Bron: Elijas J. Magnier op ejmagnier.com 15 oktober 2019 ~~ met dank aan Francis J. voor de vertaling ~~~
President Donald Trump heeft het bevel gegeven om te beginnen met een “bewuste terugtrekking” van de Amerikaanse troepen uit het noordoosten van Syrië (NOS) en een einde te maken aan de bezetting ervan. Dit versnelt de wedloop tussen de Turkse en de Syrische strijdkrachten om de controle over NOS.
Turkije wil zo snel mogelijk een 30-35 km brede veilige zone binnen Syrië realiseren, een gebied dat momenteel onder controle staat van de Syrische Koerdische separatisten. De Turkse president Recep Tayyip Erdogan is zich bewust van de druk waaronder zijn Amerikaanse bondgenoot, president Donald Trump staat sinds die zijn goedkeuring gaf voor die operatie. Een beslissing die Trump nog minder populair heeft gemaakt bij de Amerikaanse en westerse elites.
Trump besliste unilateraal om in Syrië een gebied groter dan Zwitserland onder zijn controle te brengen. Zonder goedkeuring heeft hij er meer dan een dozijn militaire bases en vliegvelden aangelegd en die, ondanks de nederlaag van ISIS, daar behouden. Trump heeft nu besloten een aantal Amerikaanse troepen terug te trekken, waardoor Turkije en zijn Syrische handlangers zich op dit gedeelte van het Syrische grondgebied kunnen vestigen. De Amerikaanse president en zijn Russische tegenhanger Vladimir Poetin hebben in de Veiligheidsraad een door de EU opgestelde resolutie tegengehouden waarin het Turkse offensief werd veroordeeld. Er zijn meer winnaars dan verliezers bij deze operatie en het zou een vergissing zijn om te veronderstellen dat alleen Turkije er baat bij heeft. Alle winnaars hebben hun eigen doelstellingen en inzichten om te kunnen inschatten hoe zij van de Turkse invasie kunnen profiteren.
Door zijn besluit 1000 manschappen uit NOS terug te trekken, herschikt Trump de kaarten, verlegt hij de lasten weg van zijn regering naar Rusland, Turkije en Syrië (en hun bondgenoten). Rusland moet snel handelen en de betrokken partijen rond de tafel brengen om een toestand die chaotischer kan worden en tot nog meer confrontatie kan leiden, te structureren.
De grootste verliezers zijn de Koerden: de Volksbeschermingseenheden (YPG), de gewapende vleugel van de Syrische Democratische Uniepartij (PYD), de Syrische tak van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) – die sinds 1997 door de VS en sinds 2002 door de Europese Unie en de NAVO, Turkije en enkele andere landen als terroristische organisaties wordt bestempeld.
De Koerden in de Levant
Er leven Koerden in het zuidoosten van Turkije, het noordoosten van Syrië, het noorden van Irak, het noordwesten van Iran en het zuidwesten van Armenië. Met een geschatte bevolking van 30 miljoen kunnen zij de grootste staatloze minderheid ter wereld zijn. Meer dan de helft van de Koerden leeft in Turkije; het is dus niet helemaal correct om de Turkse aanval op de Syrische Koerden “etnische zuivering” te noemen.
Het Vredesverdrag van Lausanne in 1923 met de Republiek Turkije ontzegde de Koerden de verwezenlijking van hun droom voor een eigen onafhankelijke “Koerdistan”. De Koerden organiseerden veel opstanden, maar slaagden er niet in hun aspiraties voor een eigen staat te verwezenlijken. Die opstanden waren onder meer de Sjeik Said rebellie (1925), de Ararat revolutie (1930) onder leiding van de Armeniër Ziylan Bey, een van de beroemdste rebellen uit de bergen (de Iraakse Mustafa Barzani stak de grens over om zich bij de opstand aan te sluiten) en de Koerdisch-Alevitische Dersim-genocide in 1937-1938 in Sayid Riza (tegenwoordig gekend als Tunceli). Die operatie werd uitgevoerd onder bevel van de Turkse president Mustafa Kemal Atatürk en wordt door president Erdogan erkend als een “bloedbad”.
In 1974 richtte Abdullah Ocalan een maoïstische proletarische beweging op, de Koerdische Arbeiderspartij(PKK), die zich toespitste op Turkse doelwitten in het land. Tot nu toe zijn er in dit conflict minstens 40.000 mensen omgekomen, zonder dat de Koerden hun doel van een staat hebben bereikt. Ocalan en zo’n 3000 PKK-militanten zitten in de gevangenis weg te rotten. De VS, de EU en vele andere landen categoriseren de PKK als een terroristische groepering. “De PKK staat op de terreurlijst van de EU en er is geen plan om ze ervan af te halen”, aldus Federica Mogherini, hoofd buitenlands beleid van de EU afgelopen maart.
Toen de oorlog tegen Syrië in 2011 begon, waren de Syrische Koerden neutraal, maar voorzagen ze veel belegerde Syrische steden van de broodnodige voorraden. Maar alles veranderde in september 2014 toen de “islamitische staat” (IS, ISIS, ISIL of Daesh) de Koerdische stad Ayn al-Arab, bij de Koerden bekend als Kobane, aanviel.
Hoewel Turkije weigerde (om een binnenlandse opstand te voorkomen) de Turkse Koerden toe te staan de grens over te trekken om hun Syrische broeders te helpen, opende het de grens voor de Iraakse Koerdische Peshmerga, net toen de stad op het punt stond te vallen. De Peshmerga hadden als opdracht om met laserstralen aanwijzingen te geven om Amerikaanse vliegtuigen tegen ISIS-doelen te begeleiden. De stad werd verwoest, maar ISIS slaagde er niet in de stad te bezetten en trok zich in januari 2015 terug.
In oktober 2015 vormde, trainde en bewapende de door de VS geleide coalitie de zogenaamde Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF) onder Koerdisch bevel in een samenwerkingsverband met lokale Arabische milities. De Koerden hoopten dat hun droom eindelijk werkelijkheid zou worden, want het vooruitzicht dat Irak en Syrië verdeeld zouden worden leek nu realistisch. Een Koerdische staat leek haalbaar en als naam ervoor werd “Rojava” (Rojavayê Koerdistanê), een van de vier delen van Groot-Koerdistan, gekozen. Het gebied strekt zich uit van de stad Afrin in het noordwesten tot al-Hasaka in het noordoosten.
In augustus 2016 zette Turkije met de hulp van Syrische handlangers zijn eigen troepen in Syrië in en veroverde het de grensstad Jarablus. Dit was een streep door de rekening van de Koerdische plannen. Bijna twee jaar later veroverde Turkije de Koerdische stad Afrin, waardoor de kaart van Rojava werd beperkt en tienduizenden Koerden werden verdreven.
De Koerden gaven er de voorkeur aan om Afrin aan Turkije over te dragen in plaats van het Syrische leger toe te staan de stad te verdedigen. In Damascus, de Russische militaire basis van Hmaymeem en in andere plaatsen, werden intensieve onderhandelingen gevoerd tussen de Koerdische leiders en de Syrische regering. De Koerden weigerden de miljarden dollars die zij uit de Syrische landbouwsector hadden bijeengebracht, af te staan net zoals zij ook weigerden om zich bij de Syrische nationale strijdkrachten aan te sluiten. Ze wilden volledige autonomie en tegelijkertijd wilden ze dat het Syrische leger als grenswachters zou optreden. Ze gaven er de voorkeur aan om te vechten en de strijd te verliezen in plaats van Syrisch grondgebied terug te overhandigen aan de Syrische regering. De Koerden kozen voor de Turkse bezetting. Dit is hun eerste grote fout gebleken.
In september 2015, toen Rusland werd overreed om zijn luchtmacht naar Syrië te verplaatsen, was coördinatie met de VS noodzakelijk om conflicten te voorkomen. Elk gebied ten oosten van de rivier de Eufraat werd beschouwd als een gebied dat onder Amerikaanse operaties en controle viel. Het westen van de rivier werd gecontroleerd door Russische troepen. Na het verslaan van ISIS probeerde het Syrische leger, samen met zijn bondgenoten, de Eufraat over te steken om ISIS uit de olie- en gasrijke gebieden ten noorden van Deir-ezzour te verdrijven voor de aankomst van door de Verenigde Staten gesteunde strijdkrachten. De Syrische troepen werden gedecimeerd door Amerikaanse troepen. Meer dan 200 manschappen werden gedood, wat bewijst dat de VS niet bereid was om zijn “invloedssfeer” met de aanzienlijke materiële voordelen die die met zich meebracht, op te geven,
Het was duidelijk de bedoeling van de VS om een gebied dat iets minder dan een derde van Syrië beslaat, te blijven bezetten, een gebied dat bijzonder rijk is aan landbouwproducten en energievoorraden.
De overhaaste en mislukte poging van de Koerdische Iraakse leider Masoud Barzani om zijn onafhankelijke staat in Irak uit te roepen, maakte tenslotte een einde aan de Koerdische droom om Rojava en Iraaks Koerdistan te verenigen.
Met de komst van de nieuw benoemde president Donald Trump, kwam de belofte om de Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten terug naar huis te halen. Trump beschreef het noordoosten van Syrië als “een land van dood en zand”. Hij was van plan zich terug te trekken, tenzij het gebied hem geld kon opleveren. Arabische staten die zwaar betrokken waren bij de oorlog in Syrië, die jihadisten en rebellen financierden, hadden hun interesse om geld en wapens te leveren verloren. Ze waren niet langer bereid om Trump te betalen om zijn troepen daar te houden.
Trump verklaarde dat de Syrische Koerden “geen grote strijders waren” en dat zij zijn vliegtuigen nodig hadden om de weg vrij te maken voordat zij ISIS aanvielen. Zo minimaliseerde hij hun rol en hun verliezen bij het verslaan van ISIS in de hoofdstad van het “Kalifaat” in Raqqah tot een minimum.
De Koerden hadden, ondanks hun eerdere ervaring in 1975, nooit gedacht dat de VS hen zouden verraden. Dat was hun tweede grote fout. Koerdische militaire leiders probeerden tevergeefs, de Koerdische politieke leiders ervan te overtuigen om een serieuze dialoog met Damascus aan te gaan. Maar in feite schorsten de Koerden de onderhandelingen op en leken ze opnieuw de voorkeur te geven aan een Turkse aanval in plaats van samen te werken met de Syrische regering. Zij hebben hun hoop gevestigd op de steun van de internationale gemeenschap en de mainstream media. De media en de publieke opinie hebben de Koerden inderdaad veel verbale steun geboden. Maar dat zal zeker niet voldoende zijn om de Turkse aanval te stoppen, die nu snel vordert in het betrokken gebied.
Trump beschouwt de Koerden als huurlingen die hij heeft ingehuurd en betaald. Aangezien hun diensten niet langer nodig zijn, is hij nu klaar om de Amerikaanse troepen terug te trekken om een gunstig klimaat te creëren met Turkije. De Koerden zijn vervangbaar nu Trump hun mankracht niet meer nodig heeft.
De Koerden hebben jarenlang gefungeerd als menselijk schild voor de troepen van Trump in al-Hasaka en Qamishli. En zij geloven dat de sociale media samen met een mediacampagne de beslissing van Trump kan terugdraaien. Maar ze hebben nu geen bondgenoten meer op de grond, en zelfs de bergen zullen hen niet beschermen. Hun verkeerde keuzes – in het uitleveren van gebieden die niet van hen waren – hebben hen tot de grootste verliezers van vandaag gemaakt. De aankondiging op korte termijn van een plotselinge terugtrekking van de VS kwam als een koude douche aan bij de Koerden die Damascus nu hebben gevraagd om in te grijpen en hen te beschermen tegen de Turkse opmars. Het was zeker de hoogste tijd om wakker te worden met wat in dit stadium de enige beschikbare optie is. Het is absoluut niet duidelijk of de Koerden een koerswijziging in hun levenslange strategie kunnen doorvoeren..
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en overige talen, zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten. Deze NL vertaling is van Francis j. Het wordt niet gemaskeerd door Paywall. Elijah: "Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. ....... Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u."