Bron: Rainer Rupp, RTde 25 juni 2022 ~~~
De beoordelingen van westerse “deskundigen” over de strategie en tactiek van de Russische oorlogsvoering in de Donbass zijn uiteindelijk allemaal onjuist gebleken. Sommigen hebben gefaald door hun blinde geloof in hun eigen propaganda, en anderen omdat zij hun beoordelingen baseerden op Amerikaanse modellen van oorlogvoering te land die niet van toepassing zijn op het Russische leger.
Sinds de eerste dag van de Russische speciale operatie om Oekraïne te denazificeren en te demilitariseren, proberen met name westerse militaire deskundigen de tactiek en de verdere strategie die aan de acties van de strijdkrachten van de Russische Federatie (RF-S) ten grondslag liggen, te analyseren. Daarbij konden aan westelijke zijde twee verschillende benaderingen worden onderscheiden: De ene probeerde militair-wetenschappelijk te werk te gaan om kennis op te doen voor mogelijke toekomstige conflicten, en de andere beperkte zich tot onhandige anti-Russische propaganda.
Maar zelfs de inschattingen van serieuze westerse analisten bleken uiteindelijk onjuist te zijn. In de eerste plaats vanwege de dynamische ontwikkeling van de gevechten, maar vooral vanwege het feit dat het Russische leger niet de NAVO-modellen voor oorlogsvoering volgt. Zo heeft de artillerie van oudsher de koningsfunctie in de oorlogvoering van de Russische grondtroepen, terwijl zij nauwelijks een rol speelt in de strategie van de NAVO-strijdkrachten, met name die van de VS. Dit komt doordat de Verenigde Staten sinds de Tweede Wereldoorlog volledig op hun luchtoverwicht in plaats van op hun artillerie hebben vertrouwd, door elke weerstand op de grond weg te bombarderen, hoewel dit zijn grenzen heeft wanneer het om ondergrondse verspreide vestingwerken gaat.
In de Donbass werden de Russen geconfronteerd met dergelijke ondergrondse versterkingen langs de gehele contactlijn. Oekraïne was deze sinds 2015 aan het uitbreiden met de hulp van de VS/NAVO. De vestingwerken zijn drievoudig verspringend in diepte. Als de eerste linie vestingwerken wordt veroverd, krijgen de aanvallers te maken met een tweede linie en vervolgens met een derde linie vestingwerken honderden meters of een kilometer verderop, waaraan enorme wapen- en munitiedepots zijn bevestigd.
De strategie van de Oekraïense politieke en militaire leiding was om deze linies tot de laatste man te verdedigen. Dit is dan weer gunstig voor de Russen, wier doel in dit conflict niet is om snel terrein te winnen, maar om de militaire vermogens van Oekraïne te demilitariseren of te vernietigen. En artillerie speelt daarin de hoofdrol.
Tegen deze achtergrond was het duidelijk dat de eerste maanden van het conflict allesbehalve een grandioze bewegingsoorlog aan het licht brachten die westerse waarnemers hadden verwacht op grond van hun ervaring met de Amerikaanse oorlogen in Afghanistan en Irak. Wellicht heeft dit geleid tot de onzinnige, anti-Russische propaganda van de meerderheid van de zogenaamde westerse “militaire deskundigen”, die zich verlagen tot beweringen dat Oekraïne aan de winnende hand is, dat de Russen slecht gepositioneerd zijn, dat het Russische materieel troep is, dat de logistiek tekortschiet en dat de Russische militaire leiding incompetent is.
Al deze beweringen zijn sindsdien grondig weerlegd door de feitelijke ontwikkelingen op het slagveld, dat zich uitstrekt over een front van bijna 1.000 kilometer lang. De enorm hoge dagelijkse aantallen slachtoffers in Oekraïne, momenteel 300-500 doden en nog eens 500 ernstig gewonden, en het feit dat steeds meer Oekraïense frontlijneenheden weigeren zich nog langer zinloos te laten opbranden als kanonnenvoer, zijn nu feiten die niemand meer ontkent.
Een van de redenen waarom de westerse militaire deskundigen het zo volkomen bij het verkeerde eind hadden, is dat hun analyses werden vertroebeld door een rotsvast geloof in hun eigen VS/NAVO-propaganda. Decennialang is het idee van de fundamentele militaire superioriteit van het Westen onderdeel geweest van het dagelijkse zelfbedrog. Een andere reden is natuurlijk dat de meeste zogenaamde “Rusland-deskundigen” die de laatste vier maanden de commentaarkolommen van kranten en TV-talkshows hebben bevolkt, over het algemeen geen idee hebben van het Russische leger. Zij papegaaien slechts het opruiende taalgebruik na dat ijverige medewerkers uit NAVO-kringen of particuliere oorlogszuchtige denktanks voor hen hebben uitgewerkt.
Zonder zijn toevlucht te hoeven nemen tot Russische bronnen, kan de geïnteresseerde lezer zelf de grote kloof zien tussen enerzijds de propagandashows van de NAVO, die in onze media overkomen als “objectieve informatie” in een grootschalige labeling hoax, en anderzijds de analyse van een echte kenner van de materie met jarenlange persoonlijke ervaring met de NAVO, het Russische leger en in de Donbass als Zwitserse OVSE-waarnemer: Het is de voormalige Zwitserse inlichtingenofficier, kolonel Jacques Baud, wiens analyses niet vertekend zijn door de typische pro-NAVO-vooroordelen en in vele interviews zijn gepubliceerd, maar zorgvuldig vermeden door onze zelfverklaarde kwaliteitsmedia, omdat dit het heersende narratief zou verstoren. Zie bijv. op YouTube: “Het Westen wil geen vrede – Jacques Baud” of hier op de opiniepagina’s.
In de anti-Russische oorlogswoede die het Westen in de eerste dagen en weken in zijn greep hield, werden aan het Oekraïense leger in euforische berichten bijna bovennatuurlijke vermogens toegedicht – naar verluidt vanaf het front. Het Amerikaanse “kwaliteits”-tijdschrift FORBES liet zijn lezers zelfs geloven dat “het Oekraïense leger nu meer tanks heeft dan aan het begin van de oorlog”.
Ja, ze hadden zelfs zoveel Russische tanks veroverd, werd gezegd, dat het leger niet genoeg tankbestuurders kon vinden.
Maar amper twee en een halve maand later was het zogenaamd zegevierende heldenteam van Zelensky op een bedeltocht voor zware wapens bij bijeenkomsten van politici in heel NATOstan via videoverbinding. Het is duidelijk dat de Russische artillerie haar enorme voorraden zware wapens al aan flarden had geschoten, samen met het veronderstelde grote aantal gepantserde doelwitten. Wat was er gebeurd? Hoe kwam deze dramatische ommekeer van een dreigende overwinning naar een nu dreigende nederlaag tot stand? Had het Russische leger plotseling zijn strategie drastisch gewijzigd? Of was de “op handen zijnde overwinning van Oekraïne” aan het begin van de oorlog slechts ontsproten aan de vruchtbare verbeelding van de propagandisten in Kiev?
Als u, beste lezers, denkt dat u bij Team Zelensky iets van een verlies van realiteit hebt ontdekt, dan hebt u het zeker niet mis. Het is echter nog gedeeltelijk te verontschuldigen als de mensen in Kiev, in de euforie van de eerste weken van de oorlog en de massale propaganda-steun en beloften van hulp van de NAVO-landen, geloofden dat zij de oorlog konden winnen. Maar als diezelfde mensen in Kiev – en niet alleen in Kiev – vandaag nog steeds geloven dat Oekraïne de oorlog kan winnen en de Krim en de Donbass kan heroveren, dan is dat een uiterst gevaarlijk verlies van realiteitszin dat onvermijdelijk zal leiden tot de militair en politiek zinloze dood van nog eens duizenden Oekraïense soldaten.
Na het overwinnen van de eerste verdedigingslinie hebben de strijdkrachten van de Russische Federatie (RF-S) hun tactiek verlegd naar mobiele aanvalsgroepen en complexe vuuroperaties, waarbij de nadruk ligt op het minimaliseren van het aantal slachtoffers en het handhaven van de schade aan de vijand.
Nu ziet de aanpak er als volgt uit: Oekraïense posities worden geïdentificeerd en gelokaliseerd door drones en verkenningsgroepen, waarna de coördinaten worden doorgegeven aan artillerie en vliegtuigen, die vervolgens de geïdentificeerde objecten onder vuur nemen. Na kritieke schade aan de stellingen van de Strijdkrachten van Oekraïne rukken vervolgens aanvalsgroepen, bestaande uit verscheidene tanks, andere pantservoertuigen en pelotons infanterie, naar belangrijke objecten. Puntondersteuning wordt geleverd door artillerie-eenheden en mortieren. Als Oekraïne probeert een tegenaanval in te zetten of het offensief van de Russische strijdkrachten af te remmen, worden de posities of inzetgebieden van Oekraïne weer “weggepoetst” door artillerie en Russische infanterie. Met deze tactiek hebben de Russen de Oekraïense strijdkrachten systematisch uit steden, dorpen en versterkte gebieden verdreven.
Dit is een langzaam proces, omdat het Russische doel is om de middelen van de vijand uit te putten. Maar aan Russische zijde is er vertrouwen dat na de definitieve maar onvermijdelijke decimering van de gevechtsklare ruggengraat van de Oekraïense strijdkrachten in de Donbass, alsmede het verlies van het grootste deel van de zware wapens en de reparatievoorzieningen, en een gebrek aan brandstof en smeermiddelen, de zaken sneller zullen gaan. President Poetin zelf heeft echter herhaaldelijk benadrukt dat er geen tijdschema is voor de demilitarisering van Oekraïne.
Zoals de Russische kolonel Chodarenok mij in een bericht van 13 juni meedeelde, zijn de acties van de Oekraïense sabotage- en verkenningsgroepen ook bijna volledig geneutraliseerd; “hoofdzakelijk dank zij de speciale acties van onze speciale troepen tegen hinderlagen”.
Russische lange-afstandsluchtvaart- en zeemachten blijven regelmatig vijandelijke militaire doelen diep in het Oekraïense achterland aanvallen met lange-afstands kruisraketten. De hoop in Kiev en bij de westerlingen dat de Russische strijdkrachten zonder raketten zouden komen te zitten, is illusoir gebleken. De Russische militaire industrie lijdt niet onder een gebrek aan materiaal.
Wat de luchtmacht betreft, verklaarde kolonel Khodarenok dat Rusland nu operationeel luchtoverwicht over Oekraïne heeft bereikt. Dit, zo zei hij, elimineert de mogelijkheid voor effectief optreden door de rest van de Oekraïense luchtmacht boven door de Russische Federatie gecontroleerde gebieden en stelt tevens Russische piloten in staat effectief te opereren. Tegelijkertijd zouden er echter nog steeds eenheden van de Oekraïense luchtverdediging overblijven, “die een groot risico vormen voor onze vliegtuigen,” zei kolonel Chodarenok, die eraan herinnerde dat het Oekraïense luchtverdedigingssysteem was opgezet volgens Sovjet-principes, “met diepe separatie, uitgebreid gebruik van manoeuvres en camouflage, en het gebruik van luchtafweerhinderlaagtactieken”. Voor het eerst in de geschiedenis, zo zei hij, kon het effect van dit “krachtige en veelzijdige luchtverdedigingssysteem” nu in Oekraïne worden gezien, en kennelijk bewees het zijn waarde zelfs tegen de Russische luchtmacht. Intussen is dit blijkbaar ook onder de aandacht gekomen van verscheidene Amerikaanse luchtverdedigingsdeskundigen, die er in een recent artikel op wijzen dat de situatie in Oekraïne bijzonder leerzaam is voor de VS.
Wat de westerse wapenhulp aan Oekraïne betreft, zegt kolonel Chodarenok dat deze een tastbare hulp is gebleken voor de Oekraïense troepen, maar bij lange na niet voldoende is om een verschil te maken in het verloop van de oorlog, die – zoals in het begin reeds is opgemerkt – wordt gekenmerkt door snel toenemende tekenen van desintegratie van de Oekraïense strijdkrachten in de Donbass. Daar zitten momenteel duizenden Oekraïense soldaten vast in grote en kleine kuilen, wachtend op wat komen gaat. Zij zijn afgesneden van de aanvoer van wapens, munitie, medicijnen, voedsel en zelfs water. Zij hebben de keuze tussen overgave en overleven in gevangenschap, of de dood in de strijd tot de laatste man – hetgeen de voorkeur heeft van de leiders in Kiev.
Topfoto: Symbolisch beeld: Russische speciale operatie om Oekraïne te denazificeren en te demilitariseren. | Bron: Gettyimages.ru © NurPhoto / Contributor
——-