikkeling van militaire bases in Groenland. Als “Jacksonian” is hij zeer geïnteresseerd in het kopen van deze gebieden. Het lijkt erop dat hij momenteel bijzonder agressief “onderhandelt” met Denemarken om Groenland af te staan in ruil voor een defensietoezegging.
Merk op dat de Trump-regering Cuba blijft bedreigen, waar ze koloniale ambities mee heeft, maar Venezuela niet, dat buiten het Noord-Amerikaanse continentale plat ligt. Toch verwijst het naar deze twee staten als “communistisch” en beweert het ze op dezelfde manier te zullen behandelen.
Gezien de ideologische nabijheid tussen de twee “uitverkoren volkeren” benadert de regering Trump de kwestie Israël alsof de Palestijnen “indianen” zijn die postkoetsen aanvallen. President Andrew Jackson had besloten om de Indiaanse Oorlogen te beëindigen door te onderhandelen over verdragen met de verschillende stammen. Er werden er maar heel weinig uitgevoerd, maar zijn grote “succes” was met de Cherokees. Hij deporteerde hen naar het zuiden van de Mississippi. Ondanks de bloedige episode van de “Trail of Tears” waren de Cherokees de enige Indianen die deze verdragen respecteerden. En vandaag de dag zijn ze de enige stam die haar cultuur heeft weten te behouden. Samen runnen ze een casino-imperium. Maar dezelfde methode toepassen op de Palestijnen kan niet werken: de Cherokees zien zichzelf niet als eigenaars van “Moeder Aarde”, ze kunnen Cherokees blijven waar ze ook zijn. De Palestijnen daarentegen zijn gehecht aan hun land en weten dat ze als cultuur zullen uitsterven als ze het verliezen.
Oorlog vervangen door handel
Een laatste belangrijk punt voor de Jacksonianen is het vervangen van oorlog door handel. Donald Trump denkt dat de meeste oorlogen zinloze slachtpartijen zijn. Ze zijn slechts een massamanipulatiemiddel om onuitsprekelijke doelen te bereiken. Omdat het uiteindelijk vaak slechts een kwestie van geld is, moet handel in de plaats komen van oorlog.
Deze doctrine werkt in de meeste gevallen heel goed, maar sommige oorlogen hebben complexe motieven die niets te maken hebben met commerciële doelstellingen. In deze gevallen, en alleen in deze gevallen, werkt het Jacksonisme niet.
Een voorbeeld is de oorlog in Oekraïne. Als je beweert dat Rusland zijn buurland wil annexeren, kun je met het land onderhandelen om aan zijn honger te voldoen zonder de integriteit van dat land aan te tasten. Maar als je gelooft dat Moskou oprecht de “Grote Patriottische Oorlog” (de Tweede Wereldoorlog) wil beëindigen, om de nazi’s en de integrale nationalisten (de “Banderisten”) te verslaan, dan zal geen enkele commerciële onderhandeling dat kunnen tegenhouden.
Dit is de achilleshiel van de regering-Trump: de oorlog in Oekraïne heeft geen economisch motief, in tegenstelling tot wat westerse politici beweren. Moskou is oprecht wanneer het de denazificatie van Oekraïne eist. Op dit punt zullen de Verenigde Staten moeten buigen of hard moeten vechten.
Als ze buigen, ontstaat er een tweede probleem: Rusland is een immens gebied waarvan niemand de grenzen (meer dan 20.000 kilometer) kan verdedigen. Daarom eist Moskou traditioneel dat zijn oorlogszuchtige buren neutraal zijn. Dit is de reden voor het misverstand over de NAVO: Rusland erkent volgens de Verklaring van Istanbul (2003) het recht van elk land om zich aan te sluiten bij een militaire coalitie, maar het weigert toe te staan dat dit lidmaatschap de weg vrijmaakt voor het opslaan van wapens uit derde landen op zijn grondgebied. Tijdens het presidentschap van Boris Jeltsin bleven de Verenigde Staten, ondanks herhaalde waarschuwingen, aandringen op de opname van de verschillende post-Sovjetstaten in de NAVO, met uitzondering van Rusland, dat echter ook vroeg om lid te worden.
De Jacksonianen hebben geen reden om de uitbreiding van de NAVO na te streven, maar het opgeven ervan zou betekenen dat ze het expansionistische beleid van de Republikeinse en Democratische partijen loslaten en zich richten op hun eigen beleid: dat van het Noord-Amerikaanse plateau.
Voor Donald Trump is het duidelijk dat de Verenigde Staten geen reden hebben om zich te mengen in het conflict in Oekraïne. Hij stelt voor de kanonnen het zwijgen op te leggen door het corrupte regime in Kiev niet langer te subsidiëren. Wederom interpreteert de Europese Unie deze terugtrekking als een uitnodiging om het over te nemen. Ook dit is een vergissing: de EU bestaat alleen omdat Washington dat wil en door betrokken te raken bij Oekraïne zonder dat de nieuwe Amerikaanse regering daarom vraagt, zal de EU haar ontbinding alleen maar versnellen.
Wat de handelsoorlog betreft, waren niet-USA Amerikanen geschokt door het standpunt van president Donald Trump over tarieven. Zij geloven dat tarieven alleen zin hebben om economische sectoren te beschermen, terwijl Jacksonianen geloven dat ze ook als politieke wapens kunnen worden gebruikt.
Donald Trump verhoogde bijvoorbeeld een paar uur lang de tarieven op Colombiaanse producten tot 25% en dreigde ze de week daarop te verhogen tot 50% als Bogotá zich zou blijven verzetten tegen de repatriëring van zijn onderdanen. Ze werden opgeheven zodra Bogotá zelf zijn illegale onderdanen repatrieerde.
Hetzelfde gebeurde met Canada en Mexico (15%), en met China (10%). Ook hier heeft de regering Trump geen economisch argument, maar wel een politiek argument. Ze gelooft dat China chemische precursoren voor drugsproductie levert aan de drugskartels en dat Mexico en Canada deze drugs toelaten in de Verenigde Staten.
Wat de Europese Unie betreft, ligt de zaak heel anders. De regering Trump wil de handelsbalans weer in evenwicht brengen. Ze zou tarieven van 10% kunnen opleggen, maar alleen op bepaalde producten. Dit zou een conventionele behandeling van deze invoerrechten zijn, ook al is het moeilijk te begrijpen hoe dit verenigbaar zou zijn met de verplichtingen die zijn aangegaan bij de toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie (WTO).
Topfoto: In 1838 stierven tussen de 4.000 en 8.000 Cherokesse van de kou, honger of uitputting op de “Trail of Tears”. In toepassing van de Indian Removal Act lieten ze de oostkust van de Verenigde Staten over aan de Europeanen en stemden ze ermee in om ten zuiden van de Mississippi Rivier te gaan wonen. Maar het is tot op heden de enige indianenstam die erin geslaagd is om hun manier van leven te behouden zonder te worden uitgeroeid door de Europeanen. Deze deportatie is het voorbeeld dat Donald Trump gebruikt om de Israëlisch-Palestijnse kwestie op te lossen.
[1] “Trump en Musk, Canada, Panama en Groenland, een oud verhaal”, door Thierry Meyssan, Vertaling openbaararchief.nl, Voltaire Netwerk, 14 januari 2025.