Bron: Jeremy Salt palestinechronicle 9 mei ~~~
Op 10 mei van dit jaar wordt de staat Israël … maar wacht even … voordat we verder gaan … als we het over deze staat hebben, werd zijn ‘onafhankelijkheid’ in 1948 afgekondigd door een koloniale kolonistenminderheid, waardoor het in precies dezelfde categorie valt als de ‘eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring’ die in 1965 werd afgelegd door Ian Smith, die de koloniale kolonistenminderheid van Rhodesië (nu Zimbabwe) vertegenwoordigde.
Het idee dat de onafhankelijkheid werd uitgeroepen door een koloniale minderheid tegen de wil van de inheemse meerderheid was absurd en werd natuurlijk door de wereld verworpen toen het werd uitgeroepen door de koloniale kolonisten van Rhodesië. Hoe vreemd is het dat het wel kon worden aanvaard toen het werd uitgeroepen door de koloniale kolonisten van Palestina, vooral in een tijd waarin dekolonisatie en zelfbeschikking aan de orde van de dag waren.
Dit is dus de eerste kwestie die de staat Israël tot op de dag van vandaag boven het hoofd hangt. Hoe dan ook, om door te gaan, op 10 mei zal de koloniaal- kolonistenstaat Israël Jeruzalemdag “vieren”, ter gelegenheid van de verjaardag van de inname in 1967 van de “Tempelberg” en de “oostelijke delen van de stad,” zoals de Times of Israel het uitdrukt (de Hebreeuwse kalender is maanvormig, dus de datum, 28e Iyar, verschuift van jaar tot jaar).
En hier moeten we weer stoppen, want wat in 1967 eerst werd veroverd, was niet de “Tempelberg”, maar de Haram al-Sharif, een islamitische compound met twee van de heiligste plaatsen buiten Mekka, de Al Aqsa (de verste) moskee en het Qubbat al Sakhra (koepel van de rots) heiligdom. Er is een berg, maar er is geen tempel en hoezeer zij ook proberen, zoals zij sinds 1967 hebben gedaan, archeologen hebben nooit het bewijs gevonden dat daar ooit een tempel heeft gestaan. Dit wil niet zeggen dat er geen was, maar als er na een betrekkelijk korte tijd in de geschiedenis geen ruïnes zijn overgebleven, kan het niet iets zijn geweest dat lijkt op het gigantische bouwwerk dat in de Bijbel wordt beschreven.
Vervolgens zijn de “oostelijke delen” van de stad aan de beurt, maar laten we de westelijke delen niet vergeten. In 1948 bezaten Palestijnse moslims en christenen nog 70% van het land en de eigendommen in West-Jeruzalem en bijna alles in het oosten, waar de joodse gemeenschap in 1948 uit ongeveer 2000 mensen bestond: het grootste deel van wat vandaag de dag bekend staat als de “joodse wijk” is eigendom dat van de Palestijnen is gestolen.
In het verdelingsplan van 1947 moest Jeruzalem dienen als een corpus separatum tussen de Palestijnse en de Joodse staat. In 1948 bezetten zionistische milities zoveel van de stad als ze konden voordat de diplomaten ingrepen. Met meer tijd zouden ze alles hebben ingenomen, maar waar het hier om gaat is dat de zionisten in 1948, net als in 1967, geen wettelijke aanspraak konden maken op West-Jeruzalem. De etnische zuivering van de Palestijnen omvatte ongeveer 70.000 verdrevenen uit West-Jeruzalem en de onmiddellijke omgeving daarvan.
Hoe dan ook, wat gebeurde er op het terrein in 1967 toen de zionisten het oostelijk deel van de stad in beslag namen? Wat zullen ze eigenlijk “vieren” op 10 mei? Een korte lijst begint met de vernietiging van de 135 gebouwen in de 40 dunums (2,5 acres) van de Harat al Magharibah (de Maghrebijnse of meer algemeen de “Marokkaanse” wijk), grenzend aan de westelijke muur van de Haram al-Sharif, en gebouwd in de late 12e eeuw door Malik al Afdal, zoon van Salah al-Din al Ayyubi (Saladin) als een waqf (onvervreemdbare islamitische schenking) om reizigers en geleerden te huisvesten die uit Noord-Afrika arriveerden.
Op de avond van 10 juni, vijf dagen na de Israëlische aanval op Egypte en Syrië, werden ongeveer 650 bewoners van de Magharibah wijk op korte termijn op straat gezet, met alleen wat zij van hun persoonlijke bezittingen konden dragen. De hele wijk, met inbegrip van de inboedel van alle huizen, werd vervolgens met dynamiet opgeblazen en met bulldozers platgewalst om plaats te maken voor een “plein” voor Joden.
Degenen die weigerden te vertrekken, werden gedwongen te vertrekken: het lichaam van een vrouw die niet was vertrokken, werd later begraven in het puin gevonden. Naar verluidt werden ook verschillende andere lichamen gevonden. Sommige van de op straat verdreven gezinnen werden opgevangen door familieleden, maar de meesten kwamen terecht in de vluchtelingenkampen van Shu’fat en Qalandiyya. Binnen twee dagen was er niets meer over van de wijk Magharibah.
Behalve de huizen werden ook twee moskeeën, een soefi-hut, de madrasa (school) Afdaliyya (gebouwd voor juristen van de islamitische Maliki-school) en de Hakurat al Khatuniyya (de tuin van de edelvrouw) verwoest, een terrein met Romeinse en Byzantijnse ruïnes en de fundamenten van een Umayyad-paleis.
Twee jaar later verwoestten de bezetters de nabijgelegen Fakhriyya madrasa en residentie van de moefti van de Shafi’i rechtsschool, samen met een huis in de buurt van de Haram dat sinds de 16e eeuw door generaties van dezelfde familie was bewoond. Het gebouw zelf werd beschouwd als een uitstekend voorbeeld van Mamluq-architectuur.
Tijdens de verovering van de Westelijke Jordaanoever werden zo’n 300.000 Palestijnen over de Allenby-brug naar Jordanië verdreven/vluchtten. Onder de 5000 Palestijnen die uit Jeruzalem en vervolgens uit de Westelijke Jordaanoever werden verdreven (op grond van het allesoverheersende argument “veiligheid”) bevond zich ook de voormalige burgemeester van Oost-Jeruzalem, Rouhi al-Khatib. Verscheidene dorpen en honderden gebouwen elders werden volledig verwoest in naam van de “veiligheid”.
De bezetting van de Syrische Golan Hoogvlakte werd gevolgd door de ontheemding van nog eens 120.000 mensen, zowel Syrische burgers als ongeveer 17.000 Palestijnse vluchtelingen uit 1948. In juni 1974 trok Israël zich terug uit een deel van de Golanhoogte, maar niet voordat het met opzet het grootste deel van de stad Quneitra had gedynamiteerd. Dit zijn enkele van de feiten die op 10 mei worden gevierd.
Maar laten we terugkeren naar het verslag van de Times of Israel over de leuke tijden die op 10 mei in Jeruzalem te beleven zijn. De activiteiten omvatten bezoeken aan het museum van de Toren van David en de Stad van David, en opnieuw moeten we hier stoppen. Deze citadel in de buurt van de Jaffapoort is gedateerd uit de tijd van koning Herodes (hoewel het, als een uitkijkpunt in de stad, een natuurlijke verdedigingspositie zou zijn geweest voor iedereen die Jeruzalem bezette lang voordat de Hebreeërs in Palestina aankwamen.)
Salah al-Din al Ayyubi, de Mamluqs en de Ottomanen herbouwden de plek: wat de toeristische gidsen de ‘toren van David’ noemen, is in werkelijkheid de minaret van een Mamlukse moskee. Wat de ‘stad van David’ betreft, is het, ondanks eindeloze opgravingen onder en rond de Haram, buiten de bijbelse verslagen om, nog steeds twijfelachtig of een koning met de naam David ooit over Jeruzalem heeft geregeerd of dat hij zelfs maar heeft bestaan.
Maar laten we overgaan tot de vraag waar te overnachten tijdens de vieringen in Jeruzalem. De Times of Israel geeft als opties onder meer het Mamilla Hotel. Jeruzalem heeft veel hotels en privé-huizen die gestolen Palestijns eigendom zijn, maar het Mamilla is een interessant voorbeeld omwille van wat het nog meer betekent. Het bezette West-Jeruzalem in 1948 omvatte de begraafplaats Mamilla.
Als begraafplaats dateert Mamilla uit de Byzantijnse tijd, als islamitische begraafplaats uit de 7e eeuw. De graven en graftombes omvatten, naar verluidt, metgezellen van de Profeet (sahaba), godsdienstgeleerden, sufi sheikhs, rechters, de afstammelingen van enkele van de oudste families van de stad, alsmede de duizenden soldaten, christenen en moslims, die tijdens de kruistochten voor de stad vochten en stierven.
Na de inname van West-Jeruzalem in 1948 beloofde de Israëlische regering de Mamilla-begraafplaats te zullen respecteren. “Israël zal deze plaats altijd weten te beschermen en te respecteren,” in de woorden van het Ministerie van Religieuze Zaken. In de praktijk zag de staat toe op de vernietiging van religieuze moslimplaatsen, terwijl hij beloofde deze te beschermen. Begraafplaatsen in dorpen werden omgeploegd of door opzettelijke verwaarlozing in verval gebracht en moskeeën werden omgetoverd tot chique kunstgaleries, musea en cafés. Niets van dit alles was toeval of nevenschade of de onvoorziene gevolgen van oorlog. Het was allemaal opzettelijk, want als Israël wilde bestaan, moest Palestina worden vernietigd.
Als symbool van het Palestijnse Jeruzalem naast de Haram al-Sharif was de Mamilla-begraafplaats een doelwit bij uitstek voor “herontwikkeling”. In plaats van de begraafplaats te beschermen, gaf de regering al snel toestemming voor de stapsgewijze vernietiging ervan, toen deze eenmaal was overgenomen door de Bewaarder van Afwezige Eigendommen. In de loop van de decennia werd de begraafplaats geruimd voor toegangswegen, een parkeerplaats, een school en speelterrein, een toiletgebouw, een park (“Independence Park”) en café, een hotel en een regeringsgebouw, en werden rond de graven kuilen gegraven voor de aanleg van elektriciteitskabels.
Van de duizenden grafstenen die in 1948 op het terrein stonden, stonden er in 1967 nog maar enkele overeind en naar schatting is nu nog maar vijf procent over. Van de oorspronkelijke 134,5 dunums (33 acres) van de begraafplaats is nog maar ongeveer acht procent over. Het oorspronkelijke waterreservoir van Mamilla is leeg, en vandalisme draagt bij tot het beeld van opzettelijke verwaarlozing door de gemeente.
De huidige bedreiging voor wat er nog over is van de begraafplaats is de bouw van een “Centrum voor Menselijke Waardigheid – Museum van Verdraagzaamheid“. Dit groteske samengaan van waardigheid, tolerantie en ontheiliging was het initiatief van het Simon Wiesenthal Centrum in de VS. In 2004 werd de eerste paal geslagen en in 2005 begonnen de graafwerkzaamheden. In de daaropvolgende jaren werden grafstenen weggebulldozerd, honderden graven geopend en de beenderen van de doden verwijderd. Het museum zal 10 procent in beslag nemen van wat er nog over is van de begraafplaats en gezien de goedgekeurde plannen om er een hotel en honderden woningen te bouwen, kan men gerust voorspellen dat er op termijn niets meer van over zal zijn.
Verovering, vernietiging, onteigening en ontheiliging zijn de realiteiten achter wat op 10 mei in de straten van Jeruzalem gevierd zal worden. De gelegenheid zal een permanente uitnodiging zijn voor de misdadigers die in de straten van Sheikh Jarrah tekeer zijn gegaan om de Palestijnen nog meer leed toe te brengen. “Dood aan de Arabieren” roepen zij, zoals zij dat al jaren doen, in Jeruzalem en in heel Palestina. Dit zijn de “extremisten”, Lehava (Preventie van Assimilatie in het Thuisland, niet alleen gericht tegen Palestijnen maar tegen alle christenen) en Otzma Yehudit (Joodse Kracht), die beide in hun ideologie en straatgeweld de erfgenamen zijn van Rabbi Meir Kahane en zijn Kach (Zo) Partij.
Maar zij zijn slechts iets extremer, iets opener in hun genocidale bedoelingen dan de extremisten binnen de regering en de Knesset en de extremisten die wachten op hun beurt om de macht te grijpen. Zij zijn geen aberratie maar het onvermijdelijke produkt van een racistische ideologie en de staat waarop deze is gebouwd. Israël is op een destructief pad, destructief voor de wereld om zich heen, destructief voor zichzelf, maar kan nog steeds vieren wat het tot dit punt heeft gebracht.
Jeremy Salt doceerde vele jaren aan de Universiteit van Melbourne, aan de Bosporus Universiteit in Istanbul en aan de Bilkent Universiteit in Ankara, waar hij zich specialiseerde in de moderne geschiedenis van het Midden-Oosten. Een van zijn recente publicaties is zijn boek uit 2008, The Unmaking of the Middle East. A History of Western Disorder in Arab Lands (University of California Press). Hij schreef dit artikel voor The Palestine Chronicle.
Topfoto: Extremistische joodse kolonisten marcheren in de richting van de Damascuspoort in Oost-Jeruzalem. (Foto: Video Grab)
