Bron: Elijah J Magnier, @ejmalrai op ejmagnier.com 19 februari 2020 ~~~
Veel Iraniërs vragen zich af wat de voordelen zijn van het bewapenen en financieren van de vele bondgenoten van Iran in het Midden-Oosten, terwijl Iran zelf gebukt gaat onder de zwaarste “maximale druk” ooit van de VS. De bondgenoten van Iran zijn verspreid over Afghanistan, Jemen, Irak, Syrië, Libanon en Palestina. Is de Iraanse steun voor deze bondgenoten de belangrijkste oorzaak van de agressieve houding van de VS ten opzichte van het Iraanse volk en hun staat, of spelen er andere factoren mee? Waarom financiert en versterkt Iran deze bondgenoten met de meest geavanceerde oorlogsuitrusting, en waarom is het ertoe bereid om op hun grondgebied te vechten en te sterven?
Sinds de “Islamitische Revolutie” onder leiding van Imam Khomeini in 1979 in Iran heeft gezegevierd, is het land zwaar gesanctioneerd, waarbij de sancties met het aantreden van bijna elke nieuwe Amerikaanse president zijn toegenomen. In 1979 had Iran geen bondgenoten, maar was het omringd door vijanden. Zijn regionale buren sloten zich aan bij westerse landen om de oorlog van Saddam Hoessein tegen de “Islamitische Republiek” te steunen. De Amerikaanse oorlog tegen Iran vindt zijn oorsprong in de val van de Sjah. Het werd bekend hoe de CIA in 1953 Pahlavi aan de macht bracht in een georganiseerde coup tegen de democratisch gekozen premier Mohamad Musaddeq om de Iraanse olie onder controle van de VS en het Verenigd Koninkrijk te houden. Democratie is nooit het echte probleem geweest: door het Westen veroorzaakte oorlogen zijn gemotiveerd door eigenbelang en het streven naar dominantie. Maar pogingen om regimes omver te werpen worden door het Westen altijd publiekelijk gerechtvaardigd in naam van de vrijheid en de democratie.
In 1979 zetten de VS een valstrik op om de Sovjets ertoe te verleiden Afghanistan binnen te vallen door de moedjahedien te steunen waaruit later Al-Qaida is ontstaan. Dit catastrofale resultaat en soortgelijke destructieve fenomenen worden gewoonlijk omschreven als “onbedoelde consequenties” om de verwoestende kosten van deze barbaarse interventies in het leven van andere mensen en in de wereld te rationaliseren. In 2001 zakten de VS echter in precies hetzelfde soort moeras.
Ze vielen Afghanistan met tienduizenden Amerikaanse troepen binnen. Het plan van de VS was om de weg te blokkeren voor een mogelijke terugkeer van Rusland naar Eurazië; om de Russen te verzwakken en Iran te omsingelen met een keten van vijandige elementen; om alle betrokken landen tot onderwerping te dwingen, met name de olierijke staten, en zo elke mogelijke alliantie met Rusland en China te voorkomen. Dat is nog steeds het streefdoel van de VS in het Midden-Oosten. De geschiedenis is nooit een goede gids geweest voor machtige leiders en hun regeringen, omdat zij blijkbaar vinden dat de lessen van de geschiedenis niet van toepassing is op henzelf.
Iran had in die tijd geen hulp van bondgenoten. Met de instemming van de Golfstaten, met name Saoedi-Arabië, viel Israël in 1982 Libanon binnen om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) onder leiding van Yasser Arafat, die het vredesplan van koning Fahd van Saoedi-Arabië had verworpen, te verdrijven en te onderwerpen. De “onbedoelde consequenties” van de invasie en de bezetting van de eerste Arabische hoofdstad (Beiroet) door Israël boden Iran echter een ideale gelegenheid om in te gaan op de vraag om hulp van een groep Libanezen om zich tegen de Israëlische agressor te verzetten. Imam Khomeini antwoordde aan zijn Libanese bezoekers (die de gruwel en de moorddadigheid door de Israëlische oorlogsmachine beschreven): “al-kheir fima waqaa”, wat zoveel betekent als “Wat er is gebeurd is een zegen”. Zijn bezoekers begrepen de betekenis van Khomeini’s woorden pas vele jaren later.
Iran vond bij de Libanese Shia een vruchtbare voedingsbodem om de zaadjes van zijn ideologie te planten. De bodem werd al in 1978 voorbereid. Libanese islamitische volgelingen van Sayyed Mohamad Baqer al-Sadrwerden al in verschillende Palestijnse kampen getraind, waaronder het trainingskamp Zabadani (Syrië), en hadden de Palestijnse zaak omarmd. Toen Imam Khomeini in Iran aan de macht kwam, vroeg Sayyed Mohammad Baqer al-Sadr zijn volgelingen in Irak en Libanon om zich trouw aan Imam Khomeini te verklaren en “in hem te versmelten zoals hij in de Islam is versmolten” (wat betekent “Imam Khomeini adopteren als uw Imam en Marja’ al-Taqleed **”). Iran heeft een grote ideologische overeenstemming bereikt met de Libanese sjiieten, die historisch gezien als tweederangsburgers in Libanon werden beschouwd. Hun woongebieden in het zuiden van Libanon werden onbelangrijk beschouwd en door Libanese leiders, elites en regeringen als wisselgeld aan Israël gepresenteerd.
De Iraanse grondwet (article 2 and 3) bepaalt dat de Iraanse regering elke groep of elk land dat te lijden heeft van een onderdrukker zal ondersteunen. Die visie past perfect bij de onderdrukte Libanese sjiieten.
De Iraanse IRGC (Iraanse Revolutionaire Garde) trok naar Libanon en leverde wapens via Syrië om het islamitische verzet in Libanon, dat later bekend werd als Hezbollah, te versterken en hun land te verdedigen tegen de bezetter. Het was daarom noodzakelijk om een strategische relatie met de Syrische president aan te gaan, omdat de meeste zendingen via Syrië binnenkwamen.
De Iranees-Syrische relatie heeft verschillende ups en downs gekend. Het bereikte zijn hoogtepunt in de laatste jaren van het bewind van president Hafez al-Assad, toen zijn zoon Bashar verantwoordelijk was voor de relatie met Libanon en Hezbollah in het bijzonder.
Het lot van Libanon, Syrië en Iran is met elkaar verbonden. President Bashar al-Assad had moeite om zijn land uit het conflict te houden toen de VS Irak in 2003 bezetten. De omsingeling van Iran werd steeds belangrijker en de Amerikaanse troepen bezetten het naburige Irak. Het elimineren van Saddam Hoessein was inderdaad een zegen voor het Iraanse regime maar Saddam was zo verzwakt dat hij geen reëel gevaar voor Iran vormde. Het Amerikaanse embargo had hem gesloopt en na zijn invasie van Koeweit en zijn bombardementen op Saoedi-Arabië had geen vrienden in de landen van de Golfregio.
De VS hebben Iran belet om het Iraakse verzet tegen de omverwerping van Saddam Hoessein te steunen en hebben in plaats daarvan een eigen controle over Bagdad ingesteld. Het volgende doel van de VS was Syrië en Libanon. Staatssecretaris Collin Powell waarschuwde president Assad dat hij de volgende was op de lijst van presidenten die moesten worden afgezet als hij steun bleef bieden aan Hamas en Hezbollah. De VS verklaarden zichzelf tot een bezettingsmacht en het recht van Irak om hun land te verdedigen werd door resoluties van de Verenigde Naties erkend. Assad steunde, net als Iran en Saoedi-Arabië, de opstand tegen de Amerikaanse bezettingsmacht in Irak. De Saoedi’s verwierpen het sjiitische bestuur over Irak. De Iraniërs stonden als volgende op de lijst van de VS. Voor Iran was het veel goedkoper om de VS op Iraakse grondgebied te bestrijden dan op Iraanse grondgebied. Het versterken van de Iraakse bondgenoten was daarom een essentieel onderdeel van de Iraanse nationale veiligheid en een belangrijke verdedigingslinie.
In 2006 zette de regering Bush de onvoorbereide Israëlische premier Olmert ertoe aan om in te stemmen met een plan om Hezbollah te vernietigen. Dat was een opportuniteit om Syrië te veroveren en de levering van Iraanse wapens te verhinderen. De VS en hun bondgenoten wilden de omsingeling van Iran vervolledigen door hun sterke bondgenoot in Libanon uit te schakelen. Hezbollah was een belemmering voor het Amerikaans-Israëlische project om alle Arabieren aan de onderhandelingstafel te krijgen, de Palestijnse zaak en haar verdedigers uit te schakelen en Iran te verzwakken als een prelude voor de omverwerping van de regering.
Toen Israël in 2006 Libanon bombardeerde en binnenviel met het doel Hezbollah te verslaan, opende president Assad zijn opslagplaatsen en bood hij dozijnen spelveranderende antitankraketten en alles wat Hezbollah nodig had om, ondanks de superioriteit van de Israëlische luchtmacht, terug te vechten. Assad werd een essentiële partner in de succesvolle nederlaag van Israël in Libanon. De val van Hezbollah zou vernietigende gevolgen hebben gehad voor Syrië en Iran. De verbintenis bij het lot en de allianties van het Libanees-Syrisch-Irakees front was noodzakelijk voor het voortbestaan van elk.
In 2011 verklaarde de wereld Syrië de oorlog. Het duurde twee jaar voordat president Assad zich realiseerde dat het complot zowel regionaal als internationaal was, met als doel chaos te creëren in de Levant en een mislukte staat te produceren die gedomineerd wordt door jihadisten. Dezelfde ideologische jihadisten die voor het eerst in Afghanistan werden ingezet, bouwden zich uit en boden de VS een perfect instrument om Iran en zijn bondgenoten te vernietigen. De regionale en wereldwijde inlichtingendiensten infiltreerden onder de jihadisten en leerden hun sterke en zwakke punten kennen. Zij bleken zeer geschikt om de Iraanse ideologie en de Iraanse bondgenoot te bestrijden. Het wahabitische jihadisme was de perfecte kanker om Iran op vele fronten te vernietigen.
De Jihadisten maakten in Irak een groei door en werden ook in Syrië groter onder de ogen van de VS, zoals de Amerikaanse inlichtingendiensten zelf aan het licht brachten. De Levant was de perfecte en meest gezochte historische plek voor jihadisten om zich te ontplooien en te ontwikkelen.Het was toen dat president Assad zijn bondgenoten om steun vroeg. De Iraanse IRGC-troepen kwamen naar Damascus en de strijd om Syrië te bevrijden begon. Syrië was, net als Irak, een vitale verdedigingslinie voor Iran. Het was een ander strijdtoneel om – op niet-Iraanse bodem – een vijand te bestrijden die op het punt stond naar Iran (wanneer de Syriërs waren verslagen) te migreren. Een kans die Iran niet kon laten liggen vanwege het strategische belang van Syrië.
Rusland ontwaakte pas in september 2015 om in te grijpen in het Midden-Oosten, met name in Syrië. Al die jaren wilde de VS geen ruimte verschaffen aan Rusland en sloot er bondgenootschapppen om zich voor te bereiden op het overwinnen van Iran en zijn bondgenoten, de “As van het Verzet” die tegen de Amerikaanse hegemonie in het Midden-Oosten weerstand biedt. Alle landen in de Golf zijn gezwicht voor de macht van de VS, en vandaag zijn ze gastlanden van de grootste Amerikaanse militaire bases in de regio. De VS hadden tienduizenden troepen naar deze bases gestuurd en hadden daarmee superieure vuurkracht over elk land in de wereld. Toch bleven Iran en de Levant (Syrië en Libanon) onverzettelijk voor de Amerikaanse poging tot volledige overheersing.
Zonder Iran’s bondgenoten zouden alle militaire inspanningen van de VS alleen op Iran zijn gericht. De VS zou van sancties zijn overgestapt op een militaire aanval met weinig gevaar voor ernstige gevolgen. Vandaag moeten de VS rekening houden met het onbetwistbare feit dat als Iran wordt aangevallen, zijn bondgenoten in Palestina, Libanon, Syrië en Irak een ware hel zullen openen voor de VS en zijn bondgenoten in het Midden-Oosten. Met veertig jaar steun voor zijn bondgenoten heeft Iran een beschermingsmuur om zich heen gecreëerd, en een band waardoor alle bondgenoten zich bij het lot van Iran aansluiten. Er zijn in de wereld geen bondgenoten waarop een land meer kan rekenen om zijn manschappen op te offeren en dat een gemeenschappelijke ideologische motivatie en doelstellingen heeft. Iran investeert niet alleen in zijn partners, het investeert ook in zijn eigen veiligheid en welzijn. Iran is bereid dezelfde offers te brengen als zijn bondgenoten om hen te steunen wanneer dat nodig is.
Veel Libanezen en Irakezen hebben in de Iraaks-Iraanse oorlog gevochten. Duizenden Iraanse, Iraakse en Libanese Hezbollah (en andere bondgenoten) verloren het leven in Syrië om het welzijn van de Syrische bondgenoot te beschermen en te voorkomen dat het land in handen van de jihadisten zou vallen.
Veel Iraniërs en Libanezen werden in Irak gedood om de Irakezen te steunen tegen de terreur van ISIS. Iraniërs en Libanese Hezbollah zijn vandaag in Jemen en steunen het land tegen de door Saoedi’s geleide genocidale slachtpartijen. Iran en de Libanese Hezbollah hebben het risico genomen de Palestijnen en hun zaak om hun land te bevrijden, hun eigen staat te hebben en het recht om naar huis terug te keren, te steunen. Geen enkele bondgenoot van de VS, waar ook ter wereld, is bereid een vergelijkbare solidariteit met de VS te tonen. Iran heeft diepe bondgenootschappen gesloten, Iets waar de VS niet in geslaagd zijn.
Iran viel openlijk de Amerikaanse militaire basis Ayn al-Assad aan na de wederrechtelijke moord op generaal-majoor Qassem Soleimani. Geen enkel ander land ter wereld heeft het aangedurfd om de VS rechtstreeks aan te vallen en meer dan honderd slachtoffers te maken onder Amerikaanse militairen, terwijl het de Amerikaanse hegemonie blijft uitdagen. Iran hoefde zijn bondgenoten niet te vragen om namens hen op te treden. Iran en zijn partners op het slagveld zijn verenigd tegen hun vijanden. De VS willen een Iran zonder raketten, zonder gewapende drones en zonder enige toegang tot inlichtingendiensten. Deze vitale programma’s zijn cruciaal gebleken om het land te beschermen en te voorkomen dat het kwetsbaar wordt. Als Iran niet de bondgenoten had die het nu heeft en de raketten die het heeft ontwikkeld, dan zouden de VS zonder aarzeling hebben toegeslagen.
De oorlog is nog lang niet voorbij. Iran en zijn bondgenoten zitten nog steeds in het hart van de strijd, en de VS en Israël kijken niet werkeloos toe. Solidariteit tussen Iran en zijn bondgenoten is meer dan ooit nodig. De vraag hoeveel van de jaarlijkse begroting van Iran aan zijn partners wordt besteed, is niet relevant, hoewel gewone Iraniërs kunnen klagen en zelfs de voordelen ervan in twijfel trekken. De opofferingsgezindheid die de bondgenoten in de wederzijdse bescherming verenigt, kan niet beperkt blijven tot monetaire overwegingen. Het is onbetaalbaar.
Voetnoot
** In de Sjiitische Islam betekent marjaʿ letterlijk “bron om te imiteren/volgen” of “religieuze referentie”. Het is een titel gegeven aan de hoogste Sjiitische autoriteit, een Groot-Ayatollah met de bevoegdheid om voor volgelingen en minder-gecertificeerde geestelijken juridische beslissingen te nemen binnen de grenzen van de Islamitische wet. Na de Koran en de profeten en imams, zijn marājiʿ de hoogste autoriteit op het gebied van religieuze wetten in Shia Islam.
In het islamitische recht betekent Taqlid, de onvoorwaardelijke aanvaarding van de wettelijke beslissingen van een ander zonder de basis van die beslissingen te kennen.
Vertaald door Francis J.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com
De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall, en is vertaald, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. […….] Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”