Bron: Martin Jay strategic-culture.org 24 januari 2023 ~~~
De vraag is misschien of Rusland de oorlog in Oekraïne wint, maar het lijdt geen twijfel dat het de wereldwijde oorlog tegen het Westen aan het winnen is. En die begint in Afrika.
Commentatoren beweren al maanden dat Oekraïne grote vooruitgang heeft geboekt op het slagveld en grote delen van het Russische grondgebied heeft heroverd. Hoewel deze bewering daar de laatste weken haar geldigheid verliest, geven de meeste westerse analisten zich over aan hun eigen verblinde dogma en weigeren ze te kijken naar de grotere Oekraïne-oorlog: algemeen bekend als het ‘mondiale zuiden’, maar in werkelijkheid is dat gewoon de ‘rest van de wereld’ buiten de grenzen van de zogenaamde westerse landen.
Hoewel de meeste landen in Afrika en Azië de invasie van Poetin niet steunden, ergerden zij zich meer aan het westerse ‘je bent met ons of tegen ons’-verhaal, dat al snel gevolgd werd door een dreigement van de eigen VN-ambassadeur van de VS, die Afrika duidelijk maakte dat landen die de Amerikaanse sancties tegen Rusland niet zouden volgen, gestraft zouden worden.
Dat heeft echter niet al te best uitgepakt voor Amerika, ondanks dat de VS zijn slag heeft gemaakt met LPG-contracten in Europa waarvan de regeringen graag vier keer de prijs van Russisch gas betalen.
Afrika begint Biden dwars te zitten. De afgelopen maanden is duidelijk geworden dat de dreiging met sancties een averechts effect heeft gehad en dat veel landen bereid zijn “ongebonden” te worden en hun kansen te wagen of zelfs om veiligheidsredenen de oversteek naar Rusland te wagen.
Mali, een voormalige Franse kolonie waar tot voor enkele maanden Franse troepen vochten tegen islamitische terreurgroepen, is nu een volwaardige Russische bondgenoot. Het ziet ernaar uit dat Burkina Faso zal volgen. Als dat gebeurt, zal er zeker een domino-effect optreden met Franstalige landen die genoeg hebben van de paternalistische relatie met Parijs en de misselijkmakende voogdij die hun vanuit de Elysee wordt voorgeschoteld. Dit begint niet alleen Parijs zorgen te baren, maar de EU begint ook de gevaren te zien van het verliezen van deze landen aan Rusland en China.
Het baart ook Biden zorgen, die, in tegenstelling tot de EU of de Elysee, tenminste de middelen en het initiatief heeft om te handelen in plaats van te jammeren als een puppy die net geschopt is door zijn nieuwe eigenaar.
Het plan van Biden is, zoals zovele Amerikaanse presidenten, niet origineel: meer troepen sturen en aanwezig zijn op het continent.
Maar zijn keuze naar welk land hij ze zal sturen is zowel interessant als gevaarlijk: Marokko.
Joe Biden heeft minister van Defensie Lloyd Austin opdracht gegeven een noodplan op te stellen om een Amerikaanse militair-industriële basis in Marokko te vestigen, zo meldt de New York Daily News. Blijkbaar werd de list voorgesteld tijdens een vergadering op hoog niveau eind december, toen Biden en Austin de nieuwe wereldwijde militaire strategie van Amerika bespraken.
Biden heeft Austin gezegd er bij het Pentagon op aan te dringen de logistieke en juridische aspecten van investeringen van de Amerikaanse defensie-industrie in Marokko te vergemakkelijken. Details zijn vaag, maar het lijkt erop dat Marokko Amerikaanse defensiebedrijven zal ontvangen, en mogelijk zelfs Amerikaanse militaire hulp zoals Israël.
Dit zou niet alleen een spelbreker zijn voor Marokko om zijn spieren te laten rollen in het continent, maar het zou het land ook op gelijke hoogte brengen met Algerije, waarvan het defensiebudget dat van Marokko overtreft.
Volgens mediabronnen in de VS heeft Biden vóór zijn ontmoeting met Austin een gedetailleerd verslag ontvangen van CIA-directeur William Burns, die onlangs Libië heeft bezocht, over de uitbreiding van de Russische invloed in Afrika, met inbegrip van Zimbabwe, Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Algerije en de Sahel- en Saharalanden. Het is goed mogelijk dat Biden vindt dat het ondenkbaar is om met Poetin te vechten in Oekraïne, maar dat Amerikaanse troepen en hun gevolmachtigden de strijd met hem kunnen aangaan in Afrika.
Maar voor Marokko is er zeker een schaduwzijde. Moeten we aannemen dat met dit nieuwe plan voor meer troepen op het terrein en meer materieel, de dreiging van Algerije, waarmee Rusland een geduchte vriendschapsband heeft, wordt weggenomen? Of, wat waarschijnlijker is, zal dit de spanning alleen maar verhogen en een oorlogsachtig scenario creëren, geheel gefabriceerd door de regering Biden, dat de Marokkanen uiteindelijk alleen zullen moeten aanpakken? Opmerkelijk is dat het format van “hit-n-run” dat Biden in 2014 in Oekraïne begon en dat tot de oorlog daar leidde, samen met een soortgelijke strategie in Taiwan, in Marokko wordt gecultiveerd om Algerije tegen zich in het harnas te jagen en te bedreigen, zowel langs zijn lange grens maar meer waarschijnlijk in de Westelijke Sahara in het zuiden. We kunnen alleen maar veronderstellen dat berichten van een paar weken geleden in staatsvriendelijke media over overeenkomsten over kerncentrales tussen Marokko en Rusland ook deel uitmaken van de zet van Biden in Marokko. Misschien ziet hij het als een double-whammy, maar zoals bijna alles wat de Amerikaanse president aanraakt in het geomilitaire circuit, verknoeit hij het, zoals Obama het zelf zegt. Rabat heeft de deal met Rusland misschien wel gebruikt als een kaart om mee te spelen, en gokt erop dat het de hele pot krijgt als de VS hun militaire budget verhoogt tot boven de minuscule 1,5 miljard dollar die het nu heeft. Maar net zoals Rabat onlangs met het omkoopschandaal in Brussel knoeide, wat meer te maken heeft met de slechte mediavaardigheden van de elite, is het waarschijnlijk dat het Amerikaanse spel hen tot verliezer zal maken, aangezien zij de uitverkoren testpoppen zijn voor zijn nieuwste geopolitieke experiment. Bid voor de Marokkanen. Het zijn goede mensen die een hoge prijs zullen betalen voor hun goedgelovigheid en onzekerheid.