geopolitiek,Nederland,VS |
28 maart 2023
Bron: Atilio A. Boron 
Al Mayadeen English 28 maart 2023 ~~~

De geschiedenis en het heden tonen aan dat een imperiale republiek als de Verenigde Staten vazallen zoals de Nederlandse regering nodig heeft, geen partners, vooral in de huidige tijden waarin het rijk zijn onomkeerbare ondergang doormaakt.

Tussen 28 en 30 maart vindt in Washington DC de tweede top over democratie plaats. Woensdag 29 maart is de dag van de plenaire vergadering. Het evenement wordt bijeengeroepen door de regering van de Verenigde Staten via het State Department, maar zoals gewoonlijk zijn er enkele “geassocieerde regeringen” die ook de vergadering bijeenroepen en die tot taak hebben te verhullen dat de top volledig een project van Washington is. Het doel is glashelder: terrein terugwinnen in het slinkende internationale prestige van de Amerikaanse democratie, zwaar beschadigd door de toenemende ontevredenheid onder de bevolking over het functioneren van de democratie (meer dan vijftig procent van de ondervraagde bevolking), zoals blijkt uit een groot aantal opiniepeilingen; en door de ongekende incidenten rond de bestorming van het Capitool, de zetel van het Amerikaanse Congres, in Washington op 6 januari 2021.

Zoals aangekondigd heeft de top voor democratie “vijf mede-gastheren: de Verenigde Staten, Costa Rica, Nederland, de Republiek Korea en Zambia en vertegenwoordigers van hun regeringen zullen de top officieel aftrappen, waarbij elke mede-gastheer een live, volledig virtueel, thema zal presenteren.” De dag ervoor zal het ministerie van Buitenlandse Zaken een panelbijeenkomst organiseren, voorgezeten door minister Antony Blinken, over de noodzaak van een “rechtvaardige en duurzame vrede in Oekraïne” met als hoofdspreker president Volodymyr Zelensky. Vermoedelijk zullen Zelensky en minister Blinken, samen met ministers van Buitenlandse Zaken van een regionaal diverse groep landen, de stappen bespreken die moeten worden genomen om een staakt-het-vuren en een “duurzame vrede” in Oekraïne te bereiken, hoewel al het beleid dat door de regering-Biden wordt gepropageerd precies in de tegenovergestelde richting gaat. Blijkbaar zijn de dagen voorbij dat de Europese, en deels Amerikaanse, pers Oekraïne karakteriseerde als het meest corrupte land van Europa en Zelensky zelf als een despotische en al even corrupte leider. In 2015 beschreef de Britse krant The Guardian hem nog als zodanig. Bijna een jaar na het begin van de oorlog in Oekraïne stelden andere persberichten dat “de oorlog met Rusland daar geen verandering in heeft gebracht.”

Helaas was bij het schrijven van deze tekst de volledige lijst van de voor de top uitgenodigde landen niet bekend. Een indicatie kan echter worden gegeven door het feit dat de dag na de plenaire zitting, die gewijd is aan digitale technologieën voor de vooruitgang van democratieën en de gevaren van digitaal autoritarisme, de keynote speaker niemand minder dan de minister van digitale zaken van Taiwan, Audrey Tang, zal zijn. Dit is een frontale aanval op China, want de gasten op de top worden geacht vertegenwoordigers van onafhankelijke landen te zijn, en Taiwan is dat zeker niet. Het wordt niet eens als zodanig erkend door de Amerikaanse regering zelf, maar de bedoeling is duidelijk: het separatisme van Taiwan bevorderen, China lastigvallen en het land provoceren tot een militaire reactie die vervolgens de Amerikaanse agressie zou rechtvaardigen.

Wij Latijns-Amerikanen weten heel goed dat als er een regering in de wereld is die geen les kan geven in democratie, het juist de regering van de Verenigde Staten is. Sinds het begin van de Amerikaanse imperiale expansie staan de VS bekend om hun permanente aanvallen op de vestiging van elke democratische regering in de regio. Toen Cuba en Puerto Rico een bevrijdingsstrijd voerden tegen de Spaanse onderdrukking, tijdens de zogenaamde “Spaans-Amerikaanse” oorlog, veroverden de Verenigde Staten Cuba in 1898 na het Verdrag van Parijs en bedierven zij de Cubaanse overwinning. Als wij een lijst zouden maken van staatsgrepen die door de Verenigde Staten in onze landen zijn gesponsord of rechtstreeks uitgevoerd, zouden wij het risico lopen van deze nota een lijvig essay te maken. Wij zullen slechts enkele gevallen noemen.

In Argentinië werden de bloedige militaire staatsgrepen van 1966 en 1976 gesponsord en beschermd door Washington. In Chili werd de brute staatsgreep en de daaropvolgende moord op Salvador Allende, gepleegd op 11 september 1973, rechtstreeks vanuit Washington georkestreerd door president Richard Nixon zelf en zijn nationale veiligheidsadviseur en latere minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger. De staatsgreep die in 1964 in Brazilië plaatsvond en tot 1985 duurde, had de enthousiaste steun van Washington, evenals de militaire staatsgreep van 1973 in Uruguay, die eveneens duurde tot 1985, toen Washington besefte dat zijn onverhulde steun aan de woeste Latijns-Amerikaanse dictaturen zijn internationale imago schaadde en dat de tijd gekomen was om in te zetten op democratie, maar met de nodige voorzorgsmaatregelen. Wij mogen niet vergeten dat Washington gedurende tien jaar (1979-1989) een gewapende confrontatie tegen de Sandinistische regering heeft voorbereid en alle middelen heeft ingezet om de regering van het Nationaal Bevrijdingsfront Farabundo Martí in El Salvador te destabiliseren.

De versleten democratische retoriek van de Verenigde Staten volstaat niet om de boosaardige bedoelingen te verhullen van hun nieuwe strategie die gebaseerd is op de mogelijkheden die het gebruik van “soft power” en de nieuwe instrumenten om progressieve of linkse regeringen onder druk te zetten, bieden: van de “voorwaarden” van de Wereldbank en het IMF tot de oligopolistische controle van de media en de indoctrinatie van rechters en aanklagers om “lawfare”-trucs toe te passen om voor het imperium ongewenste leiders uit het veld van de verkiezingspolitiek te verwijderen, zoals Lula in Brazilië, Correa in Ecuador, Cristina in Argentinië, Lugo in Paraguay, Zelaya in Honduras, Evo in Bolivia en nog maar enkele maanden geleden Pedro Castillo in Peru.

De geschiedenis en het heden tonen aan dat een imperiale republiek als de Verenigde Staten vazallen nodig heeft, geen partners, vooral in de huidige tijden waarin het imperium zijn onomkeerbaar verval doormaakt. In tijden als deze kunnen democratieën, als uitdrukking van volkssoevereiniteit en zelfbeschikking van naties, niet disfunctioneler zijn voor het imperium. Daarom zal de Top voor Democratie weer een farce zijn, een propagandamontage waarvan het werkelijke doel is een “nieuwe koude oorlog” te verstevigen tussen de vrienden en bondgenoten van de Verenigde Staten, die als democratisch zullen worden beschouwd, en de tegenstanders van Washington, die worden gedemoniseerd als perverse autocratieën die met alle beschikbare middelen moeten worden bestreden.