Bron: Antonio Camacho Negrón multipolarista 15 augustus 2022 (EN) Se puede leer este artículo en español aquí ~~~
Na 1991, met de omverwerping van de Sovjet-Unie, waren de Westerse landen ervan overtuigd dat Rusland verslagen was. Maar in Oekraïne en daarbuiten is Moskou aan de winnende hand – en de VS en Europa zijn duidelijk in verval geraakt.
De geschiedenis getuigt keer op keer dat de Verenigde Staten en Europa Rusland altijd als een begeerde prooi hebben beschouwd, en vooral ook als een machtige tegenstander van hun expansionistische pretenties.
Zonder twijfel is Rusland, om verschillende redenen die we later in detail zullen uiteenzetten, vandaag de dag de belangrijkste geopolitieke-militaire bedreiging voor de Westerse hegemoniale aspiraties geworden.
Sinds 1904, met de publicatie van de “Heartland Theory” van de Engelse geograaf Halford Mackinder, is Rusland als bijzonder belangrijk beschouwd in de geopolitieke opvatting van de wereld. Mackinder wordt in feite beschouwd als de vader van de geopolitiek.
Zijn theorie stelt dat de wereld een groot eiland is, en dat in het centrum van dat eiland, als de spil waar de andere landen op balanceren, Rusland ligt:
“Wie Oost-Europa regeert, regeert het Heartland; wie het Heartland regeert, regeert het World-Island; wie het World-Island regeert, regeert de wereld.”
Het landoppervlak van de Russische Federatie is bijna twee keer zo groot als dat van de Verenigde Staten. Naast haar bevoorrechte strategische positie behoren haar buren, China en India, tot de dichtstbevolkte landen van de planeet en zijn zij de snelst groeiende.
Rusland heeft een zeer goed opgeleide, relatief verenigde bevolking en een lage bevolkingsdichtheid – een gunstige omstandigheid waardoor het zonder al te veel moeite in de basisbehoeften van zijn bevolking kan voorzien.
Het beschikt ook over immense natuurlijke rijkdommen, waarvan vele nog moeten worden ontdekt.
Na 1991, met het uiteenvallen van de Sovjet-Unie, waren de westerse landen ervan overtuigd dat Rusland verslagen was.
Zij beschikten over een vijfde colonne in de Russische regering die onvoorwaardelijk aan hun belangen tegemoet kwam; zij controleerden een groot deel van de natuurlijke hulpbronnen en het bankwezen; en volgens hun ideologen hoefden zij alleen maar een beetje meer druk uit te oefenen en de sociale situatie zou imploderen, de Russische Federatie zou worden ontbonden en Rusland zou in verschillende staten kunnen worden verdeeld.
Deze westerse pretenties werden gedwarsboomd door het aftreden van Boris Jeltsin in 1999 en de opkomst van Vladimir Poetin, een voormalige KGB-officier van de buitenlandse inlichtingendienst.
Poetin draaide het verzoeningsbeleid van zijn voorganger om. Hij zette alle nationale krachten in gang die gebaseerd waren op het idee dat, om zich te beschermen tegen het westerse avonturisme, het noodzakelijk was een versneld plan voor agrarische, industriële, technische en militaire ontwikkeling uit te voeren.
In twee decennia tijd heeft hij Rusland uit de achterstand gehaald waarin het door vorige regeringen was gestort, en heeft hij het land omgevormd tot de tweede grote militaire macht na de Verenigde Staten.
Onder het presidentieel mandaat van Vladimir Poetin hebben zich de volgende veranderingen voorgedaan:
- Rusland overtrof in 10 tot 20 jaar de modernste westerse technologie in zijn militaire ontwikkeling. Russische hypersonische raketten, kernraketten, raketten voor elektronische oorlogsvoering, anti-satellietraketten, supersnelle torpedo’s, nucleaire ijsbrekers, naast andere technologieën, hebben geen equivalent.
- Met de produktie van ultramoderne wapens is Rusland de belangrijkste concurrent geworden in de meest winstgevende bedrijfstak van de Verenigde Staten, de oorlogsindustrie, waarbij het onder zijn kopers voormalige klanten van VS-wapens aantrekt, zoals India, China, Pakistan, Turkije en andere landen.
- Rusland heeft een reeks nucleaire ijsbrekers gebouwd met als hoofddoel een Arctische route te openen – een route die, door de afstanden voor koopvaardijschepen te verkorten, de Russische produkten concurrerender maakt. Wat de militaire logistiek betreft, zou de Russische vloot, die een betere toegang heeft tot de Atlantische Oceaan, en dus tot het oosten van Canada en de Verenigde Staten, een bijkomend tactisch voordeel hebben ten opzichte van haar rivalen op het gebied van manoeuvreerbaarheid.
- De nauwe band tussen de militaire macht van Rusland en de economische macht van China, die zich consolideert, baart het Westen grote zorgen – een gevoel dat nog toeneemt met de uitvoering van megaprojecten zoals de Nieuwe Zijderoute, die zich uitstrekt over de vijf continenten en die begint in China, maar waarvan de belangrijkste vertakkingen via Rusland lopen.
- De militaire steun van Rusland aan Syrië, in strijd met de strategische doelstellingen van de Verenigde Staten, is een groot hoofdpijndossier voor de NAVO bij haar pogingen om de regering in Syrië te vervangen.
- De nauwe politieke, economische, culturele en militaire betrekkingen van Moskou met Iran, Venezuela, Nicaragua, Cuba en Bolivia hebben de sancties van de Verenigde Staten voor een groot deel ondoeltreffend gemaakt.
- Rusland is de belangrijkste leverancier van fossiele energie aan Europa, hetgeen het land een grote onderhandelingsmacht geeft en het concurrentievermogen van de koolwaterstofindustrie van de VS aantast.
- De grote economische en geopolitieke vooruitgang die Rusland in het afgelopen decennium heeft geboekt in Azië, Latijns-Amerika, het Midden-Oosten en Afrika, wordt door het Westen als niet goed beschouwd.
- Rusland is, door zijn bezit aan dollars en VS-staatsleningen (treasury bonds) drastisch te verminderen en door het gebruik van zijn eigen valuta bij zijn handelspartners te bevorderen, een grote bedreiging geworden voor de bevoorrechte macht van de dollar als internationale valuta. De snelle toename van zijn goudreserves baart het Westen eveneens grote zorgen.
- Rusland heeft met zijn versnelde landbouwontwikkeling het leiderschap op het gebied van de tarwe-export overgenomen van de Verenigde Staten en heeft de Noord-Amerikaanse boeren in moeilijkheden gebracht.
Zoals we uit al het bovenstaande kunnen afleiden, is Rusland op korte en middellange termijn de echte bedreiging voor een krimpende Verenigde Staten.
Glen VanHerck, hoofd van het Noordelijk Commando van de VS, wees hier in september 2021 op toen hij zei dat Rusland vandaag de belangrijkste bedreiging voor de Verenigde Staten is, terwijl China een bedreiging op lange termijn is.
Het imperium, dat schuilgaat achter de NAVO, handelt uit angst voor de strategische positie van Rusland, zijn zelfvoorziening op energiegebied, economische groei, uitbreiding van zeewegen, militaire macht, geopolitieke invloed en, fundamenteel, zijn anti-establishment houding ten opzichte van beleid en imperiale initiatieven.
De Amerikaanse politicoloog Graham T. Allison populariseerde het concept van de Thucydidesval om te beschrijven hoe de tegenstellingen tussen een hegemoniale mogendheid en een andere opkomende mogendheid hen in een oorlog drijven.
Het Amerikaanse imperium kan geen conventionele oorlog beginnen met Rusland, een opkomende mogendheid die zijn hegemonie uitdaagt, zonder zichzelf tot de ondergang te veroordelen – daarom neemt het zijn toevlucht tot hybride oorlogsvoering, of onbeperkte oorlogsvoering, in de hoop dat de economische, politieke en sociale aanvallen op zijn tegenstander zo verwoestend zijn dat zij een eind maken aan zijn agrarische en technologisch-militaire vooruitgang, dat zij de produktie van koolwaterstoffen verminderen, dat zij de sterke alliantie met China vernietigen, en dat daardoor de door de sancties aan zichzelf toegebrachte schade meer dan gecompenseerd wordt.
Maar het is onvermijdelijk dat het effect op de eigen economie een boemerang zal zijn.
Door middel van hybride oorlogsvoering, met het doel zijn hegemonie te blijven opleggen, wakkeren de Verenigde Staten de Oekraïense extremisten aan zonder zich erom te bekommeren dat zij Oekraïne in een uitputtingsconflict tegen Rusland tot totale ondergang brengen.
In een onbeperkte oorlog, zonder enige schaamte, demoniseren de Verenigde Staten hun tegenstander, creëren een mediadictatuur, en gebruiken sancties, censuur, propaganda, leugens en laster om hun publiek te bedwelmen zodat het niet meer helder kan denken.
In 2019 publiceerde een machtige Amerikaanse denktank, gesponsord door het Pentagon, de RAND Corporation, een rapport met de titel “Overextending and Unbalancing Russia: Assessing the Impact of Cost-Imposing Options.”
In dit onderzoeksdocument worden de opties die kunnen worden gebruikt om de kwetsbaarheden van Rusland uit te buiten en het land te destabiliseren, tot in de kleinste details onderzocht. Alle maatregelen die de Verenigde Staten, ogenschijnlijk in naam van de beheersing, aan Rusland hebben opgelegd in verband met de inval in Oekraïne, zijn in dat document terug te vinden.
Het merkwaardige is dat dit een weerspiegeling is van de arrogante visie en de imperiale mentaliteit van de Verenigde Staten. In het document wordt niet stilgestaan bij de versnelde tegenmaatregelen die Rusland zou nemen om zijn economie te beschermen tegen eventuele sancties, noch bij de vertraging van de Amerikaanse economie als gevolg van de pandemie, noch bij het verwoestende effect van de inflatie.
De huidige president van de VS, Joe Biden, heeft in 1997, toen hij senator van de staat Delaware was, erkend dat de uitbreiding van de NAVO naar de Baltische staten “de balans zou doen doorslaan” in de richting van een “vijandige reactie” vanuit Rusland.
Welke factoren hebben president Biden er 25 jaar later toe gebracht van mening te veranderen, nu Rusland veel sterker is en de Verenigde Staten zich in een neerwaartse spiraal bevinden? Medische behandeling, ouderdom, de incompetente mensen om hem heen, de verouderde analyse van de RAND Corporation, of de messianistische verlangens van een afnemend imperium? Geen van deze oorzaken kan ondubbelzinnig worden uitgesloten.
Alles wijst erop dat de NAVO, en dus de Verenigde Staten, erop gokten dat Rusland niet in staat zou zijn Oekraïne binnen te vallen. In 1999 kwam de eerste NAVO-golf naar de grenzen van Rusland, met de aansluiting van Polen, Hongarije en Tsjechië; en Rusland deed niets.
In 2004 kwam er een tweede golf met Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Bulgarije, Slowakije en Slovenië; Rusland deed niets.
In 2009 kwam er een derde golf met Kroatië en Albanië, en Rusland deed niets.
In 2017 kwam er een vierde golf met Montenegro, en Rusland deed niets.
In 2020 kwam er een vijfde golf met Macedonië, en Rusland deed niets.
We weten dat al deze golven vergezeld gingen van militaire bases van de VS en duizenden kanonnen die op Rusland waren gericht.
Westerse inlichtingendiensten creëerden een vijfde colonne in Oekraïne, en Rusland deed niets.
Zij sponsorden een staatsgreep tegen de democratisch gekozen, Rusland-gezinde president Viktor Janoekovitsj in februari 2014, en Rusland deed niets.
Zij zetten een marionettenregering op onder leiding van neonazi’s en andere supremacisten, en Rusland reageerde met de annexatie van de Krim op 18 maart 2014, na een volksraadpleging waarbij 97% van de Krimbewoners voor stemde.
De provincies Donetsk en Luhansk verklaarden zichzelf onafhankelijk en ondanks de voortdurende bombardementen door het Oekraïense leger en de moord op meer dan 14.000 mensen, de meesten Russen, heeft Rusland zijn troepen niet naar deze gebieden verplaatst, noch hun onafhankelijkheid erkend.
In 2014 heeft Oekraïne, in overeenstemming met een oorlogsverklaring, zijn militaire neutraliteit herroepen; Rusland is niet verder gegaan dan een paar verklaringen van afkeer.
In 2014 en 2015 werden de Minsk-akkoorden ondertekend tussen Rusland en Oekraïne, met Frankrijk en Duitsland als ondertekenaars, om een einde te maken aan het conflict tussen pro-Russische separatisten en Oekraïense strijders in de twee provincies van Donbas (Donetsk en Luhansk).
Door deze afspraken werd een staakt-het-vuren goedgekeurd en stemde Oekraïne ermee in een wet aan te nemen die de provincies een bepaald soort autonomie toekent alvorens de controle over de grenzen over te nemen.
De Oekraïense regering negeerde het verdrag, schond het staakt-het-vuren en doodde met haar bombardementen duizenden mensen in de twee separatistische gebieden.
Oekraïne keurde de in de verdragen vastgelegde wet niet goed en keurde integendeel meer wetgeving goed die etnische minderheden, met name Russen, discrimineerde, waarbij het hen verboden werd hun taal te spreken. Ook Rusland reageerde niet op de provocatie.
Maandenlang vóór 24 februari 2022 ontketenden de Verenigde Staten en de Europese Unie, om Rusland te immobiliseren, een campagne van hysterie over een vermeende invasie van Oekraïne, op hetzelfde moment dat de NAVO Oekraïense soldaten trainde en het leger van Kiev meer dan 100.000 zwaarbewapende troepen naar de grens met Donbas stuurde.
Zij zagen Russische voorzichtigheid aan voor zwakte en bereidden een grootscheeps offensief voor. Het was niet langer mogelijk voor Rusland om voorzichtig te blijven; de prijs was zeer hoog. En tot verrassing en frustratie van de NAVO vielen Russische troepen Oekraïne binnen.
Geconfronteerd met de invasie stonden de Verenigde Staten en hun Europese leiders in een machteloze positie – hun berekeningen waren verkeerd.
Om het goed te maken, hadden zij geen andere keuze dan hun toevlucht te nemen tot Russisch-fobische hysterie en zelfvernietiging door het opleggen van economische sancties. Bestaat er een grotere vertoning van imperiaal onvermogen?
“In godsnaam, deze man kan niet aan de macht blijven”, zei Biden over Poetin.
Uit dit alles kunnen we afleiden dat de Verenigde Staten op economisch gebied op korte termijn een slag winnen; ze vergroten hun verkoop van wapens, gas en olie aan landen in de NAVO-sfeer; en hun ongegronde angst versterkt hun gehechtheid aan de ontwerpen van het imperium. Het BBP van de VS stijgt, de dollar wordt tijdelijk sterker, en de Russische economie krimpt voor korte tijd in.
Op middellange en lange termijn wint Rusland de oorlog, ontwapent het Oekraïne, bezet het land voor een relatief korte tijd, vormt het een regering die zijn belangen dient, versterkt het zijn eigen economie met de wederopbouw van Oekraïne en met de uitbreiding van zijn handelsbetrekkingen met China, India, Pakistan, Afghanistan en Iran. Ook beveiligt zij haar zwakste flanken in de Zwarte Zee en de Zee van Azov voor de komende eeuwen militair.
Op middellange en lange termijn zullen de Verenigde Staten en Europa door de buitensporige gevolgen van hun optreden een hoge inflatie handhaven, waardoor de dollar en de euro verzwakken en SWIFT aan belang inboet ten opzichte van de Aziatische interbancaire systemen.
De economische crisis zal de tegenstellingen tussen en binnen de westerse naties aan het licht brengen, waardoor hun vernislaag van samenhang zal worden vernietigd en een sociale implosie zal worden ontketend.
Paradoxaal genoeg is China op lange termijn, zonder dat het rechtstreeks aan het conflict heeft deelgenomen, de echte winnaar: de yuan wordt versterkt, de banden met Rusland worden verder aangehaald, de export neemt toe en ten nadele van de Verenigde Staten neemt zijn geopolitieke invloed toe.
Uiteindelijk waren het de imperiale politici en planners, die zich lieten meeslepen door de arrogante trots die hen kenmerkt, die werkelijk de misrekening maakten. Zij maakten plannen ten aanzien van Rusland die veel groter waren dan de maatregelen die zij konden nemen om ze te verwezenlijken, en waren dus gedoemd tot een nederlaag nog voor het conflict was begonnen.
Wanneer we Poetin vergelijken met de Amerikaanse en Europese leiders, ongeacht het feit dat we het met geen van hen eens zijn, is Poetin de enige die blijk geeft van een dialectisch analytisch vermogen en een holistische opvatting van de wereld. Het is niet voor niets dat de Westerse leiders hem zo haten; hij speelt in hun nadeel.