Bron: The Cradle 19 APR 2024 ~~~
De succesvolle doorbraak door Iran van Israëls hoog aangeschreven luchtverdediging, ondanks de alliantie van meerdere naties die zich bij deze verdedigingsinspanningen aansloot, diende uiteindelijk als een Iraanse politieke boodschap aan Tel Aviv.
De Iraanse raketaanval van 13 april op Israël, Operation True Promise genoemd, slaagde erin om de geïntegreerde luchtverdedigingssystemen van de bezettingsstaat en de buitenlandse steun van buitenaf te omzeilen.
De aanval, bedoeld om toekomstige acties van Israël tegen Iraans personeel en Iraanse faciliteiten af te schrikken, werd met name uitgevoerd om slachtoffers en ernstige schade te voorkomen. De operatie was vooral gedurfd omdat het gericht was tegen Israël, een niet verklaarde nucleaire mogendheid.
Uit open bronnen, video’s en foto’s, bleek dat meerdere kernkoppen de Ramon luchtmachtbasis in de Negev troffen en niet Nevatim, zoals eerder gemeld, hoewel het bezettingsleger de aanvallen op Nevatim bevestigde en beelden vrijgaf waarop lichte schade te zien was. Dit suggereert een systematisch falen van Israëls geprezen luchtverdediging tegen die vijf raketten die hun doel raakten, de een na de ander.
Een blik op de gebruikte raketten
Zoals brigadegeneraal Ali Hajizadeh, de commandant van de luchtmacht van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), later verklaarde:
We vielen Israël aan met verouderde wapens en minimale middelen. In dit stadium gebruikten we geen Khorramshahr, Sejjil, Shahid Haj Qassem, Kheibar Shekan[-2] en Hypersonic-2 raketten.
Dus welke raketten heeft Iran ingezet uit zijn aanzienlijke in eigen land geproduceerde arsenaal, en waarom?
Ghadr: Ondanks het feit dat deze raket 20 jaar oud is, bewees hij effectief te zijn door misleidende raketkoppen in te zetten om Israëls Arrow-2 onderscheppingsmogelijkheden uit te putten. Terwijl hij door de ruimte vliegt, laat de Ghadr ongeveer 10 lok-koppen los om Arrow-2 te verleiden tot het lanceren van 10 onderscheppingsraketten op alle 10 de Iraanse lok-koppen – waardoor de munitievoorraad van de vijand uitgeput raakt.
De beelden van Israëlische onderscheppingsraketten die reageren op een reeks “lichten in de lucht” waren in feite vaak alleen maar gericht op lokkoppen. De echte Iraanse raketkoppen bereikten hun doelen, als ze niet werden onderscheiden door de systemen van de Arrow-2 en vernietigd door de onderscheppers.
De raket is nog steeds relevant in het Iraanse arsenaal omdat hij extra doelen kan creëren voor de raketverdediging van de vijand en de activiteiten van grote installaties, zoals luchtmachtbases, kan ondermijnen.
Dezful: Een compacte, kosteneffectieve raket met een laadvermogen van 600 tot 700 kilogram, die blijkbaar specifiek is gebruikt om een Israëlische inlichtingenbasis in de bezette noordelijke Golan aan te vallen, wat aantoont dat hij strategisch kan worden ingezet binnen de grenzen van zijn bereik.
Dit is een goedkope, eentraps precisieraket die slechts 6 ton weegt en toch in staat is om Israël te bereiken – een revolutionaire vooruitgang voor Iran toen Dezful vijf jaar geleden in gebruik werd genomen – maar niet Nevatim, omdat zijn bereik ongeveer 1000 kilometer is.
Emad: Deze Emad is ongeveer tien jaar oud en werd gebruikt om Irans afweermechanismen tegen nieuwere luchtverdedigingssystemen zoals de Arrow-3 van Israël en de Amerikaanse SM-3 te testen. Het laat opblaasbare lokazen los in de ruimte voordat het weer binnenkomt om onderschepping te voorkomen.
Kheibar-Shekan-1: (vroeg model, niet de Kheibar-Shekan-2): Antwoord van de IRGC op de Arrow-3 van Israël. Kheibar-Shekan-1 kwam in 2022 in dienst bij de luchtmacht van de IRGC. Het vormt een tegenwicht tegen Arrow-3 door op een “neerwaartse baan” te vliegen.
Tijdens de eindfase van zijn vlucht voert de Kheibar-Shekan-1 aerodynamische manoeuvres uit die ontworpen zijn om onderschepping door meerdere verdedigingssystemen te ontwijken, waaronder Arrow, Patriot en David’s Sling.
Deze manoeuvres, die vergeleken kunnen worden met een bokser die stoten ontwijkt, bemoeilijken het onderscheppingsproces door defensiesystemen te dwingen hun reacties uit te stellen of meerdere onderscheppingssystemen in te zetten, waardoor hun algehele effectiviteit afneemt.
De Kheibar-Shekan-1 dwingt raketafweersystemen om te lanceren in de “launch-on-remote” modus, wat betekent dat er meerdere onderscheppers nodig zijn tegen één enkele raket. De succesvolle inslagen die aan deze raket worden toegeschreven, zoals aangegeven door Israël – met negen bevestigde treffers – onderstrepen de effectiviteit ervan en vertegenwoordigen een belangrijke evolutie in rakettechnologie, ondanks het feit dat deze een generatie achterloopt op de meest recente modellen van de IRGC.
De manoeuvreerbaarheid van de Kheibar-Shekan-1 maakt het de meest waarschijnlijke kandidaat voor de succesvolle inslagen die op videobeelden zijn vastgelegd.
Iraanse media hebben Hajizadeh sindsdien geciteerd toen hij zei: “In dit stadium hebben we geen gebruik gemaakt van de Khorramshahr, Sejjil, Shahid Haj Qassem, Kheibar-Shekan[-2], en Hypersonic-2 raketten,” die allemaal deel uitmaken van het geavanceerde raketarsenaal van Iran.
Dat sluit niet noodzakelijkerwijs uit dat Iran de oudere Kheibar-Shekan-1 raket gebruikt, die nog steeds de meest waarschijnlijke Iraanse raket lijkt om de ene na de andere voltreffer te maken.
Zwakker dan een spinnenweb
Ondanks Israëls geïntegreerde luchtverdedigingssysteem, dat wordt ondersteund door data van een Amerikaans waarnemingsstation in de Negev-woestijn en een 36 uur durende vooraankondiging van de aanval door Teheran, troffen meerdere Iraanse raketten met succes hun doel.
Het Amerikaanse station houdt toezicht op Iraanse raketlanceringen en de verzamelde gegevens zijn bedoeld om de defensieve reactie van Israël te versterken. Maar ondanks de steun van een coalitie van meerdere landen, waaronder Jordanië dat zijn luchtruim verdedigde en Saoedi-Arabië en de VAE die inlichtingen verstrekten, werd de Israëlische verdediging doorbroken.
Hoewel Israël vóór de Iraanse aanval bezig was met het storen van de GPS, bleken deze inspanningen vruchteloos. Dergelijke maatregelen van “elektronische oorlogvoering” kunnen de ballistische raketten van Iran niet tegenhouden. Hoewel oudere drone modellen hier gevoelig voor zijn, zijn de Iraanse Shahed-136 drone modellen “gehard” tegen GPS-storing.
Dit is waarschijnlijk gebaseerd op Russische ervaringen in het Oekraïense militaire strijdtoneel die zijn gedeeld met de luchtmacht van de IRGC. De raketten van de IRGC maken gebruik van “inertiële geleidingssystemen”, die vertrouwen op ingebouwde geleidingssystemen zoals gyroscopen en computers.
Een inertiaalgeleidingssysteem ontvangt input tijdens en vlak na de lancering. Op dat moment ontvangt het geen gegevens meer van de lanceerbasis van de IRGC en vertrouwt het alleen nog op de systemen aan boord. Dat de raketten 1.000 tot 1.200 kilometer aflegden en doelwitten troffen met een haarfijne nauwkeurigheid, uitsluitend geleid door de boordsystemen, is een superprestatie van Iran.
Geloofwaardigheid Israëlische defensie op het spel
Israël en zijn bondgenoten beweren dat Iran honderden raketten en drones heeft gelanceerd. Schattingen die gunstig zijn voor de Iraanse kant suggereren echter dat er slechts 50 tot 60 raketten werden gelanceerd, waarbij 9 tot 15 raketten hun doel troffen.
De propagandistische bewering van het Israëlische leger dat 99 procent van de raketten is onderschept, zou dalen tot 50 of 60 procent als de bovenstaande schatting juist is. De Israëlische bewering over het aantal raketten is misschien opgeblazen als ze de lokazen meetellen die door Ghadr-raketten zijn ingezet. Als dat zo is, ziet het plaatje er veel somberder uit voor Israëls raketverdedigingsprestaties.
Om het gezicht te redden en escalatie te voorkomen, is het dus duidelijk dat de totale lanceringen politiek worden opgeblazen. Dit is in overeenstemming met de belangen van de VS, die escalatie door Israël willen voorkomen. Of het doel van Washington om de crisis in te dammen het toelaat om het ware aantal te publiceren is onduidelijk, vooral als het Iraanse salvo klein was. Als bewezen zou worden dat een relatief klein Iraans salvo een complex raketafweersysteem zou kunnen verslaan, zou Israël zijn aura van onoverwinnelijkheid verliezen.
Een duidelijke boodschap sturen
De soorten en hoeveelheden raketten die Iran koos om te gebruiken bij deze aanval zijn niet alleen militaire tactieken, maar ook politieke boodschappen die bedoeld zijn om capaciteiten te demonstreren en kwetsbaarheden in Israëls luchtverdedigingssystemen bloot te leggen.
Wat wel duidelijk is, is dat zodra meerdere Iraanse raketkoppen de Israëlische luchtverdedigingssystemen binnendringen en kritieke doelen treffen, er een politiek-militaire gebeurtenis heeft plaatsgevonden die de verhoudingen verandert. Dit wil zeggen dat Iran een krachtig statement heeft gemaakt door door de Israëlische luchtverdediging heen te breken en dit te doen met oudere ballistische raketten.
In antwoord op de dreigementen van Israël om de uraniumverrijkingsinstallaties van Iran aan te vallen, vormt de veerkracht van de Iraanse nucleaire infrastructuur een aanzienlijke uitdaging voor de conventionele capaciteiten van de bezettingsstaat.
Ondanks de nadelen zouden de potentiële politieke voordelen van een dergelijke aanval als gunstig kunnen worden beschouwd door de in opspraak geraakte Israëlische premier Benjamin Netanyahu en zijn rechtse, nationalistische regering.
Daarentegen zou de reactie van Iran op een Israëlische aanval op nucleaire faciliteiten zoals Natanz of Fordow waarschijnlijk heftig zijn en gebruik maken van alle capaciteiten van de luchtmacht van de IRGC. Het zou ook – tot afschuw van Tel Aviv en Washington – kunnen leiden tot een herziening van de nucleaire doctrine van de Islamitische Republiek – zoals op 18 april werd gesuggereerd door brigadegeneraal Ahmed Haq Talab van het Iraanse Nucleaire Centra Beschermings- en Veiligheidscorps.
Topfoto: Credit: The Cradle