Bron: Elijas J. Magnier op ejmagnier.com 15 oktober 2019 ~~~
Turkse troepen vielen Noordoost-Syrië (NOS) pas binnen, toen het met de VS had gecoördineerd over de te bepalen rode lijn van de invasie. Bovendien beschermden beide grootmachten, de VS en Rusland, Turkije met het blokkeren van een VN-resolutie van de EU, om de Turkse opmars te stoppen.
Turkije weigerde de VS toe te staan de Syrische Koerden aan de Turkse grenzen te bewapenen, op te leiden en een onafhankelijke staat te geven, en tegelijkertijd Turkije als bondgenoot te houden.
President Donald Trump had geen andere keuze dan de positie van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan te accepteren ten opzichte van de positie van de Koerdische separatisten.
Rusland beschouwde de Turkse aanwezigheid in NOS veel gemakkelijker om mee om te gaan dan de Amerikaanse troepen, en beschouwden de operatie van president Erdogan, de ontgoogeling waard van de Koerden met hun Amerikaanse mentor. Dus, wie is de winnaar en wie is de verliezer onder deze spelers?
Turkije
Ankara heeft vanaf het begin een van de meest rampzalige rollen gespeeld in de Syrische oorlog, waardoor jihadisten vanuit de hele wereld naar Syrië konden komen. De Turkse positie was in harmonie met de standpunten van de VS en de EU waarin werd opgeroepen tot regime-change in Syrië of een mislukte staat, zodat elke speler een deel van het land kon nemen en het in totale chaos kon achterlaten. Bovendien steunde Turkije de jihadisten om de stad Idlib aan te vallen en met succes te bezetten vanaf de Turkse grenzen. Het deed hetzelfde toen jihadisten Kesseb aanvielen en de provincie Latakia bedreigden.
President Erdogan haalde zijn proxielegers daarentegen uit Aleppo, waardoor het Syrische leger de noordelijke stad kon bevrijden met minder menselijke verliezen. Het speelde ook een effectieve rol in de val van al-Ghouta, in de buitenwijk van Damascus, ten voordele van het Syrische leger.
President Erdogan duwde ook zijn strijdkrachten naar Jarablus in NOS en twee jaar later bezette hij Afrin, waardoor de droom van de Syrische Koerden van een “Rojava”-staat werd verstoord. Zijn invasie van NOS veroorzaakte het einde van Noord-Koerdistan en zorgde indirect voor de verwijdering van de Amerikaanse troepen uit NOS, met uitzondering van een “kleine voetafdruk” bij al-Tanaf.
De Turkse president is vandaag een essentiële partner in het vredesproces van Astana vanwege zijn controle over 10% van het Syrische grondgebied en zijn invloed op militanten en jihadisten. Hij is er ook in geslaagd zijn kaarten goed te spelen door een evenwicht tussen de VS en Rusland te creëren en wapens van beide te kopen, ondanks de ontevredenheid en afkeuring van de Amerikaanse regering.
Hoewel Turkije zijn belofte niet nakwam om de jihadistische groeperingen in Idlib te verlammen, in bedwang te houden en te ontmantelen, accepteerde het een militaire expeditie tegen hen, toen de jihadisten weigerden te stoppen met het sturen van gewapende drones tegen de Russische militaire basis in Hmaymeem.
Vandaag zal president Erdogan onderhandelen over een nieuw constitutioneel kader in Astana, Idlib houden en ernaar streven (hopend) bijna 14.000 km² (440 × 32km) NOS te beheersen. Zijn land herbergt 3,6 miljoen vluchtelingen en hij wil graag een paar miljoen naar Syrië verhuizen. Hij moet ook voldoen aan zijn Syrische proxies, die hem van verraad zullen beschuldigen als hij deze niet minstens het minimum van hun gewenste doelstellingen biedt: een re-integratie in het Syrische systeem zonder vervolging voor hun eerdere handelingen, en een goedgekeurde verandering in de Grondwet.
Hoewel president Erdogan aan het begin van de Syrische oorlog volledig in het kamp van de VS en de NAVO was en zo ver ging een Russische jet neer te schieten in november 2015, is hij erin geslaagd een evenwicht te vinden met Moskou. Hij wordt een strategische partner van Rusland en koopt niet alleen de S-400, maar maakt ook deel uit van de door Gazprom gesponsorde Turkisch Stream die naar verwachting Europa van Russisch gas zal voorzien. President Erdogan dreigt misschien de NAVO te verlaten – tot jubelen van Rusland – als de VS sancties oplegt aan zijn land en aan Turkse persoonlijkheden.
De Syrische oorlog is nog niet voorbij. De rol van president Erdogan gaat nog gespeeld worden in de laatste fase. Zal de Turkse aanwezigheid in Syrië net zo lang duren als de bezetting van Noordoost-Cyprus? Dat zal absoluut uitdraaien op een militaire confrontatie met Damascus op de lange termijn en op de afkeuring van zijn Russische en Iraanse bondgenoten.
De Syrische Koerden en de Arabische stammen die loyaal zijn aan Damascus zullen een lange Turkse bezetting niet laten gebeuren. Dat zal ongetwijfeld de relatie tussen de bondgenoten verstoren, die moeten zoeken naar de ontwikkeling van commerciële en zakelijke relaties in een tijd waarin de VS vecht voor zijn hegemonie en vrijelijk sancties oplegt aan zoveel landen. Het hangt allemaal af van de nieuwste Turkse stappen in de Levant, en Turkije zal moeten kiezen wat het wordt: een partner of een vijand, en van wie?
Voor de engelse, (Arabische. Italiaanse, Franse) tekst: ejmagnier.com Proofread by: Maurice Brasher and C.G.BFrancis J. If you like it, and want to communicate or donate, please do so on ejmagnier.com
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en vele overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten. Het wordt niet gemaskeerd door Paywall. Elijah: "Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ....... Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u."