Bron: Mazin Qumsiyeh & Alain Alameddine, palestinechronicle 13 maart 2023 ~~~~.
De koloniale apartheidsstaat Israël staat onder ongekende druk op ten minste drie fronten: De last van zijn eigen interne tegenstrijdigheden die het op de weg naar een burgeroorlog brengt, gewapend en ongewapend Palestijns verzet binnen Palestina dat de claim van het zionisme om een “land zonder volk” als “veilige haven” voor kolonisten te bieden blootlegt, en BDS en bewustwordingsinspanningen in het Westen, door het Institute for National Security Studies “Israëls grootste bedreiging” genoemd.
De kans dat deze drie drukfronten dit jaar en in de komende jaren toenemen is reëel, en Israël voelt de hitte. Hoe zal het in de tegenaanval gaan? En hoe kan een perspectief dat stevig verankerd is in de Eén Democratische Staat oplossing onze inspanningen en strijd beschermen?
Anticiperend op Israël’s tegenaanval op BDS en andere pro-Palestijnse inspanningen
Toen Herzl in 1897 het Wereld Zionistisch Congres oprichtte, beseften hij en alle latere Zionistische leiders dat het belangrijkste obstakel voor het bereiken van de doelen van het Zionisme was op welke manier ze moesten omgaan met de lokale inheemse bevolking van Palestina. De bruid (Palestina) was weliswaar mooi, maar zij was getrouwd met een andere man (Palestijnen), zoals twee bezoekende zionisten het zo bondig uitdrukten.
Dit was en is de belangrijkste uitdaging om van Palestina de Joodse staat Israël te maken. In de jaren twintig creëerde Ben Gurion een pr-campagne waarin op briljante wijze werd geprobeerd het land te splitsen, waarbij kolonialisten werden afgeschilderd als vredesagenten terwijl ze land bleven innemen en Palestijnse vluchtelingen bleven verdrijven. Deze hasbara-strategie ontwikkelde zich langzaam tot de paradigma’s van vandaag: Westerse leiders spreken over een tweestaten-“oplossing” terwijl zionistische leiders hun koloniale project blijven bevorderen. Deze waan van 100 jaar gaf Israël de tijd om zijn militaire macht en zijn politieke macht te vergroten en de Palestijnen toegang te geven tot slechts 8% van het historische Palestina. Maar dit tijdperk loopt ten einde en er moet rekening worden gehouden met een nieuwe realiteit.
Door een verbazingwekkende veerkracht en ondanks verschrikkelijke pogingen om hen te verdrijven, woont de helft van de Palestijnen nog steeds in historisch Palestina. Er was dus een systeem van toenemende apartheid nodig en ontwikkeld om hen te controleren en zelfs te gebruiken als dwangarbeiders voor de opbouw van de Joodse staat. Bewegingen die streefden naar echte bevrijding werden aangepakt en principiële leiders werden vermoord, terwijl andere (autocratische) leiders werden gedomesticeerd.
Dit laatste verschijnsel van mentale kolonisatie was een zeer verontrustend aspect van de ontwikkeling van de strijd. Uit onwetendheid of corruptie voedden veel Palestijnen en andere Arabische leiders de waan van een politieke regeling met het zionisme, zelfs tegen de meest onweerlegbare gegevens in. Veel Palestijnse intellectuelen schreven boeken waarin zij waarschuwden dat deze ontwikkeling het zionisme en het kolonialisme alleen maar versterkt. De geschiedenis van wat er sinds 1993 is gebeurd, bewijst inderdaad dat de waarschuwingen juist waren. Toch gingen degenen die “pragmatisme” beleden door, omdat ze geestelijk al gekoloniseerd waren en er zelden een ommekeer is. Velen verdiepten zelfs hun banden met neoliberale en neokoloniale structuren. Zo versterkte de Palestijnse kapitalistische klasse haar banden met haar Israëlische tegenhangers.
De trends van de afgelopen decennia zijn onmiskenbaar: versterking van de Israëlische hegemonie over de Palestijnse economie (captive market), meer landconfiscatie, meer mensenrechtenschendingen, vernietiging van het milieu, groei van de Israëlische koloniale nederzettingen, groei van de corruptie binnen de (door Israël en de VS goedgekeurde) leiding van de Palestijnse Autoriteit, en toenemend fascisme en racisme binnen de Israëlische samenleving.
De tragedie is dat dit door velen van ons was voorzien en dat we hebben gewaarschuwd dat dit onhoudbaar is. Het is begrijpelijk dat kolonisten zich verdelen om te veroveren en dat zij democratie en mensenrechten bestrijden. Palestina zal nooit in vrede of vrijheid leven zonder deze realiteiten onder ogen te zien en de hegemonie aan te vechten. De toename van de bevolking en de toegang tot sociale media maakt het voor onderdrukkers moeilijk om het verhaal te controleren. Het wordt steeds moeilijker om de waanideeën van zogenaamde “liberale of linkse zionisten” of van “pragmatische Palestijnen” in stand te houden.
Degenen die bewegingen hebben gekaapt, kunnen niet ook nog de vorige bevrijdingsstrijd als de hunne blijven aanvoeren. En aan Israëlische zijde had de opkomst van gekken als Ben Gvir en Smotrich binnen het apartheidsregime voldoende bewijs moeten zijn voor het falen van pogingen om het politieke zionisme een plaats te geven.
De poging van ultrarechts om de rechterlijke macht van het zionistische regime opnieuw vorm te geven is een interessant voorbeeld van de identiteitsbreuk binnen de koloniale samenleving. Maar ongeacht de uitkomst van deze specifieke kwestie is dit slechts een voorbode van diepere kwesties die aan de oppervlakte zullen komen: Zelfs als ultra-rechts hier onder druk wordt gezet om een compromis te sluiten, zal het alleen maar aan kracht winnen en overgaan tot verdere eisen. De recente pogrom in Huwwara is een voorbode van toenemende pogingen om eindelijk “het werk af te maken dat Ben Gurion in 1948 begon”.
Het bovenstaande dient als een indicator voor de mogelijke tegenaanval van Israël: Het domesticeren van pro-Palestijnse inspanningen door ze verenigbaar te maken met het zionisme, zoals gebeurde met Oslo.
Dit kan de vorm aannemen van louter “verbeteringen”, zoals minder onderdrukking op de Westelijke Jordaanoever of minder discriminatie onder Israëlische burgers, waarna kan worden aangevoerd dat Israëls beleid niet langer voldoet aan de wettelijke definitie van bezetting of apartheid. Dit is een moment van de waarheid waarop we een zeer eenvoudige keuze hebben: De bevestiging van de politisering van de identiteit door het zionisme en zijn streven naar een uitsluitend voor joden bestemde staat als de hoofdoorzaak van het onrecht en het lijden in Palestina en het Midden-Oosten, en onze boycot- en bewustmakingsinspanningen te plaatsen in de context van een politieke visie die de fundamentele tegenpool vormt van het zionisme, namelijk een visie die de identiteit depolitiseert en de overgang voorstelt naar één democratische staat, van de rivier tot de zee.
Het publiekelijk en expliciet opkomen voor de ODS-oplossing als doel voorkomt dat men zich concentreert op de acties van Israël en normaliseert met zijn aard als sektarische kolonistenkolonie, of dat de Palestijnse bevrijdingsstrijd verwordt tot een louter morele of vastgoedkwestie die door goede wil moet worden opgelost. Het voorkomt ook de infiltratie van Palestijnse of pro-Palestijnse inspanningen door zogenaamde “liberale” zionisten die de praktijken van Israël bekritiseren, maar erop gebrand zijn het voortbestaan ervan als een uitsluitend voor Joden bestemde staat in stand te houden. Door ons te blijven concentreren op de centrale vraag van de “Joodse staat” versus een “democratische staat” wordt de realiteit van het zionisme als een koloniale entiteit die nooit een democratiserende of bevrijdende onderneming voor Joden of anderen kan zijn, verder blootgelegd.
Het zorgt ervoor dat we ons niet laten afleiden door hasbara ‘whataboutist’ tactieken en daarmee ruimte geven aan onderdrukking. Activisten, bondgenoten en potentiële bondgenoten kunnen zich scharen achter deze oproep voor een overgang naar democratie en mensenrechten en onze gelederen sluiten rond een politiek project voor echte bevrijding en dekolonisatie.
Het ODS initiatief: Een ODS-instrument
Het One Democratic State Initiative, gelanceerd door Palestijnen en bondgenoten, beschrijft zichzelf als “een politiek streven dat de politisering van de identiteit door het zionisme en de vestiging van een joodse staat aanwijst als de hoofdoorzaak van het lijden en het geweld in Palestina, en dat daarom de overgang naar een seculiere, democratische, niet identiteitsgebonden staat in Palestina voorstelt als de enige mogelijke oplossing”. Het doel van het initiatief is dus personen, entiteiten en politieke partijen in Palestina en daarbuiten achter een dergelijk streven te mobiliseren.”
Het ODS-initiatief wil dus een stadium bereiken waarin de belangrijkste kwestie, “Een democratische staat of een joodse staat?”, de eerste plaats inneemt in het politieke debat over de bezetting en de bevrijding van Palestina. Om dit te bereiken richt het zich tot Palestijnse en pro-Palestijnse individuen en groepen, en tot allen die willen luisteren, door middel van online campagnes en ontmoetingen ter plaatse.
Concrete voorbeelden zijn de berichtgeving over de ramp in Huwwara en de bijeenkomst in Aqaba, de herdenking van het bloedbad van Baruch Goldstein, het tentoonstellen van Palestijnse kunst, of het delen van bestaand materiaal zoals de infografieken van Visual Palestine, artikelen van Awad Abdelfattah of video’s waarin zionistisch racisme wordt getoond, allemaal in de context van een ODS-oplossing.
De resultaten tot nu toe zijn een bereik van bijna 1,5 miljoen personen, waarvan de meeste in Palestina, waarvan meer dan 100.000 met ons in contact zijn gekomen en honderden zich hebben aangemeld en hun contactgegevens hebben gedeeld als voorstanders van de Eén Democratische Staat oplossing.
Het ODS-initiatief heeft ook bijzondere nadruk gelegd op het bereiken van de verschillende bestaande ODS-bewegingen in een poging een samenwerkingsplatform te creëren dat allen in staat zou stellen samen te werken aan specifieke campagnes en activiteiten.
Dit omvat bijvoorbeeld het in contact brengen van ODSI ondertekenaars met lokale ODS activisten of groepen, het organiseren van gezamenlijke evenementen die bekende ODS aanhangers in contact brengen met geïnteresseerden, het co-auteurschap van artikelen zoals deze, of samenwerking met als doel gebruik te maken van bestaand materiaal, zoals koloniale activiteiten gedocumenteerd door ARIJ.org, en environmental justice issues gedocumenteerd door studies van palestinenature.org, en deze in lekentaal te presenteren in het Arabisch, Engels en Hebreeuws.
Doe je mee?
De eerste stap in elke revolutionaire onderneming is het opbouwen van een solide verhaal op basis van feiten die de bestaande wijdverspreide hasbara/propaganda uitdaagt, die bestaande activisten energie geeft en steun activeert voor actie, waaronder boycots, desinvesteringen en sancties. Zich een betere toekomst voorstellen en daaraan werken gaat zeker in de richting van “een kaars aansteken is beter dan de duisternis vervloeken”.
Wij roepen Palestijnse en pro-Palestijnse politieke bewegingen, media, activisten, solidariteitsgroepen en beroemdheden op om in hun discours over Palestina, zijn bezetting en zijn bevrijding de één-democratische-staat-oplossing naar voren te schuiven. We nodigen verder iedereen uit zich aan te melden als voorstander van de ODS-oplossing en/of contact met ons op te nemen om te helpen een gedecentraliseerd maar georganiseerd netwerk op te bouwen. De koloniale apartheidsstaat zal worden ontmanteld, er zal één democratische staat voor in de plaats komen en Palestina zal vrij zijn.
- Mazin Qumsiyeh is een Palestijnse wetenschapper en auteur, oprichter en directeur van het Palestijns Natuurhistorisch Museum en het Palestijns Instituut voor Biodiversiteit en Duurzaamheid aan de Universiteit van Bethlehem.
- Alain Alameddine is lid van de Libanese politieke partij Citizens in a State en activist in het One Democratic State Initiative. Zij hebben dit artikel bijgedragen aan The Palestine Chronicle.
Een pro-Palestijns protest dat oproept tot het einde van de Israëlische apartheid en bezetting (Foto: Raya Sharbain, via Wikimedia Commons)