Bron: Nash Landesman thegrayzone 8 december 2022 ~~~
Nederlandse boeren voeren een open strijd tegen een kartel van multinationals, aan Davos gelieerde partijen en NGO’s die de controle over de wereldwijde voedselvoorziening nastreven. “Ze vegen de cultuur van het land”, klaagt een boer.
HEERENVEEN, NEDERLAND — Nederland is een lappendeken van schilderachtige stadjes en steden verweven met vlakke vlaktes van onberispelijk onderhouden groene landbouwgrond. De weg- en spoorweginfrastructuur is vrijwel vlekkeloos. Je kunt weken zoeken zonder een kuil te vinden. Het is een van de duurste landen ter wereld, en maakt de beste biefstuk, kaas, yoghurt en melk ter wereld. Het land is vruchtbaar, waardevol en strategisch gelegen met gemakkelijke toegang tot de noordelijke Atlantische kust. Dus, om deze redenen en meer, dringen legioenen van comités bestaande uit ongekozen, grotendeels onbekende figuren die in de besturen van een vervlochten netwerk van nog minder bekende particuliere en multilaterale organen zitten, erop aan om het allemaal in beslag te nemen, op grond van het redden van de planeet van haar dodelijkste vijand: de mens zelf. Hun doelwit: de Nederlandse boer. “Ze vermoorden ons langzaam met regelgeving,” vertelde een boer aan The Grayzone. Het is de dood door duizend knipsels, of The Art of War door de moderne technocraat.
Eerst wat achtergrondinformatie: Nederland exporteert het meeste voedsel ter wereld, na Amerika, op een landmassa ongeveer zo groot als Indiana. Boeren van over de hele wereld komen de Nederlandse technieken bestuderen. Het land omarmt de zogenaamde Mansholt-theorie – een filosofie van voedselzekerheid en zelfvoorziening die tijdens de tweede wereldoorlog ontstond als reactie op de door de nazi’s veroorzaakte hongersnood. Om een soortgelijke tragedie af te wenden omarmt de Nederlandse landbouw het Haber-Bosch proces, een methode om meststoffen met stikstof te vermengen om de opbrengst te verhogen. Haber-Bosch werd begin 1900 uitgevonden door een paar Nobelprijswinnende scheikundigen en is verantwoordelijk voor het bestaan van de helft van de huidige wereldbevolking (en staat in Malthusiaanse kringen bekend als “de ontsteker van de bevolkingsexplosie”), dankzij het vermogen om meer voedsel te verbouwen op minder land.
Maar nu voeren mondiale organen zoals het “Climate Smart Agriculture” programma van de Wereldbank, de “beschermde gebieden initiatieven” van de VN, de Europese Commissie en legers van goed gefinancierde NGO’s een volledig omvattend platform uit dat gericht is tegen Nederlandse boeren – waarbij zowel het gebruik van organische als kunstmest wordt beperkt – terwijl de “bescherming van de biodiversiteit” wordt aangevoerd als voorwendsel om land van de productieven af te pakken.
Nederlandse boeren hebben uit protest tractoren naar Den Haag gereden, brandend afval op de wegen gegooid en mest over overheidsgebouwen gespoten.
Het is de moeite waard te herhalen dat de Nederlandse regering hetzelfde radicale experiment uitvoert als eerder dit jaar in Sri Lanka – het afschaffen van kunstmest op basis van stikstof, de basis van het moderne overleven. In het Zuidoost-Aziatische land leidde dit tot een hongersnood die de regering ten val bracht. De Sri Lankaanse “ramp” had een eenvoudig uitgangspunt: vervang iets door niets. En om Russisch gas van het geopolitieke toneel te doen verdwijnen. De Verklaring van Colombo, ondertekend in Colombo, Sri Lanka, in 2019, vierde het einde van voedselzekerheid en soevereiniteit, en bood in plaats daarvan een model voor importafhankelijkheid en landbouwvernietiging dat nu aan de Nederlanders wordt opgelegd.
“Ze vegen de cultuur van het land,” zegt Sieta Van Keimpema, een stevige Nederlandse vrouw van 1 meter 50 met kort, golvend zwart haar. Ze is hoofd van de European Milk Board en leider van de de facto politieke arm van de Nederlandse boeren, de Farmer’s Defense Force (FDF).
“Onze regering heeft allerlei wetten gemaakt die ons in een hoek zetten waar je niet uit terug kunt komen”, zegt ze. “Als mensen geen eten op tafel kunnen zetten krijg je rellen. Je krijgt een onstabiele samenleving. Ik zie hier de voordelen niet van in.” Haar groep, Farmer’s Defense Force, wordt door sommigen gekarakteriseerd als populistische helden; en door anderen als herrieschoppers die de protesten hebben aangewakkerd. FDF ontstond nadat milieuactivisten, Meat the Victims, in 2019 met geweld een varkensboerderij in een kleine Nederlandse stad bezetten. In plaats van actie te ondernemen, stuurde de politie onderhandelaars, waardoor de zaak langer duurde. FDF creëerde vervolgens een “Bat Signal” waarbij boeren een speciale WhatsApp-groep kunnen oproepen om anderen te hulp te schieten.
Als ze geen voedsel produceren, zijn de leden te vinden in de strijd tegen Brussel of in Den Haag. “We hebben een regering die 25 miljard euro uitgeeft om de landbouwproductie te verminderen,” zegt Sieta, die het officiële beleid bevestigt. Volgens zwaar beveiligde documenten van de Europese Commissie is het doel het “beëindigen van landbouwbedrijven” door overregulering, zo nodig met verplichte opkoop.
Officiële rechtvaardigingen staan niet ter discussie. Neem enkele van de meest belachelijke regels, gemaakt in naam van “overstromingspreventie“, een puzzel die de Nederlanders sinds het ontstaan van het land hebben opgelost door het opwerpen van dijken, muren, heffingen en kanalen om een beschaving uit de oceanen te bouwen (aangezien de helft van Nederland onder de zeespiegel ligt). In zijn groene manifest predikt het Nederlandse Planbureau voor de Leefomgeving dat “radicaler beleid nodig is, met name voor bescherming tegen overstromingen…De nadruk ligt vooral op de planetaire dimensie…een Nederland dat duurzamer en toekomstbestendig is.” Sommige computermodellen voorspellen dan ook “met 80% zekerheid” een zeespiegelstijging van 20 meter in de komende eeuw, na een stijging van 2 cm in de afgelopen eeuw.
Een verwante rechtvaardiging is dat stikstoflekkage door de landbouw het Nederlandse leidingwater ondrinkbaar maakt, en dat de landbouw dus moet worden uitgebannen. De realiteit is dat het Nederlandse kraanwater door de European Water Awards is uitgeroepen tot het op één na beste van het continent; achter Oostenrijk, in een betwistbare plaats. Nederlands drinkwater is zo helder en schoon, dat Evian bijna naar toiletslib smaakt. Het echte probleem: Nederland bestaat voor 50% uit landbouwbedrijven, die voor het grootste deel in onafhankelijke handen zijn, en zij bezetten eersteklas onroerend goed.
Het Nederlandse milieurapport lijkt verder te bevestigen wat velen hebben gespeculeerd: “De instroom van buitenlandse migranten [niet in de laatste plaats veroorzaakt door Amerikaanse oorlogen] voedt de behoefte aan uitbreiding,” en roept op tot het schrappen van 300.000 hectare landbouwgrond tussen nu en 2040. Dit zal worden geïnitieerd door “de omzetting van landbouwgrond in natuurgebieden”, zonder ironie. Bovendien hebben rijke mensen tweede huizen nodig, want “men gaat ervan uit dat gezinnen met een hoog inkomen zullen kiezen voor wonen in groene gebieden. Nederlandse huishoudens hebben een uitgesproken voorkeur voor eengezinswoningen met een tuin. Het Nederlandse concept van de ideale woning zal verschuiven, mogelijk in de richting van ‘gated communities’, [en] meer tweede huizenbezit.”
Tot niemands verrassing zijn door de overheid gesubsidieerde projectontwikkelaars, die samenwerken met de Vereniging voor Natuurmonumenten, al begonnen met het bouwen van huizen in “beschermde gebieden”, op land dat is afgepakt van boeren.
In Nederland werken ongeveer 800.000 mensen in de landbouw. “Als je de helft van de sector inkrimpt, is er geen kritische massa meer om door te gaan,” legt Sieta uit. “De grote zuivelbedrijven hebben een bepaalde hoeveelheid melk nodig om een haalbare kostprijs te hebben…Ik denk dat wij het enige land ter wereld zijn dat een minister van stikstof heeft die echt niet weet waar ze het over heeft. Ze gaf toe: “Ik weet echt niet wat ik zeg.” Ik zeg, ga naar huis, want wat zij doet, vernietigt een hele sector.”
Ondertussen zijn veel boeren het eens geworden over de krachten die volgens hen achter de aanval op hun broodwinning zitten.
“Politieke partijen als Democraten 66,” die beloven “dat we eraan zullen werken om de veestapel met de helft te verminderen,” “staan heel dicht bij Klaus Schwab,” zegt Sieta. “Ze gaan naar Davos en ontkennen het niet. Het is een feit dat het WEF [World Economic Forum/Davos Group] wetgeving pusht die niet op een democratische manier is besloten. Als je daar commentaar op levert, zoals ik in de vergadering heb gedaan, worden de ambtenaren echt agressief. Nederland pusht wetgeving die nooit in het parlement is besproken.” Zeg dat de lucht voor 85% uit stikstof bestaat en je wordt uitgemaakt voor “klimaatontkenner”.
“De D voor democratie is een dictaat geworden. Ze hebben geen schaamte,” zegt Sieta. “De overheid heeft een enorme subsidie gegeven aan kunstmatig vlees; labvlees, en ze noemen het ’toekomstig voedsel’. Maar ik ga geen insecten eten. Ik ga rundvlees en kip eten.” Waar het volgens Sieta op neerkomt: “Zij produceren gebakken lucht, wij produceren voedsel op tafel…Ze willen geen innovatie, ze willen opkopers.”
Het wereldberoemde Nederlandse landbouwinnovatiecentrum, Wageningen Universiteit, het Stanford/Silicon Valley van de landbouw, is gestopt met het ontwikkelen van technieken die boeren helpen. In plaats daarvan richten ze zich nu op het produceren van insecten voor menselijke consumptie. Het World Economic Forum promoot deze agenda met advertenties met Hollywoodsterren zoals Nicole Kidman die een kom krekels verorberen, waarmee een beroemdheid met een Australisch accent een grimmige en zeer verontrustende toekomst in de verf zet.
“De boeren hebben gezien wat er gebeurt met het World Economic Forum, met Bill Gates, enz… daarom zijn ze zo actief,” voegt Sieta eraan toe. “Ze weten dat ze vechten tegen een zeer sterke lobby van multinationals die het voedsel echt willen controleren. Na de oorlog hebben we besloten nooit meer honger te hebben, zoveel mogelijk voedsel te produceren en daarvoor stikstof en kunstmest te gebruiken. Maar nu pushen ze een agenda die erg lijkt op wat Hitler wilde. Als je voedsel controleert dan controleer je alles.”
De Nederlandse regering heeft samen met pools van particulier kapitaal en NGO’s die verbonden zijn aan internationale instellingen meer dan 25 miljard dollar gemobiliseerd om Nederlandse boeren te beëindigen.
Eén groep in het bijzonder boezemt de boeren angst in: de meedogenloze, afpersende eco-lobby, “MOBilization for the Environment,” bekend als MOB.
“We hebben MOB. Als we naar de rechter stappen, verliezen we vanwege de wetgeving; de provincies vechten tegen de MOB. MOB vecht tegen de provincies,” zegt Sieta. “Het begon allemaal in mei 2019 toen de rechtbank besloot dat ons programma voor stikstof niet goed was. Ze maakten ons proefkonijnen, net als in Sri Lanka.”
MOB heeft een superkracht: elke speelruimte die een Nederlandse provinciale overheid aan een boer biedt om hem te helpen overleven, afsnijden en die overheid aanklagen om meer regels, hardere beperkingen, strengere voorschriften op te leggen totdat zijn bestaan wordt beëindigd.
De belangrijkste Nederlandse media noemden de leider van MOB, Johan Vollenbroek, “de meest gehate man in Nederland door sommigen”. En over de dominantie van de groep bij recente stikstofonderhandelingen: “MOB heeft natuurlijk niet de leiding; het kabinet zal uiteindelijk de beslissing moeten nemen. Maar MOB en een aantal andere natuurorganisaties hebben wel een belangrijk pressiemiddel: rechtszaken. De afgelopen jaren hebben ze er honderden gevoerd en heel vaak hebben de rechters hen in het gelijk gesteld.”
Het mandaat van MOB loopt van kleinzielig – ze procederen om de aanvraag van een enkele boerderij voor begrazing af te wijzen – tot groots, door nieuwe en grote nationale juridische precedenten te scheppen, zoals het herzien van het hele stikstofprogramma van het land in 2019. Regeringen zijn bang voor hen. Boeren kunnen ze niet tegenhouden. En dit is hoe Vollenbroek zogenaamd zijn pensioen doorbrengt. Natuurlijk is hij waarschijnlijk een agent van degenen die de verdragen geschreven hebben.
Hoewel Vollenbroek het toejuicht dat er dagelijks vijf Nederlandse boerderijen worden vernietigd, stelt hij ook dat er meer werk aan de winkel is. Vollenbroek ontvangt doodsbedreigingen en woont naar verluidt het grootste deel van de tijd in Frankrijk. Het Nederlandse koningshuis, de Orde van Oranje-Nassau, heeft Vollenbroek zelfs geridderd voor zijn inspanningen tegen de landbouw. Hij is geen advocaat. Noch een activist. Hij is een scheikundig ingenieur en op de een of andere manier een verdragsexpert die EU-landen adviseert over hoe ze hun eigen wetten terzijde kunnen schuiven in gehoorzaamheid aan een stelsel van wereldwijde verdragen die meer dan drie decennia geleden op de Top van Rio in 1991 zijn opgesteld. Elk land heeft zijn eigen versies van dergelijke groepen die in het kader van het mondiale systeem zijn ingebouwd: inside-experts die zich voordoen als milieudeskundigen om vaag geschreven verdragen af te dwingen of uit te breiden ten behoeve van opportunistische exploitatie, het vervullen van geopolitieke doelen en langetermijnplannen. Maar in Nederland heeft het MOB een staat van dienst voor het scheppen van precedenten tegen de landbouw die standhouden.
Zoals Vollenbroek verklaarde: “Als je eenmaal een verdrag hebt gesloten, kun je het niet zomaar openbreken en opnieuw onderhandelen… De veestapel moet gewoon drastisch worden verminderd, een groot aantal boeren moet stoppen… Er is geen alternatief.”
Het MOB is verantwoordelijk voor het intrekken van duizenden Nederlandse landbouwvergunningen bij de rechter. Volgens een deel van MOB’s lange missieverklaring/publieksmanifest, vertaald uit het Nederlands:
“Ik schaam me om Nederlander te zijn. De tijd dringt, vooral voor de mensen in de rijke landen, om hun ogen te openen voor een verontrustende waarheid: we hebben de toekomst gekoloniseerd. Nederland is een ontwikkelingsland geworden op het gebied van ecologische duurzaamheid. De paria van Europa.”
Op basis hiervan heeft het MOB de boeren aangewezen als de belangrijkste bron van de vermeende milieuproblemen van het land. Al dertig jaar, sinds de oprichting van de groep in het begin van de jaren negentig, luiden zij deze alarmbel. En toch blijft Nederland op de een of andere manier overeind.
Vier Nederlandse boeren
Johan/Paula: “Ze hebben ons geen ruimte gelaten voor de toekomst”
Vanuit milieuoogpunt is geen land ter wereld minder bedreigend voor het milieu dan Nederland.
In de buurt van de Nederlandse stad Emmen, langs de Duitse grens, worstelen Johan en zijn vrouw Paula om te overleven als 5e generatie melkveehouders. “Melk stroomt door mijn aderen”, zegt Johan, terwijl hij met zijn handen op zijn heupen een handgerolde sigaret rookt achter zijn armoedige huis. “Thuis is waar de koeien zijn.” Toch worden Johan’s nuchtere wijsheid en minimalistische levenswijze uitgeroeid, zoals zijn vrouw Paula zegt: “Ze vermoorden ons langzaam met meer regels en voorschriften. Ze laten ons geen ruimte voor de toekomst.”
Het gezin is van plan naar Ierland te vluchten, waar de klimaatregelgeving volgens hen minder streng is. Hun kinderen, die naar de landbouwschool gaan, zullen de familieboerderij niet kunnen erven zoals de bedoeling was. Volgens een nieuwe Nederlandse wet is het voor jou en je hele familie voor altijd verboden om nog in Nederland te boeren als je stopt met boeren.
De familie wordt geen uitkoop aangeboden omdat hun land binnen een zogenaamd “beschermd gebied” valt, waardoor het volgens het GEF (Global Environmental Facility) Natura 2000-verdrag van de EU/Wereldbank verboden is koeien te melken of landbouw te bedrijven. Ze mogen ook pas in de late herfst maïs planten, wanneer het gewas niet meer levensvatbaar is.
Er is een push pull dynamiek die boeren wat ademruimte biedt, mits ze het kunnen betalen. Je kunt koolstof- en fosfaatcompensatierechten kopen, waardoor de rijken een kans krijgen om te floreren in de nieuwe groene economie. Maar “elke keer als ze een vergoeding geven, nemen ze die weer terug”, zegt Paula, wijzend op de recente aanmoediging van de Nederlandse regering aan boeren om gespecialiseerde mechanische stalvloeren van 100.000 dollar te bouwen om fecaliën van urine te scheiden (en zo ammoniak te verminderen).
De vloertoelage hield even stand, met boeren die enorme leningen aangingen om ze te bouwen. Maar al snel kwam de “MOB” met het argument dat het niet goed genoeg was,” zegt Johan. “Ze wonnen de rechtszaak. Als je de MOB genoeg geld betaalt, trekken ze zich terug. Daarom heten ze immers de MOB (maffia),” lacht hij.
De overheid heeft al een perceel van zijn familie ingepikt omdat het binnen 30 meter van een “beschermde waterscheiding” ligt. “Binnenkort wordt het 40 meter, dan 400,” zegt Paula. “Uiteindelijk zullen ze alles inpikken.”
Nelly: “Er zijn veel zelfmoorden geweest. Mensen worden ziek en depressief.”
In het Friese Hoogeveen woont Nelly, een 73-jarige kampioenspaardenfokker en melkveehouder. Ze zegt moe te zijn van de strijd tegen zowel borstkanker als overregulering. Nelly wordt regelmatig “gecontroleerd” door bureaucraten die haar boerderij tot vijf keer per week bezoeken en erop toezien dat haar kwijnende bedrijf aan steeds onrealistischer normen voldoet. “Ze controleren alles. Oormerken, mest, koeien, je erf. Nu heb je een vergunning nodig om gras tussen stenen te maaien, wat volslagen idioot is omdat het niets met melkveehouderij te maken heeft.”
Haar bedrijf heeft een eindeloze reeks nieuwe vergunningen nodig om te kunnen functioneren, en alles wat ze doet wordt bijgehouden. “De koeien hebben oormerken en de paarden hebben een transponder onder hun huid, geregistreerd in het systeem. De overheid wil weten waar alles is, dus als een paard naar een trainingsstal moet, moeten we dat in de computer zetten zodat ze het kunnen zien,” zegt ze, terwijl ze naar een Excel-sheet op haar laptop wijst. “Ze maken de regels steeds strenger. Het wordt steeds moeilijker om te overleven.” Binnenkort, denkt Nelly, “hebben we een vergunning nodig om onze eigen paarden te berijden. Het gaat die kant op.” Het onkruid tussen de keien in haar voortuin is onhandelbaar geworden, want Nelly heeft haar vernieuwde maaivergunning voor dit jaar nog niet ontvangen.
De ironie is natuurlijk, zoals Nelly uitlegt, dat “de regering zegt dat we van de boeren af moeten, dat we de natuur nodig hebben; maar als ze de boeren wegsturen wordt het één grote puinhoop. Wij melken niet alleen koeien, maar houden onze weilanden en het bos in goede staat. Alles wordt door de boeren netjes gehouden.”
Nelly’s boerderij is leger dan normaal, door een nieuwe wet die bepaalt dat je niet meer dan 1,5 koe per hectare mag houden, een onmogelijk klein aantal in plaats van vier. De verordening die grootgrondbezitters bevoordeelt, heeft Nelly al een derde van haar koeien gekost.
“We moeten 17 van de 55 koeien verkopen en een vaars telt als twee,” zegt ze. “We wonen midden in een bos en hebben maar een paar hectare aan de voorkant, dus we kunnen geen weiland gebruiken, maar we hebben heel veel land. Als we het niet afstaan, pakken ze ons melkgeld af. Ze weten je te vinden.”
De aard van het project is Nelly niet ontgaan. “Holland wil het beste jongetje van de klas zijn,” zegt ze. “Wij beginnen met deze onzin en de andere landen volgen. Ze hebben het nu over stikstof, fosfaten.”
Simpel gezegd: “ze tekenen gewoon een kaart en zeggen hoeveel koeien daar moeten komen. Je mag geen mest uitrijden, zelfs niet biologisch. Er zijn veel zelfmoorden geweest. Mensen worden ziek en depressief. Wat de mensen niet begrijpen is dat landbouw een manier van leven is.”
Nelly’s boerderij wordt door het ontwikkelingsplan van de VN/Wereldbank als onvoldoende natuur beschouwd, met haar “terugkeer naar de natuur”-ethos belichaamd in een programma dat “re-wilding” heet, waarbij het illegaal is roofdieren kwaad te doen. Dus aten wolven vorige maand vier van Nelly’s koeien op, waaronder een kalf, en beten een van haar gewaardeerde merrieveulens in het been, waardoor Nelly het moest laten inslapen. Schiet een dodelijke wolf, en ga naar de gevangenis. Zo gaat dat hier.
Jos: “Er is niets wetenschappelijks aan.”
Toch blijven andere boeren opstandig. “We zullen winnen,” beweert een forse Jos Ubels van 1 meter 75, een dertiger, die op zijn rundveefokkerij staat in een spijkerbroek, zijn gezicht en armen bedekt met vuil, modder en slijk. Jos verontschuldigt zich niet en levert eenvoudige kritiek op het regeringsbeleid: “Het is afschuwelijk, het is krankzinnig wat ze opleggen. Er is niets logisch aan.” Ubels’ koeien leven beter dan veel mensen. Ze kunnen het grootste deel van de tijd vrij grazen in de zon, voordat het op een slechte dag afgelopen is.
Zoals Jos uitlegt: “Ze willen geen stikstof omdat bepaalde specifieke planten stikstof haten; die groeien alleen op arme grond, dus willen ze dat de grond arm is. En ze zeggen dat de boeren de bodem rijker maken. Dus als je effectiever kweekt dan toegestaan, zit je in de problemen.”
De officiële logica is omgekeerde rede: De groei van onduidelijke planten gaat boven de voedselproductie.
De dreiging van stikstof, een gas dat terugkeert naar de grond om voedingsstoffen in de bodem te brengen, is schromelijk overdreven, zo niet geheel fictief. Zoals Jos opmerkt: “Het is dom omdat stikstof in feite circulair is. In de landbouw wordt het terug in de bodem opgenomen. Maar ze houden alleen rekening met de uitstoot. En ze gebruiken gebrekkige computermodellen om dit te berekenen. Er is helemaal niets wetenschappelijks aan.”
In het hele Westen, zoals we hebben gezien met de totaal onnauwkeurige Covid voorspellingen, zijn gebrekkige computermodellen een vervanging voor de wetenschap geworden, niet een aanvulling daarop. Maar dit gaat over politiek, dus degenen die het voor het zeggen hebben zijn onverschillig voor de rede, laat staan voor het lot van de Nederlandse landbouw.
“Als je mensen hebt die op de loonlijst van de overheid staan, hoeven ze niets te produceren,” zegt Jos. “Ze kunnen de hele dag dromen over idealistische oplossingen voor problemen die niet bestaan. Als je ze naar echte problemen vraagt, zeggen ze dat het niet ons probleem is en dat ze geen oplossing hebben. Alles is de schuld van de boeren.”
De crisis van de boeren wordt nog verergerd door een enorm, groeiend tekort aan meststoffen. “Binnen 1 of 2 maanden is er geen kunstmest meer in Europa,” voorspelt Jos, “Je kunt het proberen te kopen, maar je kunt er geen vinden. Ze gebruiken het laatste van wat ze in voorraad hebben. De prijs is 100x hoger dan vroeger. Dit zal een crisis veroorzaken omdat de vraag zeer hoog is en er niets meer in voorraad zal zijn. We hebben kunstmest nodig, maar er is geen productie en geen import omdat de grootste importeur Rusland was. Er is niet genoeg gas.”
Hij voegt eraan toe dat de regering nog steeds datzelfde Russische gas koopt, maar nu via tussenpersonen tegen enorme marges op de spotmarkt.
“Het WEF [World Economic Forum] probeert de wereld radicaal te veranderen,” merkt Jos op. “En hun voorman Klaus Schwab zegt dat je uiteindelijk niets zult bezitten. Het grappige is dat hij alles zal bezitten. De regels die ze bedenken zijn ziekelijk. Daarom zie je de omgekeerde vlaggen, het is een teken van nood. Het is om te laten zien dat de bevolking van Nederland hier niet achter staat.”
Helaas lijkt het erop dat de milieuadvocaten van de mobilisatie voor het milieu (MOB) de knowhow (en financiering) hebben om routinematig anti-landbouwwetten met succes voor de rechter te verdedigen.
“Onze regering heeft een aantal domme wetten gemaakt. Dus voor een slimme advocaat van MOB weten ze de wetten af te breken omdat ze niet goed in elkaar zitten. En dat doen ze regelmatig. De regering heeft al vier zaken tegen hen verloren en moest nieuwe wetten verzinnen. Dus ze worden bang om de MOB te bestrijden. Als ze een probleem hebben, zoals met de landbouw, vragen ze niet aan de boeren hoe ze het moeten oplossen. Ze vragen MOB omdat de boeren geen dure advocaten krijgen om de wet te bestrijden. Het MOB heeft een sleutelpositie omdat de overheid niet slim genoeg is.”
De vraag: hoe lang kan zo’n aanval nog doorgaan? “Als de mensen te eten krijgen kun je ze tevreden houden zolang je een goed verhaal hebt”, zegt Jos. “Maar als ze honger krijgen dan verliest de overheid alles. In de eerste week kunnen de mensen niets kopen; tegen de 2e week beginnen ze te klagen. Tegen de derde week gaan ze naar Den Haag en trekken ze de mensen uit hun kantoor. Decennia geleden hebben we als natie besloten dat we een goede landbouw willen hebben. Nu hebben we perfecte landbouw en ze willen het sluiten. Ik denk dat de wegen weer gaan branden.”
Ondanks het overschrijden van eerder gestelde klimaatdoelen legt de staat de Nederlandse boeren nog strengere beperkingen op.
Zelfs de OESO geeft toe: “Milieuconvenanten, die min of meer bindende substituten zijn voor regelgeving, zijn in een aantal gebieden in Nederland succesvol geweest”. De Europese Commissie is het daarmee eens: “Uit de monitoringgegevens blijkt dat de nitraatconcentratie in het grondwater een dalende tendens vertoont”. Niettemin: “De uitvoering van milieuconvenanten moet systematischer gepaard gaan met transparantiemechanismen en de dreiging van sancties voor landbouwers.” (En de lijst met eisen loopt honderden pagina’s door, en gaat veel verder dan alleen de natuur).
“De landbouwer aanvaardt dat de bemesting en de rekening kunnen worden gecontroleerd. Voor elk bedrijf wordt een periodieke stikstof- en fosforanalyse van de bodem uitgevoerd. Voor elk bedrijf wordt een mestboekhouding bijgehouden. Deze wordt voor elk kalenderjaar bij de bevoegde autoriteit ingediend…”.
Het lijkt erop dat niets wat de Nederlandse boeren kunnen doen afdoende zal zijn. “We hebben een miljoen koeien minder dan in 1991, toen [het wereldwijde milieuverdrag] Natura 2000 kwam, vanwege beschermde gebieden [waar landbouw verboden of beperkt is],” zegt Sieta. “We hebben al 70 procent van de uitstoot gereduceerd”, een duidelijke verbetering die door de OESO als ‘onvoldoende’ is bevestigd. “Maar veel politici willen een einde aan zuivel. Ze zeggen dat ammoniak van dieren het ergste is wat er kan gebeuren.”
Wat komt er dan in de plaats van de voedselproductie? Een ander verklaard plan, hoe vergezocht het ook lijkt temidden van Europa’s energiecrisis, is de bouw van een nieuw soort metropool, een “megastad” die delen van Nederland, Duitsland en België omvat, genaamd “Tristate-City“.
De Tristate-City website noemt het project “Europa’s nieuwe superstad…een organisch groene netwerkmetropool waar stedelijke en landelijke ruimte in evenwicht blijven.” Details zijn schaars, maar de plannenmakers beloven volmondig: “Dit model heeft geen enkele relatie met het stikstofbeleid van de Nederlandse regering!”.
Topfoto: “Helpt!” “Door dit beleid is er straks geen koe meer die weidt“
Nash Landesman is een freelance journalist wiens werk is verschenen in Telesur, The Pulitzer Center, The Council on Hemispheric Affairs, Deadspin, Foreign Policy Journal, UrbanDaddy en elders. Hij is te bereiken op NashLandesman1@gmail.com