Bron: Elijah Magnier, ejmagnier.com 24 augustus 2020 ~~~
Vertaald door Francis J.
De VS hadden gedreigd hun financiële steun van 135 miljoen dollar (27% van de jaarlijkse kosten van 500 miljoen dollar) voor de 10.000 UNIFIL-manschappen die in Libanon worden ingezet, in te trekken, tenzij hun mandaat zou worden versterkt. De VS hebben op verzoek van Israël gevraagd om de UNIFIL-troepen Hezbollah te laten ontwapenen en de wapendepots in het zuiden van Libanon te laten evacueren. Maar bovenal wilden de VS dat de UNIFIL-troepen zouden onderzoeken en Israël informeren over de inzet en de precieze locatie van de hoogopgeleide en ervaren elitetroepen van Hezbollah, de zogenaamde “Ridwan”, die zich hebben verspreid langs de grens tegenover het Israëlische leger. Dit Amerikaans-Israëlische verlangen is echter niet vervuld. Een reeks teleurstellende gebeurtenissen heeft de Israëlisch-Amerikaanse objectieven gedwarsboomd: het vonnis van het Speciale Tribunaal over de moord op de voormalige premier Rafik Hariri werd door een aantal pro-Amerikaanse Libanezen niet bevredigend bevonden op het moment dat een (mislukte) staatsgreep werd voorbereid tegen de regering, het parlement en president Michel Aoun. Dus wat zal het lot van UNIFIL in Libanon zijn?
De moord op voormalig premier Rafik Hariri in 2005 werd gevolgd door een Libanese binnenlandse opstand tegen de “As van het Verzet” en maakte de weg vrij voor de tweede Israëlische oorlog van juli 2006, die zijn doel niet heeft bereikt. In feite werd Israël in 2006 gesteund door verschillende landen uit de Perzische Golf onder leiding van Saoedi-Arabië en ook door Libanese politieke leiders die optraden als proxy’s van de VS, met als doel de wens van Israël om Hezbollah te ontwapenen in vervulling te doen gaan. De moord op Hariri leidde echter wel tot het vertrek van het Syrische leger uit Libanon.
Het uitblijven van de ontwapening van Hezbollah werd gevolgd door een nieuwe poging om de organisatie te verzwakken toen Israël in februari 2008 Hajj Imad Mughnniyeh vermoordde. Mughnniyeh was de militaire commandant van Hezbollah en de plaatsvervangend leider van de militaire raad van de Jihad onder leiding van Sayyed Hassan Nasrallah – secretaris-generaal van “Hezbollah”. Deze moordtactieken hebben echter niet het verhoopte resultaat opgeleverd en ze herinneren ons eraan dat aanvallen op leiders van jihadistische organisaties nooit een effectieve manier kunnen zijn om ideologisch gemotiveerde groepen te verslaan, vooral een zeer gedreven groepering als Hezbollah niet. […….]
[………..] Enkele maanden later in datzelfde jaar 2008 besloten de Amerikaanse loyalisten in Libanon – onder leiding van communicatieminister Marwan Hamadé, premier Fouad Sinoura en druïdenleider Walid Jumblat – de VS en Israël te helpen door te proberen het door Hezbollah gebruikte private en gesloten vezeloptische communicatiesysteem, dat de ruggengraat vormde van zijn “commando en controle”, te elimineren. Het doel – zoals onthold in de geheime kabels tussen de ambassade van de V.S. en Libanese ambtenaren die door Wikileaks werden gepubliceerd – was het geheime communicatiesysteem van Hezbollah te verlammen, de geheime locaties van Hezbollah te ontmaskeren en het te laten knipperen in het geval van een andere oorlog. In feite heeft Hezbollah tijdens de tweede oorlog in 2006 aangetoond in staat te zijn om in oorlogstijd te communiceren, ondanks de totale Israëlische controle over de Libanese mobiele communicatie en het afluisteren van de toegang tot vaste lijnen. Als deze controle succesvol was geweest, zou de oorsprong en de locatie van de communicaties zijn geïdentificeerd en zouden alle vestigingen, magazijnen, leiders en individuen van Hezbollah kunnen worden getraceerd en aangepakt.
Hezbollah reageerde een maand later door Beiroet te bezetten via een opstand – een paar uur waarin het zijn ‘rode lijnen’ oplegde, nadat het had gewaarschuwd dat het schaden ervan, gezien zou worden als een “oorlogsverklaring”, informatie die onthuld werd door gedocumenteerde correspondentie tussen de Amerikaanse ambassade in Libanon en Washington. De pro-Amerikaanse zijde, gemotiveerd door financiële beloningen, raakte door de aanval van Hezbollah, in tientallen appartementen gevangen, tot de tanden bewapend maar zonder de wil om terug te vechten. Deze Libanese mensen werden vanuit verschillende delen van Libanon naar de hoofdstad gebracht, weken voor de aanval van Hezbollah, in afwachting van de dag dat ze binnenlandse conflicten zouden kunnen veroorzaken en hun krachten zouden kunnen gebruiken tegen Hezbollah.
Deze internationale en binnenlandse pogingen om Hezbollah te ontwapenen en te verzwakken breidden zich uit, vooral toen er informatie kwam over de geavanceerde wapens die het bezat en het gevaar dat de groepen vertegenwoordigden voor Israël. De volgende stap was de Syrische oorlog die in 2011 begon, waarbij de tegenstanders van president Bashar al-Assad vanaf de eerste dagen beloofden dat hun volgende bestemming Libanon zou zijn; het afsnijden van de weg naar de militaire financiering van Hezbollah en de militaire bevoorrading die via de vliegvelden en de havens van Syrië liep.
Resolutie 1701 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties uit 2006 gaf de bevoegdheid aan UNIFIL om, met de steun van het Libanese leger en zijn regering, alle verdachte inhoud van zendingen die in Libanon aankomen te inspecteren om er zeker van te zijn dat er geen wapens of munitie naar Hezbollah bijzat. Bijgevolg ontving Hezbollah zijn militaire uitrusting via Syrië, de enige overgebleven aanvoerlijn.
De algemene mislukking van de campagne om van Syrië een “mislukte staat” te maken, heeft de VS ertoe aangezet hun inspanningen te richten op economische sancties tegen Iran – de belangrijkste bron van steun voor Hezbollah. De VS richtten zich ook op het verzwakken van Libanon en het geven van de schuld aan Hezbollah voor de crisis in het land. Decennia van corruptie en Amerikaanse sancties hadden het Libanese publiek laten zien dat Libanon tientallen miljarden nodig heeft om zich te herstellen, miljarden die het niet meer bezit door de corruptie van alle pro-VS politieke leiders die het land regeerden. Maar Libanon op weg helpen naar een faillissement – met een tekort van 110 miljard dollar en het onvermogen om zijn internationale schulden terug te betalen – zou helaas leiden tot het “succesvol” classificeren van het land als een mislukte staat in de komende maanden – of misschien ergens volgend jaar – tenzij de internationale gemeenschap bereid is om deze (bijna zekere) koers te voorkomen.
In 2010 gaf de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Libanon, Jeffrey Feltman, in zijn getuigenis voor de commissie van het Amerikaanse Congres toe dat zijn land 500 miljoen dollar had uitgegeven om te proberen het imago van Hezbollah te vernietigen. Een van de resultaten is dat, vele jaren later, de Amerikaanse uitgaven en de steun aan iedereen die zich vrijwillig tegen Hezbollah in Libanon heeft verzet, een scheuring in Libanon hebben veroorzaakt die niet langer verborgen is.
De Vertaling is van Francis J.
Copyright © https://ejmagnier.com 2020 Subscribe monthlyLog in
Aan mijn lezers: Ik kan geen vrije toegang meer tot mijn artikels aanbieden. De nieuwsindustrie is onder grote druk komen te staan door het neoliberalisme en de COVID lockdown. Helaas rest mij geen andere keuze dan om individuele ondersteuning te vragen. Door je in te schrijven ondersteun je de onderzoeksjournalistiek die nodig is voor een goed begrip van wat er in het Midden-Oosten gebeurt. Hartelijke dank aan iedereen die hieraan bijdraagt. – Elijah J. Magnier