Hoe Covid lockdowns mensenrechten uitwissen en de meest kwetsbaren verpletteren

Bron: Stavroula Pabst en Max Blumenthal
thegrayzone 3 december 2021 ~~~

Op de markt gebracht als levensreddende volksgezondheidsmaatregelen, veroorzaakten lockdowns dood en economische verwoesting op wereldwijde schaal, terwijl ze weinig deden om de verspreiding van Covid-19 te vertragen. Nu, komen ze terug met een wraakactie.

In oktober 2021 leek het erop dat de lockdowns die nog steeds samenlevingen van Australië tot Nieuw-Zeeland en Singapore verlamden tot een einde kwamen, toen deze landen de “Zero-COVID” handdoek in de ring gooiden na anderhalf jaar van voortschrijdende beperkingen en sluitingen.

Maar nu het aantal COVID-19-gevallen in Europa toeneemt, voeren verschillende landen opnieuw lockdowns in, vaak met duidelijk bestraffende motieven.

In november kondigde de Oostenrijkse regering aan dat de politie uitsluitend niet-gevaccineerde burgers zou uitsluiten. Na dagen van massale protesten werd het beleid uitgebreid tot iedereen, met hoge boetes en zelfs gevangenisstraffen voor degenen die weigerden zich te schikken, en een verplichte vaccinatie voor de goede orde.

In het buurland Duitsland, waar in december jongstleden een nieuwe lockdown werd afgekondigd voor niet-gevaccineerden, waarbij zij werden geweerd uit bijna alle openbare gelegenheden, met uitzondering van apotheken en supermarkten, wordt in Berlijn ook nagedacht over een vaccinatieplicht voor iedereen. Een Duitse grondwettelijke advocaat heeft zelfs voorgesteld dat weigeraars van de vaccinatie “door de politie voor de vaccineerder worden gebracht”.

Hoewel de lockdowns in Australië zijn verminderd, bouwt het land interneringskampen voor mensen die positief testen op Covid, samen met hun Covid-negatieve “naaste contacten”. Harley Hodgson, een Australische vrouw die 14 dagen in zo’n kamp werd vastgehouden ondanks herhaaldelijk negatief te zijn getest op Covid, zei over haar ervaring: “Het voelt alsof je in de gevangenis zit. Je hebt het gevoel dat je iets verkeerd hebt gedaan. Het is onmenselijk wat ze doen.”

Aanvankelijk werd het publiek voorgespiegeld als een middel om “de curve af te vlakken” en “de verspreiding te vertragen”, maar nu zijn de lockdowns een van de meest draconische aspecten van het perverse Nieuwe Normaal dat wordt uitgerold in een sfeer van schijnbaar eindeloze noodtoestand.

Terwijl een groot deel van het publiek dergelijke beperkingen tijdens de eerste dagen van de pandemie aanvaardde, stuiten zij nu op steeds meer verzet van burgers over de hele wereld die te lijden hebben gehad onder economische verwoesting, dakloosheid, zelfmoordgedachten, sociaal isolement, huiselijk geweld, verslaving en de annulering van routinematige medische procedures als gevolg van de lockdowns.

De rechtvaardiging van deze niet-farmaceutische ingrepen voor de volksgezondheid is niet alleen in de ogen van miljoenen over de hele wereld in diskrediet gebracht, maar ook door een reeks wetenschappelijke studies en gegevens die aantonen dat zij waarschijnlijk meer doden hebben veroorzaakt dan voorkomen.

De dodelijke gevolgen van de lockdowns waren vooral nefast in het Zuiden van de wereld, waar honderden miljoenen van de kwetsbaarste mensen ter wereld in een humanitaire crisis terechtkwamen. Zoals het Wereldvoedselprogramma in 2020 waarschuwde, “135 miljoen mensen op aarde begeven zich naar de rand van de hongerdood” als gevolg van het stilleggen van hun economieën om zogenaamd de verspreiding van COVID-19 tegen te gaan.

In zijn boek, The Covid Consensus, beschrijft Toby Green, professor in Afrikaanse geschiedenis aan King’s College, de ellende, de migratiestromen en de massale sterfte die het gevolg zijn van de lockdowns die werden opgelegd aan bevolkingsgroepen van Afrika tot Latijns-Amerika.

“Lockdowns waren geen zinvol beleid in samenlevingen waar veel mensen grotendeels buiten leven, en SARS-CoV-2 is een virus dat binnen circuleert,” vertelde Green aan The Grayzone. “Bovendien hadden ze geen zin in regio’s zoals Afrika, waar de bevolking veel jonger is dan in rijke landen – ze zagen alleen maar een enorme verschuiving van de gezondheidslast van de rijken in de wereld naar de jongeren en armen in de wereld.”

Voor de meeste mensen op deze planeet was de economische en psychologische schade van de afgelopen 19 maanden niet het gevolg van de pandemie op zich, maar van de noodmaatregelen die regeringen hen oplegden en rechtvaardigden als volksgezondheidsmaatregelen. In het Noorden van de wereld hebben dergelijke kostbare inspanningen weinig meer gedaan dan de onvermijdelijke verspreiding van COVID-19 vertragen en rijkdom overdragen in de handen van Big Tech oligarchen die de echte “winnaars” van de pandemie zijn.

Hoewel volksgezondheidsgeleerden en sommige ambtenaren waarschuwden dat lockdowns mogelijk onherstelbare schade zouden toebrengen aan de wereldeconomie, terwijl ze de volksgezondheidscrisis alleen maar zouden verergeren, stelde de politiek van het Trump-tijdperk voorstanders van strenge beperkingen in staat om critici te karikaturiseren als gevaarlijke rechtse extremisten.

“Discussie over de onvermijdelijke schade van lockdowns is bijna volledig verboden door het grootste deel van de mainstream media en de academische wereld, terwijl links het voorbeeld van de Democratische Partij volgde en er alles aan deed om elke discussie over de nevenschade van deze maatregelen te marginaliseren,” verklaarde Christian Parenti, hoogleraar economie aan de City University of New York en auteur van verschillende boeken over politie en massatoezicht, aan The Grayzone. “Elke twijfel aan de maatregelen voor lockdown werd als rechts en zelfs fascistisch bestempeld. Maar meestal negeerde links gewoon de toenemende feiten, vooral met betrekking tot het slagveld dat in het Zuiden wordt aangericht.

Een van de meest uitgesproken volksgezondheidsdeskundigen die alarm sloegen over de sociale kosten van ingrijpende beperkingen was Dr. Jay Bhattacharya, professor in de geneeskunde aan de Stanford University. Als medeauteur van de Great Barrington Declaration, die pleitte voor een strategie van gerichte bescherming in plaats van harde lockdown, werden Bhattacharya en zijn collega’s onderworpen aan censuur in de sociale media en aanvallen van de mainstream media.

“Lockdowns gaven de illusie van controle over een virus dat in delen van de wereld aanwezig was en zich veel eerder verspreidde dan de meeste functionarissen geloofden,” vertelde Bhattacharya aan The Grayzone. Hij voegde eraan toe: “Veel van het bewijs dat mensen hebben ontwikkeld om te beargumenteren dat lockdowns werken, komt van modelstudies die ongelooflijk onnauwkeurig zijn gebleken.”

De aanvankelijke inspiratie voor het afsluiten van het Verenigd Koninkrijk en delen van de VS was afkomstig van een onzinnig model van vermeende dodelijke slachtoffers dat sindsdien in diskrediet is gebracht.

Lockdowns werden ingegeven door een vals model van ongekwalificeerde academici

Op 16 maart 2020, toen er een wereldwijde consensus ontstond over de invoering van beperkingen in een of andere vorm, gaf een professor van het Imperial College in Londen een presentatie aan de Britse regering die van cruciaal belang zou blijken. Die academicus, Neil Ferguson, introduceerde een model waarin hij beweerde dat als het Verenigd Koninkrijk geen strenge lockdown zou opleggen, 500.000 burgers dat jaar aan Covid-19 zouden sterven; en als het slechts gematigde stappen zou ondernemen om het openbare leven te beperken, zoals premier Boris Johnson van plan was, 260.000 burgers zouden sterven.

In beide gevallen, benadrukte Ferguson, zou het nationale gezondheidszorgsysteem worden overrompeld en de economie onherstelbaar worden beschadigd. Binnen een week accepteerde Johnsons regering het fatalistische model van Ferguson en ging hard op slot.

Rond dezelfde tijd ontving het Witte Huis van Trump een document van Ferguson waarin een catastrofaal dodental werd voorspeld. Zijn model voorspelde een dodental dat 25% hoger lag dan de toch al grimmige prognose van de CDC: 2,2 miljoen doden in het eerste jaar, tenzij de VS lockdowns zouden instellen.

“Dr. Deborah Birx, een leider van Trump’s coronavirus task force, verwees naar de voorspelling van het Imperial College: “Wat de grootste impact had in het model was sociale distantie: kleine groepen; niet samenkomen in grote groepen. De New York Times berichtte op 16 maart, de dag dat de Trump-regering het document van Ferguson ontving: “Witte Huis neemt nieuw standpunt in aan na triest rapport over dodental.”

Hoewel Ferguson’s model er in slaagde te inspireren tot strenge lockdowns, bracht het hem uiteindelijk publiekelijk in verlegenheid. Eerst werd de professor betrapt op het verbreken van de quarantaine die hij zelf had uitgelokt om te genieten van een rendez-vous met zijn minnares – een getrouwde vrouw die klaagde dat de lockdown haar relatie met de professor “onder druk zette”. Na verloop van tijd werd duidelijk dat Ferguson’s modellen het sterftecijfer van Covid-19 met een factor van minstens vier hadden overdreven.

“Ja, mijn voorspelling was fout,” gaf hij toe aan de Times of London in augustus 2021. Maar tegen die tijd was het kwaad al geschied.

Dit was niet de eerste keer dat de cijfers van Ferguson niet bleken te kloppen. In 2001 voorspelde Ferguson dat er wel 50.000 mensen zouden kunnen sterven aan de gekkekoeienziekte. Na een paniekerige afslachting van zo’n 6,5 miljoen runderen door de overheid, is het niet tot een massale sterfte gekomen. (Slechts ongeveer 2.800 zijn in drie decennia gestorven aan de gekkekoeienziekte).

In 2005 was Ferguson weer bezig en voorspelde tot 200 miljoen sterfgevallen wereldwijd door de vogelgriep. Uiteindelijk stierven er maar een paar honderd mensen. In 2009 waarschuwde Ferguson dat alleen al in het Verenigd Koninkrijk 65.000 mensen zouden kunnen sterven aan de Mexicaanse griep. Maar toen het stof was opgetrokken, zaten hij en zijn team er meer dan 1000 keer naast.

Dus waarom vertrouwden regeringen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan een serie-overdrijver die https://www.bbc.co.uk/programmes/m000mt0hgeen formele opleiding in epidemiologie of computermodellering bleek te hebben gehad, en wiens berekeningen brandhout waren?

Nog voor de briefings van Ferguson waren leiders van Whitehall tot Washington al in paniek over het uitbreken van het nieuwe coronavirus. Een waas van berichtgeving begin 2020 deed het coronavirus dodelijker lijken dan het bleek te zijn, waarbij volgens sommige berichten het sterftecijfer zou kunnen oplopen tot zeven procent.

Hoewel het nu bekend is dat COVID-19 de overgrote meerderheid van de mensen die het infecteert niet doodt, met infectiesterftecijfers (IFR) van 0.15 procent in het algemeen en 0.05 procent voor personen jonger dan 70, leidden de verwarring en onzekerheid ertoe dat veel volksgezondheidsfunctionarissen snel handelden. In werkelijkheid is het coronavirus een minder dodelijke ziekte die zich gemakkelijk verspreidt, waardoor het moeilijker in te dammen is met menselijke interventies.

Volgens Toby Green van het King’s College in Londen werden Britse ambtenaren op het gebied van volksgezondheid bovendien gemakkelijk verleid door de tech-centrische presentatie van academici als Ferguson.

“Laten we niet vergeten dat in het Verenigd Koninkrijk, waar het model van Ferguson voor het eerst invloed had, Dominic Cummings, de adviseur van Boris Johnson op het gebied van Covid-19, al had geschreven over het belang van een datagedreven aanpak van het beleid,” legde Green uit. “Matt Hancock, de minister van Volksgezondheid, was ook sterk geïntegreerd in de technologiesector via zijn familie, die een technologiebedrijf runt. Dus een computergestuurd model [zoals dat van Ferguson] was aantrekkelijk.”

Op de een of andere manier toonden de technocraten die aan de andere kant van de Atlantische Oceaan de leiding kregen over het Covid-19 beleid weinig bezorgdheid over hoe de lockdowns die ze plots oplegden het economische en sociale welzijn zouden beïnvloeden van de burgers die ze verondersteld werden te beschermen.

Een goudmijn voor tech-oligarchen, “het equivalent van 15 sigaretten per dag roken” voor de minderbedeelden

In de Verenigde Staten hebben lockdowns en diverse reisbeperkingen een economische catastrofe teweeggebracht voor werkende en arme mensen in het hele land, waardoor degenen die al aan de financiële afgrond stonden, over de rand van de afgrond werden geduwd.

In 2020 verloor in de VS 40 procent van de mensen die minder dan 40 000 dollar per jaar verdienden, hun baan en bijna drie miljoen vrouwen werden uit de beroepsbevolking verdreven omdat ze werk niet konden combineren met zorgtaken en virtuele leerverplichtingen voor kinderen die niet langer naar school of naar de kinderopvang konden. Tientallen luchtvaartmaatschappijen gingen failliet en ten minste 200.000 kleine bedrijven werden gesloten.

Verhoogde werkloosheidsuitkeringen en stimuleringscheques hadden een heilzaam effect op het economisch welzijn van de gemiddelde Amerikaan, waardoor het persoonlijk spaargeld tussen 2019 en de zomer van 2021 met 8 procent steeg. Maar zelfs als de Amerikaanse armoede niet onmiddellijk de pan uit rees, kan dat alsnog gebeuren, nu de stimuleringscheques, de genereuze werkloosheidsuitkeringen en het uitzettingsmoratorium allemaal zijn stopgezet door de regering van president Joe Biden.

Terwijl de lockdowns de ongelijkheid in de VS aanwakkerden, sloegen miljoenen mensen routinematige medische verzorging over, zoals kindervaccinaties en kankerscreenings, omdat de Centers for Disease Control (CDC) de ziekenhuizen aanraadden niet-essentiële en electieve procedures op te schorten. In mei 2021 werden in de Verenigde Staten bijna tien miljoen routinescreenings overgeslagen, terwijl andere preventieve gezondheidsbezoeken massaal terugliepen door het opschorten van electieve procedures, wat op lange termijn ook kan leiden tot een verslechtering van de volksgezondheidsproblemen.

Als gevolg van de aanbevelingen van de CDC hebben 1,4 miljoen medische werknemers in april 2020 hun baan verloren. Een bedrijf dat medische dossiers bijhoudt, schatte dat de screening op borst-, colorectale en baarmoederhalskanker in maart en april van 2020 met 80% tot 90% daalde ten opzichte van dezelfde maanden in 2019. Nu worstelen de VS met een golf van kankers en andere aandoeningen die onopgemerkt bleven door overijverige en te brede sluitingen.

Terwijl de gemiddelde Amerikaan een zware prijs betaalde voor de beperkingen, kwamen de oligarchen van Big Tech al snel als winnaars van de pandemie uit de bus. In 2020 stegen van de miljonairs het rijkdom met 54 procent. In feite heeft de top 1% van de Amerikaanse huishoudens nu officieel meer geld in handen dan de hele middenklasse, of de middelste 60% van de huishoudens naar inkomen, in de VS.

De reactie op de pandemie heeft wereldwijd negatieve gevolgen gehad voor werkende mensen en kleine bedrijven, maar het opheffen van de beperkingen gaat in feite in tegen de belangen van grote bedrijven: De aandelen van Amazon daalden in juli zelfs met zeven procent toen de heropeningen de online aankopen in verband met de pandemie afremden.

Terwijl de lockdowns hun psychologische tol van de Amerikaanse bevolking eisten, steeg het aantal aan opioïden gerelateerde sterfgevallen tot recordhoogte – een stijging van 30% ten opzichte van het voorgaande jaar in het hele land en een stijging van 40% in 10 staten. De sterkste stijging van het aantal sterfgevallen deed zich voor bij zwarte Amerikanen en bij mensen tussen 35 en 44 jaar.

Lockdowns en buitensporige sluitingen hebben ook bijgedragen tot een internationale stijging van huiselijk geweld.

De wanhoop steeg aanzienlijk met de crisis: volgens de CDC meldde 25,5 procent van de respondenten in het onderzoek tussen 18 en 24 jaar dat ze eind juni 2020 serieus zelfmoord hadden overwogen in de voorgaande 30 dagen. Dezelfde studie gaf aan dat volwassenen meer dan twee keer zovaak melden dat ze zelfmoord overwogen, in vergelijking met de ondervraagden voor het begin van het coronavirus.

Professor Stephen Reicher, een gedragswetenschapper die de Britse regering heeft geadviseerd over het Covid-beleid, merkte op: “Het probleem met lockdown is isolatie; afgesloten zijn van mensen is psychologisch en fysiek slecht voor je. Het is het equivalent van 15 sigaretten per dag roken”.

De impact van de beperkingen op jongeren, adolescenten en baby’s, die met ernstige COVID-19 een zeer gering ziekterisico lopen, met een kans van één op 50.000 op ziekenhuisopname en een kans van twee op een miljoen op overlijden voor kinderen, kan niet worden overdreven. Baby’s en jonge zuigelingen hebben immers regelmatige socialisatie en interactie nodig voor een gezonde ontwikkeling. Velen van hen waren echter alleen in staat om hun naaste familieleden te bezoeken in de afgelopen anderhalf jaar. Uiteindelijk kunnen lange perioden van sociaal isolement of eenzaamheid een negatieve invloed hebben op de gezondheid van een jong individu, zelfs tientallen jaren later.

De algemene vooruitzichten voor jongeren, zoals gesuggereerd door de hierboven aangehaalde CDC-studie uit 2020, zijn en blijven somber. In Las Vegas, Nevada, gingen de scholen in december 2020 open nadat in het district sinds maart van datzelfde jaar een ongekend aantal van 18 zelfmoorden onder scholieren waren geregistreerd. En in de staat Victoria, Australië, werden vanaf augustus 2021 elke week ongeveer 340 tieners in het ziekenhuis opgenomen als gevolg van noodsituaties in de geestelijke gezondheidszorg.

Voor velen onder de stedelijke laptop klasse, met inbegrip van een groot deel van de hyper-online westerse linksen die nog steeds schreeuwen om nationale sluitingen van scholen en lockdowns eisen bij een handvol nieuwe gevallen (terwijl critici van de officiële Covid beleid als nazi’s afschilderen), versterken quarantaine orders alleen maar een reeds sedentaire levensstijl die draait om Zoom vergaderingen, besteld voedsel en Amazon leveringen. De beperkingen maakten verder een eind aan het vervelende woon-werkverkeer en gaven degenen die op afstand konden werken het bevredigende gevoel dat thuisblijven een moedige daad van sociale solidariteit was.

Onder deze spectaculaire regeling, die ervan uitging dat individueel gedrag de verspreiding van een virus kon vertragen of bevorderen, werd isolatie gezien als een morele keuze die ertoe leidde dat veel van degenen die vrijwillig aan huis gekluisterd waren, een arbeidersklasse vreesden of verguisden die hen vaak van vitale diensten voorzag. En terwijl niet-farmaceutische interventies over het algemeen nutteloos bleken tegen COVID-19, hebben de stentorische eisen om sociale afstand te bewaren en de daarmee gepaard gaande beschimping van degenen die niet gehoorzamen weinig meer gedaan dan vijandigheid teweegbrengen tussen vrienden, families en gemeenschappen.

“Lockdowns zijn een luxe voor de rijken,” zei Bhattacharya, “en treffen een bepaalde klasse van mensen ten koste van anderen. Een lockdown betekent niet dat de hele maatschappij stopt en dat we allemaal alleen in kooien zitten te wachten tot de branden uitdoven. De armen en de arbeidersklasse, velen van hen kwetsbaar en ouder, wordt gevraagd zichzelf in gevaar te brengen, terwijl een andere klasse van mensen beschermd thuis blijft.”

Dit was met name het geval in het Zuiden van de wereld, waar de klassentegenstellingen duidelijk zijn en de meeste mensen gevaarlijk dicht bij de armoedegrens leven.

Lock-downs leiden tot schulden, afhankelijkheid en dood in het Zuiden

De erfenis van kolonialisme en imperialisme heeft de wereldeconomie opgesplitst in een “kern” van rijke economieën en een periferie van arme economieën die grotendeels afhankelijk zijn van de export van goedkope grondstoffen en industrieproducten met een lage toegevoegde waarde. Toen de rijke economieën in 2020 op slot gingen, kromp de internationale handel ineen, wat in de ontwikkelingslanden een hevige economische schok teweegbracht omdat hun inkomsten uit export en toerisme plotseling instortten.

Als gevolg daarvan is de schuld van ontwikkelingslanden gestegen van gemiddeld ongeveer 40% van het totale bbp tot meer dan 60%. In 2020 waren de ontwikkelingslanden gedwongen 194 miljard aan hun schuldeisers uit te betalen, terwijl hun economieën dramatisch krompen. Hierdoor werden de arme landen gedwongen diep te snijden in hun sociale uitgaven om de schuldendienst van instellingen als het Internationaal Monetair Fonds (IMF) op peil te houden.

Sinds de uitbraak van de COVID-19 pandemie heeft het IMF aan 85 landen over de hele wereld “Covid-fondsen” uitbetaald. Uit een analyse van Oxfam is gebleken dat 85% van de 107 leningen die aan deze landen zijn verstrekt, hen verplichten tot bezuinigingen tot ver in de toekomst om ze terug te betalen. Verwoestende gevolgen voor de toekomstige gezondheidszorg en sociale uitgaven in arme landen zijn nu praktisch onvermijdelijk.

Door de stijgende werkloosheid, de dalende inkomens en de verminderde sociale dienstverlening is de honger onder de bevolking van de arme landen in het Zuiden enorm toegenomen.

Al in juli 2020 meldde de Associated Press dat elke maand 10.000 kinderen extra stierven van de honger “als gevolg van het virus”. In feite waren de sterfgevallen het gevolg van de keuze van regeringen om zich af te sluiten. Het coronavirus heeft inderdaad zeer weinig effect gehad op de gezondheid van kinderen, behalve indirect door slecht beleid. Miljoenen kinderen in het Zuiden die in 2019 geen honger leden, lijden nu dus wel honger als gevolg van de lockdowns.

In totaal hadden ongeveer 2,37 miljard mensen – of ongeveer 30 procent van de wereldbevolking en 320 miljoen meer mensen dan in het voorgaande jaar – op een bepaald moment in 2020 geen toegang tot voldoende voedsel.

Zoals Nash Landesman voor The Grayzone berichtte, leidden uitgebreide lockdowns met weinig sociale steun door de door de VS gesteunde regering van Colombia tot massale werkloosheid, uitzettingen en wijdverspreide honger in 2020, vooral in de volkswijken van Bogotá, waar de bewoners rode vlaggen voor hun huizen plaatsten om hun gevoel van wanhoop kenbaar te maken.

Ook Mexicanen protesteerden tegen de lockdown-maatregelen. Een verkoper plakte een bord op haar kraam met de tekst: “Mexico is Europa niet. Als je niet werkt, krijg je geen eten.”

IMAGE-TWEET

En in Honduras, dat al meer dan tien jaar geregeerd wordt door een corrupte regering die gesteund wordt door de VS en geïnstalleerd is via een militaire staatsgreep, gingen burgers die geconfronteerd werden met voedsel- en watertekorten als gevolg van de lockdown in maart 2020 de straat op om te protesteren, waarbij ze te maken kregen met zware repressie van de politie. De protesten gingen tot in september door, waarbij chauffeurs wegen blokkeerden om compensatie te eisen voor gederfde lonen tijdens de gedwongen quarantaine.

In India, waar het bbp tussen maart 2020 en maart 2021 met een recordkrimp van 7,3% is gekrompen, bleek uit een onderzoek onder huishoudens in de deelstaat Uttar Pradesh dat de inkomens met ongeveer 75% zijn gekrompen. Antropologe Dr. Chandana Mathur van de Maynooth Universiteit rapporteerde dat de strenge, maar slecht geplande lockdowns in India miljoenen migrerende arbeiders weghielden van hun inkomensbronnen en hen dwongen in huizen te gaan wonen die duizenden kilometers van hun werk verwijderd waren of gewoon onbestaand waren.

Slechts twee dagen voor de lockdown van maart 2020 kwamen veel vervoersdiensten in India tot stilstand, waardoor duizenden mensen vast kwamen te zitten en honger leden op een moment dat er strikte regels werden afgekondigd om thuis te blijven. Om de bevelen te doen naleven, heeft de politie degenen die zich niet voldoende aan de regels hielden, hardhandig geslagen. Volgens een schatting stierven tussen maart en juli 2020 ongeveer 1 000 mensen als gevolg van de ontheemding.

Sommige regeringen en deskundigen voorzagen al massaal lijden toen de beperkingen begonnen. In maart 2020 concludeerde een kosten-batenanalyse van het Nederlandse ministerie van Economische Zaken en Klimaatbeleid dat de gezondheidsschade van de lockdown zes keer groter zou zijn dan de baten. Evenzo stelde een model voor 2020 van de Actuarial Society of South Africa dat een lockdown in het land tot 29 keer meer sterfgevallen kan leiden dan de beperkingen kunnen voorkomen.

En inderdaad, toen in Zuid-Afrika lockdowns en andere strenge interventies werden toegepast, leden velen daar enorm onder. Onderzoekers schatten dat 47 procent van de Zuid-Afrikanen in april 2020 geen geld meer had voor voedsel. Hoewel de ontberingspercentages zijn gedaald, bleven de schattingen van honger in het land stabiel op 17 procent van de huishoudens in april en mei 2021.

De Zuid-Afrikanen kregen ook te maken met een daling van de algemene levensverwachting als gevolg van andere door beperkingen veroorzaakte factoren, zoals een toename van HIV- en tuberculosegerelateerde gezondheidsproblemen dankzij het stopzetten van behandelingen, uitbraken van andere infectieziekten die vooral in verband worden gebracht met ondervoeding, armoede en opschorting van relevante vaccinatieprogramma’s, en onderbrekingen in de zorg voor moeder en kind.

Ondanks dergelijke buitensporige beperkingen in het land, die al een avondklok, een verbod op samenscholingen en zelfs op de verkoop van alcohol omvatten, bleek volgens sommige ramingen dat 80 procent van de Zuid-Afrikanen nog steeds besmet was met COVID-19.

Een onlangs gepubliceerde studie door onderzoekers van de Universiteit van Johannesburg en de Universiteit van de Vrijstaat, COVID-19 in Zuid-Afrika, stelde vast dat “geen veranderingen in de vorm van de [epidemiologische] curve kunnen worden toegeschreven aan de invoering dan wel versoepeling van enige regelgeving op [het huidige moment].”

In plaats van de spreekwoordelijke curve af te vlakken, veroorzaakten beperkingen een economische en sociale verslechtering die miljoenen het leven kostte in naam van de volksgezondheid, terwijl een hele generatie van de armen in de wereld het recht op onderwijs werd ontzegd.

Lockdowns maakten de armen in de wereld het leven zuur en beroofden generaties van onderwijs

Voor regeringen over de hele wereld was de covid een gelegenheid om hun meest kwetsbare inwoners een dreun te geven, evenals degenen die het niet eens waren met de officiële orde. Zoals het Europese bureau van Amnesty International in een gedetailleerd maar onderbelicht rapport van juni 2020 stelde: “Het handhavingsbeleid van de lockdowns had een onevenredig grote invloed op armere gebieden, die vaak een hoger percentage inwoners uit etnische minderheidsgroepen tellen.”

In 2020 was in New York maar liefst 80% van de door de politiegedagvaarde inwoners zwart of Latino, omdat zij zogenaamd sociale maatregelen hadden overtreden, waardoor burgerrechtengroeperingen, waaronder een plaatselijke afdeling van Black Lives Matter, klaagden dat de Covid-beperkingen werden misbruikt om het gevreesde “stop and frisk”-beleid weer in te voeren.

Een van Amnesty’s meest verontrustende bevindingen was dat het aantal politie-doorzoekingen van zwarte Britten in de eerste maand van de pandemie met een derde was toegenomen; dat Roma-bevolkingsgroepen in heel Oost-Europa onder gemilitariseerde quarantaines werden geplaatst en van voedsel werden afgesneden, waardoor massale ontberingen ontstonden; dat de dakloosheid in het hele continent toenam, en dat vluchtelingen en bewoners van minderheden regelmatig het slachtoffer werden van politiegeweld.

In Griekenland zijn dergelijke maatregelen misbruikt om vluchtelingen, migranten en anderen die in de marge van de samenleving leven, aan te pakken. De Griekse autoriteiten hebben vluchtelingen die per boot op het eiland Chios aankwamen, zelfs elk een boete van 5000 euro opgelegd omdat ze eind augustus 2021 geen bewijs konden voorleggen dat ze negatief hadden gereageerd op een coronavirustest.

Veel vluchtelingen die ik, Stavroula, persoonlijk ken in Griekenland, vermeden tijdens de zes maanden durende lockdown van november 2020 tot mei 2021 naar buiten te gaan, uit angst voor arrestatie en deportatie. De lockdowns, die mensen vaak tot enkele kilometers van hun huis beperkten en waarbij vanaf 18.00 uur een avondklok werd ingesteld, verplichtten iedereen om in het bezit te zijn van een door de overheid verstrekt identiteitsbewijs en een sms of een geschreven briefje waarin de reden van hun aanwezigheid in het openbaar werd toegelicht.

Het overtreden van de beperkingen kan worden bestraft met boetes van 300 euro, ongeveer een half maandsalaris in het land, waardoor veel Grieken financieel geruïneerd kunnen worden. Wie zonder papieren in het land is, kan zelfs worden uitgezet als hij bij een ontmoeting met de politie niet over de vereiste documenten beschikt.

Over de hele wereld zijn tienduizenden mensen, vooral armen en mensen uit de arbeidersklasse, gearresteerd wegens quarantaineovertredingen en opgesloten in overvolle, onhygiënische gevangenissen waar Covid-infecties welig tieren.

In de gemeentelijke gevangenis van Washington DC werden 1500 gevangenen in 2020 en begin 2021 de facto meer dan 400 dagen zonder basisvoorzieningen in eenzame opsluiting gehouden. Hoewel de meeste gevangenen al COVID-19 hadden opgelopen en een duurzame natuurlijke immuniteit tegen het virus hadden ontwikkeld, werd de opsluiting gerechtvaardigd met het argument “de verspreiding af te remmen”.

“Een overweldigende meerderheid van de gevangenen in de gevangenis is zwart, en velen zijn nog niet schuldig bevonden aan de misdaden waarvoor ze werden gearresteerd,” merkte de Washington Post op.

Ook in de gevangenis van St. Louis zijn sinds december 2020 vier gevangenen in opstand gekomen, waarbij gevangenen meer dan een jaar de facto in eenzame opsluiting zaten zonder proces. “De mensen die momenteel opgesloten zitten…zijn het beu om in angst voor COVID-19 te leven en niet voor de rechter te worden gebracht,” verklaarde een gevangene.

Schoolgaande kinderen en studenten over de hele wereld hebben ook enorm geleden onder het gewicht van de sluitingen, vooral die in verarmde gemeenschappen. In Oeganda hebben burgers grote delen van de afgelopen twee jaar doorgebracht onder verschillende vormen van lockdown, waarbij scholen en recreatiecentra werden gesloten op bevel van de door de VS gesteunde leider Gen. Yoweri Museveni.

“Een hele generatie van onze kinderen wordt ondergedompeld in de bodemloze afgrond van analfabetisme en onwetendheid. Ik zag een volgzame verspilde generatie van jonge weerloze slachtoffers van Gen. Museveni’s verwrongen COVID-19 richtlijnen rondhangen en wegkwijnen in hopeloosheid,” schreef dissident Kakwenza Bashaija na een bezoek aan Oost-Oeganda.

De New York Times berichtte in november dat de voortdurende sluiting van scholen in Oeganda de jeugd van het land mogelijk tot levenslange armoede heeft veroordeeld. De Times schreef dat “jonge vrouwen, die de hoop om naar school te gaan opgeven, in plaats daarvan trouwen en een gezin stichten. Schoolgebouwen worden omgebouwd tot bedrijven of gezondheidsklinieken. Leraren nemen ontslag, en gedesillusioneerde studenten nemen onbelangrijke baantjes aan zoals fruit verkopen of goud delven.”

Arme jongeren en jongeren uit de arbeidersklasse in de Verenigde Staten ondervonden soortgelijke tegenslagen in het onderwijs toen ze door sluitingen uit het klaslokaal werden verdreven. In de staat Virginia, bijvoorbeeld, waren de scores voor wiskunde in 2021 met meer dan 40% gedaald voor achtste klassers in vergelijking met 2018-19. Minder dan de helft van de zwarte leerlingen van de derde tot en met de zesde klas slaagde voor een leestest, terwijl de wiskunde-scores van gehandicapte jongeren sterk daalden.

Glen Youngkin, een Republikein die zich dit jaar kandidaat stelde voor gouverneur in Virginia, benadrukte deze verontrustende cijfers en stak in zijn afsluitende campagneboodschap de draak met de sluiting van scholen. Door in te spelen op de opgekropte woede van ouders in de swing districten van de staat, scoorde Youngkin een verrassende overwinning tegen een doorgewinterde en goed gefinancierde tegenstander in een (traditioneel) ‘Democraten’ staat.

Ondertussen verloor zittend gouverneur Phil Murphy in het Democraten-bastion New Jersey bijna van een minder bekende Republikeinse uitdager, die hem onder vuur nam vanwege zijn steun voor een aantal van de strengste lockdown-maatregelen in het land. Murphy werd in de pan gehakt in Atlantic County, de thuisbasis van het vakantieoord en de casinostad Atlantic City, waar een derde van de kleine bedrijven door de lockdowns voorgoed failliet is gegaan.

TWEET

Terwijl de regering-Biden nieuwe beperkingen voor reizigers uit de VS overweegt, waaronder het plaatsen van ongevaccineerden op een binnenlandse no-fly lijst, heeft het effect van het lockdown beleid bijgedragen aan het verstoren van de internationale toeleveringsketen, waardoor inflatie en tekorten aan voorraden, benzine en zelfs bepaalde voedingsmiddelen zijn ontstaan.

Terwijl de regering van de VS wanhopig samenwerkt met grote bedrijven en detailhandelaars om de bestaande knelpunten in de bevoorrading op te lossen, hebben sommigen in de media de aan gemak gewend geraakte Amerikanen aangespoord hun verwachtingen gewoon te verlagen.

Hoewel deze lockdowns werden doorgevoerd om zogenaamd de gevolgen van een gevaar voor de volksgezondheid af te zwakken, hebben de mainstream media over het algemeen een discussie vermeden over hoe goed zij de waargenomen crisis hebben beperkt of over de ernstige sociale en economische schade die zij de werkende bevolking hebben berokkend.

Ondanks het massale verlies van banen, de economische vernietiging en de toegenomen honger die niet-farmaceutische ingrepen hebben toegebracht aan de wereldbevolking, is de effectiviteit van inspanningen zoals lockdowns, uitgaansverboden, het sluiten van scholen, en het voortdurend testen van gezonde mensen op PCR op zijn best twijfelachtig.

De misvatting ontrafelen dat lockdowns werken tegen COVID-19

Velen schreven lockdowns in China, Griekenland, Vietnam en Australië toe aan de eerste successen met COVID, wat bijdroeg tot de wijdverspreide opvatting dat lockdowns van vitaal belang zijn om levens te redden, en daarom een barmhartige keuze zijn. Een dergelijke redenering heeft de regeringen er internationaal toe gebracht over te gaan tot langdurige sluitingen van het dagelijks leven.

Volgens Dr. Bhattacharya kan dit beleid geschikt zijn om de verspreiding van een bepaald virus tegen te gaan, afhankelijk van het profiel en de status van het virus. “Er zijn ziekten die ongelooflijk dodelijk zijn, maar niet bijzonder besmettelijk, waarbij quarantaine en sterke lockdowns plaatselijk heel effectief kunnen zijn,” legde Bhattacharya uit. “We hebben bijvoorbeeld de uitbraken van het Ebola [virus] op deze manier beperkt.”

Had COVID-19 kunnen worden aangepakt door middel van strenge ingrepen zoals dat bij Ebola is gebeurd? Het antwoord hangt gedeeltelijk af van de eigenschappen van het virus, zoals hoe dodelijk het is en hoe en hoe gemakkelijk het zich verspreidt. Dikwijls verspreiden dodelijker ziekten zich minder gemakkelijk dan hun zwakkere tegenhangers, en dat komt omdat de gastheer ofwel sterft ofwel weet wat hij heeft en zich isoleert en zo de overdracht stopt. Ondanks een aanzienlijk hoger sterftecijfer (25-90%, afhankelijk van de uitbraak) in vergelijking met COVID-19, is Ebola minder besmettelijk dan andere ziekten en verspreidt het zich niet via de lucht: in feite sterft het meestal binnen dertig seconden buiten de lichaamsvloeistoffen.

COVID-19 daarentegen is een respiratoir virus dat zich waarschijnlijk via aërosol verspreidt. In navolging van de nu in diskrediet gebrachte modellen van het Imperial College of London, lieten de media van begin 2020 het coronavirus dodelijker lijken dan het bleek te zijn, met sommige berichten die suggereerden dat het sterftecijfer zou kunnen oplopen tot zeven procent. In werkelijkheid is het coronavirus een minder dodelijke ziekte die zich gemakkelijk verspreidt, waardoor het moeilijker in te dammen is met menselijke interventies.

Omdat COVID-19 een seizoensgebonden virus is dat de neiging heeft te floreren in de winter, net als de griep, hadden vroege COVID “overwinnaars” zoals Nieuw-Zeeland en Australië het geluk ermee te worden getroffen tijdens hun respectieve zomers. Zij zijn ook geografisch geïsoleerd. De rest van de wereld had niet zoveel geluk.

Op basis van studies over de prevalentie van het virus in de stedelijke gebieden van Californië in maart 2020 concludeerde Bhattacharya bijvoorbeeld dat het “te laat” was voor de maatregelen tegen het coronavirus die de staatsambtenaren hadden uitgevaardigd om het virus te helpen elimineren, aangezien ongeveer 3-4% van de respondenten van de enquête meldden dat ze reeds antilichamen tegen COVID-19 hadden.

Dergelijke cijfers suggereren dat het virus veel vroeger in vele delen van de wereld aanwezig was dan oorspronkelijk werd aangenomen, waardoor de latere preventieve pandemiemaatregelen ondanks hun striktheid zinloos waren om het virus te elimineren of te vertragen. Met andere woorden, afgaande op de aard van de verspreiding en de wijdverspreide vestiging in vele gemeenschappen had het virus al op onomkeerbare wijze wortel geschoten.

“Je krijgt geen 2 tot 4 procent ziekteverspreiding [van COVID-19] tenzij je het al een tijdje verspreid hebt,” zei Bhattacharya in verwijzing naar de Californische seroprevalentiestudie. “Dat betekent dat 96 procent van de bevolking [op dat moment] nog steeds vatbaar was voor het virus, en verre van endemisch. Maar het was al te lang bezig om echt hoop te hebben dat een lockdown de ziekte zal stoppen.”

Ondanks de neiging om ze in te zetten wanneer het aantal gevallen toeneemt, is het bewijs van de doeltreffendheid van lockdowns bij het afremmen van de verspreiding van het coronavirus dun gezaaid.

Peru, dat het hoogste aantal COVID-19-doden ter wereld heeft ondanks de harde lockdowns, was een goed voorbeeld. Ondertussen ging Griekenland in november 2020 in Lock-down met ongeveer 2.500-3.000 gevallen per dag, om zes maanden later weer open te gaan voor toerisme met vergelijkbare aantallen gevallen. Dan was er Wit-Rusland, een land met meer dan 9 miljoen inwoners dat niet tot sluiting overging, geen maskerplicht invoerde en zich kon beroemen op een van de laagste COVID-sterftecijfers van Europa tot aan de Delta-golf in Oost-Europa.

Naar verluidt heeft het Internationaal Monetair Fonds (IMF) de Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko 940 miljoen dollar aan COVID-steun aangeboden op voorwaarde dat hij strenge pandemiebeperkingen zou opleggen. Loekasjenko zei dat hij weigerde en verklaarde: “Het IMF blijft van ons quarantainemaatregelen, isolatie en een avondklok eisen. Dat is onzin. We zullen naar niemands pijpen dansen.”

In juni 2021 verklaarde slechts een minderheid van de Wit-Russische burgers in opiniepeilingen voorstander te zijn van meer COVID-19 beperkingen.

• Ondanks hun wijdverspreide gebruik als een niet-farmaceutische interventie tegen COVID-19, houdt het wankele bewijs voor lockdowns niet op bij anekdotes en landspecifieke strategieën: In tientallen academische en wetenschappelijke studies wordt de doeltreffendheid ervan in twijfel getrokken of wordt anderszins betoogd dat de sociale, economische en gezondheidsgerelateerde schade die zij veroorzaken, aanzienlijk groter is dan de risico’s. Hun conclusies zijn onder meer de volgende (verzameld door twittergebruiker @the_brumby):
• In Did Lockdown Work? An Economist’s Cross-Country Comparison, Christian Bjørnskov, hoogleraar economie aan de Universiteit van Aarhus, schrijft dat na “Door twee indexen uit de Covid 19-beleidsmaatregelen van het Blavatnik Centre te gebruiken en de wekelijkse sterftecijfers van 24 Europese landen in de eerste helft van 2017-2020 te vergelijken, en door de endogeniteit van het beleid op twee verschillende manieren aan te pakken, vind ik geen duidelijk verband tussen het lockdownbeleid en de sterfteontwikkeling.”
• In Assessing mandatory stay-at-home and business closure effects on the spread of COVID-19, Eran Bendavid, Christopher Oh, Jay Bhattacharya, and John P. A. Ioannidis, een team van Stanford University academici en onderzoek data scientists, concluderen dat “er geen bewijs is dat meer restrictieve niet-farmaceutische interventies (‘lockdowns’) substantieel hebben bijgedragen aan het ombuigen van de curve van nieuwe gevallen in Engeland, Frankrijk, Duitsland, Iran, Italië, Nederland, Spanje, of de Verenigde Staten in het begin van 2020.”
• Medisch onderzoekers en artsen Rabail Chaudhry, MD, Justyna Bartoszko, MD en Sheila Riazi, MD (University of Toronto Department of Anesthesiology and Pain Medicine), George Dranitsaris, MD (University of Ioannina Department of Hematology) en Talha Mubashir, MD (voorheen University of Toronto Department of Anesthesiology and Pain Medicine, nu aan de University of Texas McGovern Medical School Department of Anesthesiology) schrijven in A country level analysis measuring the impact of government actions, country preparedness and socioeconomic factors on COVID-19 mortality and related health outcomes dat “overheidsmaatregelen zoals het sluiten van de grenzen, volledige lockdowns en een hoog percentage COVID-19-tests werden niet in verband gebracht met statistisch significante verminderingen van het aantal kritieke gevallen of het totale sterftecijfer.”
• In Stay-at-home policy is a case of exception fallacy: an internet-based ecological study, academici en onderzoekers van in Brazilië gevestigde instellingen, waaronder de Federale Universiteit van Rio Grande do Sul, R. F. Savaris, G. Pumi, J. Dalzochio & R. Kunst bekeken vroege gegevens ten gunste van lockdowns en blijf-thuis-beleid door middel van een analyse van wiskundige modellen en gegevens uit 87 regio’s wereldwijd. Met “3.741 paarsgewijze vergelijkingen voor lineaire regressieanalyse…[konden zij] niet verklaren of COVID-19 sterfte vermindert door thuis te blijven in ~ 98% van de vergelijkingen.”
• In Covid-19 Mortality: A Matter of Vulnerability Among Nations Facing Limited Margins of Adaptation, schrijven de Franse medische onderzoekers Quentin De Larochelambert, Andy Marc, Juliana Antero, Eric Le Bourg en Jean-François Toussaint, professor in de fysiologie aan de universiteit van Parijs, dat de “Er bleek geen verband te bestaan tussen de intensiteit van de maatregelen ter bestrijding van pandemie, waaronder lockdown, en het sterftecijfer.” In plaats daarvan concluderen zij dat landen met een stagnerende levensverwachting en een hoog inkomenscijfer en een hoog percentage niet-overdraagbare ziekten – met andere woorden, bestaande kenmerken van de demografie van een land – te maken kregen met een hoger sterftecijfer, ongeacht de overheidsinterventies.
• En in Government mandated lockdowns do not reduce Covid-19 deaths: implications for evaluating the stringent New Zealand response, University of Waikato Economics Professor John Gibson concludeert dat “Lockdowns leiden niet tot een vermindering van het aantal sterfgevallen door Covid-19 … de schijnbare ondoeltreffendheid van de lockdowns doet vermoeden dat Nieuw-Zeeland grote economische kosten heeft moeten dragen voor weinig baten in termen van geredde levens“.

Deze tientallen studies komen overeen met de literatuur van vóór de Covid-19-pandemie, waarin de ondoeltreffendheid van niet-farmaceutische interventies zoals lockdowns wordt benadrukt.

“Bijna alle [pre-pandemische planningsgidsen vóór het coronavirus] benadrukten het respecteren van burgerrechten, het zo weinig mogelijk ontwrichten van samenlevingen, het beschermen van de kwetsbaren, en het niet verspreiden van paniek,” zei Dr. Bhattacharya. Bhattacharya. “De lockdowns, het mediaverhaal en het volksgezondheidsverhaal van maart 2020 waren in strijd met al die principes.”

In een paper uit 2006, Disease Mitigation Measures in the Control of Pandemic Influenza, schreven academici van het Center for Biosecurity van de University of Pittsburgh Medical Center (nu bekend als het John Hopkins Center for Health Security) in Baltimore, Maryland: “De ervaring heeft geleerd dat gemeenschappen die geconfronteerd worden met epidemieën of andere ongunstige gebeurtenissen het beste en met de minste angst reageren wanneer het normale sociale functioneren van de gemeenschap het minst wordt verstoord.”

Recente documenten zoals de gids van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) van 2019, Non-pharmaceutical public health measures for mitigating the risk and impact of epidemic and pandemic influenza, stellen bovendien dat de “Het bewijsmateriaal over de doeltreffendheid van [niet-farmaceutische ingrepen] in gemeenschapsomgevingen is beperkt, en de algemene kwaliteit van het bewijsmateriaal was voor de meeste ingrepen zeer laag.”

Terwijl de reeds bestaande pandemische literatuur natuurlijk geen specifieke aanbevelingen kon doen voor COVID-19, werd een goed ingeburgerd inzicht in de algemene ondoeltreffendheid van niet-farmaceutische ingrepen voor respiratoire virussen grotendeels genegeerd toen de door de media en de overheid gestuurde angst de bevolking begin 2020 in zijn greep hield. Gewone mensen betaalden en betalen nog steeds de prijs.

“Arme mensen een stuk armer maken” en de levensduur verkorten

Lockdowns zijn dan wel niet doeltreffend om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, maar ze vernietigen wel de economie, de bestaansmiddelen van mensen en misschien wel het sociale leven zelf, omdat mensen eraan gewend raken om ver weg te blijven van vrienden, collega’s, familie en de gemeenschap.

Inkomens- en onderwijsverliezen, grootschalig isolement en andere COVID-gerelateerde verstoringen zijn weliswaar verwoestend op de korte termijn, maar kunnen ook op de lange termijn negatieve gevolgen hebben voor de lengte en de kwaliteit van het leven, zelfs tientallen jaren later.

De kinderjaren zijn van vitaal belang voor de vorming van het algemene welzijn van een volwassene, en negatieve gebeurtenissen die gedurende iemands jeugd langdurige stressreacties teweegbrengen, kunnen aanzienlijke gevolgen hebben voor de levensduur en het risico op geestelijke gezondheidsproblemen en chronische lichamelijke gezondheidsproblemen op de lange termijn.

Langdurige werkloosheid, een veel voorkomend fenomeen tijdens COVID-19, kan ook de levensverwachting verkorten, waarbij Daniel Sullivan en Till von Wachter in 2009 concludeerden dat het sterftecijfer 50 tot 100 procent hoger ligt voor individuen het jaar na onvrijwillig inkomensverlies, en 10 tot 15 procent hoger in het algemeen voor de volgende 20 levensjaren.

Aanhoudende stress zelf, zeker verergerd door de aanhoudende beperkingen van het coronavirus, kan ook gezondheidsproblemen op lange termijn veroorzaken of verergeren. In Covid19: Rethinking the Lockdown Groupthink, waarin dergelijke kwesties in detail belicht worden, concludeerde Dr. Ari Joffe, klinisch professor in de afdeling kindergeneeskunde aan de Universiteit van Alberta, dat agressieve interventies zoals lockdowns de samenleving veel meer WELLBY, of welzijns-jaren, zullen kosten dan er na verloop van tijd van af te zien.

Over het algemeen treffen extreme beperkingen gemarginaliseerde bevolkingsgroepen en mensen uit de arbeidersklasse het hardst, vooral op plaatsen waar velen informeel werk hadden en daarom hun huis illegaal moeten verlaten om te werken tijdens thuisblijfverordeningen. Boetes voor het overtreden van beperkingen en uitgaansverboden zijn bovendien vaak prohibitief en houden geen rekening met het feit dat veel mensen onvoldoende gehuisvest zijn en dergelijke regels niet consequent kunnen naleven.

Zelfs de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft een oproep gedaan tegen huisuitzettingen, omdat zij erkent dat huisuitzettingen een zware belasting vormen voor kansarme mensen. “We doen echt een beroep op alle wereldleiders: stop met het gebruik van lockdown als je voornaamste controlemethode,” zei WHO-gezant voor COVID-19 Dr. David Nabarro tegen de Britse omroeper Andrew Neil. “Lockdowns hebben slechts één gevolg dat je nooit mag bagatelliseren, en dat is arme mensen een stuk armer maken“.

Terwijl de logica achter het “stoppen van de verspreiding” door middel van lockdowns voor onbepaalde tijd zelfs door de hoogste volksgezondheidsautoriteiten in twijfel wordt getrokken, is het beleid opnieuw opgedoken in Europa, waar het als wapen wordt ingezet tegen bevolkingsgroepen die zich niet aan de regels houden en om burgers te intimideren zich aan het regeringsbeleid te conformeren. Een winter van lock-downs, dwang en bedreigingen breekt aan

De Oostenrijkse regering veroorzaakte in november een golf van nationaal protest toen zij als eerste ter wereld een lock-down aankondigde die uitsluitend werd opgelegd aan niet-gevaccineerde mensen. Enkele dagen voor zijn aftreden zei de toenmalige Oostenrijkse kanselier Alexander Schallenberg dat hij een “dreigende terugwerking” wilde creëren voor degenen die weigerden de prik te nemen, met de belofte dat “Kerstmis ongemakkelijk zal zijn” voor hen.

Dagen later breidde Schallenberg de lock-down uit tot alle burgers, legde boetes op tot 1660 dollar voor iedereen die de beperking overtreedt, per overtreding, en kondigde een beleid van verplichte vaccinatie voor iedereen aan. Degenen die de boetes voor het niet gevaccineerd zijn niet kunnen betalen, kunnen hun weigering “omzetten in een gevangenisstraf”, zoals The Guardian meldde. Degenen die de prik op 12 december nog niet hebben genomen, blijven opgesloten, wat de bestraffende agenda achter het beleid onderstreept.

Slowakije volgde het voorbeeld van Oostenrijk en legde niet-gevaccineerde burgers op 18 november een lock-down op voordat het beleid tot de hele bevolking werd uitgebreid. Het volgende land dat een uitsluiting van ongevaccineerden heeft afgekondigd is Duitsland, waar volksgezondheidsfunctionarissen een “pandemie van ongevaccineerden” aanwijzen als de oorzaak van de vierde golf van COVID-19-gevallen. “Waarschijnlijk zal tegen het einde van deze winter, zoals soms cynisch wordt gezegd, zowat iedereen in Duitsland gevaccineerd, genezen of dood zijn,” merkte de Duitse minister van Volksgezondheid Jens Spahn op.

In Portugal echter, waar geen mensen meer kunnen worden gevaccineerd omdat het land bijna volledig is gevaccineerd, nemen de infecties ook toe, wat de regering ertoe heeft aangezet de noodtoestand uit te roepen en een nieuwe reeks beperkingen op te leggen. En in Gibraltar, officieel de meest gevaccineerde plaats ter wereld, met een vaccinatiegraad van 99%, hebben de autoriteiten de officiële kerstfestiviteiten afgelast na een golf van COVID-19-gevallen. Het nieuws bevestigde een onderzoek van de Amerikaanse CDC uit november 2021 waaruit bleek dat gevaccineerde mensen “niet minder besmettelijk” zijn dan niet-gevaccineerden.

Net toen het falen van vaccins om de verspreiding van COVID-19 te voorkomen duidelijk werd, begonnen de internationale media zich te vullen met paniekkoppen over een angstaanjagende nieuwe variant. Deze variant, die op 26 november 2021 door de Wereldgezondheidsorganisatie het etiket “Omicron” kreeg opgeplakt, zou zijn oorsprong hebben in zuidelijk Afrika. De arts die de variant heeft ontdekt, heeft gezegd dat alle gevallen tot nu toe mild lijken te zijn. Volgens de regering van Botswana is de variant binnengekomen dankzij vier volledig gevaccineerde reizigers.

Een van de eerste prominente volksgezondheidsdeskundigen die het veronderstelde gevaar van Omicron hypen was Tom Peacock, een viroloog van de afdeling infectieziekten van het Imperial College of London – een vleugel van hetzelfde door Bill Gates gesponsorde instituut dat verantwoordelijk is voor de in diskrediet gebrachte modellen die de eerste lockdowns van de Britse en Amerikaanse regering beïnvloedden door het aantal dodelijke slachtoffers van COVID-19 schromelijk te overschatten.

TWEET

Net ontdekt: zeer kleine cluster van varianten geassocieerd met Zuidelijk Afrika met zeer lange taklengte en echt verschrikkelijk Spike mutatieprofiel inclusief RBD – K417N, N440K, G446S, S477N, T478K, E484A, Q493K, G496S, Q498R, N501Y, Y505Hhttps://t.co/kgA9c1hKDa – Tom Peacock (@PeacockFlu) 23 november 2021

Nog voordat de dreiging van de zogenaamde Omicron-variant bekend is, hebben de VS en de EU nieuwe beperkingen uitgevaardigd die de reeds gehavende economieën van zuidelijk Afrika zeker zullen teisteren. Op 26 november vaardigde de regering Biden een verbod uit op vluchten uit Zuid-Afrika, Botswana, Zimbabwe, Namibië, Lesotho, Eswatini, Mozambique, en Malawi. (Op het moment van publicatie hebben verschillende van deze landen nog geen enkel Omicron-geval geregistreerd).

“We gaan nu een wereld binnen waar de grenzen zich sluiten voor elke variant,” verklaarde Toby Green, auteur van The Covid Consensus, tegenover The Grayzone. “Het is overduidelijk dat westerse regeringen en media helemaal niet geven om levens en bestaansmiddelen in arme landen. Reisleiders, hotelportiers, restauranthouders, degenen die afhankelijk zijn van internationale conferenties en studiebezoeken in het buitenland – een groot deel van de dienstensector in het Zuiden – zal worden verwoest. En wie profiteert daarvan? De dienstensector in de rijke landen, waar de woekerwinsten van de afgelopen 20 maanden zullen worden uitgegeven.

Voor miljoenen die overgeleverd zijn aan de nieuwe golf van beperkingen, is een donkere winter nog maar net begonnen.

---

Stavroula Pabst

Stavroula Pabst is schrijfster, cabaretière en doctoraatsstudente in Athene, Griekenland. Haar werk is verschenen in AthensLive, Reductress, Passage en de Harvard Business Review.

Max Blumenthal
Hoofdredacteur

Max Blumenthal, hoofdredacteur van The Grayzone, is een bekroonde journalist en auteur van verschillende boeken, waaronder de bestsellers Republican Gomorra, Goliath, The Fifty One Day War, en The Management of Savagery. Hij heeft gedrukte artikelen geproduceerd voor een groot aantal publicaties, vele videoreportages, en verschillende documentaires, waaronder Killing Gaza. Blumenthal richtte in 2015 The Grayzone op om een journalistiek licht te laten schijnen op Amerika’s staat van eeuwigdurende oorlog en de gevaarlijke binnenlandse repercussies daarvan.