Bron: Hala Jaber’ toespraak op 1 aug 2025 ~~~
Waarop ik de microfoon geef aan Hala Jaber
De tweestatenoplossing is dood. Wat de wereld de Palestijnen aanbiedt, is geen staat.
Het concept van een tweestatenoplossing voor Israël en Palestina wordt vaak gepresenteerd als een weg naar vrede, maar het is een loze belofte geworden, een diplomatieke illusie die afleidt van de realiteit van bezetting en apartheid. In dit artikel wordt onderzocht waarom de tweestatenoplossing niet langer levensvatbaar was en is, waarbij de historische beloften, de huidige realiteit en de inherente gebreken worden geanalyseerd.
Al dit geklets over een tweestatenoplossing is in het beste geval een waanidee, in het slechtste geval een afleidingsmanoeuvre.
Het leiderschap van Israël heeft het duidelijk gemaakt: het is niet van plan, NUL, om een soevereine Palestijnse staat toe te staan, NOOIT.
Zelfs Netanyahu heeft het gezegd: “Er is geen naoorlogs scenario dat zou leiden tot een Palestijnse staat.”
Dit botst met het idee van soevereiniteit.
Dit standpunt onthult een fundamentele tegenstrijdigheid: een “staat” zonder soevereiniteit is geen staat, het is een opnieuw geformuleerde bezetting. Israël’s acties, uitbreiding van nederzettingen, annexatiebeleid en dagelijks geweld, genocidale retoriek, tonen aan dat het systeem is ontworpen om Palestijnse soevereiniteit te voorkomen, niet om het mogelijk te maken. Het is geen foutje, het is het systeem.
De retoriek van een tweestatenoplossing blijft een diplomatieke afleiding, die de realiteit van apartheid maskeert en de Palestijnen een holle belofte doet. Dus waar onderhandel je over? Een luchtspiegeling? Een gijzelaar met een vlag is geen staat? Stop met het verkleden van apartheid als diplomatie.
Laten we eens aannemen, omwille van het argument, dat er morgen een Palestijnse staat zou worden uitgeroepen.
De voorgestelde staat zou bestaan uit twee losgekoppelde gebieden: Gaza in het zuidwesten en de Westelijke Jordaanoever in het noordoosten, gescheiden door een zwaar gemilitariseerd Israël. Israël controleert alle grenzen, het luchtruim en het verkeer tussen deze gebieden, waardoor Palestijnse autonomie afhankelijk wordt van Israëlische toestemming.
Een staat zonder controle over zijn grenzen, economie of defensie is niet soeverein. Het Oslo-kader eiste een gedemilitariseerd Palestina, waardoor het weerloos werd tegen blokkades, kolonistengeweld of militaire invallen. Zelfs als Palestina “erkend” zou worden, zou het alleen in naam een staat zijn die:
- Geen leger heeft.
- Geen controle over grenzen, luchtruim of economie heeft.
- Geen recht heeft om zichzelf te verdedigen.
- Geen bescherming heeft tegen bommen, blokkades of kolonistenmilities.
Dit is geen staat, het is een openluchtgevangenis met een vlag en een mooiere naam.
Maar nog belangrijker: het heeft nooit de Nakba erkend: de verdrijving van 750.000 Palestijnen, de diefstal van 78% van hun thuisland, de uitwissen van hun recht op terugkeer.
Zelfs het beperkte gebied dat onder Oslo II was beloofd, gebieden A en B, ruwweg 40% van de Westelijke Jordaanoever, is uitgehold. Gebied C, dat 60% van de Westelijke Jordaanoever beslaat, blijft volledig onder Israëlische controle. Meer dan 700.000 Israëlische kolonisten wonen nu in 150 nederzettingen en 128 buitenposten, de meeste gebouwd na Oslo, waardoor de Westelijke Jordaanoever is opgedeeld in geïsoleerde enclaves.
De uitbreiding van nederzettingen en landroof hebben een aaneengesloten Palestijnse staat onmogelijk gemaakt. Wat overblijft is een lappendeken van kantons, omgeven door apartheidsinfrastructuur, die niet de basis kan vormen van een levensvatbare staat.
In plaats daarvan wordt aan de Palestijnen gevraagd om symbolische restjes te accepteren terwijl hun thuisland wordt verslonden en het dan vrede te noemen, terwijl dat eerlijk gezegd geen verzoening is, maar westerse diplomatie die koloniale onteigening witwast.
Dit is geen “oplossing”. Het is een schuldregeling, voor iedereen behalve de Palestijnen. Het tweestatenmodel is een lijk: koud, begraven, kunstmatig warm gehouden door leiders die willen zeggen dat ze het “geprobeerd” hebben. Maar geografie, rechtvaardigheid en realiteit hebben het doodverklaard.
Symbolische gebaren, zoals internationale erkenning van een Palestijnse staat, zijn betekenisloos zonder controle over land, grondstoffen of veiligheid. De tweestatenoplossing is een diplomatiek rekwisiet geworden, een manier om de schijn van vooruitgang op te houden en tegelijkertijd de bezetting mogelijk te maken.
Uitspraken van Netenyahu zoals: “Elke toekomstige onafhankelijke Palestijnse staat zou een bedreiging vormen voor het bestaan van Israël,” onderstrepen nog eens de zinloosheid van onderhandelingen.
Erkenning zonder soevereiniteit is publiciteit voor bezetting, niet voor bevrijding.
En dat brengt ons bij vandaag:
Westerse leiders racen om een Palestijnse staat te “erkennen”; Starmer, Spanje, Noorwegen, omkaderd als een historisch gebaar. Maar wat bieden ze eigenlijk aan? De huidige status quo: afgenomen land, geen soevereiniteit, geen bescherming.
Zelfs Netanyahu viert dit in zijn verklaringen, inclusief in zijn opmerkingen in het Witte Huis in juli 2025 dat een onafhankelijke Palestijnse staat “een bedreiging zou vormen voor het bestaan van Israël”.
Erkenning zonder soevereiniteit is publiciteit voor bezetting, niet voor bevrijding.
Samenvatting:
De tweestatenoplossing is dood, als die al ooit echt levensvatbaar was. Het biedt Palestijnen noch soevereiniteit noch gerechtigheid en dient in plaats daarvan als afleiding van de realiteit van bezetting, ontheemding en systematisch geweld. Vasthouden aan dit verouderde raamwerk maakt de status quo mogelijk, geen bevrijding.
Palestijnen verdienen meer dan een vlag boven ruïnes of een plaats aan een tafel waar hun rechten voortdurend worden uitgesteld. Echte vrede vereist het aanpakken van de onderliggende oorzaken van onrecht, de Nakba, landroof en apartheid, en het ontmantelen van de systemen die deze in stand houden. Alles minder dan dat is geen oplossing; het is een waanidee verkleed als diplomatie.
Erkenning zonder gerechtigheid is geen vredeshandhaving. Het is verraad in een cadeauverpakking, dus laten we ophouden te doen alsof dit een staat is, want dat is het niet.
Het is PR in plaats van beleid en fictie in plaats van vrijheid.