Bron: Robert Inlakesh Al Mayadeen Engels 29 mei 2024 ~~~~
Toen het Palestijnse verzet op 7 oktober eindelijk de poorten van hun concentratiekamp openbrak, sneuvelden alle eerdere inzichten.
In één week tijd kreeg het Israëlische regime twee grote juridische klappen te verduren, eerst van het Internationaal Strafhof (ICC) en daarna van het Internationaal Gerechtshof (ICJ). Hoewel deze maatregelen vooralsnog geen tastbare veranderingen op het terrein tot gevolg hebben, kunnen de chronische effecten onomkeerbaar blijken.
Vóór de lancering van de operatie ‘Al-Aqsa Flood’ door de gewapende vleugel van Hamas, de Qassam Brigades, was de politieke situatie van de Palestijnse zaak dat deze op de been bleef. Hoewel de meerderheid van de lidstaten van de Verenigde Naties jaarlijks zou stemmen over het zogenaamde tweestatenoplossingmodel om een oplossing voor het conflict te bewerkstelligen, waren er geen echte inspanningen om deze unanieme consensus om te zetten in een realiteit op het terrein.
In het grootste deel van de wereld, inclusief de Verenigde Staten en de zionistische entiteit, werd geïnterpreteerd dat de Palestijnse kwestie in feite vast zat en niet eens de moeite waard was om aandacht aan te besteden. Daarom streefde de Amerikaanse regering naar normalisatiedeals met de Arabische regimes en geloofde ze dat de Israëlische pogingen om de heilige plaatsen in bezet al-Quds en de Naqab te judaïseren en gebieden op de Westelijke Jordaanoever te annexeren, hun missie om een felbegeerde Saoedisch-Israëlische deal te sluiten niet in de weg zouden staan.
Ondertussen werd de situatie op het terrein voor de Palestijnen nog nijpender. Terwijl er in het verleden bepaalde politieke grenzen waren aan hoe ver internationaal gerenommeerde mensenrechtengroepen konden gaan in hun kritiek op het Israëlische beleid en de praktijken tegen de Palestijnen, werd dit enigszins minder nu er zelfs geen sprake was van enige ontwikkelingen ten gunste van de Palestijnen in politiek opzicht. Daarom zagen we dat mensen als Human Rights Watch (HRW), Amnesty International en de Israëlische topgroep voor mensenrechten, B’Tselem, rapporten uitbrachten waarin ze rechtvaardigden waarom ze “Israël” als een apartheidsregime beschouwden.
Het is veelzeggend dat deze mensenrechtenrapporten, die in het geval van HRW en Amnesty omvangrijk waren en overvloedige bronnen verschaften, in wezen konden bevestigen wat Palestijnse mensenrechtengroeperingen al tientallen jaren zeiden. Het belangrijkste aan deze rapporten was echter dat ze niet ophielden bij het veroordelen van het Israëlische gedrag op de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en het oostelijke deel van al-Quds, maar ervoor kozen om hun licht te laten schijnen over heel bezet Palestina.
Ondanks de veroordelingen door Israëlische leiders, die de rapporten voorspelbaar als “antisemitisch” bestempelden, werd het duidelijk dat de rapporten niet als zodanig ingrijpend werden beschouwd dat ze enige vorm van beleidsverandering teweeg zouden brengen. Toch is dit waar het allemaal vreselijk mis begon te gaan voor de zionistische entiteit.
Na 7 oktober leven we in een wereld waarin de Palestijnse zaak niet alleen internationaal relevant, maar ook de populairste kwestie van dit moment is. De hele wereld is gefixeerd op de Palestijnse strijd, de voortdurende wreedheden in Gaza en miljoenen mensen ondernemen consequent elke actie die ze kunnen om de Palestijnse zaak voor nationale bevrijding te steunen. Dit gebeurt allemaal zonder dat er zelfs maar een verenigd Palestijns leiderschap is.
Het is in deze context dat het Internationaal Gerechtshof (ICJ) oordeelde in het voordeel van de klacht van Zuid-Afrika waarin de Israëli’s werden beschuldigd van het schenden van de Genocide Conventie. Het ICJ stemde unaniem voor het opleggen van voorlopige maatregelen aan het zionistische regime om genocide in Gaza te voorkomen. Dit heeft de oorlog in Gaza misschien niet echt gestopt, maar de gevolgen van de plausibele beschuldiging van het Israëlische regime van het plegen van genocide door de hoogste juridische autoriteit ter wereld zullen nu voor altijd blijven bestaan.
De reden waarom de beschuldiging van genocide tegen de zelfbenoemde “Joodse Staat” zo vernietigend is, is omdat het hele verhaal van de Israëlische uitvinding draait om het idee dat de reden waarom ze bestaansrecht hebben als staat, is omdat ze zelf onderworpen waren aan een genocide. Dus als “Israël” wordt gezien als een regime dat genocide pleegt, kan het aan de andere kant niet het excuus gebruiken dat het moet bestaan vanwege genocide.
Op vrijdag aanvaardde het ICJ het Zuid-Afrikaanse verzoek om verdere voorlopige maatregelen van het hof, waarbij het stelde dat “Israël onmiddellijk moet stoppen met zijn militaire offensief, en met elke andere actie in het Rafah Gouvernement, die voor de Palestijnse groep in Gaza zodanige levensomstandigheden kan veroorzaken dat zij geheel of gedeeltelijk fysiek wordt vernietigd. Wat het ook deed, was het specifiek nodig achten om “opnieuw te bevestigen” dat de Israëli’s zich moeten houden aan de aanvankelijke voorlopige maatregelen die werden bevolen door de rechtbank. Als het zionistische regime ervoor kiest om de bevelen van het ICJ, die door de Verenigde Naties als bindend worden beschouwd, rechtstreeks te schenden, kan dit leiden tot verdere actie tegen het land en in zijn nadeel werken in de lopende genocidezaak.
Daarnaast zorgt de beslissing van de hoofdaanklager van het Internationaal Strafhof (ICC), Karim Khan, om eindelijk arrestatiebevelen aan te vragen tegen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn minister van Defensie, Yoav Gallant, nu ook voor nog meer druk.
Het ziet er nu als volgt uit voor de zionistische entiteit: ze zijn een genocidaal, apartheidsregime dat misdaden tegen de menselijkheid begaat en wordt geleid door gezochte oorlogsmisdadigers. Dit is het geval nu steeds meer landen over de hele wereld Palestina blijven erkennen als staat en de banden met het Israëlische regime verbreken.
Het is ook duidelijk dat dit genocidale apartheidsregime, geleid door oorlogsmisdadigers, onmogelijk een deal kan sluiten om de situatie op te lossen door een zogenaamde “tweestatenoplossing” toe te staan. Er zijn geen grote politieke partijen die aan de macht zouden kunnen komen na Netanyahu’s coalitie die het idee van de oprichting van een Palestijnse staat zouden accepteren, noch wordt er gewerkt aan een levensvatbare routekaart naar een vreedzame oplossing.
Voor elke objectieve waarnemer is de realiteit van vandaag overduidelijk: “Israël” is een entiteit die gebaseerd is op totale joodse suprematie en die geen realiteit zal toestaan waarin Palestijnen mensenrechten zullen hebben. Als het Palestijnse volk, dat ongeveer even groot is als de Joodse Israëlische bevolking in heel historisch Palestina, of wat de zionisten “Groot-Israël” zouden noemen, dan is de enige manier om het zionistische regime in stand te houden, waarin alleen Joden het recht op zelfbeschikking wordt toegekend, ofwel door een onbepaald systeem van apartheid in stand te houden, of door te kiezen voor een massale campagne van etnische zuivering of genocide.
Het is onvermijdelijk dat wanneer mensen worden onderworpen aan een apartheidsregime, ze in opstand komen en zich verzetten. Zowel het Israëlische regime als zijn westerse steunpilaren zagen dit graag als status quo, om de apartheid in stand te houden en de zionisten periodiek toe te staan de Palestijnen massaal te vermoorden om ze “op hun plaats te zetten” en de apartheid in stand te houden. Tot 7 oktober slaagde de Amerikaans-Israëlische agenda; ondanks dat het verzet in Gaza om de paar jaar ten strijde trok tegen de zionisten, sloegen deze gewapende uitbarstingen nooit een wond die groot genoeg was voor de Israëli’s om de verhoudingen te veranderen. Daarom noemde de Zionistische entiteit haar oorlogen met Gaza “het gras maaien”, ze geloofden dat het noodzakelijk was en zagen het sadistisch als een berekende aanpak.
Toen het Palestijnse verzet op 7 oktober eindelijk de poorten van hun concentratiekamp openbrak, werden alle eerdere inzichten aan flarden geschoten. Het zionistische leger, zijn inlichtingendiensten en zijn wapentechnologie werden ontmanteld en te schande gemaakt. Operatie Al-Aqsa Flood schokte hen tot op het bot, want noch de Israëli’s noch hun Amerikaanse bondgenoten hadden ooit geloofd dat hen zo’n nederlaag zou kunnen worden toegebracht. Op dat moment besloten ze allebei dat genocide het nieuwe doel zou zijn en dat apartheid niet kan werken met de Gazastrook. Dit is de reden waarom de Zionisten geen idee hebben wat ze moeten doen in het belegerde kustgebied, ze geloofden blijkbaar dat ze na 8 maanden op zijn minst het verzet in Gaza zouden hebben verzwakt, maar zelfs dit hebben ze niet gedaan en hun opzettelijke vernietiging van burgers en hun huizen heeft niet tot een overwinning geleid.
Politiek gezien zit de zionistische entiteit in de val, ze begrijpt dat er grenzen zijn aan wat ze kunnen doen in de Gazastrook, zoals de massale etnische zuivering van de bevolking naar de Egyptische Sinaï, dus ze hebben geen idee hoe ze verder moeten.
Terwijl het leiderschap van het zionistische regime tijd probeert te rekken en een manier zoekt om een overwinning te behalen, om op zijn minst hun politieke carrière te redden, leggen ze de basis voor toekomstige interne conflicten in Israël. Dit alles terwijl het Libanese verzet hun militaire terreinen en nederzettingen in het noorden verwoest, meer dan honderdduizend kolonisten verdrijft en het idee ontkracht dat het Israëlische leger de capaciteit heeft om het tegen Hezbollah op te nemen. De Israëlische economie wordt verwoest, de Jemenitische blokkade in de Rode Zee is ongelooflijk effectief en zelfs het Irakese verzet kan naar believen raketten en drones op hen afvuren, zonder echte reactie. Op het slagveld in de Gazastrook vechten hun slecht getrainde bezettingssoldaten zonder discipline, keren terug naar hun families in lijkzakken en met levensveranderende verwondingen en verliezen met de dag hun motivatie omdat ze een eindeloze strijd voeren zonder doel.
Het zionistische regime bevindt zich nu in echte juridische problemen, heeft te maken met een legitimiteitscrisis en belooft zowel de wereld als haar eigen kolonistenbevolking maar één ding: een toekomst van oorlog en strijd om etnische suprematie. Het merendeel van de wereldbevolking kijkt vol afschuw toe naar wat ze zien gebeuren in Gaza, ze zijn kotsmisselijk over wat de Westerse regimes steunen en willen onmiddellijk een einde maken aan deze walgelijke racistische regimes die een eindeloze slachting onder de burgerbevolking aanrichten.
Hoewel de beslissingen van het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof op de korte termijn betekenisloos lijken, net als de stortvloed aan mensenrechtengroeperingen die de zionistische entiteit als apartheidsregime bestempelen, zijn dit spijkers die te zijner tijd in de Israëlische doodskist zullen worden geslagen. De Israëli’s hebben hun lot bezegeld, er komt een einde aan hun apartheidsregime, of dit nu snel gebeurt door een bevrijdingsoorlog of door een langduriger proces.
Topfoto: Het is onvermijdelijk dat wanneer mensen worden onderworpen aan een apartheidsregime, ze in opstand komen en zich verzetten (Geïllustreerd door Mahdi Rteil naar Al Mayadeen