Door Aidan O'Brien covertactionmagazine 23 oktober 2022 ~~~
Het Project voor een Nieuwe Amerikaanse Racistische Eeuw is vandaag alomtegenwoordig in de hoofdsteden van Europa. Van Dublin tot Berlijn staan Oekraïense kleuren op vlaggenmasten, bushaltes en gebouwen. De subtekst is blond haar en blauwe ogen.
Amerika en zijn Europese achterban (de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie-NAVO) zien Oekraïne nu zoals Israël de Westelijke Jordaanoever ziet als een grens waarachter zich ondermenselijke Aziaten bevinden.
Terwijl Israël een apartheidsmuur heeft gebouwd – 68 kilometer lang en 8 meter hoog – die zichzelf van de Palestijnen scheidt, heeft de NAVO zojuist een apartheidsregime gebouwd dat zichzelf van de Russen scheidt.
Door Rusland te sanctioneren, te cancelen, te blokkeren en te demoniseren verklaart de NAVO dat Rusland (en bij uitbreiding Azië) niet te vertrouwen is, onaanraakbaar, inferieur, onbeschaafd, barbaars – kortom, “niet zoals wij”.
Het liberale kapitalistische masker is plotseling vervangen door een Oekraïense vlag. Etniciteit en extreem nationalisme – het nazi-type – zijn in Europa opnieuw als wapens ingezet. En de NAVO heeft het gedaan. Waarom?
Wat opmerkelijk is aan de huidige Russofobie is de snelle totaliteit ervan. In één nacht is een schakelaar omgezet en alles is geel en blauw. Dit is echter niet het resultaat van rechtschapen westerse verontwaardiging over de militaire operatie van Rusland in Oekraïne, maar van de imperiale strategie van de VS. Het is een lang doordacht masterplan. Om precies te zijn, het komt voort uit de Wolfowitz Doctrine.
Een tijd van wolven
De Wolfowitz Doctrine ontstond in het Pentagon onmiddellijk na het uiteenvallen van de USSR in 1991. Het is het Amerikaanse evangelie van na de Koude Oorlog – unipolarisme op steroïden – de Monroe Doctrine geprojecteerd op de hele wereld. Voor altijd.
De doctrine verklaart dat de Verenigde Staten nooit de opkomst van een andere grootmacht mogen tolereren. Het is een verbintenis van de VS om “elke vijandige macht te vernietigen of te voorkomen dat deze een regio domineert waarvan de hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om een wereldmacht te genereren.”
Paul Wolfowitz was de onderminister voor beleid van het Pentagon in 1992. De “Defense Planning Guidance for the 1994-99 fiscal years” van dat jaar – geschreven door Wolfowitz en zijn assistenten (I. Lewis “Scooter” Libby en Zalmay Khalilzad) en gecontroleerd door Wolfowitz’ bazen (Dick Cheney en Colin Powell) – was volgens The New York Times een “U.S. Strategisch Plan om te verzekeren dat er geen rivalen ontstaan”[1].
Na 1992 verschenen Wolfowitz & Co. opnieuw als de ruggengraat van het presidentschap van George W. Bush (2001-09). En als zodanig gaven zij vorm aan de Bush Doctrine die de Wolfowitz Doctrine herhaalde: Amerikaans unilateralisme – het recht van de VS om overal ter wereld preventief op te treden ter verdediging van haar belangen.
De macht van het Pentagon
Het Amerikaanse leger is de sleutel tot de agenda van Wolfowitz. Het einde van de USSR betekende niet een kleiner en vreedzamer Amerikaans leger. Integendeel, het betekende een groter en agressiever Amerikaans leger.
Na de Koude Oorlog steeg het budget van het Pentagon enorm. In 1991 bedroeg het ongeveer 300 miljard dollar, terwijl het in 2021 ongeveer 700 miljard dollar bedroeg. Daarentegen was het militaire budget van Rusland voor 2021 ruwweg 70 miljard dollar en dat van China 290 miljard dollar.[2]
Als gevolg van deze ongekende investering in oorlog, verspreidden de Amerikaanse militaire bases zich als een besmetting over de hele wereld. Tegen 2021 waren er minstens 800 Amerikaanse bases buiten de Amerikaanse grenzen.[3]
In 1991 waren Amerikaanse soldaten in 40 landen gestationeerd. In 2021 zijn dat er 80. Ter vergelijking: Rusland had in 2021 militaire bases in zes, of misschien acht, landen en China in één, misschien twee of drie.[4]
De reden voor deze veelheid aan Amerikaanse bases – “kleine Amerika’s” en “lily pads” – wordt de “voorwaartse strategie” genoemd – wat in de praktijk betekent dat men zich overal in het gezicht van vriend en vijand begeeft. Het betekent dat het Amerikaanse leger zich in een positie bevindt om overal ter wereld agressief toe te slaan – in een oogwenk.
Om dit “Empire of Bases” te beheren heeft het Pentagon de wereld verdeeld in zes commandostructuren: Northern Command (Noord-Amerika), Southern Command (Zuid-Amerika), Central Command (Midden-Oosten en Centraal-Azië), Africa Command, Indo-Pacific Command en European Command.
Het Pentagon heeft zelfs een commandostructuur die de atmosfeer van de aarde beheert: Space Command. Dit totalitaire systeem is bedoeld om Amerika’s imperialistische droom te vervullen: “full spectrum dominantie.”
Samengevat is het Amerikaanse buitenlands beleid in de 21e eeuw dus opzettelijk autoritair en oorlogszuchtig, omdat het het Amerikaanse unilateralisme verdedigt.
En het dogma of de rigide logica waarop het berust is de Wolfowitz Doctrine.
Amerika’s “eeuwige oorlogen” sinds 2000 bewijzen dit. Met hun pijlen op geopolitieke brandhaarden, energiebronnen en etnische breuklijnen hebben de VS – heimelijk en stiekem – oorlog gevoerd tegen de wereld. Afghanistan, Irak, Libië, Syrië, Jemen en nu Oekraïne zijn de duidelijke slachtoffers van deze strategie om de planeet te ontregelen en te controleren.
Rusland zegt nee.
Het enige land dat zich openlijk verzet tegen de Wolfowitz-doctrine is Rusland. En het deed dat voor het eerst tijdens de Veiligheidsconferentie van München in 2007. Tijdens de conferentie zei de Russische president Vladimir Poetin: “Wat is een unipolaire wereld? ….it verwijst naar één soort situatie, namelijk één centrum van gezag, één centrum van kracht, één centrum van besluitvorming. Het is een wereld waarin er één meester is, één soeverein….dit is verderfelijk…Ik ben van mening dat het unipolaire model niet alleen onaanvaardbaar maar ook onmogelijk is in de wereld van vandaag…”[5].
Ruslands onderliggende zorg was de opmars van Amerikaanse militaire bases tot aan zijn grenzen. Opererend onder de dekmantel van de NAVO was het al voor 2007 duidelijk dat Amerika’s Empire of Bases zich provocerend uitbreidde in Oost-Europa. Ver van de Noord-Atlantische Oceaan trok de “NAVO” naar het oosten, naar de olie- en gasvelden rond de Zwarte en de Kaspische Zee. Met andere woorden, de unipolaire VS drong agressief door in de grensgebieden van Rusland.
De Russische president maakte dit duidelijk in zijn toespraak in 2007:
“[Nadat Moskou zich heeft teruggetrokken uit Oost-Europa]…blijkt dat de NAVO haar frontlinietroepen aan onze grenzen heeft geplaatst…Ik denk dat het duidelijk is dat de uitbreiding van de NAVO…een ernstige provocatie is…Tegen wie is deze uitbreiding bedoeld?…[De VS] probeert nieuwe scheidslijnen en muren op te werpen in [Europa]…”[6].
Rusland weerlegt de Wolfowitz-doctrine in Georgië en Syrië – en Amerika slaat terug in Oekraïne
De moedige woorden van Rusland aan het adres van het Amerikaanse Rijk begonnen onmiddellijk werkelijkheid te worden. In april 2008, in Boekarest, beloofden “NAVO-leiders Oekraïne en Georgië [dat] zij op een dag zouden kunnen toetreden tot het Westerse defensieverbond.” En vier maanden later (7 augustus), na te zijn opgenomen in Amerika’s “vreemdelingenlegioen” in Afghanistan en Irak, viel Georgië de afgescheiden regio Zuid-Ossetië bij Tbilisi aan, die toen door Rusland werd beschermd.
Als reactie daarop voerde Rusland een vijfdaagse oorlog tegen Georgië. Het was een keerpunt in de geopolitiek van na de Koude Oorlog. Een andere macht, Rusland, was niet bang om een proxy van de VS en de NAVO militair uit te dagen. Amerika’s groeiende unipolaire netwerk kreeg een terugslag.
Vier jaar later in Syrië, in de nasleep van de 2010/11 opstanden in Tunesië en Egypte, begon Amerika’s Central Intelligence Agency (CIA) een miljarden kostende geheime actie in Syrië, genaamd “Timber Sycamore” (2012 – 2017).
De VS richtte zich al tientallen jaren op de Syrische regering. Maar dit werd sterker nadat Syrië de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 bekritiseerde.
Inderdaad, Richard Perle en Douglas Feith – die tot de neoconservatieve architecten van de Amerikaanse invasie van Irak behoorden – hadden al in 1996 opgeroepen tot een directe confrontatie met Syrië.[7]
De ongelukkige positie van Syrië in Amerika’s plannen werd bovendien verduidelijkt aan de Amerikaanse Generaal Wesley Clark in 2003 – toen een functionaris van het Pentagon hem een lijst gaf van “zeven moslimstaten” die Amerika van plan was aan te vallen (Syrië, Irak, Libanon, Iran, Soedan, Libië en Somalië).[8]
“Timber Sycamore” was de verwezenlijking van het Syrische deel van dit allesomvattende idee om voor eens en altijd het olierijke West-Azië te veroveren. Er was echter één obstakel: Rusland.
In de zomer van 2013, net toen de VS klaar waren met het volledig bombarderen van Syrië vanwege de vermeende chemische aanval in Ghouta, greep Rusland diplomatiek in. En heeft met succes Amerika’s unipolaire recht om oorlog te voeren doen ontsporen.
Door Amerika’s krijgshonden te blokkeren, had Rusland Amerika’s vermogen om de wereldorde vorm te geven geannuleerd. En de neoconservatieve voorstanders van de Wolfowitz-doctrine wisten dat. Binnen enkele weken keerden de neocons, onder leiding van Victoria Nuland, zich tegen Rusland in Oekraïne.
In de woorden van journalist Robert Parry:
“[Rusland] had zichzelf tot een grote ergernis gemaakt in de Neocon wereld….
…. [Rusland had] een deal gesloten waarin Assad instemde met het inleveren van Syrië’s chemische wapenarsenaal….De overeenkomst was een enorme tegenvaller voor de neocons en Israëlische functionarissen die kwijlden bij het vooruitzicht dat een Amerikaanse bombardementscampagne Assad op de knieën zou krijgen en een strategische slag zou toebrengen aan Iran, Israëls huidige belangrijkste vijand.
…Dus moest het lastige [Rusland] in het spel komen. En, [de National Endowment for Democracy’s Carl] Gershman wees snel op een belangrijke Russische kwetsbaarheid, buurland Oekraïne, waar een democratisch gekozen…president, Viktor Janoekovitsj, het moeilijk had…”[9].
Amerika zegt dat Rusland weg moet
Ruslands redding van Zuid-Ossetië, de Krim en Syrië verraste Amerika’s unipolaire managers. Toen Rusland in elk van deze regio’s doortastend optrad, waren Amerika’s unipolaire politici verwikkeld in chaotische oorlogen in West-Azië – het ene moment vechtend tegen het islamisme en het andere moment tegen het secularisme.
In 2015 herhaalde de Russische president, Vladimir Poetin, zijn boodschap van 2007:
“Ik kan niet nalaten degenen die deze situatie hebben afgedwongen [de Amerikaanse imperialisten] te vragen: Beseffen jullie wat jullie hebben gedaan?…Het feit [is dat Rusland] de huidige stand van zaken in de wereld niet langer kan tolereren.”[10]
De Verenigde Staten reageerden op deze historische insubordinatie door hun buitenlands beleid te herijken. Het reageerde door de Wolfowitz Doctrine te actualiseren.
In 2017 bracht Amerika zijn nieuwe Nationale Veiligheidsstrategie uit en in 2018 bracht het Pentagon zijn Nationale Defensiestrategie uit – de laatste is de interpretatie van het Pentagon van de eerste. De boodschap was beknopt en diepgaand:
“Interstatelijke strategische concurrentie, niet terrorisme, is nu de primaire zorg in de Amerikaanse nationale veiligheid.”[11]
9/11 en de verantwoordelijken ervoor werden officieel vergeten. Nu (2018 en daarna) zouden de landen die niet handelden in overeenstemming met de Amerikaanse overheersing het voornaamste doelwit worden van de Amerikaanse macht – in het bijzonder Rusland.
Naast China werd Rusland bestempeld als een “revisionistische” staat omdat het -in de ogen van Amerika- “de internationale orde” en de ” verkeersregels” ondermijnde; Rusland was een “lange termijn strategische…[prioriteit]” geworden voor het Pentagon.[12]
Met andere woorden: Vanaf 2018 was Rusland de officiële vijand van Amerika. De taak van het Pentagon was dan ook om Rusland “af te schrikken of te verslaan”. Volgens de National Defense Strategy van het Pentagon:
“Met onze bondgenoten en partners [NAVO/EU] zullen we [Rusland] uitdagen door [het] in ongunstige posities te manoeuvreren, [zijn] inspanningen te frustreren, [zijn] opties uit te sluiten terwijl we onze eigen opties uitbreiden, en [het] te dwingen om onder ongunstige omstandigheden de confrontatie aan te gaan.”[13]
Dit was een feitelijke oorlogsverklaring. En het betrof niet alleen Amerika’s Rijk van Miitaire Bases. Volgens het Pentagon zelf betekende het dat de totaliteit van de Amerikaanse macht vanaf 2018 gericht was op Rusland. Dit omvatte: de “ministeries van Buitenlandse Zaken, Financiën, Justitie, Energie, Binnenlandse Veiligheid, Handel, USAID, evenals de Intelligence Community, wetshandhaving en anderen….”[14] Het betrof: “diplomatie, informatie, economie, financiën, inlichtingen, wetshandhaving en militairen.”[15].
De Wolfowitz Doctrine krijgt de RAND Behandeling
De algemene gerichtheid van Amerika op Rusland werd specifieker en gedetailleerder in een studie die de RAND Corporation in 2019 uitbracht – de RAND Corporation is het prestigieuze, in Californië gevestigde en aan het Pentagon gelieerde onderzoekscentrum.
De studie van RAND is getiteld “Overextending and Unbalancing Russia” en was een voorbode van de crisis die in 2021-2022 rond Oekraïne ontstond.
Het doel van de studie was de kwetsbaarheden en angsten van Rusland te identificeren – en manieren voor te stellen om ze uit te buiten. Het spreekt van “geopolitieke maatregelen om Rusland te lokken”; het sanctioneren van Ruslands “relatief kleine” economie; het blokkeren van de export van Ruslands energie; het vergroten van de macht van de NAVO in Europa; en het verhogen van de dodelijke hulp aan Oekraïne.[16]
De studie is een 500 pagina’s tellend plan om Rusland in het nauw te drijven om het fataal te verzwakken. En het is een plan dat de huidige Amerikaanse minister van Defensie, Lloyd Austin, volledig lijkt te hebben geabsorbeerd. Zijn woorden, in april van dit jaar, weerspiegelen de RAND-studie: “Wij willen Rusland verzwakt zien.”[17]
Inderdaad begon de RAND-studie een officieel Amerikaans traject dat is uitgemond in ideeën over de volledige vernietiging van Rusland. In juni van dit jaar (2022) verklaarde de Commissie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (de Amerikaanse Helsinki Commissie) publiekelijk dat het een “morele en strategische verplichting” is om Rusland te balkaniseren of op te splitsen.[18].
Het gaat om de wereldeconomie domoor – de George F. Kennan Doctrine
De Wolfowitz Doctrine is niet origineel. Paul Wolfowitz is niet de buitengewone strateeg die de laatste drie decennia van het imperium heeft vormgegeven. Hij bestendigt slechts de banale logica van het Amerikaanse imperialisme – de logica van corporate America die voortkwam uit de Tweede Wereldoorlog.
Het doel van dit mondaine imperialisme is het handhaven van economische ongelijkheid op wereldschaal.
De peetvader van het buitenlands beleid van de VS in de Koude Oorlog, George F. Kennan, legde het duidelijk uit in een uiterst geheim document uit 1948.
“Bovendien hebben wij ongeveer 50% van de rijkdom van de wereld, maar slechts 6,3% van de bevolking. Dit verschil is bijzonder groot tussen ons en de volkeren van Azië. In deze situatie kunnen wij niet anders dan het voorwerp zijn van afgunst en wrok. Onze voornaamste taak in de komende periode is een relatiepatroon uit te werken dat ons in staat stelt deze ongelijkheid in stand te houden zonder positieve gevolgen voor onze nationale veiligheid. Daartoe zullen we alle sentimentaliteit en dagdromen achterwege moeten laten; en onze aandacht zal overal gericht moeten zijn op onze onmiddellijke nationale doelstellingen. We moeten onszelf niet wijsmaken dat we ons vandaag de luxe van onbaatzuchtigheid en wereldvrede kunnen veroorloven.”[19]
In 2022 gaat de Amerikaanse buitenlandse politiek verder langs deze verborgen lijnen. Het gaat erom de concentratie van wereldwijde rijkdom in Amerikaanse handen en de economische relaties waarop deze concentratie berust te beschermen. Het is wreed kapitalisme, maar het is cruciaal voor het begrijpen van de Amerikaanse behoefte aan eeuwige oorlogen.
Het belangrijkste probleem voor het Amerikaanse imperium vandaag is dat “de volkeren van Azië” momenteel de fundamentele ongelijkheid afbouwen waarop Kennan in 1948 wees. Volgens de Financial Times:
“In Azië woont al meer dan de helft van de wereldbevolking. Van de 30 grootste steden ter wereld liggen er volgens gegevens van de VN 21 in Azië. Tegen volgend jaar zal Azië ook de thuisbasis worden van de helft van de middenklasse van de wereld, gedefinieerd als diegenen die leven in huishoudens met een dagelijks inkomen per hoofd van de bevolking tussen $10 en $100 bij koopkrachtpariteit (PPP) in 2005. Sinds 2007 kopen Aziaten meer auto’s en vrachtwagens dan mensen in welke andere regio dan ook – rond 2030 zullen zij evenveel voertuigen kopen als de rest van de wereld samen…”.
Om dit in perspectief te plaatsen: Azië was in 2000 goed voor iets meer dan een derde van de wereldproductie.[20]
Rusland op zich is geen existentiële bedreiging voor het Amerikaanse Rijk, maar de economie van Azië is dat wel. En Rusland is een belangrijk onderdeel van deze Aziatische economie.
In 2001 werd Rusland stichtend lid van de Shanghai Cooperation Organization (SCO) die de politieke economieën van Rusland, China en Centraal-Azië met elkaar verbindt.
In 2022 was de SCO uitgebreid met India en Pakistan. En het is het netwerk van de SCO dat het grootste infrastructuurproject ter wereld – het Chinese “Belt and Road”-initiatief – bijeenhoudt.
Rusland is de natuurlijke brug die het Belt and Road Initiative verbindt met Berlijn – Europa’s meest dynamische economie. Voordat de Amerikaanse president Joe Biden het dit jaar vernietigde, was Rusland de brug tussen Oost en West.
Toen de Amerikaanse president eenzijdig tegen de Duitse kanselier (Olaf Scholz) zei – afgelopen 7 februari – dat de nieuwe gasleiding tussen Rusland en Duitsland (Nord Stream 2) niet doorging “als Rusland zou ingrijpen” in Oost-Oekraïne – een interventie die de VS enthousiast uitlokte – saboteerden de VS de economie van Eurazië en de verdere impuls die dit zou hebben gegeven aan de Aziatische macht.
Deze openlijke sabotage was noodzakelijk vanuit het imperialistische standpunt van de VS, omdat de logica suggereert dat als China, Rusland en Duitsland zich verbinden met baanbrekende pijpleidingen en infrastructurele projecten (als Azië zich economisch verenigt met Europa), Amerika uiteindelijk een achtergebleven gebied zal worden.
De oorlogsachtige economische sancties die de VS vanaf 28 februari aan Rusland oplegden, waren een nieuwe wanhopige poging om “de volkeren van Azië/Eurazië” een knieval te doen en de economische positie van het Amerikaanse imperium te redden.
De Wolfowitz-doctrine betekent een permanente rassenoorlog.
Zoals de Financial Times hierboven aangeeft, is de Aziatische eeuw al begonnen. En behalve oorlog kan Amerika er niets aan doen. Dus wordt het oorlog. Maar wanneer is het anders geweest?
Zoals George Kennan al zei: In de omgang met Azië moeten de VS hun belangen voorop stellen en niets anders. Amerika moet op zijn minst immoreel/inhumaan zijn. Sinds 1948 hebben Amerikaanse planners zijn advies opgevolgd. Amerika’s eeuwige oorlogen in Azië getuigen hiervan: Korea, Vietnam, Afghanistan, Palestina, Irak, Syrië, Jemen en nu Rusland.
Om deze 70-jarige oorlog van agressie te rationaliseren heeft Amerika maar één kaart: racisme. Een botsing van waarden is de officiële dekmantel voor Amerika’s permanente vijandigheid tegenover Azië.
Dit wordt gecombineerd met de valse bewering dat Amerika democratisch is en China autoritair, wat impliceert dat de VS moet proberen democratie te exporteren om te voorkomen dat landen in China’s autoritaire baan vallen.
Toen Rusland in 2007 het Amerikaanse voorrangsbeginsel verwierp, betrad Moskou deze zwart-witte Amerikaanse matrix. De daaropvolgende russofobie was de voortzetting van de islamofobie – de gefabriceerde angst die het Amerikaanse imperium na de ineenstorting van het communisme decennialang in stand hield.
Tegenwoordig is de Amerikaanse minachting voor Rusland zo sterk toegenomen, dat de russofobie nu de voortzetting is van het oriëntalisme – de racistische superideologie die eeuwenlang het westerse imperialisme voedde. Zoals Edward Said schreef:
“De algemene basis van het oriëntalistische denken is een fantasierijke indeling van de wereld in twee ongelijke delen, het grotere en vreemde deel het Oosten, het andere, ook bekend als onze wereld, het Avondland of het Westen.”[21]
De Wolfowitz Doctrine wil niets anders. Zij is structureel niet in staat zich op rationele wijze open te stellen voor de succesvolle onafhankelijkheid of succesvolle ontwikkeling van welk volk op aarde dan ook. Als dat wel zou gebeuren, zou dat de zelfmoord van het Amerikaanse imperialisme betekenen.
De Wolfowitz Doctrine heeft de VS opgesloten in een ‘alles of niets’ wereld: Elke kritiek op Amerika is een existentiële bedreiging voor Amerika; het is ofwel een nieuwe Amerikaanse eeuw, ofwel het einde van Amerika.
In deze manicheïstische denkwijze bestaat er geen enkele toegeving aan de ander. Als de ander zich niet aan Amerika onderwerpt, wordt een vernietigingsoorlog tegen hem ontketend.
In deze Weltanschauung is er geen gelijkheid, alleen hiërarchieën. In deze wereld van winnaars en verliezers worden de verliezers – hun ras en cultuur – weggezet als tweede of derde klasse.
In die zin gedraagt Amerika of het Westen zich als Israël, Amerika’s dystopische bondgenoot in West-Azië. Met andere woorden, Amerika zit gevangen in een eindeloze confrontatie met het Oosten – een confrontatie van eigen makelij. Als een koloniale nederzetting doordrenkt met racisme en wapens, kan Amerika niet verder kijken dan apartheid overal.
Deze keer is de blinddoek de Oekraïense vlag – een blinddoek die het meest prominent is in Amerika’s belangrijkste bruggenhoofd aan de kust van de Oriënt, niet Israël maar Europa. Het maakt niet uit wat het kost, de VS zijn vastbesloten om de Oriënt te overheersen. Het addertje onder het gras is natuurlijk dat de Oriënt – in navolging van Rusland – nu klaar is om terug te vechten.
Paul Wolfowitz, de ziel van het Pentagon , door Paul Labarique
[Bron: voltairenet.org]
Aidan O’Brien is a hospital worker in Dublin, Ireland. Aidan can be reached at: ado1968@hotmail.com.
- Excerpts from 1992 Draft “Defense Planning Guidance,” Frontline, https://www.pbs.org; Patrick E. Tyler, “U.S. Strategy Plan Calls for Insuring No Rivals Develop,” The New York Times, March 8, 1992. ↑
- “U.S. Military Spending/Defense Budget 1960 -2022,” Macrotrends, https://www.macrotrends.net; Niccolo Conte, “Ranked: Top 10 Countries by Military Spending,” August 18, 2022, https://www.visualcapitalist.com ↑
- Ruqaiyah Zarook, “Map of the Week: Mapping the Global U.S. Military Bootprint,” UBIQUE, November 5, 2021, https://www.ubique.americangeo.org ↑
- David Vine, “The United States Probably Has More Foreign Military Bases Than Any Other People, Nation, or Empire in History,” The Nation, September 14, 2015, https://www.thenation.com ↑
- “Speech and the Following Discussion at the Munich Conference on Security Policy,” Vladimir Putin, February 10, 2007, https://www.en.kremlin.ru ↑
- Ibid. ↑
- Dan Sanchez, “Clean Break to Dirty Wars,” June 29, 2015, https://www.original.antiwar.com ↑
- “U.S. ‘plans to attack seven Muslim states,’” September 22, 2003, https://www.aljazeera.com ↑
- Robert Parry, “Neocons’ Ukraine-Syria-Iran Gambit,” Consortium News, March 19, 2014, https://www.consortiumnews.com ↑
- “Read Putin’s UN General Assembly Speech,” The Washington Post, September 28, 2015, https://www.washingtonpost.com ↑
- “Summary of the 2018 National Defense Strategy of the United States of America,” https://www.dod.defense.gov ↑
- Ibid. ↑
- Ibid. ↑
- Ibid. ↑
- Ibid. ↑
- “Overextending and Unbalancing Russia,” https://www.rand.org ↑
- Natasha Bertrand, Kylie Atwood, Kevin Liptak and Alex Marquardt, “Austin’s assertion that U.S. wants to ‘weaken’ Russia underlines Biden strategy shift,” April 26, 2022, CNN Politics, https://www.amp.cnn.com ↑
- Ben Norton, “U.S. gov’t body plots to break up Russia in name of ‘decolonization;’” June 27, 2022, https://www.mronline.org ↑
- “Report by the Policy Planning Staff,” “Top Secret PPS/23,” George F. Kennan, February 24, 1948, https://www.history.state.gov ↑
- Valentina Romei and John Reed, “The Asian century is set to begin,” Financial Times, March 26, 2019, https://www.ft.com ↑
- Edward Said, “Islam Through Western Eyes” The Nation, April 16, 1980, https://www.thenation.com ↑