Bron: Elijah J Magnier op ejmagnier.com 17 oktober 2019 ~~ Met dank aan Francis J. voor de vertaling ~~~
In de Tweede Wereldoorlog waren de Verenigde Staten van Amerika winnaars en kwamen ze er sterker uit dan enig ander land ter wereld. De geallieerden – inclusief de Sovjet-Unie – wonnen de oorlog, maar kwamen er veel zwakker uit. Ze moesten hun landen weer opbouwen en hun economie een nieuwe impuls geven, waarbij de VS enorme afbetalingen met terugwerkende kracht eisten voor hun steun. De VS werd een supermacht met een atoombomcapaciteit en een indrukwekkende dominante macht, vooral na de val van de Sovjet-Unie en bij het begin van de Perestrojka. Industriële landen werkten aan hun welvaart, terwijl de VS hun welvaart gebruikten om hun hegemonie over de wereld te vestigen. Het Amerikaanse establishment verklaarde de “War on Terror” als een hefboom om Afghanistan en Irak te bezetten, de poging om Hezbollah in Libanon te temmen en het regime in Libië en Syrië te vervangen met het doel een “Nieuw Midden-Oosten” te herordenen en te smeden.
In de Levant hebben de VS hun doelstellingen totaal niet bereikt, maar het is erin geslaagd Rusland uit zijn lange winterslaap te wekken om de eenzijdige Amerikaanse hegemonie van de wereld uit te dagen en nieuwe vormen van allianties te bieden. Iran daagde de VS sinds de “Islamitische Revolutie” van 1979 ook geleidelijk uit in verschillende delen van het Midden-Oosten, en het heeft, zorgvuldig en geduldig, blijkbaar een keten van bondgenoten in verschillende delen van het Midden-Oosten opgebouwd. Nu, na 37 jaar, profiteert Iran van sterke bondgenoten in Palestina, Libanon, Syrië, Irak, Jemen en Afghanistan die allemaal bereid zijn om, indien nodig, de wapens op te nemen om Iran te verdedigen. Door een gebrek aan begrip voor de bevolking en de leiders over de hele wereld zijn de VS er niet in geslaagd om harten en geesten te winnen. Dit geldt voor elk land in het Midden-Oosten waar het zich als potentiële bondgenoot heeft opgedrongen.
Met president Donald Trump aan de macht konden zijn bondgenoten en de anti-VS-kampen samen ontdekken hoe ver de Amerikaanse sancties kunnen reiken. Rusland en China namen het voortouw bij het aanreiken van een nieuw, zachter model, waarbij blijkbaar een ander soort hegemonie wordt vermeden. Het aanbieden van een economische alliantie en partnerschap is aantrekkelijk voor al diegenen die van de Amerikaanse hegemonie hebben geproefd en zich ervan willen bevrijden door voor een evenwichtiger alternatief te kiezen.
In deze periode werd het Midden-Oosten een enorme opslagplaats voor geavanceerde wapens van diverse oorsprong. Elk land (en sommige non-gouvernementele actoren) heeft bewapende drones – en sommige hebben zelfs precisie- en kruisraketten. Maar bewapenings-superioriteit heeft weinig zin, en is niet in staat om de balans naar de ene of de andere kant te doen kantelen. Zelfs het armste land, Jemen, kan aanzienlijke schade toebrengen aan het olierijke Saudi-Arabië, dat militair gezien zeer goed is uitgerust met de modernste Amerikaanse bewapening in het Midden Oosten.
De Amerikaanse president Trump was op de hoogte van het feit dat het duidelijk niet is gelukt om het regime in Syrië te veranderen en dat het even onmogelijk is om Iran uit de Levant te verdrijven. Hij wilde hoogstwaarschijnlijk het verlies aan mensenlevens voorkomen en besloot daarom het land dat zijn troepen de afgelopen jaren hebben bezet, te verlaten. Toch kwam zijn plotselinge terugtrekking, ook al is die tot nu toe slechts gedeeltelijk – omdat hij zei dat een kleine eenheid achterblijft bij al-Tanf, zonder strategisch voordeel omdat de grensovergang van al-Qaem nu operationeel is – als een schok voor zijn Koerdische en Israëlische bondgenoten. Trump bewees zijn bereidheid om van de ene op de andere dag zijn beste vrienden en vijanden in de steek te laten.
Trump’s zet zorgde voor een onverwachte overwinning voor Damascus. De Syrische regering is nu langzaam haar belangrijkste bron van voedsel, landbouw en energie in het noordoosten van Syrië aan het terugwinnen van. Een gebied dat een kwart van de oppervlakte van het land vertegenwoordigt. De noordelijke provincies zijn uitzonderlijk rijk aan water, stuwdammen, olie, gas en voedsel. Dat alles heeft president Trump op een gouden plaatje teruggegeven aan president Bashar al-Assad. Dat is een voordeel voor de komende verkiezingen van Trump.
Al-Assad vertrouwt erop dat Rusland erin zal slagen de Turkse opmars een halt toe te roepen en de gevolgen ervan te beperken, misschien door de Koerden te vragen zich terug te trekken tot 30 km van de Turkse grenzen om de ongerustheid van president Erdogan weg te nemen. Dat zou ook kunnen passen in het Turks-Syrische Adana-akkoord van 1998 (5 km bufferzone in plaats van 30 km) en alle betrokken partijen een rustgevend gevoel kunnen bieden. Turkije wil ervoor zorgen dat de Koerdische YPG, de Syrische tak van de PKK, ontwapend en bedwongen wordt. Het lijkt voor Rusland niet moeilijk te sturen, zeker niet nu het meest lastige doel al is bereikt: de terugtrekking van de Amerikaanse troepen.
President al-Assad zal graag de Koerden, die Turkije Afrin hebben aangeboden om te voorkomen dat de Syrische regeringstroepen het land controleren, de les leren. De Koerden hebben, in ruil voor een staat waar ze van gedroomd hebben (Rojava), de Amerikaanse bezetting en de vijand van Syrië, Israël, gesteund. Premier Benyamin Netanyahu bombardeerde honderden doelwitten in Syrië, gaf de voorkeur aan ISIS om het land te domineren en spoorde Trump aan om hem de bezette Golanhoogten als geschenk aan te bieden. Nochtans is dit een gebied waar de VS geen bevoegdheid over heeft, omdat het Syrië toebehoort.
Honderdduizenden Syriërs zijn vermoord, miljoenen vluchtelingen zij n van hun huis verdreven en honderd miljard dollar zijn aan de vernietiging van het land besteedt. Desondanks hebben de Syrische staat en president Assad stand gehouden. Ondanks de gevolgen van de oorlog willen de Arabische landen en de Golfstaten graag terugkeren naar Syrië en hun deel van de macht terugkrijgen en aan de wederopbouw meehelpen. Wie er ook over Syrië zal regeren, de omverwerping van de staat en haar regering heeft gefaald.
Rusland is hier een van de meest succesvolle spelers op tal van fronten en het is nu in een positie waar president Poetin vóór 2015 alleen maar kon van dromen. Talrijke analisten en think-tanks voorspelden dat Moskou in het Syrische moeras zou wegzinken en spotten met het wapenarsenaal van dat land. Het bleek dat ze het allemaal mis hadden. Rusland heeft zijn les geleerd van de invasie van 1979 in Afghanistan door lucht- en raketdekking aan te bieden, en het heeft briljant samengewerkt met Iran en zijn bondgenoten als grondtroepen.
President Poetin heeft de Syrische oorlog vakkundig geleid, een evenwicht gevonden en goede banden met Turkije, een NAVO-bondgenoot, gecreëerd, zelfs na het neerschieten van zijn vliegtuig door Ankara in 2015. Rusland wilde samenwerken met de VS, maar werd geconfronteerd met een regering met een hardnekkige “rood-Sovjet”-fobie. Moskou gaf er weinig om en ging zonder Washington verder met het oplossen van de Syrische oorlog en het verslaan van de jihadisten die met instemming van het Westen (en via Turkije en Jordanië) van over de hele wereld naar het land waren gekomen.
Rusland pronkte met zijn nieuwe arsenaal en slaagde er inderdaad in veel van zijn wapens te verkopen. Het heeft zijn luchtmacht getraind in echte gevechtsscenario’s, het heeft samen met de Syrische en Iraanse troepen en met een non-gouvernementele speler (Hezbollah) gevochten. Het versloeg ISIS en al-Qaeda 40 jaar na zijn nederlaag in Afghanistan. President Poetin heeft zich onderscheiden als een betrouwbare partner en bondgenoot, in tegenstelling tot Trump, die de Koerden in de steek heeft gelaten en die zelfs zijn naaste bondgenoot chanteert (Saudi-Arabië).
Rusland legde Astana in plaats van Genève op voor vredesbesprekingen, bood landen aan hun lokale valuta te gebruiken voor handel in plaats van de dollar, en ging pragmatisch om met Iran en Saudi-Arabië, met Assad en Erdogan. De Amerikanen hebben met hun roekeloosheid getoond niet tot diplomatie in staat te zijn.
Moskou bemiddelde tussen de Syrische Koerden, ook al zaten die al jaren in het kamp van de VS, en de centrale regering in Damascus. Poetin gedroeg zich verstandig tegenover Israël, zelfs toen hij Tel Aviv beschuldigde van het uitlokken van de moord op zijn officieren, en bleef relatief neutraal ten opzichte van de Iran-Israëlische strijd.
Aan de andere kant had Tel Aviv nooit gedacht dat Syrië zou worden herenigd. Tegenwoordig heeft Damascus bewapende drones, precisie- en kruisraketten uit Iran, supersonische Russische anti-scheepsraketten en heeft het de verwoesting van zijn infrastructuur en de jarenlange oorlog overleefd.
Israël heeft als bondgenoot een Koerdische staat (Rojava) verloren en een oud doel dat niet tot stand is gekomen. Deze droom is nu voor vele tientallen jaren vervlogen, en daarmee ook de opsplitsing van Syrië en Irak. De “Deal of the Century” heeft geen zin meer en het niet-aanvalsverdrag met de Arabische staten is een fata morgana. Alles wat de naaste adviseur van Trump, premier Netanyahu, wilde, heeft zijn betekenis verloren, en Israël heeft nu te maken met de Russische aanwezigheid in het Midden-Oosten en moet de gevolgen dragen van de overwinning die al-Assad, de Russen en de Iraniërs hebben behaald.
Na de Koerden is Israël de op een na grootste verliezer, ook al is er geen financiële schade en zijn er geen mensenlevens verloren gegaan in de strijd. Netanyahu’s kan zijn ambities niet langer gebruiken in zijn verkiezingsscenario. Israël moet zich voorbereiden op het leven naast al-Assad, die de Golanhoogte zeker terug wil krijgen – een prioriteit voor Damascus eens de binnenlandse wederopbouw op gang is gekomen. Hij heeft jarenlang het plaatselijke verzet voorbereid, voor de dag dat Syrie zijn grondgebied terug zal opeisen.
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten. Deze NL vertaling is van Francis j. Het wordt niet gemaskeerd door Paywall. Elijah: "Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ....... Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u."