Bron: Anja Meulenbelt DeWereldMorgen 16 oktober 2023 ~~~
Volgens Anja Meulenbelt zijn de recente gebeurtenissen in Israël een wake-up call voor onze politici om de verantwoordelijkheid te nemen die ze al die jaren ontkennen. Namelijk Israël dwingen zich aan internationaal recht en mensenrechtenverdragen te houden. “Zijn we niet medeplichtig aan het bloedbad dat nu plaatsvindt, door altijd maar weer te accepteren dat Israël gewoon doorgaat met de verdere vernietiging van wat eens Palestina was?”, vraagt Meulenbelt zich af.
Zaterdagochtend 7 oktober deed Hamas een geheel onverwachte gewapende aanval op de bezettingsmacht Israël. Niet alleen werden duizenden raketten afgevuurd, ook braken er honderden gewapende strijders door de grens met Israël door het zwaarbewaakte hek heen. De militanten bezetten onmiddellijk zeker drie Israëlische legerbases die daar niet op bedacht waren. De foto’s van de dode soldaten laten mannen zien in hun ondergoed. Ze werden in hun slaap verrast. De militanten die verder trokken, vielen ook een kibboets binnen en schoten bezoekers van een festival dood. Het lukte Hamas ook om waarschijnlijk meer dan honderd Israëlische soldaten en burgers als gijzelaars mee terug te nemen naar Gaza.
Het was een schokkend bericht. Niemand had verwacht dat de rollen, al was het maar voor even, omgekeerd zouden zijn. Niemand dacht dat het Palestijnse verzet tot zo’n gewapend offensief in staat was. Dit is het eerste dat duidelijk werd en dat bij de Israëlische top, Netanyahu voorop, ziedende reacties ontlokte. Het Israëlische leger had gefaald, ze hadden het niet zien aankomen.
Zelfs het legertje van collaborateurs binnen Gaza was deze keer kennelijk niet op de hoogte, en het leger deed er veel te lang over tot ze terug konden vechten. Waarmee een belangrijke pijler onder de verdediging van koloniaal Israël aangetast werd: dat Israël bestaat om joden uit de hele wereld een gegarandeerd veilige haven te bieden. Zo veilig was de Joodse staat dus niet, en foto’s laten de mensen zien die in paniek naar Ben Gurion vluchtten in de hoop om weg te komen. Dat veel Israëli’s een tweede paspoort in hun bezit hebben, ironisch gezien vaak een Duits paspoort, voor het geval dat – kwam nu goed van pas. Behalve dat de vliegtuigen niet vlogen.
De reacties, ook in Nederland, waren voorspelbaar. Natuurlijk was er compassie met de Israëlische burgerdoden. Terecht was die er. Maar er werd meestal gereageerd alsof er niets aan deze aanval voorafgegaan was. Alsof het gewoon een kwestie was van Hamas, ritueel omschreven als jodenhaters van nature, terroristen met geen ander doel voor ogen dan het vernietigen van Israël, die nu eindelijk eens hun ware gezicht lieten zien. Zo ging de sympathie onmiddellijk naar Israël.
Onze vertrekkende minister-president Rutte liet meteen weten dat Israël ‘het recht had om zichzelf te verdedigen’. Waarbij hij dus vond dat dat recht op zelfverdediging kennelijk niet gold voor de Palestijnen. En dat het recht op verdediging van een illegale bezetting niet in het oorlogsrecht staat.
De politieke partijen, inclusief de zogenaamde linkse, vielen over elkaar heen om van hun solidariteit met de belaagde Israëli’s te getuigen. Inclusief de media. Maar waarom werd er nooit een Palestijnse vlag op een stadhuis gehesen bij honderden gedode Palestijnen? Is de ene dode meer waard om betreurd en herdacht te worden dan de andere?
Ondanks de vele internationale rapporten die met feiten lieten zien dat het in Gaza nauwelijks meer leefbaar was, ondanks het feit dat er al vier zware bombardementen tegen de Gazastrook plaats hadden gevonden met duizenden doden en gehele woonwijken die in puin waren gelegd tot gevolg.
Ik maak deel uit van een kleine organisatie, Stichting Kifaia, die al vijfentwintig jaar Gaza bezoekt, en een Palestijnse medische organisatie, de PMRS, ondersteunt. Al die jaren hebben we gezien hoe de situatie in Gaza dankzij de steeds verder opgevoerde blokkade verslechterde. Ondanks de vele internationale rapporten die met feiten lieten zien dat het in Gaza nauwelijks meer leefbaar was, ondanks het feit dat er al vier zware bombardementen tegen de Gazastrook plaats hadden gevonden met duizenden doden en gehele woonwijken die in puin waren gelegd tot gevolg, ondanks het feit dat het merendeel van de bevolking onder de armoedegrens leeft, heeft ook politiek Nederland het nooit op kunnen brengen om luid en duidelijk te laten weten dat de rechten van de Palestijnen structureel met de voeten werden getreden.
De rapporten over de apartheid, de voortgezette kolonisatie, en de etnische zuivering van wat eens Palestina was beslaat inmiddels een bibliotheek.
De rapporten over de apartheid, de voortgezette kolonisatie, en de etnische zuivering van wat eens Palestina was, beslaat inmiddels een bibliotheek. Zeker met de meest rechtse regering die Israël ooit had, is ook de situatie op de Westoever enorm verslechterd, met dagelijks doden, verwoestingen, kolonisten die met hun bendes en met steun van het leger hun gang kunnen gaan. De sluipende annexatie van de Westoever gaat nog steeds door en nu in een hoger tempo dan ooit. Ook daar is verzet.
Israël liegt graag dat ze bij hun aanvallen proberen om burgers te ontzien. Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat er ziekenhuizen waren verwoest, VN-scholen waar mensen probeerden veiligheid te vinden waren beschoten, en koekjesfabrieken, moskeeën, kippenfarms en koeienstallen met de grond gelijk werden gemaakt. En de elektriciteitscentrale, waardoor de Gazanen afhankelijk werden van levering van elektriciteit door Israël. Die ook elk moment weer uitgedraaid kon worden. Er waren veel burgers die gewond in de ziekenhuizen lagen. Heel veel kinderen.
De vreedzame demonstraties aan de grens, om de aandacht te vestigen op de onleefbare situatie in Gaza, hebben veel doden aan de Palestijnse kant gekost, en veel verwondingen die jonge Palestijnen voorgoed gehandicapt maakten. Niets van de protesten van Palestijnen tot nu toe, voornamelijk vreedzaam, noch de acties van internationale solidaire organisaties hebben enige verbetering gebracht.
En voor de mensen die dat waarschijnlijk niet weten: al jaren is Hamas bereid geweest tot onderhandelen en flinke concessies om tot een langdurige wapenstilstand te komen.
En voor de mensen die dat waarschijnlijk niet weten: al jaren is Hamas bereid geweest tot onderhandelen en flinke concessies om tot een langdurige wapenstilstand te komen. Allemaal door Israël afgewezen. Jonge mensen in Gaza leven zonder enige hoop op een rechtvaardige toekomst, en het aantal zelfmoorden neemt toe. Zo begrijpen wij deze niet langer vreedzame aanval op Israël: de maat was vol. De pressure cooker die Gaza heet, is ontploft. Wil iemand even komen vertellen welke opties de Palestijnen nog hadden?
Ja, Israël heeft het moeilijk. Natuurlijk wilden ze Hamas bestraffen, maar helaas, Gaza was al tot aan de grens van leefbaarheid bestraft, wat konden ze nog meer verzinnen? Wat besloten werd, is om Gaza nu compleet af te sluiten, ook geen levering van elektriciteit meer, waardoor er binnenkort ook geen water meer is. Geen voedsel. Geen medicijnen.
Niets. In elk handboek over oorlogsrechten vertaalt de poging om een burgerbevolking geheel uit te hongeren zich als genocide. Nu al kunnen de ziekenhuizen het niet meer aan, en liggen de gewonden in de gang, en de doden buiten. Ook de toegangswegen naar het grootste ziekenhuis in Gaza Stad, Shifa Hospital, zijn kapot gebombardeerd. Netanyahu is zo buiten zichzelf van woede en wraakzucht dat hij vergeet om het mantra te herhalen: dat hij alleen maar Hamas wil verpletteren.
Wat hij niet kan, wat ook wij na vele pogingen kunnen weten. Je kunt een paar kopstukken van Hamas met behulp van collaborateurs vermoorden. Dan komen er nieuwe. Hamas is integraal onderdeel van de Palestijnse bevolking, ze leven in de haarvaten van Gaza. Nog steeds hebben ze de steun van het grootste deel van de Gazaanse bevolking, ondanks behoorlijk wat interne ruzies. Want Abbas aan de ander kant van Palestina, doet wat Israel van hem wil, en houdt toch geen enkele onteigening van Palestijns bezit tegen.
Hamas, met een groot gevaar voor eigen leven, blijft zich verzetten. En aangezien iedere Gazaan weet dat ze al op de rand staan van uitgeroeid te worden, hebben ze nog steeds, zeker ook nu, daar respect voor. De maat was vol. De snelkookpan die Gaza heet, is ontploft. Niemand die miljarden opstrijkt van de VS om de meest geavanceerde wapens aan te schaffen, denkt dat ze militair van Israël kunnen winnen. Maar waarmee – dat weten ze nu – ze ook niet kunnen winnen van een gehele opstandige bevolking, zonder die compleet uit te roeien of te deporteren.
Het is een week later. Netanyahu heeft laten weten dat de bevolking van noordelijk Gaza, inclusief Gaza Stad, moet ‘evacueren’ naar het zuiden, waar de mensen al op elkaar gepakt leven. De vraag is hoeveel mensen dat ook echt zullen doen, want veel reden om te denken dat ze daar veiliger zullen zijn, hebben ze niet. Het gerucht gaat dat Israël gaat proberen om de hele twee miljoen over de grens te schuiven en ze te dumpen in de Sinaï-woestijn. Waar ze opnieuw mogen beginnen, net als bij de eerste Nakba. Misschien dat de Europese staten dan bereid zullen zijn om wat hulp te sturen. Want slachtoffers zijn bij ons populairder dan verzetsstrijders.
Ondertussen heeft Israël alle reservisten opgeroepen en dreigt met een grondoffensief. Ze weten zelf heel goed dat ze daar niet goed in zijn. Niet alleen dat ze zich moeten begeven in vijandig gebied waar op elke hoek en vanuit de tunnels gevaar dreigt, ook is de sneuvelbereidheid van het Palestijnse verzet veel groter dan die van de Israëli’s, die, anders dan de Palestijnen, altijd nog een alternatief hebben. Zij hoeven niet strijdend ten onder te gaan. Ze kunnen nog weg. Als ze veiligheid willen: overal beter dan in Israël.
Zou het niet langzamerhand tijd worden dat de Nederlandse en Belgische politiek de verantwoordelijkheid nemen die al zoveel jaren eenvoudig wordt ontkend, om Israël te dwingen zich aan internationaal recht en mensenrechtenverdragen te houden? Zijn we niet medeplichtig aan het bloedbad dat nu plaatsvindt, door altijd maar weer te accepteren dat Israël gewoon doorgaat met de verdere vernietiging van wat eens Palestina was? Dit is een wake-up call. Laat die eindelijk gehoord worden.
Topfoto: Anja Meulenbelt | Wikipedia – CC BY-SA 3.0
Anja Meulenbelt is schrijfster, activiste, politica.