Bron: Nils Melzer, op medium.com, 26 juni 2019 ~~~
Professor Nils Melzer, Speciale verslaggever van de VN voor martelingen, spreekt zich uit op den de Internationale Dag ter ondersteuning van slachtoffers van marteling
Ik weet het, je zou kunnen denken dat ik misleid ben. Hoe zou het leven in een ambassade met een kat en een skateboard ooit foltering kunnen zijn? Dat is precies wat ik ook dacht, toen Assange voor het eerst een beroep op mijn kantoor deed voor bescherming. Zoals het grootste deel van het publiek, was ik onbewust vergiftigd door de meedogenloze lastercampagne, die in de loop der jaren was verspreid. Dus het duurde een tweede klop op mijn deur om mijn terughoudende aandacht te krijgen. Maar toen ik eenmaal naar de feiten van deze zaak keek, vulde wat ik vond me met afkeer en ongeloof.
Zeker, dacht ik, Assange moet een verkrachter zijn! Maar wat ik heb gevonden is dat hij nooit beschuldigd is van een zedendelict. Toegegeven, kort nadat de VS medestanders hadden aangemoedigd om redenen te vinden om Assange te vervolgen, haalden twee vrouwen de krantenkoppen in Zweden. Een van hen beweerde dat hij een condoom had gescheurd, en de andere dat hij er geen gebruikt had, in beide gevallen tijdens consensuele gemeenschap – niet echt scenario’s die in een andere taal dan het Zweeds de naam ‘verkrachting’ hebben. Let wel, elke vrouw heeft zelfs een condoom als bewijsmateriaal ingediend. De eerste, zogenaamd versleten en verscheurd door Assange, onthulde geen enkel DNA – noch het zijne noch het hare, noch dat van iemand anders. Bedenk zoiets nogmaals. De tweede, gebruikt maar intact, bleek zogenaamd ‘onbeschermde’ geslachtsgemeenschap te zijn. Wie bedenkt zoiets. De vrouwen sms’ten zelfs dat ze nooit van plan waren om een misdaad te melden, maar werden door de ijverige Zweedse politie op het spoor gezet. Kun je het volgen? Sindsdien hebben zowel Zweden als Groot-Brittannië er alles aan gedaan om te voorkomen dat Assange deze beschuldigingen zou weerleggen zonder tegelijkertijd zichzelf bloot te stellen aan Amerikaanse uitleveringen en vervolgens aan een showproef gevolgd door levenslange gevangenis. Zijn laatste toevlucht was de Ecuadoriaanse ambassade geweest.
Oké, dacht ik, maar Assange moet vast een hacker zijn! Maar wat ik ontdekte, was dat al zijn onthullingen vrij naar hem waren gelekt en dat niemand hem beschuldigde dat hij een enkele computer had gehackt. In feite heeft de enige betwistbare hacking-charge tegen hem betrekking op zijn vermeende onsuccesvolle poging om een wachtwoord te breken dat, als het succesvol was geweest, zijn bron kon helpen om haar sporen te dekken. Kort gezegd: een nogal geïsoleerde, speculatieve en inconsequente reeks van gebeurtenissen; een beetje als proberen een bestuurder te vervolgen die tevergeefs probeerde de snelheidslimiet te overschrijden, maar faalde omdat hun auto te zwak was.
Welnu, ik dacht dat we in ieder geval zeker weten dat Assange een Russische spion is, de Amerikaanse verkiezingen heeft bemoeilijkt en onachtzaam de dood van mensen heeft veroorzaakt! Maar het enige dat ik heb gevonden, is dat hij consequent echte informatie publiceerde van inherent algemeen belang zonder enige schending van vertrouwen, plicht of loyaliteit. Ja, hij heeft oorlogsmisdaden, corruptie en misbruik aan het licht gebracht, maar laten we de nationale veiligheid niet verwarren met de straffeloosheid van de overheid. Ja, de feiten die hij onthulde gaven Amerikaanse kiezers de mogelijkheid beter geïnformeerde beslissingen te nemen, maar is dat niet simpelweg democratie? Ja, er zijn ethische discussies te houden over de legitimiteit van niet-geannuleerde onthullingen. Maar als daadwerkelijke schade werkelijk was veroorzaakt, waarom hebben noch Assange noch WikiLeaks ooit te maken gehad met gerelateerde strafrechtelijke aanklachten of civiele rechtszaken voor een billijke vergoeding?
Maar ik merkte toch dat ik smeekte: Assange moet een egoïstische narcist zijn, skateboarden door de Ecuadoriaanse ambassade en uitwerpselen op de muren smeren? Nou, het enige dat ik van het personeel van de ambassade hoorde, is dat de onvermijdelijke ongemakken van zijn accommodatie op hun kantoor werden behandeld met wederzijds respect en begrip voor de omstandigheden. Dit veranderde pas na de verkiezing van president Moreno, toen ze plotseling werden geïnstrueerd om belastende dingen tegen Assange te vinden en, als ze dat niet deden, ze snel zouden worden vervangen. De president nam zelfs het op zich om de wereld te zegenen met zijn roddels en Assange persoonlijk zijn asiel en burgerschap te ontnemen zonder een behoorlijke rechtsgang.
Uiteindelijk drong het tot me door dat ik verblind was door propaganda, en dat Assange systematisch belasterd was om de aandacht af te leiden van de misdaden die hij ontmaskerde. Toen hij eenmaal ontmenselijkt was door het isolement, de spot en de schaamte, net als de heksen die we vroeger op de brandstapel verbrandden, was het gemakkelijk om hem zijn meest fundamentele rechten te onthouden zonder wereldwijde verontwaardiging uit te lokken. En zo wordt een juridisch precedent geschapen, via de achterdeur van onze zelfgenoegzaamheid, die in de toekomst net zo goed kan en zal worden toegepast op onthullingen door The Guardian, de New York Times en ABC News.
Heel goed, zou je kunnen zeggen, maar wat heeft laster te maken met marteling? Nou, dit is een dunne schedingslijn. Wat in het publieke debat alleen maar “moddergooien” lijkt te zijn, wordt snel “verstikkend” wanneer het wordt gebruikt in geval van weerloosheid, zelfs “vervolging” als de staat erbij betrokken is. Voeg daar doelgericht en zwaar lijden aan toe, en wat je krijgt is volwaardige psychologische marteling.
Ja, wonen in een ambassade met een kat en een skateboard lijkt misschien een goede omstandigheid als je de rest van de leugens gelooft. Maar wanneer niemand zich de reden herinnert van de haat die je doorstaat, wanneer niemand zelfs de waarheid wil horen, wanneer noch de rechtbank noch de media de machtigen ter verantwoording zullen roepen, dan is je toevlucht echt slechts een rubberboot in een haaienpoel, en je kat noch je skateboard zullen je leven redden.
Maar toch, je zou kunnen zeggen, waarom zou je zo veel adem besteden aan Assange, terwijl talloze anderen wereldwijd worden gemarteld? Omdat het niet alleen gaat om het beschermen van Assange, maar ook om een precedent te voorkomen, dat het lot van de westerse democratie waarschijnlijk kan verzegelen. Indien de waarheid vertellen een misdaad geworden is, terwijl de machthebbers genieten van straffeloosheid, zal het te laat zijn om de koers te corrigeren. We hebben dan onze stem overgegeven aan censuur en ons lot aan ongeremde tirannie.
Deze Op-Ed is aangeboden voor publicatie aan The Guardian, The Times, de Financial Times, de Sydney Morning Herald, de Australiër, de Canberra Times, de Telegraph, de New York Times, de Washington Post, Thomson Reuters Foundation en Newsweek. Geen ervan reageerde positief.
Oorspronklijke Engelstalige publicatie: Demasking the Torture of Julian Assange Nils Melzer, 26 juni 2019 op Medium.com