Bron:Chris Hedges
Scheerpost 17 januari 2025
Vertaling: Dewereldmorgen 17 januari 2025 ~~~
Israël speelt al decennia een dubbelspel. Het sluit akkoorden met de Palestijnen die in fasen moeten worden uitgevoerd. In de eerste fase krijgt Israël wat het wil – zoals in dit geval de vrijlating van Israëlische gijzelaars in Gaza – maar daarna voert Israël de overige fasen, die zouden moeten leiden tot een rechtvaardige en duurzame vrede, niet uit.
Het provoceert de Palestijnen vervolgens met willekeurige gewapende aanvallen, bestempelt hun reacties als provocaties en schendt het staakt-het-vuren om het geweld opnieuw te laten escaleren.
De recente driedelige wapenstilstandsdeal, als die al wordt geratificeerd – en dat is onzeker – zal waarschijnlijk niet meer zijn dan een tijdelijke onderbreking.
Israël lijkt niet van plan om zijn cyclus van geweld te doorbreken. Het Israëlische kabinet heeft een stemming over het akkoord uitgesteld en ondertussen gaan de bombardementen op Gaza door. In de afgelopen 24 uur zijn minstens 81 Palestijnen omgekomen.
De ochtend na de aankondiging van het staakt-het-vuren beschuldigde Premier Benjamin Netanyahu Hamas ervan een deel van de overeenkomst niet na te komen “in een poging om op het laatste moment nog concessies af te dwingen”.
In de afgelopen 24 uur zijn minstens 81 Palestijnen omgekomen
Hij waarschuwde dat zijn kabinet pas bijeen zou komen wanneer bemiddelaars Israël hadden geïnformeerd dat Hamas alle onderdelen van de overeenkomst had geaccepteerd. Hamas ontkende de beschuldigingen en benadrukte dat het zich inzet voor de overeengekomen wapenstilstand.
Philadelphia Corridor in het rood. Kaart: Gringer (talk), Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0
De overeenkomst bevat drie fasen. In de eerste fase, die 42 dagen duurt, komt er een staakt-het-vuren. Hamas laat 33 Israëlische gijzelaars vrij, waaronder vrouwen, mensen ouder dan 50 en zieken, in ruil voor de vrijlating van maximaal 1.000 Palestijnse gevangenen door Israël.
Het Israëlische leger zal zich terugtrekken uit bevolkte gebieden in Gaza. Binnen zeven dagen mogen Palestijnen terugkeren naar Noord-Gaza, en Israël laat dagelijks 600 vrachtwagens met voedsel en medische hulp Gaza binnen.
In de tweede fase, die op de zestiende dag van het staakt-het-vuren begint, laat Hamas de resterende Israëlische gijzelaars vrij. Israël voltooit zijn terugtrekking uit Gaza, hoewel het in bepaalde delen van de Philadelphi Corridor – de grens met Egypte – aanwezig blijft. Israël zal de controle over de grensovergang Rafah aan Egypte overdragen.
De derde fase voorziet in onderhandelingen voor een permanente oplossing van het conflict.
Verbroken beloftes
Ondanks de voorwaarden van het akkoord lijkt Netanyahu’s kabinet al te zijn afgeweken van de afspraken. Een verklaring vanuit zijn kantoor liet weten dat Israël tijdens de eerste fase niet zal vertrekken uit de Philadelphi Corridor.
In plaats daarvan blijft Israël daar “tot nader order” aanwezig, terwijl het de Palestijnen beschuldigt van het schenden van het akkoord. Hamas blijft echter vasthouden aan zijn eis dat Israël volledig uit Gaza vertrekt. Egypte heeft de Israëlische controle over grensovergangen scherp veroordeeld.
De geschiedenis toont aan dat Israël eerder beloftes niet heeft nagekomen
De spanningen tussen Israël en Hamas, zelfs als Israël de overeenkomst accepteert, bedreigen de uitvoering ervan. Hamas streeft naar een permanent staakt-het-vuren, maar Israël blijft vasthouden aan het recht om militaire acties uit te voeren.
Er is ook geen overeenstemming over wie Gaza moet besturen. Israël heeft duidelijk gemaakt dat een voortzetting van Hamas als machthebber onacceptabel is. Ook blijft onduidelijk wat er gebeurt met UNRWA, de VN-organisatie die hulp biedt aan de ontheemde Palestijnen, en er is geen plan voor de wederopbouw van Gaza of voor een soevereine Palestijnse staat.
De geschiedenis toont aan dat Israël eerder beloftes niet heeft nagekomen. De Camp David-akkoorden van 1979 normaliseerden de diplomatieke relaties tussen Israël en Egypte, maar Israël hield zich niet aan de beloften om Palestijns zelfbestuur in de Westelijke Jordaanoever en Gaza te realiseren en de bouw van nederzettingen te stoppen.
Anwar Sadat van Egypte, premier Menachem Begin van Israël en president Jimmy Carter van de VS sluiten het Camp David-akkoorden in 1979. Foto: Regering VS, Rawpixel
Israëls gedrag is een voorspelbaar patroon van manipulatie en onbetrouwbaarheid.
Of neem de Oslo-akkoorden van 1993. Het akkoord, ondertekend in 1993, waarbij de PLO Israëls recht om te bestaan erkende en Israël de PLO erkende als de legitieme vertegenwoordigers van het Palestijnse volk, en Oslo II, ondertekend in 1995, dat het proces naar vrede en een Palestijnse staat uiteenzette, was vanaf het begin gedoemd.
De geplande Israëlische militaire terugtrekkingen onder Oslo vonden nooit plaats
Het akkoord bepaalde dat discussie over illegale Joodse “nederzettingen” zou worden uitgesteld tot “definitieve” statusonderhandelingen, tegen die tijd zouden de Israëlische militaire terugtrekkingen uit de bezette Westelijke Jordaanoever voltooid moeten zijn. De bestuurlijke autoriteit zou worden overgedragen van Israël aan de zogenaamd tijdelijke Palestijnse Autoriteit.
De Westelijke Jordaanoever werd opgedeeld in Gebieden A, B en C. De Palestijnse Autoriteit heeft beperkte macht in Gebieden A en B, terwijl Israël volledige controle heeft over Gebied C, meer dan 60 procent van de Westelijke Jordaanoever.
Bill Clinton, Yitzhak Rabin en Yasser Arafat sluiten het Oslo-akkoord in 1993. Foto: Vince Musi / The White House, Wikimedia Commons
Het recht van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar het historische land dat hen in 1948 werd ontnomen bij de oprichting van Israël – een recht vastgelegd in internationaal recht – werd opgegeven door PLO-leider Yasser Arafat.
Dit vervreemdde onmiddellijk veel Palestijnen, vooral in Gaza, waar 75 procent vluchtelingen of nakomelingen van vluchtelingen zijn. Edward Said noemde het Oslo-akkoord “een instrument van Palestijnse overgave, een Palestijns Versailles” en hekelde Arafat als “de Pétain van de Palestijnen”.
De geplande Israëlische militaire terugtrekkingen onder Oslo vonden nooit plaats. Het tijdelijk akkoord voorzag niet in een einde aan de Joodse kolonisatie, slechts in een verbod op “unilaterale stappen.” Ten tijde van de Oslo-akkoorden waren er ongeveer 250.000 Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Dat aantal is toegenomen tot minstens 700.000. Een definitief verdrag werd nooit gesloten.
Israël heeft sindsdien een reeks moorddadige aanvallen op Gaza uitgevoerd, die cynisch worden omschreven als “het gras maaien”
De journalist Robert Fisk noemde Oslo “een schijnvertoning, een leugen, een truc om Arafat en de PLO te laten afzien van alles waar ze meer dan 25 jaar naar hadden gestreefd. Een methode om valse hoop te creëren en zo de aspiratie naar een eigen staat te verlammen.”
De Israëlische premier Yitzhak Rabin, die het Oslo-akkoord ondertekende, werd op 4 november 1995 na een bijeenkomst ter ondersteuning van het akkoord vermoord door Yigal Amir, een extreemrechtse Joodse rechtenstudent.
Itamar Ben-Gvir, tegenwoordig Israëls minister van Nationale Veiligheid, was een van de rechtse politici die dreigingen uitten tegen Rabin. Leah Rabin, zijn weduwe, gaf Netanyahu en zijn aanhangers – die bij politieke bijeenkomsten pamfletten verspreidden waarop Rabin in een nazi-uniform stond afgebeeld – de schuld van de moord op haar man.
“Gras maaien”
Israël heeft sindsdien een reeks moorddadige aanvallen op Gaza uitgevoerd, die cynisch worden omschreven als “het gras maaien”.
Deze aanvallen, die talloze doden en gewonden veroorzaken en de fragiele infrastructuur van Gaza verder verwoesten, dragen namen zoals Operatie Regenboog (2004), Operatie Dagen van Boetedoening (2004), Operatie Zomerse Regen (2006), Operatie Herfstwolken (2006) en Operatie Hete Winter (2008).
“De brutaliteit van Israël’s soldaten komt volledig overeen met de onwaarheden van zijn woordvoerders”
Israël schond het staakt-het-vurenakkoord van juni 2008 met Hamas, dat was bemiddeld door Egypte, door een grensaanval uit te voeren, waarbij zes Hamas-leden werden gedood. De aanval provoceerde, zoals Israël had bedoeld, een vergeldingsactie van Hamas, dat primitieve raketten en mortieren op Israël afvuurde.
De beschieting door Hamas diende als voorwendsel voor een massale Israëlische aanval. Israël rechtvaardigde zijn militaire actie, zoals altijd, met het argument van zelfverdediging.
Operatie Gegoten Lood (2008-2009), waarbij Israël een grond- en luchtaanval uitvoerde over een periode van 22 dagen, resulteerde in de dood van 1.385 mensen – volgens de Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem – van wie minstens 762 burgers waren, waaronder 300 kinderen.
In dezelfde periode kwamen vier Israëliërs om door raketten van Hamas en stierven negen Israëlische soldaten in Gaza, van wie vier door ‘vriendelijk vuur’. De Israëlische krant Haaretz meldde later dat Operatie Gegoten Lood in de zes maanden voorafgaand aan de aanval was voorbereid.
De Israëlische historicus Avi Shlaim, die in het Israëlische leger heeft gediend, schreef dat de brutaliteit van Israëls soldaten volledig overeenkomt met de onwaarheden van zijn woordvoerders. Hij verklaarde dat hun propaganda “een web van leugens” is.
Het was niet Hamas, maar het Israëlische leger dat het staakt-het-vuren schond. Israëls doel is niet alleen de verdediging van zijn bevolking, maar ook het omverwerpen van de regering van Hamas in Gaza door de bevolking tegen haar leiders op te zetten.
Deze verschrikkelijke tragedie is nog niet voorbij. De doelen van Israël blijven onveranderd: het uitwissen van de Palestijnen van hun land
Deze reeks aanvallen op Gaza werd gevolgd door Israëlische aanvallen in november 2012, bekend als Operatie Zuil van Verdediging, en in juli en augustus 2014 tijdens Operatie Beschermende Rand, een zeven weken durende campagne waarbij 2.251 Palestijnen omkwamen, samen met 73 Israëliërs, waaronder 67 soldaten.
Na deze militaire aanvallen volgden in 2018 grotendeels vreedzame protesten door Palestijnen, bekend als de Grote Mars van Terugkeer, langs de omheining van Gaza. Meer dan 266 Palestijnen werden neergeschoten door Israëlische soldaten en 30.000 anderen raakten gewond.
In mei 2021 doodde Israël meer dan 256 Palestijnen in Gaza na aanvallen door de Israëlische politie op Palestijnse gelovigen bij het Al-Aqsa Moskee-complex in Jeruzalem. Verdere aanvallen op gelovigen bij de Al-Aqsa Moskee vonden plaats in april 2023.
7 oktober
En vervolgens was er de doorbraak van de beveiligingsbarrières op 7 oktober 2023, die Gaza omsluiten, waar Palestijnen al meer dan 16 jaar onder een blokkade leefden in een openluchtgevangenis.
De aanvallen door Palestijnse gewapende mannen lieten zo’n 1.200 Israëliërs dood achter — waaronder honderden gedood door Israël zelf — en gaven Israël het excuus waar het al lang naar op zoek was om Gaza te verwoesten in de Oorlog van IJzeren Zwaarden.
Deze verschrikkelijke tragedie is nog niet voorbij. De doelen van Israël blijven onveranderd: het uitwissen van de Palestijnen van hun land. Het voorgestelde staakt-het-vuren is slechts een nieuw cynisch hoofdstuk. Er zijn veel manieren waarop het kan en, vermoed ik, zal mislukken.
Maar laten we bidden, al is het maar voor dit moment, dat het massale bloedvergieten stopt.