Biden-Poetin, een Yalta II in plaats van een nieuw Berlijn
Bron: Thierry Meyssan Voltaire Netwerk 22 juni 2021 (FR) [EN]-[ES]-[DE]-[NL] - ...
De Verenigde Staten, zwaar verslagen in Syrië, gingen naar Genève om de voorwaarden van de overwinnaar, Rusland, te aanvaarden. De top van 16 juni 2021 zal naar verwachting een einde maken aan de vijandelijkheden, op voorwaarde dat de Biden-regering zijn troepen in bedwang houdt. West-Europeanen zullen de rekening moeten betalen. China ziet zijn positie als partner van Rusland bevestigd.
Voltaire Netwerk | Paris (Frankrijk) | 22 juni 2021
– Deel 1 : “Waarom een Yalta II?”, door Thierry Meyssan, openbaararchief.nl , Voltaire Netwerk, 15 juni 2021.
De Derde Wereldoorlog, die in Syrië 119 staten tegenover elkaar plaatste, eindigde met de overwinning van Syrië, Iran en Rusland en de militaire nederlaag van de 116 westerse staten en bondgenoten. De tijd is gekomen dat de verliezers hun misdaden erkennen en de schade en kosten terugbetalen die zij hebben veroorzaakt (minstens 400.000 doden en 400 miljard dollar schade in Syrië, 100 miljard dollar aan Russische wapens).
Het westen heeft deze oorlog echter niet op eigen grondgebied meegemaakt en heeft niet geleden onder de gevechten, die zij voornamelijk via huurlingen (de “jihadisten”) hebben gevoerd. Het heeft een deel van zijn macht behouden. De Verenigde Staten blijven, samen met het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk, aan het hoofd staan van een enorme nucleaire afschrikkingsmacht.
Vanaf dat moment moet de nieuwe wereldorde niet alleen de grootste economische macht ter wereld, China – dat tijdens de oorlog neutraal bleef – integreren, maar ook de verliezers ontzien en hen niet tot wanhoop drijven. Dit is des te moeilijker omdat de westerse publieke opinie zich niet bewust is van hun militaire nederlaag en blijft geloven dat zij de overwinnaars zijn.
Daarom heeft Rusland ervoor gekozen oorlogsschade te innen zonder deze als zodanig te presenteren; de NAVO niet militair te wurgen; en geen ruchtbaarheid te geven aan zijn besluiten. Formeel lijkt de Russisch-Amerikaanse topontmoeting dan ook meer op een Jalta II (verdeling van de wereld tussen bondgenoten) dan op een nieuw Berlijn (capitulatie van het Derde Rijk). Laten we in acht nemen, dat de Verenigde Staten niet verantwoordelijk zijn gesteld voor de vernietiging van Libië, omdat de Russische president Dmitri Medvedev deze destijds heeft gesteund.
Een ondoorzichtige top
Rusland wilde niet de indruk wekken het Westen te verpletteren. Reeds vóór de ontmoeting werd de media meegedeeld dat de staatshoofden geen gezamenlijke persconferentie zouden houden, aangezien geen enkel verhaal voor beide kanten tegelijk aanvaardbaar zou zijn. Niet sinds ten minste 2014 (toen Rusland de oorlog binnenkwam) is van een intergouvernementele top zo minimaal verslag gedaan. Toen de presidenten afzonderlijk verslag deden moest de politie ingrijpen om de menigte in bedwang te houden. Uiteindelijk verliep alles zoals gepland: de journalisten begrepen er niet veel van en hadden alleen onbelangrijke details te melden.
Het Amerikaanse publiek gelooft dat Rusland heeft geprobeerd de laatste twee presidentsverkiezingen te manipuleren ten gunste van Donald Trump, dat het officiële Amerikaanse websites heeft aangevallen, dat het enkele van zijn tegenstanders heeft vergiftigd en dat het Oekraïne militair bedreigt. Rusland heeft deze kinderlijke illusies ontkend en vervolgens de grote Amerikaanse president, Joe Biden, geprezen om zijn ervaring, de kwaliteit van zijn uitwisselingen en zelfs – zonder te lachen – voor de vooruitziende blik van deze kennelijk seniele man.
De vooraf door Moskou genomen besluiten
Op militair vlak was het zaak ervoor te zorgen dat de Verenigde Staten hun atoomarsenaal niet meer zouden moderniseren en niet in staat zouden hun hypersonische lanceerinrichtingen te ontwerpen.
President Biden kondigde bij de opening van de top aan dat de Verenigde Staten de onderhandelingen over wapenvermindering, die zij tijdens de Derde Wereldoorlog unilateraal hadden stopgezet, zouden heropenen. Wij weten niet welke stappen zijn ondernomen om de bouw van westerse hypersonische raketten te voorkomen, maar gezien de Russische voorsprong in lanceerinrichtingen kunnen Moskou en Washington hun nucleaire raketvoorraden drastisch verminderen zonder dat dit gevolgen heeft voor de Russische dominantie. Amerikaanse ontwapening zou in het belang van de vrede zijn.
President Biden erkende dat zijn land de Authorization for Use of Military Force (de wet tot machtiging van het gebruik van geweld van 18 september 2001), ofwel de Rumsfeld/Cebrowski doctrine van eindeloze oorlog, moet intrekken.
Economisch gezien heeft Rusland geëist dat zijn inkomsten veilig worden gesteld. Daarom aanvaardden de Verenigde Staten op 19 mei dat de industrie van de Europese Unie niet langer op Westerse olie, maar op Russisch gas zal draaien. Washington kondigde aan dat het de sancties opheft die het had opgelegd aan de bedrijven die betrokken zijn bij de aanleg van de North Stream 2-pijpleiding. Het spreekt vanzelf dat de prijs van dit gas niet zal overeenstemmen met de marktwaarde van dit product, maar met de betaling van de oorlogsschuld. Toch zal het voor West-Europeanen nog steeds mogelijk zijn om aan deze overfacturering te ontsnappen.
Uiteindelijk zouden Duitsland en Frankrijk kunnen worden vrijgesteld van het betalen van deze schadevergoeding, aangezien voormalig bondskanselier Gerhard Schröder en voormalig premier François Fillon zich altijd tegen deze oorlog hebben verzet. De socialist Gerhard Schröder is bestuurslid van het Russische staatsgasbedrijf Rosneft, terwijl de gaullist François Fillon als bestuurslid van het Russische staatsoliebedrijf Zarubezhneft genomineerd is. Duitsland en Frankrijk zouden de vijandelijkheden echter moeten staken, terwijl Duitsland nog soldaten in Idleb, en Frankrijk nog steeds soldaten in Jalabiyeh heeft gestationeerd, en de hoofdrolspelers van dit bloedbad, zoals Volker Perthes of François Hollande, zouden moeten worden beschuldigd van schanddaden.
Op het diplomatieke front kondigden Moskou en Washington het herstel aan van hun betrekkingen en de terugkeer van hun ambassadeurs. Het bleef bij het afbakenen van de invloedszones.
In de eerste plaats heeft president Poetin grenzen gesteld die de Verenigde Staten niet mogen overschrijden: (1) een verbod voor Oekraïne om lid te worden van de NAVO of daar kernlanceerinrichtingen te stationeren (2) een verbod op inmenging in Wit-Rusland (3) een verbod op inmenging in de binnenlandse politiek van Rusland.
Overeengekomen werd dat het Midden-Oosten onder gezamenlijke Russisch-Amerikaanse invloed zou komen te staan, met uitzondering van Syrië, dat rechtstreeks onder Moskou’s vleugels valt; dat de Soennieten in twee groepen zouden worden verdeeld om de wederopstanding van het Ottomaanse Rijk te voorkomen ; dat Syrië (en niet Iran) het voortouw zou nemen in een zone die Libanon, Irak, Iran en Azerbeidzjan omvat (nog steeds om te voorkomen dat het Ottomaanse Rijk weer oprukt); en dat Israël het expansionistische project van Vladimir Jabotinsky zou opgeven.
Moskou voorziet dat deze overeenkomsten op hindernissen zullen stuiten, opgeworpen door sommige VS-functionarissen, niet rechtstreeks, maar door het inschakelen van derde actoren. In elk geval heeft Washington reeds op 2 juni aan alle staten van het ruimere Midden-Oosten aangekondigd dat het zijn antiraketsystemen (Patriot en Thaad) zou terugtrekken.
China’s plaats
Wat het Verre Oosten betreft, heeft Rusland voorstellen voor een alliantie met het Westen tegen China resoluut van de hand gewezen. Zij is, gezien de geschiedenis, van mening dat China geen aanspraak zal maken op Oost-Siberië zolang zij het Westen op afstand kan houden. Daarom herhaalde president Poetin vlak voor de top dat hij Peking niet als een bedreiging beschouwt.
Bovendien is de economische ontwikkeling van China vanuit Russisch oogpunt volstrekt normaal. Het mag dan in strijd zijn met de regels van de westerse globalisering, maar het is gebaseerd op een volkomen legitieme nationalistische doctrine. Het slotcommuniqué van de G7, waarin China wordt veroordeeld en wordt beweerd dat de normen voor de wereldhandel worden vastgesteld, is een illusie van oude glorie. In ieder geval kan Peking, dat er de voorkeur aan heeft gegeven zich economisch te ontwikkelen in plaats van bloedgeld te betalen tijdens de oorlog, geen voorrechten eisen. Moskou is voorstander van een “overdracht” van Taiwan aan China, maar zonder militaire confrontatie.
Moskou wil de politieke inspanningen van Rusland combineren met de economische inspanningen van China, via het uitgebreide Euraziatische partnerschap, met name voor de gezamenlijke ontwikkeling van Ruslands Oost-Siberië. Daarom zet het Russisch-Chinese partnerschap vaart achter de aanleg van de Trans-Siberische spoorweg en de Baikal-Amur-weg [BAM], die het Baikalmeer met de Amoer-rivier verbindt, alsook achter de aanleg van de transportcorridors Primorye-1 en Primorye-2, de Noordelijke Zijderoute, de Expresweg Oost-China-Europa, de Noord-Zuid-route en de Rusland-Mongolië Economische Corridor. Aan deze verbinding van de Russische ruimte met de Chinese zijderoutes zal meer dan 700 miljard dollar aan gezamenlijke projecten in de twee landen besteed worden.
Verwachtingen van de VS
Wat betreft de voorstellen van de VS inzake cyberbeveiliging, kan deze kwestie niet bilateraal aangepakt worden. Moskou weet beter dan wie ook dat het geen opdracht heeft gegeven voor aanvallen op de Amerikaanse presidentsverkiezingen, noch op de websites van Amerikaansetig is uit de Verenigde Staten. overheidsinstanties.
Computeraanvallen komen van particuliere hackers, die soms als kapers in opdracht van staten optreden. Het NKTsKI – Russisch Nationaal Centrum voor computerincidenten (een afdeling van de FSB die drie jaar geleden werd opgericht) – schat dat, in tegenstelling tot wat de westerse media beweren, een kwart van de computeraanvallen afkomstig is uit de Verenigde Staten.
Rusland heeft ervoor gezorgd dat de Algemene Vergadering van de VN op 31 december 2020 (A/RES/75/240) een “Open Werkgroep (OWEG) voor digitale veiligheid en het gebruik ervan (2021-2025)” heeft ingesteld. Deze werkgroep, en alleen zij, zal hiervoor verantwoordelijk zijn. Voor Moskou is dit een manier om de Verenigde Naties de rol van democratisch wereldforum terug te geven die hen was ontnomen tijdens de Derde Wereldoorlog, waardoor de Verenigde Naties een doorgeefluik waren geworden voor de haviken in Washington.
Topfoto: In Genève legde president Poetin, zegevierend in Syrië, zijn voorwaarden op aan president Biden, leider van de verslagenen.