Bron: Elijah J. Magnier op ejmagnier.com 8 november 2019 ~~~
Door Elijah J. Magnier: @ejmalrai
In 1975 begon in Libanon een 15 jaar lange gewelddadige en destructieve burgeroorlog. De reden voor het begin ervan was om de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) onder leiding van Yasser Arafat te vernietigen en te ontmantelen. De Palestijnen werden meegesleurd in de burgeroorlog waardoor de weg werd vrijgemaakt voor een Israëlische invasie in 1982 die uiteindelijk leidde tot het vertrek van de PLO uit Libanon (en het “Islamitisch Verzet” dat jaren later bekend werd als Hezbollah). Vandaag gelooft Hezbollah dat hetzelfde scenario zich zou kunnen herhalen als het de straat opgaat tegen de demonstranten. Daarom oefent de leiding geduld en terughoudendheid uit, en het zal dat blijven doen, om de controle te houden over het feit dat haar manschappen van de straat blijven.
Nochtans waren er felle oproepen onder de demonstranten die zich afvroegen: “Waarom beschermt Hezbollah zijn bondgenoten, niettegenstaande de beschuldigingen van corruptie?”
Jaren voordat Hezbollah officieel in 1985 opdook, was het “Islamitische Verzet” al begonnen met de bevrijding van het Libanese grondgebied dat in 1982 door de Israëlische invasie werd bezet. Een paar jaar na de terugtrekking van de Israëlische bezettingstroepen uit de meeste steden en dorpen in 2000, verscheen Hezbollah op het politieke toneel. Politiek engagement opnemen was een zware uitdaging voor de leiding van de organisatie. Velen binnen de Shura-raad wilden afstand bewaren van de corrupte regering die het land sinds 1992 had geleid en waren bang om samen met Libanons oude garde van corrupte politieke leiders verantwoording te moeten afleggen.
Hezbollah besloot om slechts één minister in de regering te benoemen zodat het wel bij elke vergadering en elk debat in de Libanese ministerraad aanwezig kon zijn. Enkele jaren later besloot Hezbollah om samen met zijn sjiitische bondgenoot, de leider van de “Amal”-beweging Nabih Berri, een volwaardige partner te worden in het parlement en in het kabinet van ministers. Na de terugtrekking van het Syrische leger uit Libanon in 2005 en de derde Israëlische oorlog tegen Libanon in 2006, besloot Hezbollah, samen met Berri, zijn rol op te nemen in de benoeming van de aan de sjiieten toegewezen veiligheidsagenten en liet het aan de parlementsvoorzitter over om, overeenkomstig het Libanese confessionele systeem. alle andere senior en junior banen aan de sjiieten toe te wijzen. De relatie van Hezbollah met Amal was gebaseerd op één belangrijk principe: elke benoeming van een veiligheidsagent in het leger of andere veiligheidstroepen moest worden goedgekeurd door de beide sjiitische groepen.
Hezbollah heeft zijn doel om de Libanese sjiieten te beschermen bereikt. Hezbollah streefde ernaar ervoor te zorgen dat de historisch benadeelde groep nooit meer het slachtoffer zou worden van onrecht binnen het Libanese politieke systeem. Aan lange decennia van onrechtvaardigheid jegens de sjiieten in Libanon kwam een einde toen Hezbollah een machtige en effectieve militaire en sociale groepering werd.
Hezbollah is vandaag de dag “degene die de president van de republiek benoemt” na de succesvolle jaren van oorlog tegen de “Islamitische Staat” en Al Qaida aan de Libanese grenzen en in Syrië en Irak. De troepen van Hezbollah opereerden in beide buurlanden in een gebied dat tien keer zo groot was als Libanon. Hezbollah is niet alleen een binnenlandse groep, maar een regionale en internationale speler. De troepen ervan waren aanwezig in Bosnië, Jemen, Irak, Syrië en Palestina in overeenstemming met hun vaak herhaalde doel om de onderdrukten, waar ze ook worden aangetroffen, te verdedigen. Secretaris-generaal Sayyed Hassan Nasrallah heeft deze missie onlangs bevestigd: “Waar we ook aanwezig moeten zijn, we zullen er zijn”. Maar Hezbollah’s betrokkenheid bij regionale oorlogen en binnenlands beleid heeft zowel positieve als negatieve gevolgen gehad voor de groep en haar operaties.
Militair gezien is Hezbollah een van de sterkste niet-officiële maar georganiseerde legers in het Midden-Oosten. Het beschikt over tienduizenden raketten, langeafstandsprecisieraketten, anti-scheeps- en luchtdoelraketten, bewapende drones, elektronische en bewakingscapaciteiten (voor het aftappen van telefoons), en duizenden speciale operationele eenheden.
In eigen land is de alliantie en de sterke band met zijn sjiitische partner, parlementsvoorzitter Nabih Berri, en zijn christelijke partner, de president van de Republiek Michel Aoun, samen met zijn schoonzoon, minister van Buitenlandse Zaken Gebran Bassil (die aan het hoofd staat van de Free Patriotic Movement (FPM) staat), niet zonder gevolgen gebleven. In de afgelopen protestweken bekritiseerden sjiieten, die worden beschouwd als een integraal onderdeel van de “Hezbollah-samenleving”, voor het eerst openlijk Berri en Bassil en stelden ze de vermeende steun van Hezbollah aan bondgenoten die beschuldigd worden van corruptie in vraag.
Wat een anti-corruptieopstand in Libanon lijkt te zijn, is ook een indirecte anti-Hezbollah-campagne, die erop gericht is haar bondgenoten te fnuiken als het niet mogelijk is om Hezbollah zelf rechtstreeks te treffen. Veel regionale en internationale spelers, die erkennen dat ze Hezbollah niet kunnen verslaan op het slagveld (zoals blijkt uit de overwinningen van Hezbollah bij de confrontaties met Israël, in Syrië, Irak en Jemen), zouden blij zijn als Hezbollah betrokken zou zijn bij binnenlandse politieke rellen, onrust of gevechten. Dat is het beleid van de Amerikaanse dat obstinaat wordt uitgevoerd door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo. Zal hij daarin slagen?
Dit artikel is gepubliceerd door Elijah J. Magnier op ejmagnier.com, in de originele en vele overige talen. De publicatie wordt niet geblokkeerd door een Paywall. zodat veel lezers van de inhoud kunnen genieten.
De Nederlandse vertaling is van Francis J.
Elijah: “Ik wil mijn volgers en lezers bedanken voor het vertrouwen en de steun. …….
Uw bijdrage, hoe klein ook, helpt de continuïteit te waarborgen. Dank u.”