Bron: Malak Hijazi
mondoweiss.net 10 juni 2025 ~~~
We noemden het de Gaza Zee, ook al is het een deel van de Middellandse Zee, omdat Israël ons isoleerde van de wereld en ons liet geloven dat het onbereikbaar was. De Freedom Flotilla verbrak die ban.
Ik ben geboren in Gaza net een jaar voor de Tweede Intifada. Ik herinner me geen enkel jaar van mijn leven dat in een normaal ritme verliep. Ik herinner me dat ik me in straathoeken verschool om verdwaalde kogels te ontwijken. Ik herinner me dat ik achter mijn bureau op school zat en wachtte tot de bom viel, want als ik die hoorde, betekende dat dat ik niet het doelwit was.
In 2007, toen ik acht jaar oud was, legde Israël een harde belegering op aan Gaza. Ik herinner me tijden waarin we niets te eten hadden, behalve twee blikjes tonijn. Ik ging dan naar de supermarkt in de buurt in de hoop wat snacks te kopen, maar daar waren de schappen leeg. Het leven was immens hard en we leefden en leven nog steeds in de grootste openluchtgevangenis ter wereld. Dat is alles wat ik me herinner.
De enige plek die ons een vluchtig gevoel van vrijheid gaf, was de zee. We noemen het vaak de Gaza Zee, hoewel het deel uitmaakt van de Middellandse Zee. Op de een of andere manier voelde het altijd alsof het losgekoppeld was van de andere delen, alsof het een uitgestrekt meer was geworden dat gevangen zat binnen Israëlische grenzen. Het werd moeilijk om je voor te stellen dat we dicht bij Jaffa, Alexandrië of Athene waren. Israël had ons met succes geïsoleerd van de wereld en uiteindelijk begonnen we te geloven dat het onbereikbaar was.
In mei 2011 was ik elf. Ik herinner me dat ik op tv naar de Mavi Marmara keek en geloofde dat het ons zou bereiken. Ik zag het dichterbij komen, vlaggen wapperden, mensen juichten, het schip trok een lijn over de zee. Ik begreep de politiek niet, maar ik begreep wat het betekende om te hopen. Toen het werd aangevallen en de passagiers werden gedood, brak er iets in me. Zelfs de zee had ons de rug toegekeerd. Ze was gesloten als een deur. Dat moment veranderde mijn kijk op ruimte, vrijheid en de toekomst. Er was hulp gekomen, maar die werd tegengehouden voordat hij kon arriveren.
Nu, in 2025, is er een ander schip. Het heet Madleen, naar een Palestijnse vissersvrouw uit Gaza wier boot in beslag werd genomen door Israëlische troepen. Madleen kwam niet met wapens. Dat was ook niet nodig. Haar missie was niet om de blokkade met geweld te confronteren, maar om de stilte eromheen te bestrijden. Het was bedoeld om weerstand te bieden aan het idee dat er niets gedaan kan worden tegen de macht van Israël. Het was een burgerschip, ongewapend en duidelijk in zijn doel. Het vervoerde eerste levensbehoeften: babyvoeding, meel en rijst; hygiëneproducten zoals luiers en maandverband; waterontziltingsapparatuur; medische benodigdheden, krukken en protheses voor kinderen.
Ik stelde me het tafereel precies zo voor als het zich afspeelde, zelfs voordat het gebeurde. In gedachten zag ik het schip naderen, langzaam en vastberaden, met zijn breekbare lading en de hoop van velen.
Maar voordat het de Palestijnse wateren kon bereiken, onderschepten Israëlische zeetroepen het in internationale wateren. Madleen werd geënterd, de inhoud werd in beslag genomen en de activisten aan boord werden gearresteerd. Het schip werd aangehouden en omgeleid, net als het schip daarvoor.
Ik denk dat zelfs de opvarenden van het schip wisten hoe het zou aflopen. Op hun website vermeldden ze wat er met de Mavi Marmara was gebeurd. Maar ze maakten duidelijk dat ze niet voeren omdat ze geloofden dat ze zouden winnen, maar omdat ze weigerden zich over te geven aan stilte, angst of medeplichtigheid.
Wat Madleen het meest bij zich droeg was geen hulp. Het was weigering – weigering om genocide en het gedwongen isolement van Gaza te normaliseren.
Dit soort solidariteit ontstaat niet door loze toespraken. Het komt door risico. Het komt door mensen die ervoor kiezen om in de ruimte tussen macht en de gevolgen ervan te staan – door ervoor te kiezen om aanwezig te zijn, om getuige te zijn, terwijl de wereld verteld is om weg te kijken.
Daarom doet het ertoe. Wat ons in Gaza is afgenomen, zijn niet alleen onze geliefden, onze huizen, onze infrastructuur of ons vermogen om ons te verplaatsen. Wat ons is afgenomen, is ook het geloof dat ons leven de moeite waard is. Wanneer mensen hun veiligheid op het spel zetten om op te dagen, niet om ons te redden, maar om erop te staan dat onze isolatie onaanvaardbaar is, herinneren ze de wereld eraan dat onze levens geen bijkomstigheid zijn. We zijn niet te ver weg, of te gevaarlijk, of te politiek gecompliceerd om naast te staan.
Dit soort solidariteit snijdt door abstractie heen. Het zegt: Wij staan achter jullie. Niet omdat het gemakkelijk is, maar omdat het juist is.
Daarom marcheerden zoveel Palestijnen in Gaza, ondanks het gevaar, naar de haven. Ze kwamen niet alleen om Madleen te verwelkomen, maar ook om Israëls inbeslagname van het schip af te wijzen. Ze kwamen om te zeggen: We zijn niet onzichtbaar. We zijn niet alleen. We worden gezien.
Slechts enkele dagen voordat het schip werd tegengehouden, begon een andere vorm van protest aan land.
Begin mei 2025 vertrok de al-Sumud karavaan vanuit Tunis. Tientallen bussen vertrokken in een door burgers geleid initiatief om Gaza over land te bereiken. Tunesiërs en Algerijnen stonden zij aan zij, zwaaiden met vlaggen en scandeerden eenstemmig. Dit is geen door de staat gesponsorde delegatie of symbolische vertoning. Het is een daad van directe aanwezigheid die geworteld is in het besef dat de belegering niet alleen militair is, maar ook ruimtelijk. Het is bedoeld om Gaza onbereikbaar te maken.
Tot nu toe is de karavaan nog niet aangekomen. Het pad is onzeker. De deelnemers navigeren over een complex politiek terrein over de grenzen heen en het is onduidelijk hoe ver ze mogen gaan. Toch blijven ze in beweging. Omdat niets doen zou betekenen dat ze de logica van het isolement van Gaza accepteren. Omdat naar de grens lopen, zelfs als die wordt tegengehouden, een weigering is om de grens te normaliseren.
Deze daden van solidariteit worden niet gewaardeerd omdat ze morgen de belegering zullen doorbreken. Ze zijn belangrijk omdat ze de betovering doorbreken dat Israël niet te stoppen is – en voor ons, dat de wereld onbereikbaar is.
Topfoto: The Madleen Freedom flotilla. (Photo: Freedom Flotilla Coalition)
Zie ook, op Freedomflotilla.nl:
Alle perberichten en verslagen van de Freedom Flotilla Coalition (FFC), en reportages van manifestaties in bezochte havens:
2015 – 2018 (archief)